Lekha Books

நிழல் இருந்த பக்கம் நகர்ந்து நிற்கக்கூட நாங்கள் மறந்துவிட்டோம். இன்று எங்களுக்கு நிலவைப் பார்த்துக்கூட பயமில்லை.

பாறைகளைத் தூளாக்கித் தகர்த்துக் கொண்டு குதித்துப் பாயும் மலை நீரின் பாய்ச்சலைப் போல எனக்குள் உணர்ச்சி எழுந்து நின்றது.

நான் ஒரு ஆணாக மாறுகிறேன்.

கடந்து சென்ற சமீப நிமிடம் வரை எதற்கும் தகுதியற்றவனாக இருந்த நான் ஒரு பெரிய சக்தியாக மாறுகிறேன்.

"பப்பு!"- அவள் முணுமுணுத்தாள்: "என்னால போக முடியாது."

நான் அதைக் கேட்டதாகவே காட்டிக் கொள்ளவில்லை. அவளுடைய மார்பை நிர்வாணமாக்கும் அவசரத்தில் நான் இருந்தேன். அவிழ்க்கும் போது, ப்ராவின் இரண்டு முனைப் பகுதிகளிலும் ஏராளமான பிச்சிப்பூக்கள் இருப்பதைப் பார்த்தேன்.

"இது எதற்கு?"- கேட்காமல் இருக்க முடியவில்லை.

"முகர்ந்து பார்க்க..."

"யாருக்கு?"

"என்... என்... என்னோட மகனுக்கு..."

சொல்லி முடிப்பதற்கு முன்னால் அவள் என்னுடைய நெற்றியில் முத்தமிட்டாள். முகத்தை மார்போடு சேர்த்து அழுத்தினாள். அவளுடைய ஒரு கால் என்னுடைய கால்களுடன் பிணைந்து மேலே ஏறியது.

ஆச்சரியமாக இருந்தது. எனக்கு இன்று கூச்சமே இல்லை. நான் இப்போது முழுமையான ஒரு ஆணாக மாறியிருக்கிறேன்.

அந்தப் புரிதல் மேலும் அதிகமான பலத்தைத் தந்தது.

ஆணின் கைகளுக்குள் பெண் நெருங்கிக் கிடந்தாள். அவன் அவளுடைய உடம்பு முழுவதையும் விரல்களால் தடவினான். அவளுடைய மார்பிலிருந்து எழுந்த மென்மையான நறுமலரில் அவன் உதடுகளை வைத்தான். அவளுடைய கால்களின் பலம் குறைந்து குறைந்து இறுதியில் இல்லாமல் போவதை அவனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அவள் அவனுடைய உடல்மீது முழுமையாக சாய்ந்து விழுந்தாள்.

"நான் மோசமானவளா?"- அவள் கேட்டாள். அவன் பதில் சொல்லவில்லை.

"மோசமானவள் இல்லை... தெரியுதா? என் மகனே, நீ அந்த அளவிற்கு மோகம் கொண்டிருப்பது தெரிஞ்சுதான் நான் இறங்கி வந்தேன்"- அவள் சொன்னாள். அவன் 'உம்' கொட்டினான்.

"எல்லா பெண்களையும் பார்க்குறப்போல்லாம் இப்படி தோணுமா?"

"இல்ல..."- அவன் சொன்னான். "ரது அக்கா, எனக்கு உங்க மேல மட்டும்தான் விருப்பம்"- அந்த வார்த்தைகள் தந்த நிம்மதியில் அவள் தன் கண்களை மூடிக் கொண்டாள். அவளுடைய கழுத்தில் அவன் நிறுத்தாமல் முத்தமிட்டுக் கொண்டிருந்தான். முத்தங்களுக்கு மத்தியில் தலையை உயர்த்தி அவன் கேட்டான்: "ரது அக்கா, நான் உங்களைத் திருமணம் செய்து கொள்ளட்டுமா?" அந்தக் குரலில் இருந்த உண்மைத் தன்மை அவளை குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரிக்க வைத்தது. "எதற்கு? என் மகனே, வயசாகி கல்யாணம் பண்ணி இருக்குற நான் மட்டும்தான் உனக்குக் கிடைச்சிருக்கேனா?" அவன் அவற்றைப் பற்றியெல்லாம் யோசித்திருக்கவில்லை. அதனால் அவளுடைய கேள்வியைக் கேட்டபோது அவனுக்கு வெட்கமாக இருந்தது. அதைப் பார்த்துவிட்டு அவள் சொன்னாள்: "என் மகனே, உனக்கு கவலையா இருக்கு... அப்படித்தானே?" "இல்ல..."- அவனுடைய கண்கள் தரையையே பார்த்தன. அது ஏன் என்று அவனுக்கே புரியவில்லை. அதை மறைப்பதற்காக அவன் அவளுடைய வயிற்றின் மீது விரல்களை ஓட்டினான். மார்பில் முகத்தை வைத்தான். அவள் அவனுடைய கண்களில் முத்தமிட்டாள். அங்கிருந்து உதடுகளை எடுக்காமல் தூக்கக் கலக்கம் நிறைந்த குரலில் அவள் கேட்டாள்: "படுக்க வேண்டாமா?"

அவன் கைகளை விரித்து நான்கு பக்கங்களிலும் பார்த்தான். நிலவு சற்று மங்கிவிட்டிருந்தது. மரங்கள் அனைத்தும் அமைதியாக நின்றிருந்தன. இடையில் அவ்வப்போது வெப்பக் காற்று வீசிக் கொண்டிருந்தது. மங்கலான நிலவு வெளிச்சத்தில் நிர்வாணமான சதை எழுச்சியுடன் நின்றிருந்தது. அவன் அவளை இறுக அணைத்துக் கொண்டு நிலவு ஒளி இல்லாத நிழலை நோக்கி நகர்ந்தான். அங்கு விரிந்து கிடக்கும் பாலை இலைகளின் மீது அவளைப் படுக்க வைத்தான். திடீரென்று அது நடந்தது. ஒரு உரத்த அழுகைச் சத்தம் அவனையும் மீறி வெளிப்பட்டது. சூழ்நிலையைப் பற்றிய உணர்வு வந்தவுடன், "நான் ஓடிப்போய் சொல்லட்டுமா?" என்று, மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு விட்டவாறு அவன் கேட்டான். "வேண்டாம்"- அவள் ரவிக்கையை அணிவதற்கு மத்தியில் சிறிதும் பதட்டமே இல்லாத குரலில் சொன்னாள்:

"அப்போ... எதற்காக நாம் இங்கே வந்தோம் என்ற கேள்வி வரும். நான் அங்கே... வீட்டுக்குப் போயிடுறேன். மகனே, நீ போய் படு..."

"ரது அக்கா."

"ரதீன்னு கூப்பிடு"- அவள் என்னை வளைத்துச் சுற்றி மீண்டும் ஒரு முறை முத்தமிட்டாள்.

"பாம்பு..."- நான் நடுங்கிக் கொண்டே ஞாபகப்படுத்தினேன்.

அவள் அதைக் கேட்கவில்லை என்பது மாதிரி இருந்தது.

"ரதீன்னு ஒரு தடவை கூப்பிடு மகனே."

"ரதீ..."

அவள் அடுத்த நிமிடம் அழுதாள்.

"நான் இறந்துவிட்டால்...?"- அதைச் சொல்லு போது அழுகைக்கு நடுவிலும் அவள் புன்னகைத்தாள்.

"என்னை மறந்திடுவியா?"

"இல்ல... இல்ல..."- என்னால் என்னையே கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை.

ரதி சேம்புக் குவியலில் இருந்து ஒரு கயிறை அறுத்து கால் பாதத்தில் இறுகக் கட்டினாள். ரவிக்கையில் இருந்து எடுத்த ஒரு சேஃப்டி பின்னைக் கொண்டு காயத்தை இழுத்துக் கிழித்தாள்.

"வாய்க்குள் ஏதாவது காயம் இருக்குதா?"

"இல்ல..."

"அப்படின்னா... இந்தக் காயத்துல இருந்து ரத்தத்தை உறிஞ்சி எடுத்துத் துப்பறியா?"

என்ன செய்கிறோம் என்பதைப் பற்றிக் கூட நினைக்காமல் அந்தக் காயத்தில் உதடுகளை வைத்தேன். மூளை செயல்படுவதையே நிறுத்திவிட்டிருந்தது. மூளை ஒரு கரிமருந்து சாலையைப் போல எனக்குத் தோன்றியது.

என்னுடைய உதடுகள் அந்தக் கால் பாதத்தில் பட்டு முத்தத்தில் ஈடுபட்டது. ரத்த முத்தம். வாய்க்குள் உப்பு ருசி கொண்ட ரத்தம் வேகமாக நுழைந்தது. இரண்டு தடவை அதை வெளியே துப்பினேன். அப்போது அவள் என்னைப் பிடித்து எழுப்பினாள்.

"போதும்... புறப்படு..."

"நான் உங்களுடன் வீடு வரைக்கும் வர்றேன்."

அவள் மீண்டும் ஒருமுறை என் ரத்தம் படிந்த உதட்டில் முத்தமிட்டாள்.

"பொழுது விடிந்தவுடன் போறேல்ல?"- அவளுடைய குரலில் களைப்பு இருந்தது. உயிரில்லாத ஒருவகையான பலவீனமான குரல். விஷயம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவளுடைய உடலில் பரவுவதைப் போல் எனக்குத் தோன்றியது. கண்கள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மூடுகின்றனவோ?

"போய்விட்டால் என்னை மறந்துவிடக் கூடாது."

"இல்ல..."- நான் மூச்சை அடக்கி, அழுகையைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு சொன்னேன்.

எல்லாவற்றுக்கும் நானே காரணம்.

எல்லா விஷயங்களும் எனக்காக.

"சரி... புறப்படு"- அவள் சொன்னாள்.

ஆகாயம் வெடித்துக் கொட்டியதைப் போல மழை பெய்தது. அதைத் தொடர்ந்து இடி இடித்தது.