Lekha Books

திடீரென்று என் அக்கா அறைக்குள் வந்தாள். அவளுடைய முகத்தில் பதைபதைப்பு இருந்தது. தூக்கத்தின் சாயல் படர்ந்திருந்த கண்களில் உயிர்ப்பே இல்லை. யாரையோ மனதில் திட்டிக் கொண்டே அவள் அறைக்குள் வந்திருந்தாள். வந்தவுடன் அவள் என்னிடம் கேட்டாள்: "அவனைப் பார்த்தியாடா?"

கேள்வி என்னைப் பார்த்துதானா என்று ஒரு நிமிடம் நான் சந்தேகப்பட்டு நின்றுவிட்டேன். ஒருவேளை பதைபதைப்பிற்கு மத்தியில், கோவிந்தன்தான் நின்று கொண்டிருக்கிறான் என்று நினைத்து அவள் பேசிக் கொண்டிருக்கலாம்.

"யாரு?"- நான் தயங்கித் தயங்கிக் கேட்டேன்: "அவங்க யாரை வாய்க்கு வந்தபடி பேசுறாங்க?"

"என்ன ஒரு வெட்கக் கேடு!"- அக்கா சொன்னாள்:

"செய்தது போதாதுன்னு, எங்கேயோ போயி மறைந்து கொண்டு வேறு இருக்கான். அவன் மட்டும் கிடைச்சிருந்தா, அந்த பத்ரகாளி ஒண்ணு ரெண்டு அடியைக் கொடுத்துட்டுப் போயிடுவாங்க. இப்படி சத்தம் போடுவது இல்லாமப் போயிருக்கும். அவன் கண்ணுல படாம இருக்குறதுனால அவங்க பிடிச்ச பிடியா நின்னுக்கிட்டு இருக்காங்க."

என்னிடம் பேசுகிறோம் என்ற சுய உணர்வுடன்தான் என் அக்கா பேசிக் கொண்டிருந்தாள்.

யார் இந்த 'அவன்?'

மொத்தத்தில் ஒரு திகைப்பு.

என்னையே அறியாமல் ஒரு கேள்வி கிளம்பி வந்தது: "அவன் என்ன செய்தான்னு இப்போ சொல்றீங்க?"

கேட்டு முடித்தவுடன், மீண்டும் சந்தேகம் உண்டானது. யாரைப் பற்றி நான் அப்படியொரு கேள்வியைக் கேட்டேன்?

அக்கா பதைபதைப்பிற்கு மத்தியில் குரலைத் தாழ்த்திக் கொண்டு சொன்னாள்:

"நேற்று சாயங்காலம் அந்த மேற்குப் பக்க தோட்டத்தில் வச்சு அங்கே இருக்குற ரதியின் கையைப் பிடிச்சு இழுத்திருக்கான்."

"பிறகு?"

"அவள் சத்தம் போட்டு கத்திட்டா... அதைக் கேக்குறதுக்குத்தான் ரதியின் அம்மா காலையில வந்து கூப்பாடு போட்டுக்கிட்டு இருக்காங்க."

நான் ஒரு மடையனைப் போல பேந்த பேந்த விழித்துக் கொண்டு நின்றிருந்தேன். இங்க என்னவெல்லாம் நடந்து கொண்டிருக்கிறது?

நான் திகைத்துப் போய் நிற்பதைப் பார்த்துவிட்டு, பொறுமையை இழந்துவிட்டதைப் போல அக்கா கேட்டாள்:

"அவன் எங்கே? இங்கே எங்கேயாவது பார்த்தியா?"

என்னால் பேசவே முடியவில்லை.

மீண்டும் அவன் தலையை நீட்டியிருக்கிறான்.

கேள்விக்கு பதில் கிடைக்காமல் போனவுடன், அக்கா வெளியே நடந்தாள். அதைப் பார்த்து திடீரென்று அதிர்ச்சியடைந்து சுய உணர்வுக்கு வந்ததைப் போல நான் உரத்த குரலில் கேட்டேன்:

"அக்கா, யாரைத் தேடுறீங்க?"

"அந்தப் பாழாய் போறவனை... அந்த கொச்சும்மிணியை...."

ஏதோ புதருக்குள் இருந்து எங்களுடைய கணக்குப் பிள்ளை குட்டிக் கிருஷ்ணன் நாயரும் வேறு சிலரும் சேர்ந்து அவனைக் கண்டுபிடித்துக் கொண்டு வந்தார்கள். எல்லோருக்கும் முன்னால் வைத்து இரண்டு அடிகள் கொடுத்துவிட்டு ரதியின் தாய் அவனை அங்கிருந்து விரட்டிவிட்டாள்.

அந்தக் காட்சியைப் பார்ப்பதற்காக நானும் கிழக்குப் பக்கத்தில் இருந்த பாதிச்சுவரில் போய் உட்கார்ந்திருந்தேன்.

ரது அக்காவின் தாய் வாசல் பெருக்கும் துடைப்பத்தை எடுத்து இரண்டு மூன்று அடிகளைக் கொடுத்தாள். அவளுடைய செல்ல மகளை பலாத்காரம் செய்ய முயன்ற அவனை அவள் அவ்வளவு செய்தால் போதுமா?

எனக்கு ஒரு விதத்தில் நிம்மதியாக இருந்தது. எனக்கும் ரதிக்கும் இடையில் உள்ள உறவைப் பற்றி என் வீட்டில் இருப்பவர்களுக்கு மட்டுமே தெரிந்திருக்கிறது. அதை எப்படி அவர்கள் தெரிந்து கொண்டார்கள் என்ற விஷயத்தை இதுவரை என்னால் தெரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. எது எப்படி இருந்தாலும் ரதியின் தாய்க்கு அது தெரியாது.

அந்தப் பெண் கொச்சும்மிணியை அதற்கு மேலும் துன்புறுத்தியிருக்கலாம். அதற்கு வாய்ப்பு கொடுக்காமல், எல்லோரும் சேர்ந்து அவனை கிழக்குப் பக்கம் இருந்த வயல் பக்கம் தள்ளிக் கொண்டு போனார்கள்.

போவதற்கு மத்தியில் திரும்பி நின்று எனக்கு நேராக விரலை நீட்டி ஒரு தடவை அவன் சொன்னான்: "நான் சில விஷயங்கள் பேச வேண்டியதிருக்கு."

யாரும் அவனை அங்கு நிற்க வைக்க அனுமதிக்கவில்லை. பேசுவதற்கு சம்மதிக்கவும் இல்லை. என்னுடைய அதிர்ஷ்டம்.

கொச்சும்மிணி என்ன கூற நினைத்திருப்பான் என்பதைப் பற்றி என்னால் கற்பனை பண்ணிப் பார்க்க முடிந்தது. எனினும், அதற்குப் பிறகுதான் மேலும் பல தகவல்கள் எனக்குக் கிடைத்தன.

நானும் ரதியும் ஒன்றாக இருந்த எல்லா இரவுகளிலும் எங்களுடைய செயல்களைப் பார்த்துக் கொண்டு ஒரு குரங்கைப் போல பலா மரத்தின் கிளைகளுக்கு மத்தியில் அவன் மறைந்து இருந்திருக்கிறான். இறுதியில் நான் நேர்முகத் தேர்விற்குப் போன நாளன்று, என்னை எதிர்பார்த்து இருட்டில் மறைந்தவாறு வந்த ரதியை, நான் என்ற போர்வையில் அவன் கட்டிப் பிடித்திருக்கிறான். ஆள் மாறிவிட்டது என்பது தெரிந்தவுடன், அவள் சத்தம் போட்டிருக்கிறாள். அந்தப் பெரிய மழை பெய்து கொண்டிருந்த போது, என்னுடைய வீட்டில் இருந்தும் அவளுடைய வீட்டில் இருந்தும் ஆட்கள் ஓடிக் கூடிய போது, கொச்சும்மிணி எங்கோ ஓடி மறைந்துவிட்டான்.

என் தாய் அந்த இரவில் அவனை நிறைய திட்டினாள். காலையில் இங்கிருந்து போய்விடும்படி கட்டளை போடவும் செய்தாள். இரவில் இறுதி கஞ்சியைக் குடிப்பதற்காக உட்கார்ந்திருக்கும் போது, திட்டுவதற்காகச் சென்ற சமையல்காரி பெரியம்மாவிடம் அவன் ஆரம்பத்திலிருந்து உள்ள எல்லாக் கதைகளையும் கூறிவிட்டான். வசீகரிக்கப்பதற்காக மந்திரம் வாங்கிய விஷயத்தைக் கூட அவன் விடவில்லை. இருபது இரவுகளிலும் நாங்கள் என்னவெல்லாம் செய்தோம், என்னவெல்லாம் பேசினோம் என்பதிலிருந்து எல்லா விஷயங்களும் குஞ்ஞி பெரியம்மாவிற்குக் கிடைத்தன. அவள் சொல்லித்தான் என் தாயும் சித்தியும் வீட்டில் இருந்த மற்ற எல்லோரும் கதைகளைத் தெரிந்து கொண்டிருக்கிறார்கள்.

தொடர்ந்து வந்த இரண்டு நாட்களிலும் நான் ரதியைப் பார்க்கவில்லை. சாயங்காலம் பலா மரத்திற்குக் கீழே போய் நிற்க வேண்டும் என்றிருந்தாலும், பயம் காரணமாக அது நடக்கவில்லை.

பெரிய மழையும் கடுமையான காற்றும் காவல் பூதங்களாக மாறியிருந்தன. இடையில் அவ்வப்போது நிலத்தின் ஏதாவதொரு மூலையில் ஒரு தென்னை மட்டை பிய்ந்து விழுந்து கொண்டிருந்தது.

இரண்டு நாட்களும் மதிய உணவு சாப்பிடும் போது, தென்னங்குருத்து ஊறுகாய் தொட்டுக் கொள்வதற்காக வைக்கப்பட்டிருந்தது.

7

மூன்றாவது நாள் அதிகாலையில் மழை நின்றது. வாசலில் நீர் ஓடிக் கொண்டிருந்த இடத்தில் நீல நிறத்தில் மண் துகள்கள் சிதறிக் கிடந்தன. நீண்ட பிரிதலுக்குப் பிறகு வெயில் அவற்றின் மீது வந்து விழுந்து ஒளிர்ந்தது.

அரளி மரத்திற்கு அடியில் இருந்து மழை நீர் உருட்டிக் கொண்டு வந்த பழுத்த காய்கள் ஆங்காங்கே கிடந்தன.