Lekha Books

"மந்திரிகள் வர்றாங்க- மூணு மந்திரிகள்."

"அவங்க ஏன் வர்றாங்க?"

"கொச்சப்பன் முதலாளியோட மகனின் திருமணத்திற்கு."

"வரட்டும்.. வந்திட்டு போகட்டும். அதற்கு நான் என்ன செய்யணும்?"

"இந்த காரணத்தால்தான் நாயர்களுக்கு முன்னேற்றமே உண்டாகாமல் இருக்கு!"

"அதற்காக நாயர்களை என்னடா செய்யச் சொல்ற சங்கரப்பிள்ளை? மந்திரிகள் வர்றாங்கன்ற விஷயத்தைக் கேள்விப்பட்ட உடனே, தலையை மண்ணுக்குள்ள புதைச்சிக்கிட்டு நிக்கணுமா என்ன?"

"தலையைப் பு¬ச்சிக்கிட்டு நிக்கவெல்லாம் வேண்டாம். மற்ற சமுதாயத்தைச் சேர்ந்தவங்களெல்லாம் போய் வரவேற்பதும், மாலைகள் அணிவிப்பதுமாக இருக்கும் போது, நாயர்கள் மட்டும் போகாமல் இருந்தால்..."

"போகாமல் இருந்தால்...?"

"போகாமல் இருந்தால் இருக்குற வேலைகளிலெல்லாம் மற்றவர்கள் போய் உட்கார்ந்துக்குவாங்க. உங்க மூத்த மகன் பி.எல். படிச்சவர்தானே? இரண்டாவது மகன் எம்.ஏ. படிச்சவர்தானே! இருந்தும் ஏன் வேலை கிடைக்கல?"

நீலகண்டக் குறுப்பு அதற்கு பதில் சொல்லவில்லை. அவர் சிந்தனையில் மூழ்கினார். சங்கரப்பிள்ளை தொடர்ந்து சொன்னார்:

"அவ்வப்போது மந்திரிகளைப் போய் பார்க்கணும். குறுப்பு அவர்களே! அவர்களை அழைச்சிட்டு வந்து வரவேற்பு, விருந்துன்னு எதையாவது நடத்தணும். அவங்க வர்ற இடத்துக்கெல்லாம் மாலைகளை வாங்கிட்டு நாமும் போகணும்."

"அது உண்மைதான்டா சங்கரப்பிள்ளை. மந்திரிகள் எப்போ வர்றாங்க? எங்கே வர்றாங்க? நானும் வர்றேன்."

"நாளைக்கு ஒன்பது மணிக்கு மூணு மந்திரிகள் நம்ம சந்தை சந்திப்புக்கு வர்றாங்க. நீங்க அங்கே வந்தால் போதும். நான் மாலை தர்றேன்."

"அப்படின்னா நான் அங்கே வர்றேன்."

அந்த விஷயமும் நல்ல முறையில் முடிந்தது. சங்கரப்பிள்ளை, கொச்சப்பன் முதலாளியைப் பார்த்து எல்லா விஷயங்களையும் சொன்னார்.

"எல்லோரும் வந்து மந்திரிகளுக்கு மாலைகள் அணிவிப்பாங்க முதலாளி. பயப்படுறதுக்கு எதுவும் இல்ல."

9

மாலை மயங்கி, வாசுப்பணிக்கன் நகரத்திலிருந்து வந்தபோது, அவருடன் சற்று பெரிய அளவில் இருந்த ஒரு தோலாலான பெட்டியைத் துக்கி கொண்டு ஒரு சுமை சுமப்பவனும் இருந்தான். சுமை தூக்குபவன் பெட்டியை இறக்கி வைத்துவிட்டு, கூலியை வாங்கிக் கொண்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தான். மாதவி சாணாட்டி கேட்டாள்:

"எனக்கு முண்டும் மேல் துண்டும் வாங்கினீங்களா?"

"எல்லாருக்கும் வாங்கியாச்சு. திறந்து பாரு."

மாதவிச் சாணாட்டி தோல்பெட்டியைத் திறந்தாள். பிள்ளைகள் எல்லாரும் சுற்றி நின்றார்கள். ஒரு முண்டை எடுத்து விரித்துப் பார்த்துவிட்டு, சாணாட்டி சொன்னாள்:

"இது என்ன முண்டு? சாக்கு மாதிரி இருக்கே!"

"இது கதர்டி.. கதர்..."

"இது யாருக்கு?"

"எனக்கு. உனக்கு வேண்டிய முண்டையும் கதர்லதான் வாங்கியிருக்கேன்."

"மேற்துண்டு?"

"மேற்துண்டும் கதர்லதான்."

"ரவிக்கை?"

"ரவிக்கையும் கதர்தான்."

"அய்யய்யோ! இந்த சாக்கை உடுத்திக்கிட்டு என்னால நடக்க முடியாது."

"எனக்குப் புடவை வாங்கினீங்களா அப்பா?"

"மகளே, உன் புடவையும் கதர்தான். ரவீந்திரன் வாங்கியிருக்கிற திருமணப் புடவையும் கதர்தான்."

"இது என்ன சுத்த பைத்தியக்காரத்தனமா இருக்கு!"- மாதவிச் சாணாட்டிக்குப் கோபம் வந்தது.

"என்னா, இப்போ நாம எல்லாரும் காங்கிரஸ்காரங்க. புரியுதா? கொச்சப்பன் முதலாளியோட வீட்டில் எல்லாரும் கதர்தான் வாங்கியிருக்காங்க. நகரத்தில் இருக்கும் கதர் முழுமையா தீர்ந்திடுச்சு. இப்போ ரவீந்திரன் திருவனந்தபுரத்திற்குப் போயிருக்காரு- கதர் புடவை வாங்க- கல்யாணப் புடவை."

மாதவிச் சாணாட்டிக்கு விஷயம் புரிய ஆரம்பித்தது. அவள் சொன்னாள்:

"இதை முதல்லயே சொல்ல வேண்டாமா? நாம எல்லாரும் காங்கிரஸ்காரங்களா ஆயிட்டோம்ன்ற விஷயத்தை."

"அடியே... உன் அண்ணனும் அண்ணனோட பிள்ளைகளும் கம்யூனிஸ்ட்காரங்களா ஆயிட்டாங்க. நிலைமை அப்படியிருக்குறப்போ, நாம காங்கிரஸ்காரங்களா ஆகாம இருக்க முடியுமா?"

"சுசீலாவும் பத்மாவும் கம்யூனிஸ்ட்காரர்கள்கூட சேர்ந்து கொடி பிடிக்கப் போவாங்கன்னு கேள்விப்பட்டேன் அப்பா. அது உண்மைதானா?"- இந்திரா கேட்டாள்.

"கொடியைப் பிடிச்சுக்கிட்டு கோஷம் போட்டுக் கொண்டு -ஊர்வலத்துக்கு முன்னால் நின்னுக்கிட்டு, 'அமைச்சர்களே வரக்கூடாது... வரக் கூடாது'ன்னு சத்தம் போட்டு சொன்னதே அவங்கதான்."

"பொறாமை... நாம நல்லா ஆகுறதை நினைச்சுப் பொறாமை"- சாணாட்டி ஆவேசத்துடன் சொன்னாள்.

"பொறாமை உள்ளவங்களுக்கு வாழ்க்கையில எந்தவித முன்னேற்றமும் உண்டாகாதுடி... கேளு... ஒவ்வொருத்தரும் ஒண்ணொண்ணு சொல்றதை... கம்யூனிசம் அது இதுன்னு பேசிக்கிட்டு இளைஞர்கள் நுழைஞ்சு மாலேத்து வீட்டுக்குள்ளேயே தங்கிடுறாங்களாம். சுசீலா போன மாதம் குளிக்கவே இல்லையாம்..."

"அதெல்லாம் ஒண்ணுமே இல்ல... இனிமேதான்அப்படி நடக்கப் போகுது"- இந்திரா கோபத்துடன் சொன்னாள்.

மாதவிச் சாணாட்டி எதையோ யோசித்துக் கொண்டு நீண்ட பெருமூச்சு விட்டாள்.

"என்ன செய்றது? எங்க அம்மாதானே பெற்றது! மற்றவங்க பேசுறது மாதிரி என்னால பேச முடியுமா?"

"அப்படின்னா நீ போயி அறிவுரை சொல்லுடி"- வாசுப்பணிக்கன் கிண்டல் பண்ணினார்.

"என்ன இருந்தாலும் என் அண்ணன் என்கிட்ட இப்படி நடந்துக்கிட்டாரே!" சாணாட்டியின் கண்கள் கண்ணீரால் நிறைந்தது.

அதற்குப் பிறகு சிறிது நேரத்திற்கு யாரும் எதுவும் பேசவில்லை. இந்திரா அமைதியாக இருந்தாள்.

"அப்பா, ஒரு விஷயம் கேள்விப்பட்டீங்களா?"

"என்ன மகளே?"

"இனி தேர்தல் வர்றப்போ, காங்கிரஸ்காரர்களின் வேட்பாளர்..."-வெட்கத்தால் இந்திரா தான் கூற வந்ததை முழுவதுமாகக் கூறவில்லை.

"இனி நம்ம ஊரு எம்.எல்.ஏ.வா ஆகப் போறது ரவீந்திரன்தான் மகளே."

"எம்.எல்.ஏ.வா ஆயிட்டா மந்திரியா ஆயிடலாம்ல?"

"பிறகு என்ன? காங்கிரஸ்காரர்கள் எல்லாரும் சொல்றாங்க... ரவீந்திரன் மந்திரியா வந்திடுவான்னு. எல்லாம் உன்னோட அதிர்ஷ்டம் மகளே!"

மாதவிச் சாணாட்டி கண்ணீரைத் துடைத்துவிட்டுச் சொன்னாள்:

"நான் யாருக்கும் எந்தவொரு துரோகமும் செய்தது இல்ல. நல்லது தான் செய்திருக்கேன். நிலைமை அப்படியிருக்குறப்போ, என் பிள்ளைகளுக்கு நல்லது நடக்காம இருக்காது."

"பிரச்சினைகளை உண்டாக்க ஏதாவது வழி கிடைக்காதான்னு தேடி அலைஞ்சிக்கிட்டு இருக்குறவங்க கம்யூனிஸ்ட்காரங்க. நாம அதையே பார்த்துக்கிட்டு இருக்க முடியுமான்னுதான் நான் கேட்கிறேன். குரைக்க இருந்த நாயின் தலையில் தேங்காய் விழுந்ததைப் போல, இப்போ நிலைமை ஆயிடுச்சே!"- பெரியவர் கண்டப்பன் தன் மகன் கொச்சப்பனுக்கு அறிவுரை சொன்னார்.

"நான் என்ன செய்திட்டேன்னு இதைச் சொல்றீங்க அப்பா... கம்யூனிஸ்ட்காரங்க அவங்க விருப்பப்படி நுழைஞ்சு பிரச்சினைகளை உண்டாக்க ஆரம்பிக்கிறப்போ, நம்ம விஷயத்தை நாம பார்க்காம இருக்க முடியுமா?"

"நான் அன்னைக்கே சொன்னேன்ல... மந்திரிகளை அழைக்க வேண்டாம்னு! மந்திரிகள் வர்றதுனாலதானே கம்யூனிஸ்ட்காரங்க பிரச்சினைகளை உண்டாக்க வர்றாங்க? மந்திரிகள் இல்லைன்னா, கல்யாணம் நடக்காதா என்ன?"

"மந்திரிகள் இல்லைன்னா கூட கல்யாணம் நடக்கும். யாருமே வரலைன்னாலும் கல்யாணம் நடக்கும். பெண் கழுத்துல இளைஞன் தாலியைக் கட்ட, இளைஞனின் கழுத்தில் பெண் ஒரு மாலையைப் போட்டுட்டான்னா திருமணம் முடிஞ்சிடுச்சுன்னு அர்த்தம். ஆனா, அப்படி ஒரு கல்யாணம் நடந்தா போதுமான்னு நான் கேக்குறேன். நம்ம நிலைமையையும் மதிப்பையும் பார்க்க வேண்டாமா அப்பா?"