Lekha Books

நான் அவற்றைத் தட்டி உடைத்து, எதுவும் செய்யாமல், ஏதாவது செய்தே ஆக வேண்டும் என்ற பிடிவாதத்துடன் சுற்றி நடந்து கொண்டிருந்தேன்.

நாளை காலையில் நான் கல்லூரிக்குப் போக வேண்டும். கொண்டு போகக்கூடிய பெட்டி, படுக்கை ஆகியவற்றை நேற்று இரவிலேயே ஒழுங்குபடுத்தி வைத்தாகிவிட்டது.

இன்று, பிரகாசித்துக் கொண்டிருக்கும் நீல நிற வானம் இருக்கிறது. மேகங்கள் இருக்கின்றன.

மழை பெய்யாது என்று தோன்றியது.

கடந்த இரண்டு நாட்களாக ரதியைப் பார்க்க முடியாமல் போனதற்குக் காரணமாக இருந்தவன் கொச்சும்மிணிதான் என்று தோன்றியது. அவன்தான் எல்லா விஷயங்களையும் குழப்பத்திற்குள்ளாக்கியவன். மொத்தத்தில் கலக்கி தலைகீழாக்கிவிட்டான்.

இன்னொரு இரவு இருக்கிறது. பத்து இருபது நாட்கள் வெறுமனே பிரச்சினையில் சிக்கிக் கிடந்தேன். எதுவும் செய்ய முடியாமல் ஒரு சிறு குழந்தையைப் போல நான் நடந்து கொண்டேன். முன்பு பல விஷயங்களைப் பற்றியும் சிந்தித்து உறுதியான முடிவு எடுத்திருந்தாலும், ஒரு பெண் அருகில் இருப்பது என்னை ஒட்டு மொத்தமாகத் தளர்வடையச் செய்துவிட்டது.

ஒரு விஷயத்தைத் தீர்மானித்துவிட்டேன். இந்த இரவில் நான் அவளைப் பார்ப்பேன். ஒரு சரியான ஆணாக நடந்து கொள்வேன்.

நான் ரதியின் வீடு இருக்கும் பகுதியை நோக்கி நடந்தேன்.

நிலத்தில் இங்குமங்குமாகக் குருவிகள், அணிகல்கள் ஆகியவற்றின் கூடுகள் பிய்ந்துவிழுந்து கிடந்தன. வசந்தத்தின் உற்சாகத்தில் ஆழமான அடையாளங்களை உண்டாக்க இடையில் தலை காட்டிய ம¬£யால் முடியவில்லை.

மீண்டும் குருவிகள் கூடுகளைக் கட்டும். அணில் கண்ணன் தன் மனைவிக்கு பிள்ளை பெற அரண்மனை உண்டாக்குவான்.

மனதில் கவலைகள் நிறைந்த சிறு சிறு அருவிகள். இந்த வீடும் இந்த சுற்றுப்புறத்தையும் விட்டு நான் போகிறேன். இனி எந்தச் சமயத்திலும் இப்போதைய நான் இருக்கப்போவதில்லை. இடையில் அதிகபட்சம் போனால் இரண்டு மாதங்கள் வரக்கூடிய விடுமுறைக்கு வருவேன். அறிமுகமில்லாத நகரமும் அங்கு இருக்கும் புதிய நண்பர்களும் சேர்ந்து என்னிடம் பெரிய மாறுதல்களை உண்டாக்குவார்கள். புதிய என்னால் பழைய நான் வாழ்ந்ததைப் போல இங்கு வாழ முடியாமல் போகலாம்.

கவலைகள் நிறைந்த காலம் என் இதயத்தில்  தோன்றியது- ஒரு ஈரமான வானவில்லைப் போல- புத்தகத்தில் எங்கோ வாசித்திருக்கும் சிகோமார் மரக்கிளையைப் போல.

புதர்களுக்கு மத்தியில் ஒரு சத்தம் கேட்டது.

பார்த்தபோது-

குளித்து, ஈரம் மாறாத ஆடைகள் அணிந்திருக்கிறாள். மார்பை மறைத்துக் கொண்டு, தோளின் வழியாக இட்டிருந்த ஈரமான துணியின் மீது அழகான எழுச்சிகள்...

"நாளைக்குப் போறே... அப்படித்தானே?"

"ஆமாம்..."- நான் சொன்னேன்.

திடீரென்று எனக்கு அழுகை வந்தது.

"நடந்த விஷயங்களெல்லாம் தெரிஞ்சதா,"

"ம்..."

"அதனால்தான் நேற்றும் முந்தா நாளும் நான் வரல..."- அவள் சொன்னாள்: "அம்மா எப்போதும் காவல் இருக்காங்க."

எனக்கு பாவமாக இருந்தது. இவ்வளவு நடந்த பிறகும் என்னுடைய சந்தோஷத்திற்காக, இந்தப் பெண் எப்படியெல்லாம் தன் மனதைப் புண்ணாகிக் கொள்கிறாள்! திடகாத்திரமான ஒரு கணவருடன் சேர்ந்து சிறிது காலம் வாழ்ந்த ஒரு பெண்ணுக்கு ஒரு சிறு குழந்தையின் நடுங்கிக் கொண்டிருக்கும் விரல்கள் தடவுவதால் என்ன கிடைக்கப் போகிறது?

அவளுக்கு என் மீது வெறுப்பு உண்டாகுமோ?

என்னையே அறியாமல் கேட்டு விட்டேன்: "என்னைப் பிடிச்சிருக்கா?"

முன்பும் பல தடவை கேட்டிருக்கும் கேள்விதான். அதற்குப் பிறகும்... எதற்காக இப்போது அதைத் திரும்பவும் கேட்கிறேன்?

அவளுடைய கண்கள் அடுத்த நிமிடம் கண்ணீரால் நிறைந்தது. எதையோ கூறுவதற்காக உதடுகள் மலர்ந்து துடித்தன. "என் தெய்வம்..."- அவள் சொன்னாள்: "எனக்கு பிடித்த ஒரே ஒரு ஆள்."

என்னுடைய கண்ணோரங்களிலும் ஈரம் உண்டானது. என்ன கூற வேண்டும் என்று தெரியாமல் நான் அப்படியே நின்று விட்டேன்.

எங்கோ ஒரு வாலாட்டிக் குருவி ஓசை உண்டாக்குவது காதில் விழுந்தது.

"நாளைக்கு எப்போ போறே?"

"அதிகாலையில்..."

சிறிது தயங்கியவாறு நின்று நான்கு பக்கங்களிலும் பார்த்துவிட்டு குரலைத் தாழ்த்திக் கொண்டு ரதி கேட்டாள்:

"போகட்டுமா?"

"சாயங்காலம் வருவீங்களா?"

"வரப் பார்க்குறேன்"- சிறிது நேரம் யோசித்துவிட்டு, அவள் உறுதியாக முடிவெடுத்த குரலில் சொன்னாள்: "இல்ல... வர்றேன்."

அதைக் கேட்டு அதிர்ந்து போய்விட்டேன். நான் எந்தச் சமயத்திலும் இதை எதிர்பார்க்கவில்லை. இந்த அளவிற்கு ஆபத்துகள் சூழ்ந்திருக்கும் போது, அவளுக்கு எப்படி இதைக் கூறுவதற்கு தைரியம் வந்தது?

அவள் இரண்டடி நடந்து திரும்பி நின்று கேட்டாள்: "இன்னைக்கும் கூச்சம் இருக்குமா?"

கேள்வியை முடிப்பதற்கு முன்னால் ரதி குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தாள்.

"இல்லை... இன்னைக்குப் பாருங்க..."- நான் பெருமையுடன் முணுமுணுத்தேன்.

ஈரமான ஒற்றை முண்டிற்கு மேலே இருந்த சதையின் அசைவுகள் அகன்று அகன்று போயின.

நான் மீண்டும் தனியனாக ஆனேன்.

மழை முடிந்த பிறகு இருக்கும் வெயில். தெற்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் ஒற்றையடிப் பாதை வழியாக ஒரு கோடாங்கி நடந்து செல்லும் சத்தம் கேட்டது. வயதான குரங்கு விளையாட்டுக்காரனாக இருக்க வேண்டும். அவனுடைய உடுக்கில் இருந்து வரும் சத்தம் யாராலும் கவனிக்கப்படாமல் தூரம் தூரமாகப் போய்க் கொண்டிருந்தது. 'இன்று இரவு...' நான் மனதிற்குள் கூறிக் கொண்டேன். இன்றைய இரவு....'

அவளைக் கட்டிப் பிடித்து மார்போடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டேன். அவளுடைய தலை முடிகளுக்கு நடுவில் விரல்களை ஓடவிட்டு, காதுக்கு மேலே முத்தமிட்டேன். அழுத்தப்பட்ட ஒரு மெல்லிய அழுகையுடன் ரதி கண்களை மூடிக் கொண்டாள். மங்கலான நிலவு வெளிச்சத்தில் அந்தக் கண்களின் ஓரத்தில் ஒரு கண்ணீர்த் துளி ஒதுங்கி நின்று  ஒளிர்வதை என்னால் பார்க்க முடிந்தது.

அவ்வப்போது பாலைப் பூக்கள் உதிர்ந்து விழுந்து கொண்டிருந்தன. மன்னரின் அரண்மனையில் பணப் பெட்டியைப் பாதுகாப்பவனைப் போல காற்று சிறிதும் தவறாமல், வேலை செய்து கொண்டிருக்க வேண்டும்.

என்னுடைய முதுகில் அவள் தன் கைகளால் வருடினாள். தலையின் பின்பகுதியில் இருந்த முடியைப் பிடித்து இழுத்து வெறியுடன் என்னை அணைத்துக் கொண்டாள்.

மூடிய கண்களில் கன்னத்திற்கு நேர் மேலே, கீழ் கண் இமைக்கு மிகவும் அருகில், கன்னக் குழிகளில், உதடுகளில், மூக்கின் நுனியில், கழுத்திற்கு மேலே, மார்பில்- எல்லா இடங்களிலும் நான் முத்தமிட்டேன். நிலவு தழுவிக் கொண்டிருந்த பாலை மரத்தின் தடிமீது சாய்ந்து நின்று கொண்டு ரதி அந்த முத்தங்கள் அனைத்தையும் வாங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.