Lekha Books

தோழர் மாதவன்தான் அந்த ஊரின் தொழிலாளர்களின் தலைவர். அவர் ஆலப்புழையிலும் கொல்லத்திலும் நடைபெற்ற பல தொழிலாளர்களின் ஆர்ப்பாட்டங்களில் பங்கெடுத்த தலைவர். போலீஸிடம் அடி, உதைகள் வாங்கி சிறைத் தண்டனையை அனுபவித்திருப்பவரும்கூட கூட்டத்தில் பேச இருப்பவர்கள் தோழர் மாதவனின் சக செயல்வீரர்கள். கயிறு பிரிக்கும் தொழிலாளர்கள் சங்கத்தையும் விவசாயத் தொழிலாளர்கள் சங்கத்தையும் உருவாக்கியவர்களே அவர்கள்தான்.

சில நாட்களுக்கு முன்னால் அங்கு கயிறு பிரிக்கும் தொழிலாளர்களின் வேலை நிறுத்தமும் ஆர்ப்பாட்டமும் நடந்தன. அவர்களுடன் சேர்ந்து விவசாயத் தொழிலாளர்களும், வேலை நிறுத்தத்தில் ஈடுபட்டார்கள். ஆர்ப்பாட்டமும், கோஷங்கள் அடங்கிய ஊர்வலமும் நடந்தன. சம்பவம் நடைபெற்ற இடத்திற்குப் போலீஸ் வந்தது. லத்தி சார்ஜ் நடைபெற்றது. நிறைய பேருக்கு அடி விழுந்தது. சிலரைப் பிடித்துக் கொண்டுபோய் லாக்-அப்பில் அடைத்தார்கள். வேலை நிறுத்தம் தற்காலிகமான உடன்பாட்டின் அடிப்படையில் முடிவுக்கு வரவும் செய்தது.

வேலை நிறுத்தம் நடைபெறாமல் செய்வதற்கு அதற்கு முன்பே போலீஸை வரவழைத்தது ரவீந்திரன்தான். எம்.எல்.ஏ. நடுநிலையில் இருப்பதைப் போல் காட்டிக் கொண்டாலும் யாருக்கும் தெரியாமல் அவர் உதவவே செய்தார். அந்த விஷயம் அனைத்தும் ஊர்க்காரர்களுக்கு நன்றாகவே தெரியும். தொழிலாளர்களுக்கு தொழிலாளர்கள் அல்லாதவர்களுக்கும் போலீஸின் அடி, உதை கிடைத்தன. ஆண்களுக்கு மட்டுமல்ல- பெண்களுக்கும் அடி விழுந்தது. அடியால் உண்டான வலி குறையவில்லை. அதைப் பற்றிய நினைவுகள் இல்லாமற் போய்விடவில்லை. எதிர்ப்பைத் தெரிவிக்கும் கூட்டம் பற்றி நோட்டீஸை வாசித்த எல்லோரும் ஆவேசம் கொண்டார்கள்.

‘‘அமைச்சர்களே! திரும்பிச் செல்லுங்கள்’’ - பள்ளிக்கூடம் போய்க் கொண்டிருந்த மாணவர்கள் முழங்கினார்கள்.

தேங்காய் மட்டையை நசுக்கிக் கொண்டிருந்த நளினி பார்கவியிடம் சொன்னார்:

‘‘பார்கவி அக்கா, மந்திரிமார்கள் வர்றப்போ செண்டை அடித்து கூப்பாடு போடணும்.’’

‘‘போலீஸ்காரர்கள் வந்து குழுமி நிற்பாங்களாம். அதற்குப் பிறகுதான் மந்திரிமார்களே வருவாங்களாம். கோஷம் போட்டாலும், கூச்சல் போட்டாலும் போலீஸ்காரர்கள் அடிப்பாங்களாம்.’’

‘‘அடிக்கட்டும் பார்கவி அக்கா, அடிக்கட்டும். எல்லாரையும் அடிச்சுக் கொல்லட்டும். பிறகு அவர்கள் மட்டுமே வாழ்ந்து கொள்ளட்டும்.’’

‘‘உனக்கு ஒரு விஷயம் தெரியுமாடி நளினி?’’

‘‘என்ன?’’

‘‘வேலாயுதன் சாணாரின் மகன் இருக்காரே, பாலசந்திரன் கல்லூரிக்குப் போய் படிச்சு வக்கீல் தேர்வுல வெற்றி பெற்று வந்திருக்காரு. அந்த ஆளு இப்போ நம்ம பக்கமாக்கும்.’’

‘‘அப்படின்னா? பார்கவி அக்கா, உங்களை அந்த ஆளுக்குப் பிடிக்குமா?’’

அதைக் கேட்டு பார்கவிக்கு வெட்கம் வந்துவிட்டது.

‘‘சும்மா இருடி நளினி. நான் சொன்னதற்கு என்ன அர்த்தம்னு தெரியுமா?’’

‘‘என்ன?’’

‘‘அவர் தோழராக்கும்.’’

‘‘அப்படியா?’’

‘‘பிறகென்ன? கல்லூரியிலிருந்து வெளியே வந்தப்போ தோழராத்தான் வந்திருக்காரு.’’

‘‘இன்னைக்கு நடக்குற எதிர்ப்புக் கூட்டத்தில் அவர் பேசுகிறாரா?’’

‘‘பேசுவார்னு நினைக்கிறேன்.’’

‘‘நோட்டீஸ்ல பெயர் இல்லையே!’’

‘‘நோட்டீஸ்ல பெயர் இல்லைன்னாலும் தோழர் பாலசந்திரன் பேசுவார்னு சுரேந்திரன் அண்ணன் சொன்னாரு.’’

‘‘அப்படின்னா, அது நல்லதுதான் பார்கவி அக்கா. மாதவி சாணாட்டியோட மகளின் திருமணத்திற்குத்தானே மந்திரிமார்கள் வர்றாங்க! அப்படின்னா, வேலாயுதன் சாணாட்டியின் மகன் நம்ம கூட்டத்தில் வந்து பேசுறது நல்ல விஷயம்தான். ஆனால், வேலாயுதன் சாணார் அதற்கு சம்மதிப்பாரா பார்கவி அக்கா?’’

‘‘அதுல ஒரு விஷயம் இருக்குடி நளினி. என்னன்னு தெரியுமா?’’

‘‘என்ன?’’

‘‘மாதவி சாணாட்டியோட மகளை கொச்சப்பன் முதலாளியின் மகன் கல்யாணம் பண்ணுறதை வேலாயுதன் சாணார் விரும்பல.’’

‘‘ஏன் அதுல விருப்பம் இல்ல?’’

‘‘சாணாரா இல்லைன்றதுதான் விஷயம்! சாணாட்டியைக் கல்யாணம் பண்ணுறது சாணாராகவோ, பணிக்கனாகவோ இருக்கணும்னு வேலாயுதன் சாணார் நினைக்கிறாரு.’’

‘‘சாணார்கள் வாயைப் பார்த்து நடக்குறாங்களே!’’

‘‘வாயைப் பார்த்துக்கிட்டு இருந்தாலும், சாணாரா இருக்கணும்னு அவர் சொல்றாரு.’’

‘‘பிறகு ஏன் மாதவிச் சாணாட்டியோட மகளைக் கொச்சப்பன் முதலாளியோட மகனுக்குக் கொடுக்கிறாங்க?’’

‘‘அவங்களுக்கு அந்த விஷயம் முக்கியம் இல்ல. பணம் இருந்தா போதும். அதுனால இப்போ அண்ணனும் தங்கையும் பாம்பும் கீறியும்போல ஆயிட்டாங்க.’’

‘‘அப்படி ஆயிடுச்சா விஷயம்?’’

நாராயணன் நாயரின் தேநீர்க் கடையில் அமைச்சர்கள் வருவதைப் பற்றியும், அதற்கு எதிர்ப்புத் தெரிவித்து நடக்கப் போகும் கூட்டத்தைப் பற்றியும் நீளமான விவாதங்கள் நடந்தன. ஒரு கயிறு பிரிக்கும் தொழிலாளியான பப்பன் சொன்னான்:

‘‘இரண்டு கட்சிகளா பிரிஞ்சு நின்னாச்சு. கயிறு முதலாளிமார்கள் எல்லாரும் ஒரு கட்சி. தொழிலாளிகள் எல்லாரும் ஒரு கட்சி.’’

‘‘இந்த விஷயத்துல அப்படி பிரிஞ்சிருக்குறதா சொல்ல முடியாது பப்பா. கயிறு முதலாளிமார்களில் சிலர் நம்ம பக்கம் இருக்காங்க’’ - தொழிலாளர்களின் தலைவர்களில் ஒருவனான ஜோசப்தான் இப்படிச் சொன்னான்.

பப்பன் அதை நம்பவில்லை. அவன் சொன்னான்:

‘‘தோழர், நீங்க இப்படிச் சொல்றதை என்னால் நம்ப முடியல. முதலாளி, தொழிலாளர்கள் இருக்கும் பக்கம் இருப்பாங்களா?’’

‘‘இருப்பாங்க பப்பா. சில நேரங்களில் அப்படியும் நடக்கும்.’’

‘‘அப்படின்னா?’’

‘‘அப்படின்னா - ஒரு முதலாளி தொழிலாளிகளைத் தின்று தின்று கொழுத்த பிறகு மீதி இருக்கும் முதலாளிகளைத் தின்ன ஆரம்பிப்பாங்க. அப்போ, அவங்க எல்லாரும் முதலாளியின் எதிரியா மாறிடுவாங்க.’’

‘‘அது உண்மைதான்’’ - கொச்சப்பன் சொன்னான்.

ஜோசப் கூறியது உண்மைதான். கோவிந்தன் முதலாளியும் சாக்கோ முதலாளியும்தான் அந்த ஊரிலேயே மிகப் பெரிய முதலாளிகளாக இருந்தார்கள். கோவிந்தன் முதலாளி கயிறு முதலாளியாக இருந்தார். சாக்கோ முதலாளி கொப்பரை முதலாளியாக இருந்தார்.

கொச்சப்பன் முதலாளியின் படுவேகமான, ஆச்சரியப்பட வைக்கும் வளர்ச்சி கோவிந்தன் முதலாளியையும் சாக்கோ முதலாளியையும் சோர்வடையச் செய்தது. விற்பதற்குத் தேங்காய் வைத்திருந்தவர்களைக் கொச்சப்பன் தன் கையில் போட்டுக் கொண்டார். முன்கூட்டியே பணத்தைக் கொடுத்து அவர்களைத் தன் பக்கம் அவர் இழுத்து விடுவார். அப்படித்தான் கொச்சப்பன் முதலாளி எல்லோரையும் கவர்ந்தார். அதே நேரத்தில் முன்கூட்டியே பணம் கொடுப்பதும் அவர்களைத் தன் பக்கம் இழுத்ததும் கொச்சப்பன் முதலாளிக்கு எப்போதும் லாபம் அளிக்கக்கூடிய ஒரு விஷயமாகவே இருந்தது. கோவிந்தன் முதலாளியும் சாக்கோ முதலாளியும் மட்டையையும் தேங்காய்களையும் பத்து ரூபாய்க்கு வாங்கினால் கொச்சப்பன் முதலாளி எட்டு ரூபாய்க்கே வாங்கிவிடுவார்.

கொச்சப்பன் முதலாளி தரும் கூலி மற்ற முதலாளிகள் தரும் கூலியைவிடக் குறைவாக இருந்தது. இருந்தாலும், தொழிலாளர்களுக்கு கொச்சப்பன் முதலாளியிடம் வேலை பார்க்கும் தொழிலாளியாக இருப்பதில்தான் விருப்பம். முதலாளியின் பலசரக்குக் கடையில் இருந்தும், துணிக்கடையில் இருந்தும் தொழிலாளர்களுக்குக் கடன் கொடுப்பார்கள். அவசரத்திற்கு ஓடிச் சென்றால், நான்கோ, ஐந்தோ ரூபாய்கள் கடனாகக் கொடுப்பார்கள். கடன் கொடுக்கும் பணத்தை இரண்டு மடங்காக முதலாளி, தொழிலாளிகளிடமிருந்து வாங்குவாரென்றாலும், கடன் கிடைப்பது என்பது ஒரு முக்கியமான விஷயம் ஆயிற்றே!