Lekha Books

"வெளியே போடா ஆந்தையே!"

ரவீந்திரனின் கூவல் சத்தம் நின்றது. அவன் அரங்கை விட்டு வெளியேறினான்.

ரவீந்திரன் இரண்டு தடவை பி.ஏ. தேர்வு எழுதினான். இரண்டு முறைகளும் அவன் தோல்வியையே சந்தித்தான். அத்துடன் அவன் தன் படிப்பை நிறுத்திக் கொண்டான்.

கொச்சப்பன் முதலாளி தன் மகனுக்கு ஒரு வியாபாரத்தைக் கண்டுபிடித்தார். பேருந்து சர்வீஸ் நடத்துவது- இதுதான் அந்த வியாபாரம். இரண்டு பேருந்துகளை வாங்கினார். அருகிலிருந்த நகரத்தில் அதற்கான அலுவலகமும் திறக்கப்பட்டது. அதுவரையில் பேருந்து சர்வீஸ் இல்லாமலிருந்த இடங்கள் வழியாக பேருந்துகள் செல்ல ஆரம்பித்தன. அதனால் பயணிகள் ஏராளமாக இருந்தனர். நல்ல லாபமும் கிடைத்தது.

பேருந்து சர்வீஸைத் தொடர்ந்து பெரிய அளவில் ஒரு மோட்டார் ஒர்க் ஷாப்பையும் ஆரம்பித்தார். கார்களும் பேருந்துகளும் லாரிகளும் விற்பனை செய்யக்கூடிய ஏஜென்ஸியும் எடுத்தார். தனக்கென்று ஒரு காரும் வாங்கினார். அது மட்டுமல்ல, பல திருமண ஆலோசனைகளும் வந்து கொண்டிருந்தன.

ரவீந்திரன் வீட்டிலிருந்து நகரத்திலிருந்த அலுவலகத்திற்குச் செல்வதும், திரும்பி வருவதும் காரில்தான். மாலேத்து வீட்டு வாசற்படியைத் தாண்டித்தான் அவன் போவதும் வருவதும். ரவீந்திரன் முயற்சியால் அந்த சாலை தார் போட்ட சாலையாக மாறியது.

சில நேரங்களில் சுசீலா வீட்டு வாசலில் நின்று கொண்டிருப்பாள். ரவீந்திரன் காரில் உட்கார்ந்து கொண்டே, சுசீலாவைப் பார்த்துச் சிரிப்பான். சுசீலாவும் சிரிப்பாள். சில வேளைகளில் சுசீலா படியின் அருகில் நின்றிருப்பாள். ரவீந்திரன் காரை நிறுத்துவான்.

"அப்பா இருக்காரா?"

"இருக்காரு."

"பாலசந்திரன் இருக்கானா?"

"இல்ல..."

"நான் போயிட்டு வர்றேன்"

அவன் வேண்டும் என்றே பேசுவான்- சுசீலாவை எதையாவது பேச வைக்க வேண்டும் என்பதற்காக மட்டுமே!

சுசீலாவைத் தான் திருமணம் செய்ய விரும்புவதாக ரவீந்திரன் கொச்சப்பன் முதலாளியிடம் சொன்னான். கொச்சப்பன் முதலாளி வெறுமனே 'உம்' கொட்டினார். அவ்வளவுதான். ஆனால், அதற்குப் பிறகு அவர் அதை யோசித்துப் பார்த்தார். சிந்தித்துப் பார்த்தபோது தான் அவருக்கே தோன்றியது- அந்தத் திருமணத்தைக் கட்டாயம் நடத்த வேண்டும் என்று.

மாலேத்து சாணான்மார்கள் ஊரை ஆட்சி செய்தவர்கள். வேலாயுதன் சாணார் மார்பில் அம்மிக் குழவியை எறிந்தவர். அவருடைய மகளைத் தன் மகன் திருமணம் செய்து வீட்டிற்கு கொண்டு வரவேண்டும். பிறகு அவளை 'சொன்னபடி' நடக்கச் செய்ய வேண்டும். இதுதான் அவர் தீர்மானித்த விஷயம்.

சுசீலாவை ரவீந்திரன் திருமணம் செய்ய வேலாயுதன் சாணார் சம்மதிப்பாரா என்ற கேள்வியே கொச்சப்பன் முதலாளியின் மனதில் உதயமாகவில்லை. பெரிய தொழிலதிபரும் பணக்காரனுமான தன்னுடைய மகன் கிடைக்க வேண்டும் என்பதற்காக, ஊரிலுள்ள இளம்பெண்கள் பலரின் தந்தைமார்களும் ஆசைப்படுகிறார்கள் என்பதுதான் கொச்சப்பன் முதலாளியின் மனதில் இருக்கும் எண்ணம். கிழவர் கண்டப்பன்தான் முதல் தடவையாக அந்தக் கேள்வியைக் கேட்டார்:

"அவங்க சாணான்மார்கள் ஆச்சே! அவங்க தங்களோட பொண்ணை நமக்குத் தருவாங்களா?" என்று கண்டப்பன் கேட்டபோது, உண்மையாகவே அதிர்ந்து போய்விட்டார் கொச்சப்பன் முதலாளி. கேட்டாலும், பெண் கிடைப்பாளா என்ற விஷயத்தில் சந்தேகம் உண்டானது. எனினும், கேட்டுத்தான் பார்ப்போமே என்று முடிவெடுத்தார்.

பெண் கேட்பதற்கு யார் போவது?- அது ஒரு பிரச்சினையாக இருந்தது.

3

ஒரு நாள் சுசீலாவும் அவளுடைய தங்கை பத்மாவும் மாலேத்து இல்லத்தின் கிழக்குப் பக்க வாசலில் நின்றிருந்தார்கள். திடீரென்று வாசற்படிக்கு முன்னால் ஒரு கார் வந்து நின்றது. இரண்டு பேரும் படி இருந்த பக்கம் பார்த்தார்கள்.

ரவீந்திரன் காரை விட்டு இறங்கி, படிகளில் ஏறினான். வாசலுக்கு வரவில்லை. தயங்கியவாறு நின்றிருந்தான். சுசீலா கேட்டாள்:

"என்ன?"

ரவீந்திரன் வாசலுக்கு வந்தான். அவர்களுக்கு அருகில் வந்து கேட்டான்:

"அப்பா இருக்காரா?"

"இல்ல..."

"பாலசந்திரன் இருக்கானா?"

"இல்ல..." என்னவோ கேட்க நினைப்பதைப் போல் அவன் நின்றிருந்தான். ஆனால், எதுவும் கேட்கவில்லை. சுசீலா கேட்டாள்:

"அப்பாவிடமோ, அண்ணனிடமோ ஏதாவது சொல்லணுமா?"

"சொல்லணும்... நான் பிறகு வர்றேன்."

அவன் போகவில்லை. அதற்குப் பிறகும் என்னவோ கூற இருப்பதைப் போல நின்றிருந்தான். ஆனால், எதுவும் கூறவில்லை. சுசீலாவும் பத்மாவும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள். அவர்கள் அமைதியாக தங்களுக்குள் என்னவோ பேசிக் கொண்டார்கள். பத்மா அங்கிருந்து நகர்ந்தாள். ரவீந்திரன் கேட்டான்:

"பெண் கேட்டு யாராவது வந்தாங்களா?"

"எனக்கு அதைப் பற்றி எதுவும் தெரியாது."

"பெண் கேட்டு யாராவது வந்தாங்கன்னா, உன்னிடம் விஷயத்தைச் சொல்வாருல்ல?"

"அப்பா அதையெல்லாம் என்கிட்ட சொல்றது இல்ல. நான் கேக்குறதும் இல்ல."

"யாராவது உன்கிட்ட கல்யாண விஷயமா பேசியிருக்காங்களா சுசீலா?"

"என்கிட்ட ஏன் பேசப் போறாங்க? அந்த மாதிரி விஷயத்தை என் அப்பாக்கிட்டதானே பேசுவாங்க?-"

"நானும் உன் அப்பாக்கிட்ட பேசினால் போதுமா?"

"கல்யாண விஷயமா?"

"ஆமா..."

சுசீலா வீட்டிற்குள் ஓடினாள். ரவீந்திரன் அங்கிருந்து வெளியேறினான்.

மறுநாள் கொச்சப்பன் முதலாளியின் கணக்குப் பிள்ளையான சங்கரப்பிள்ளை திருமண விஷயமாகப் பேசுவதற்காக வேலாயுதன் சாணாரைப் பார்க்கச் சென்றார்.

சங்கரப் பிள்ளையும் சொத்துக்களைக் கொண்ட மதிப்புமிக்க குடும்பத்தில் பிறந்தவர்தான். சொத்துக்கள் அனைத்தையும் இழந்து, வாழ்வதற்கு வேறு வழியே இல்லாத நிலைக்கு அவர் ஆளாகிவிட்டார். அப்போதுதான் கொச்சப்பன் முதலாளியின் கணக்குப் பிள்ளையாக அவர் போய்ச் சேர்ந்தார்.

வேலாயுதன் சாணாரும் சங்கரப் பிள்ளையும் முன்பிருந்தே நெருக்கமான நட்பைக் கொண்டவர்கள். பார்க்கும் போதெல்லாம் ஒருவரோடொருவர் பேசிக் கொள்வார்கள். சங்கரப் பிள்ளை கொஞ்சம் ஜோதிடம் கற்றிருந்தார். சாணாரும் சங்கரப்பிள்ளையும் சந்திக்கும் போது முக்கியமாகப் பேசும் விஷயமே ஜோதிடம்தான்.

ஆனால், சங்கரப் பிள்ளை கொச்சப்பன் முதலாளியிடம் சம்பளம் வாங்கும் வேலைக்காரராக ஆனது குறித்து வேலாயுதன் முதலாளிக்குக் கோபம் இருக்கவே செய்தது. சாணார் கேட்டார்:

"யானை மெலிஞ்சு போயிருச்சுன்னா, தொழுவத்துல கட்ட முடியுமா சங்கரப்பிள்ளை?"

"வயிறு நிறைய வேண்டாமா சாணார்? என்னால பிச்சை எடுக்க முடியுமா?"

எனினும், அவர்கள் ஒருவர் மீது ஒருவர் அன்பு வைத்திருந்தார்கள்.

"வெற்றிலை இருக்குதா சாணார்?"- இப்படிக் கேட்டவாறு வீட்டிற்குள் வந்தார் சங்கரப்பிள்ளை.

வெற்றிலைப் பெட்டியை முன்னால் நகர்த்தி வைத்துவிட்டு சாணார் சொன்னார்:

"இதுல ஒண்ணும் இல்ல சங்கரப்பிள்ளை. காய்ந்த வெற்றிலை மட்டும்தான் இருக்கு."

"அப்படின்னா, என்கிட்ட இருக்கு"- தன் மடியிலிருந்து வெற்றிலைப் பொட்டலத்தை எடுத்தவாறு சங்கரப்பிள்ளை அமர்ந்தார். பொட்டலத்தைப் பிரித்து சாணாரின் முன்னால் வைத்தார்.

"சங்கரப்பிள்ளை, உங்களுக்கு ஒரு விஷயம் தெரியுமா? என் மகன் பாலசந்திரன் பி.எல். படிப்புல தேர்ச்சி அடைஞ்சிட்டான்."