Lekha Books

"நாங்க..."-சாணாட்டி தான் சொல்ல வந்ததை முழுமையாகக் கூறவில்லை. வாசுப்பணிக்கர் கண்களைச் சிமிட்டினார்.

"உங்க மகளோட பேர் இந்திராதானே?"- சங்கரப்பிள்ளை கேட்டார்.

"அவள் பெயர் இந்திராதான். எங்களோட மூத்த மகளைத்தான் இளைய மகளைவிட நல்லா வளர்த்தோம்."

கதவிற்குப் பின்னால் ஒரு இருமல் சத்தம்! இந்திராவின் முகம் கதவுக்குப் பின்னாலிருந்து தோன்றியது.

"அம்மா, தேநீர் போடவா?"

"இங்கே கொஞ்சம் வாம்மா... நான் கொஞ்சம் பார்த்துக்குறேன்"- சங்கரப்பிள்ளை பாசத்துடன் அழைத்தார்.

இந்திரா வெட்கப்பட்டுக் கொண்டே வெளியே வந்தாள். சாணாட்டி சொன்னாள்:

"இவள் கொஞ்சம் களைப்பா இருக்கா. இவளுக்கு காய்ச்சல் வந்ததுதான் காரணம்."

"அழகா இருக்கா. கொடுத்து வச்சவ. என்ன நட்சத்திரம்."

"மகம்."

"மகத்தில் பிறந்த பெண் ராஜகுமாரியா ஆவாள்... ராஜகுமாரியா!"

"இவளோட ஜாதகத்திலும் அப்படித்தான் இருக்கு."

"வயது?"

"கடந்து போன மகரத்தில் பதினெட்டு முடிஞ்சிடுச்சு."

"அப்படின்னா இப்போ திருமணத்தை நடத்தணுமே!"

வாசுப் பணிக்கன் சொன்னார்: "மகளே, நீ கொஞ்சம் உள்ளே போ. நாங்க இங்கே ஒரு ரகசிய விஷயத்தைப் பேசப் போறோம்."

இந்திரா தலையை குனிந்து கொண்டே உள்ளே சென்றாள். சாணாட்டி அவளை அழைத்துச் சொன்னாள்: "இப்போ தேநீர் வேண்டாம் மகளே."

"திருமண ஆலோசனைகளுடன் பலரும் வந்தாங்க. சங்கரப்பிள்ளை. அரசாங்க உத்தியோகத்துல இருக்குறவங்க. நல்ல குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவங்க. ஆனால், தூர இடத்தைச் சேர்ந்தவங்களா இருந்தாங்க. தூர இடங்களுக்கு அனுப்ப எங்களுக்குப் பிரியமில்லை. மூத்த மகளாச்சே! நாங்க ரெண்டு பேரும் இவளை தினமும் பார்த்தாகணும். இங்கே பக்கத்துல எங்காவதுதான் இவள் இருக்கணும் என்பதில் நாங்கள் குறியா இருக்கோம்."

"அப்படின்னா இப்போ எல்லா விஷயத்தையும் திறந்து நான் சொல்லுறேன். ரவீந்திரனுக்கு உங்க மகளைக் கல்யாணம் பண்ணி வைக்க உங்களுக்கு விருப்பம் இருக்கான்னு தெரிஞ்சிக்கிறதுக்காகத்தான் நான் வந்ததே"- சங்கரப்பிள்ளை மிடுக்கான குரலில் சொன்னார்.

"எங்களுக்குச் சம்மதம்தான். பிறகு..."-சாணாட்டி தான் கூற வந்ததை முழுமையாகக் கூறவில்லை.

"உங்களுக்குச் சம்மதம் என்கிற போது பிறகு என்ன? வேற யாரு சம்மதிக்கணும்,"

"இவளுக்கு ஒரு மாமா இருக்காரே!"

சங்கரப்பிள்ளை குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்துக் கொண்டே சொன்னார்:

"வேலாயுதன் சாணாரைச் சொல்றீங்களா? அவர் சம்மதிப்பாருன்னா நீங்க நினைக்கிறீங்க? அவருக்கும் ஒரு மகள் இருக்காளே! நிலைமை அப்படி இருக்குறப்போ இந்த விஷயத்திற்கு அவர் சம்மதிப்பாரா?"

"இவர் சொல்றது உண்மைதான் மாதவி. ஏன்னா, தன் மகள் உலகத்திலேயே பேரழகின்னு மச்சான் நினைச்சிக்கிட்டு இருக்காரு. அப்படி இருக்குறப்போ அங்கே போகாமல், இங்கே திருமண விஷயமாக வந்தால் மச்சானுக்குப் பிடிக்குமா? மச்சான் அதற்குச் சம்மதிக்கத்தான் செய்வாரா?"

"வேலாயுதன் சாணாரிடம் இந்த விஷயத்தைப் பற்றிக் கலந்து ஆலோசித்தால், ஏதாவது ஒரு காரணத்தைச் சொல்லி அவர் கல்யாணத்தை நிறுத்திடுவாரு."-சங்கரப்பிள்ளை உறுதியான குரலில் கூறினார்.

"அப்படின்னா கேட்காமல் இருப்பதுதான் நல்லது"- சாணாட்டியும் ஒப்புக் கொண்டாள்.

கொச்சப்பன் முதலாளி மிகவும் பிடிவாதமாக இருந்தார். வேலாயுதன் சாணார் கூறியதைவிட சற்று அதிகமாகவே சங்கரப்பிள்ளை கொச்சப்பன் முதலாளியிடம் கூறினார். தான் ஒரு பெரிய பணக்காரன் என்ற மதிப்பிற்குக் குறைவு உண்டாகி விட்டதைப் போல் அவர் உணர்ந்தார். அவர் கர்ஜித்தார்.

"அவன் சாணார்களின் மதிப்பு, மரியாதையைப் பற்றி பேசினானா? இப்ப எங்க ஜாதிக்காரங்கக்கிட்ட வீட்டைப் பெருக்குற வேலையையும், பாத்திரம் கழுவுற வேலையையும் பார்த்துக் கொண்டு இருக்குறவங்கதான் சாணார்கள். அவனும் அவனோட மதிப்பு, மரியாதையும்! ஃபு...!"- முதலாளி காறித் துப்பினார்.

"அவரோட தங்கச்சிக்கிட்ட அந்த மாதிரியான கர்வம் கொஞ்சம் கூட இல்ல. அவருடைய மகளைவிட அவரோட தங்கச்சி மகள் ரொம்பவும் அழகா இருக்கா. ஒழுக்கமும் கொண்ட நல்ல ஒரு பொண்ணா அவ இருக்கா."

"சங்கரப்பிள்ளை, அப்படின்னா இந்த விஷயத்தை நான் கொஞ்சம் சிந்திச்சுப் பார்க்கணும். என் மகனுக்கு அந்த சாணாட்டியோட பொண்ணு கிடைப்பாளான்னு பார்க்கலாமே!"

"அதைப்பற்றி பெருசா ஆலோசனை செய்யணும்னு அவசியமில்லை முதலாளி. போய் சொன்னா, உடனடியா அவங்க சம்மதிப்பாங்க."

"அப்படின்னா அதையே முடிச்சிடுவோம் சங்கரப்பிள்ளை."

அந்த வகையில் அந்தத் திருமணம் முடிவு செய்யப்பட்டது. ரவீந்திரனும் அதற்கு ஒப்புக் கொண்டான். சொல்லப் போனால் கொச்சப்பன் முதலாளியை விட ரவீந்திரன்  மிகவும் பிடிவாதமாகக் கூறிவிட்டான். சுசீலா சாணாட்டி கிடைக்கவில்லையென்றால் இந்திரா சாணாட்டி.

திருமணம் முடிந்து, இந்திராவின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு மாளிகை உச்சியிலிருந்து மாலேத்து வீட்டை சாளரத்தின் வழியாகப் பார்க்க வேண்டும். சுசீலா சாணாட்டியும் அவளுடைய தந்தையும் அதைப் பார்க்க வேண்டும். மனதிற்குள் அப்படியொரு பிடிவாதமான எண்ணத்தை வைத்திருந்தான் ரவீந்திரன்.

திருமணம் மிகவும் ஆடம்பரமாக நடக்க போகிறது. கொச்சப்பன் முதலாளியின் மகன் ரவீந்திரனின் திருமண அப்படி விமரிசையாகத்தானே நடைபெற வேண்டும்! அமைச்சர் பெருமக்களை அழைக்க வேண்டும். சட்டமன்ற உறுப்பினர்களை அழைக்க வேண்டும். நகரத்திலிருக்கும் பெரிய உத்தியோகத்தில் இருப்பவர்களையும், முக்கிய நபர்களையும் வரவழைக்க வேண்டும். அவர்கள் எல்லோரையும் வரவேற்று உபசரிப்பதற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்ய வேண்டும்.

மணப்பெண்ணின் வீட்டில்தான் திருமணம் நடைபெற வேண்டும்! இல்லாவிட்டால் சமுதாயத்தைச் சேர்ந்த குரு மண்டபத்தில் நடக்க வேண்டும். மணப்பெண்ணின் வீட்டில் அந்த அளவிற்கு ஏற்பாடுகளைச் செய்வதற்கான வசதிகள் இல்லை. அதனால் குரு மண்டபத்திலேயே திருமணத்தை நடத்துவது என்று முடிவெடுத்தார்கள்.

பெரிய அளவில் பணச் செலவு ஆகும். மணப்பெண்ணின் வீட்டைச் சேர்ந்தவர்களிடம் பணம் இல்லை. அதனால் திருமணச் செலவு முழுவதையும் மணமகனின் வீட்டைச் சேர்ந்தவர்கள்தான் செய்கிறார்கள். ஆனால், அந்த விஷயம் மிகவும் ரகசியமாக வைக்கப்பட்டிருந்தது. கொச்சப்பன் முதலாளி திருமணச் செலவிற்கான பணத்தை சங்கரப்பிள்ளையின் கையில் கொடுத்தனுப்பினார். சங்கரப் பிள்ளை அதை வாசுப்பணிக்கனிடம் கொண்டு போய்க் கொடுத்தார். வாசுப்பணிக்கன் தன்னுடைய சொந்தப் பணத்தைச் செலவழிப்பதைப் போல நினைத்து திருமணச் செலவுகளைப் பார்த்துக் கொண்டார்.

ஆனால், ரகசியம் எல்லோருக்கும் தெரிந்த ஒன்றாகிவிட்டது. பணமே இல்லாத ஒரு மனிதர் தன்னுடைய மகளின் கல்யாணத்திற்காக சிறிதும் கூசாமல் பணத்தைச் செலவு செய்வதைப் பார்த்து பலரும் அதைப் பற்றி விசாரிக்க ஆரம்பித்துவிட்டார்கள். அப்படித்தாஅந்த ரகசியம் பகிரங்கமாக வெளியே வந்தது. தேநீர்க்கடைகளில் அதைப் பற்றிப் பேசப்பட்டது. ஒரு ஆள் சொன்னான்:

"கல்யாணத்துக்கு மந்திமார்களெல்லாம் வர்றாங்களாம்."

"கொச்சப்பன் முதலாளி, முதலாளி ஆச்சே! பணக்காரர் ஆச்சே! நிலைமை அப்படி இருக்குறப்போ, அமைச்சர்கள் வராமல் இருப்பாங்களா?"

"மந்திரிகள் வர்றது கொச்சப்பன் முதலாளி பணக்காரரா இருக்கிறார் என்பதற்காக அல்ல. நம்மோட எம்.எல்.ஏ. சொல்லித் தான் மந்திரிகள் வர்றாங்க."