Lekha Books

"எனக்கு மேடையில் பேசத் தெரியாது. நான் சொல்ல நினைக்கிற விஷயம் என்னவென்றால், கொச்சப்பனின் மகனோட திருமணத்திற்கு மந்திரிமார்கள் வர்றாங்கன்ற விஷயத்தைக் கேள்விப்பட்டதிலிருந்தே நான் சரியாக தூங்கல. ஏன் தெரியுமா? போலீஸ்காரர்கள் இங்கே வந்து நாயை அடிக்கிறதைப் போல மனிதர்களை அடிக்கிறதை நேரில் பார்த்தவன் நான். மந்திரிமார்கள் சொல்லித்தானே போலீஸ்காரர்கள் இங்கே வந்து அடிச்சிருக்காங்க? மந்திரிமார்கள் போலீஸ்காரர்களை அடிக்கும்படி சொன்னதற்கு என்ன காரணம்? கொச்சப்பனின் கையில் பணம் இருக்குறதால... அப்போ என்ன அர்த்தம்? பணம் இருந்தால் என்ன வேணும்னாலும் செய்யலாம்ன்றதுதானே! அதுவும் இந்த ஊரில்... நம்மக்கிட்ட அந்த வேலை நடக்காதுன்னு நாம அவங்களுக்குக் காட்டணும். இல்லாட்டி நாம யாரும் இங்கே வாழ முடியாது. எனக்கு மந்திரிமார்களைப் பார்த்து பயமில்ல. உங்களுக்கும் பயம் கிடையாதுன்னு எனக்குத் தெரியும். அதனால நாம பயப்படாம இந்த விஷயத்துல உறுதியா நிற்கணும். மந்திரிமார்கள் வர்றப்போ, நாம கறுப்புக் கொடியைக் காட்டணும். திரும்பிப் போ திரும்பிப் போன்னு சத்தம் போட்டுச் சொல்லணும். நானும் என் பிள்ளைகளும் உங்ககூட நிற்போம்."

"தோழர் வேலாயுதன் சாணார் ஜிந்தாபாத்"- கூட்டம் உரத்த குரலில் சத்தம் போட்டது.

8

திருமணத்தில் கலந்து கொள்வதற்குத்தான் அமைச்சர்கள் வருகிறார்கள். ஆனால், அவர்கள் அமைச்சர்கள். மக்களின் பிரதிநிதிகள். அப்படியென்றால் அவர்களுக்கு ஊரைச் சேர்ந்தவர்கள் சார்பாக ஒரு வரவேற்பு அளிக்க வேண்டாமா? மாலைகள் அணிவிக்க வேண்டாமா? 'ஜே' போட வேண்டாமா?

கொச்சப்பன் முதலாளியின் மகன் திருமணத்தில் கலந்து கொள்வதற்காக கொச்சப்பன் முதலாளியின் ஊருக்கு அமைச்சர்கள் வருகிறார்கள். அப்போது கொச்சப்பன் முதலாளிக்குத் தன்னுடைய சொந்த ஊரில் பெரிய மதிப்பு இருக்கிறது என்பதைத் தெரிவிக்க வேண்டாமா? பலவிதப்பட்ட ஜாதி, மதத்தைச் சேர்ந்தவர்களும் கொச்சப்பன் முதலாளிமீது மதிப்பு வைத்திருக்கிறார்கள் என்பதை அமைச்சர்களுக்குக் காட்ட வேண்டாமா? ஊர் மக்களை சந்தோஷப்படுத்த வேண்டுமென்றால், கொச்சப்பன் முதலாளியை மகிழ்ச்சியடையச் செய்தால் போதும் என்று அமைச்சர்களுக்குத் தோன்ற வேண்டாமா?

ரவீந்திரனின் திருமணம் ஒரு சாதாரண திருமணம் அல்ல. ஒரு பலப்பரீட்சை என்று கூறுவதே சரியானது. அமைச்சர்கள் வரும் போது காங்கிரஸ்காரர்களை ஒன்று சேர்த்து, கொச்சப்பன் முதலாளியின் செல்வாக்கைக் காட்ட வேண்டிய சந்தர்ப்பமாக அது அமைந்துவிட்டது. கணக்குப்பிள்ளை சங்கரப்பிள்ளை சொன்னார்:

"கம்யூனிஸ்ட்காரர்கள் எதையும் செய்யத் தயங்காதவர்கள். நாமளும் எச்சரிக்கையா இருக்கணும்."

மந்திரிமார்களை வரவழைத்து, அவர்களுக்கு அவமானம் உண்டானால் நமக்குத்தான் கெட்ட பெயர்."

கொச்சப்பன் முதலாளிக்கு பதைபதைப்பு இருக்கவே செய்தது. அவர் சொன்னார்:

"பணம் எவ்வளவு வேணும்னாலும் செலவழிக்கலாம் சங்கரப்பிள்ளை. காங்கிரஸ்காரர்கள் எல்லாரையும் அழைத்துக் கூட்டம் சேர்க்கணும். எல்லாரும் காங்கிரஸ் கொடியைக் கையில் பிடித்து 'ஜே' கோஷம் போட்டுக் கொண்டு வரணும். சங்கரப்பிள்ளை, நீங்க இந்த விஷயத்துல இறங்கினால்தான் எல்லாரையும் ஒன்று சேர்த்துக் கொண்டு வர முடியும்."

"முதலாளி, கவலைப்பட வேண்டாம். நான் பார்த்துக்குறேன்."

சங்கரப்பிள்ளை கோவிந்தன் முதலாளியையும் சாக்கோ முதலாளியையும் போய்ப் பார்த்தார். அவர்கள் இருவரும் அந்த ஊரின் முக்கியமான காங்கிரஸ்காரர்கள். தேர்தலில் காங்கிரஸ் வேட்பாளரை வெற்றி பெறச் செய்வதற்காக முன்னால் நின்று பாடுபட்டவர்கள். காங்கிரஸ் கட்சிக்காக தங்களின் சொந்தப் பணத்தைச் செலவிட்டவர்கள்.

ஆனால், கொச்சப்பன் முதலாளி கயிறு வியாபாரத்திலும் கொப்பரை வர்த்தகத்திலும் மிகப்பெரிய நபராக ஆன போது, கோவிந்தன் முதலாளியும் சாக்கோ முதலாளியும் வெளியேற்றப்பட்டு விட்டார்கள். அத்துடன் காங்கிரஸ் எம்.எல்.ஏ. கொச்சப்பன் முதலாளியின் கைப்பிடிக்குள் தன்னை ஒதுக்கிக் கொண்டார். அப்போது கோவிந்தன் முதலாளியும் சாக்கோ முதலாளியும் காங்கிரஸை விட்டு விலகி நின்றார்கள்.

ரவீந்திரனின் திருமண அழைப்பிதழ் அவர்கள் இருவருக்கும் வந்தன. ஆனால், அமைச்சர்கள் வரும் விஷயத்தைக் கொச்சப்பன் முதலாளி அவர்களிடம் நேரில் கூறவில்லை. திருமணத்திற்குப் போகாமல இருந்தால் என்ன என்று அவர்கள் இருவரும் தங்களுக்குள் பேசிக் கொண்டார்கள். அது மட்டுமல்ல- அமைச்சர்கள் அங்கு வருவதற்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்துத் தயாராக நின்று கொண்டிருக்கும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சிக்காரர்களை அவாகள் யாருக்கும் தெரியாமல் உற்சாகப்படுத்திக் கொண்டிருந்தார்கள்.

சங்கரப்பிள்ளை முதலில் கோவிந்தன் முதலாளியின் வீட்டிற்குத்தான் சென்றார். முதலாளி மிடுக்கான குரலில் கேட்டார்:

"சங்கரப்பிள்ளை, என்ன என்றைக்கும் இல்லாமல் இன்னைக்கு இங்கே வந்திருக்கிறீங்க?"

சங்கரப்பிள்ளை ஒரு பச்சைச் சிரிப்பை வெளிப்படுத்தினாரே தவிர, எந்த பதிலையும் சொல்லவில்லை.

"சங்கரப்பிள்ளை, நல்லா இருக்கீங்களா?"

"ஏதோ இருக்கேன் முதலாளி- உங்க அருளால்."

"சங்கரப்பிள்ளை, என் அருளாலொண்ணும் நீங்க வாழல. உங்களோட தெய்வம் கொச்சப்பன் முதலாளிதானே?"

"நன்றி வேணும்ல முதலாளி?"

"நன்றி வேண்டாம்னு நான் சொன்னேனா? பிறகு.. நீங்க என்ன விஷயமா இங்கே வந்திருக்கீங்க சங்கரப்பிள்ளை?"

"நாளைக்குக் கொச்சப்பன் முதலாளியின் மகனோட கல்யாணமாச்சே?"

"ஆமா..."

"அழைப்பிதழ் கிடைச்சதுல்ல?"

"கிடைச்சது."

"மூணு மந்திரிமார்கள் வர்றாங்க."

"ம்..."

"பிறகு... நகரத்தில் இருக்குற பெரிய முதலாளிமார்கள் வருவாங்க. காங்கிரஸ் கட்சி எம்.எல்.ஏ.க்கள் வருவாங்க. பெரிய அதிகாரிகள் வருவாங்க."

"ம்..."

"அவர்கள் எல்லோரையும் வரவேற்று உட்கார வைக்கணும்... உபசரிக்கணும்..."

"கட்டாயம் செய்யணும்."

"முதலாளி, நீங்க முன்கூட்டியே அங்கே வந்தாத்தான் அதெல்லாம் ஒழுங்கா நடக்கும்."

"யாரு? நானா? பொன்னை உருக்குற இடத்துல பூனைக்கு என்ன வேலை?"

"முதலாளி, நீங்க அப்படி சொல்லக்கூடாது. மந்திரிமார்கள் வர்றப்போ, நீங்கதான் அவர்களுக்கு மாலை போட்டு வரவேற்கணும். முதலாளி, நீங்கதானே இங்கே காங்கிரஸ்ஸே!"

"அதெல்லாம் வேண்டாம் சங்கரப்பிள்ளை. மந்திரிகள் வர்றப்போ, கொச்சப்பன் முதலாளி மாலை அணிவித்தால் போதும். இல்லாட்டி எம்.எல்.ஏ. மாலைகளை அணிவிக்கட்டும்."

"கொச்சப்பன் முதலாளியும் எம்.எல்.ஏ.வும் சேர்ந்து முடிவு செய்த விஷயம்தான் நீங்க மாலை இடணும்னு. அவங்க ரெண்டு பேரும் நேரடியா இங்கே வர்றதா இருந்தாங்க. அப்போ... திடீர்னு ஒரு முக்கியமான விஷயமா நகரத்திற்குப் போக வேண்டியதாயிடுச்சு. என்னை இங்கே அனுப்பிட்டு அவங்க நகரத்துக்குப் போயிட்டாங்க."

"கல்யாணத்துக்கு நான் வந்திடுறேன் சங்கரப்பிள்ளை. மந்திரிமார்களுக்கு மாலை அணிவிக்கிறதை அவங்களே செய்யட்டும். ஏன்னா..."முதலாளியின் வார்த்தைகளுக்கு பலம் குறைந்தது. வேண்டாம் என்று கூறுவது, மேலும் வற்புறுத்துவதற்குத்தான் என்பதை சங்கரப்பிள்ளை புரிந்து கொண்டார்.

"யார் மாலை போட்டாலும், நீங்க மாலை போடுறதுல இருக்குற மதிப்பு இருக்குமா முதலாளி?"

"ஆனா..."

"ஏதாவது தவறுகள் இருந்தால் முதலாளி, நீங்கதான் பொறுத்துக்கணும்."

"இருந்தாலும் என்னை மழுசா மறந்திடலாம்னுதானே அவர் நினைச்சாரு?"

"அது கொச்சப்பன் முதலாளியோட தப்பு இல்ல முதலாளி. அவர் பாவம்...சுத்தமான மனசு உள்ளவர்.