Lekha Books

மாலேத்து குடும்பத்தில் பாகப் பிரிவினை நடந்த போது, கொஞ்சம் நிலமும், கட்டிடமும், வயலும் வேலாயுதன் சாணாருக்குக் கிடைத்தன. அவருடைய மனைவி மரணத்தைத் தழுவி விட்டாள். சாணாரும் அவருடைய மூன்று பிள்ளைகளும் மிகுந்த கஷ்டங்களை அனுபவித்தே வாழ்க்கையை நடத்த வேண்டியிருந்தது. ஆனால், தன் மகன் பாலசந்திரனை பி.எல். பட்டம் பெற்றவனாகவும் உத்தியோகத்தில் இருப்பவனாகவும் ஆக்க வேண்டும் என்பது சாணாருடைய வாழ்க்கையின் குறிக்கோளாக இருந்தது.

பழைய மதிப்பையும் புகழையும் யாரும் சிறிது கூட நினைத்துப் பார்ப்பதில்லை. ஆனால் வேலாயுதன் சாணாரின் மனதை விட்டு அவை எதுவும் நீங்காமல் அப்படியே இருந்தன. மிகப்பெரிய மனிதரைப் போலத்தான் அவருடைய நடை, அமர்ந்திருக்கும் முறை, பேச்சு எல்லாமே இருந்தன.

தன் மகனுடைய படிப்பிற்காக பாகம் பிரிக்கும்போது கிடைத்த நிலத்தையும் மனையையும் சாணார் விற்றுவிட்டார். வீடும் வீடு இருக்கும் இடமும் மட்டுமே சொந்தமாக இருந்தன. சில நேரங்களில் அந்த வீட்டில் பட்டினி உண்டாவதுண்டு. எனினும், வெளியே யாருக்கும் அந்த விஷயம் தெரியவே தெரியாது. வேட்டியை நல்ல முறையில் சலவை செய்து அணிந்து கொண்டு தலையை உயர்த்திக் கொண்டு அவர் நடப்பார். பெண் பிள்ளைகள் விஷயத்திலும் சிறிது குறை கூற முடியாது. அவர்களும் மதிப்பிற்கு சிறிதும் குறைவு உண்டாகாமல்தான் நடந்து கொள்வார்கள்.

பாலசந்திரன் பி.எல். படிப்பில் தேர்ச்சி பெற்றுப் பெரிய வழக்கறிஞராக ஆவான். இல்லாவிட்டால் நீதிபதியாகவோ, மேஜிஸ்ட்ரேட்டாகவோ ஆவான். பெரிய வீட்டுப் பெண்ணைத் திருமணம் செய்வான். பெண் பிள்ளைகளுக்கு உத்தியோகத்தில் இருக்கும் ஆண்கள் கணவன்மார்களாகக் கிடைப்பார்கள். இப்படிப் பல விதத்திலும் கனவு கண்டு கொண்டு தன் நாட்களை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தார் சாணார்.

சுசீலாவுக்குப் பல திருமண ஆலோசனைகளும் வந்தன. அவர்களில் யாரும் உத்தியோகத்தில் இல்லை. சாணார்களும் இல்லை. ஊரில் புதிதாக உண்டான சிறு சிறு பணக்காரர்களாக அவர்கள் இருந்தார்கள். வேலாயுதன் சாணார் திருமண விஷயமாக வந்த எல்லோரிடமும் கூறிய பதில் ஒன்றே ஒன்றுதான்:

"அதற்காக வைத்த நீரை வாங்கிக் கொட்டிடுங்க."

சாணார்களாக இருக்க வேண்டும். உத்தியோகத்தில் இருக்க வேண்டும். பெண் பிள்ளைகளின் கணவன்மார்களுக்கு இருக்க வேண்டிய தகுதிகள் இவைதாம். அந்த விஷயத்தில் சிறிது கூட மாற்றம் உண்டாக்க வேலாயுதன் சாணார் தயாராக இல்லை.

கொச்சப்பன், முதலாளியாக ஆன பிறகு திடீரென்று ஒரு பாதிப்பு உண்டானது. போர்க்காலத்தில் தான் அப்படிப்பட்ட ஒரு பாதிப்பு உண்டானது. கயிறு மற்றும் கயிறு கொண்டு உண்டாக்கப்பட்ட சரக்கு ஆகியவற்றை வெளிநாடுகளுக்கு ஏற்றுமதி செய்ய முடியாத ஒரு சூழ்நிலை உண்டானது. அப்போது கயிறுக்கும் தேங்காய் மட்டைக்கும் மதிப்பே இல்லாமற் போனது. பலரும் கயிறு வியாபாரத்திலிருந்து விலகிப் போனார்கள்.

அந்தச் சூழ்நிலையில், கொச்சப்பன் முதலாளி தைரியமாகத் தன் வியாபாரத்தைப் பிடித்துக் கொண்டு நகராமல் இருந்தார். விற்க வேண்டிய கயிறு எதையும் அவர் விற்கவில்லை. அவற்றைக் கெடுதல் வராமல் பத்திரமாகப் பார்த்துக் கொண்டார். குறைந்த விலைக்கு அதற்குப் பிறகும் தேங்காய் மட்டைகளை வாங்கினார். அவற்றிலிருந்து கயிறு உண்டாக்கி பத்திரப்படுத்தினார். அப்போது முதலாளிக்குப் பண விஷயத்தில் மிகுந்த தட்டுப்பாடு உண்டாகியும், கயிறு வியாபாரத்தில் இருந்து அவர் சிறிதும் பின்வாங்கவில்லை.

போர் முடிந்தது. கயிறுக்குத் திடீரென்று விலை கூடியது. கொச்சப்பன் முதலாளி தான் சேர்த்து வைத்திருந்த கயிறு முழுவதையும் ஆலப்புழைக்கும் கொச்சிக்கும் கொண்டு போய் விற்றார். மிகப்பெரிய அளவில் லாபம் கிடைத்தது. அதைக் தொடர்ந்து கொச்சப்பன் முதலாளி ஒரு பெரிய முதலாளியாக ஆனார்.

அந்த ஊரிலிருந்த சாயங்கால சந்தையில் கொச்சப்பன் முதலாளி கடை உண்டாக்கினார். மொத்தமாகவும், சில்லறையாகவும் விற்பனை செய்யக்கூடிய ஒரு பலசரக்குக் கடையை ஆரம்பித்தார். ஒரு ஜவுளிக் கடையும் ஆரம்பித்தார். முதலாளிக்குச் சொந்தமாக ஆறு பெரிய கட்டு மரங்களும் மூன்று மாட்டு வண்டிகளும் இருந்தன. கட்டு மரங்களும் மாட்டு வண்டிகளும் எப்போதும் பயணித்துக் கொண்டேயிருந்தன. சரக்குகளை ஏற்றிக் கொண்டு செல்வதற்கும், அவற்றை ஏற்றிக் கொண்டு வருவதற்கும் அவை பயன்பட்டன.

கொச்சப்பன் முதலாளிக்கு ஐந்து பிள்ளைகள் இருந்தார்கள். எல்லோருக்கும் மூத்தவன் ரவீந்திரன். வேலாயுதன் சாணாரின் மகன் பாலசந்திரனும் ரவீந்திரனும் ஒரே வயதைக் கொண்டவர்கள். இருவரும் திருவனந்தபுரத்தில் கல்லூரியில் ஒன்றாகப் படித்தவர்களும் கூட. ஆனால், தாங்கள் ஒரே ஊரைச் சேர்ந்தவர்கள், பக்கத்துப் பக்கத்து வீடுகளைச் சேர்ந்தவர்கள் என்ற நெருக்கம் அவர்கள் இருவரிடமும் இல்லை. அவர்கள் ஒருவரையொருவர் பார்க்கும் போது பார்ப்பது மாதிரியே காட்டிக் கொள்வதில்லை.

ரவீந்திரன் படிப்பு விஷயத்தில் அந்த அளவிற்கு ஆர்வம் கொண்டவனாக இல்லை. அவனுடைய தந்தை தாராளமாகப் பணம் அனுப்பி வைப்பார். அந்தப் பணத்தை அவன் ஊதாரித்தனமாக செலவழித்தான். பெரிய பதவிகளில் இருப்பவர்கள் மற்றும் வசதி படைத்தவர்களின் பிள்ளைகளுடன் சேர்ந்து நாடகங்களும் திரைப்படங்களும் பார்த்துக் கொண்டு, மற்றவர்களைப் பற்றி வாய்க்கு வந்தபடி விமர்சனம் செய்து கொண்டு தன் வாழ்க்கையை நடத்திக் கொண்டிருந்தான் ரவீந்திரன்.

பாலசந்திரனை எடுத்துக் கொண்டால் அவன் மிகவும் சிக்கனமாக வாழ்ந்து கொண்டிருந்தான். படிப்பு விஷயத்தில் அவன் மிகுந்த அக்கறையுடன் இருந்தான். அது மட்டுமல்ல- பாலசந்திரனுக்குக் கொஞ்சம் அரசியல் தொடர்புகளும் இருந்தன. கம்யூனிஸ்ட்காரர்களின் தலைமையில் இருந்த மாணவர்கள் அமைப்பில் பாலசந்திரன் ஒரு முக்கிய பொறுப்பில் இருந்தான். அந்தச் சமயத்தில் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியைச் சேர்ந்த மாணவர்களுக்கும் காங்கிரஸ் கட்சியைச் சோந்த மாணவர்களுக்குமிடையில் பெரிய அளவில் வாதங்களும், எதிர் வாதங்களும் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தன. மாணவர்களின் கருத்தரங்குகளில் காங்கிரஸ் கட்சியைச் சேர்ந்த மாணவன் பேசும்போது, கம்யூனிஸ்ட் கட்சியைச் சேர்ந்த மாணவர்கள் கூச்சலிடுவார்கள். கம்யூனிஸ்ட் கட்சியைச் சேர்ந்த மாணவர்கள் பேசும் போது, காங்கிரஸ் கட்சியைச் சேர்ந்த மாணவர்கள் கூச்சலிடுவார்கள்.

கம்யூனிஸ்ட் கட்சியைச் சேர்ந்த மாணவர்களிடையே மிகவும் நன்றாக சொற்பொழிவு ஆற்றக்கூடியவனாக பாலசந்திரன் இருந்தான். கல்லூரியிலேயே மிகவும் அருமையாகக் கூச்சல் போடக் கூடியவனாக இருந்தான் ரவீந்திரன். அவனுடைய கூச்சலிடும் ஆற்றல் முழு அளவில் வெளிப்படுவது பாலசந்திரன் பேசும்போதுதான். பாலசந்திரனின் சொற்பொழிவு ஆற்றலின் உச்சம் வெளிப்படுவது ரவீந்திரன் கூச்சலிடும்போது தான்.

ஒரு முறை மாணவர்கள் கலந்து கொண்ட ஒரு கூட்டத்தில் பாலசந்திரன் பேச ஆரம்பித்த போது, ரவீந்திரனும் அவனுடைய நண்பர்களும் கூச்சலிட ஆரம்பித்தார்கள். பாலசந்திரன் அதற்காக சிறிதும் கவலைப்படாமல் தன் சொற்பொழிவைத் தொடர்ந்து நிறைவேற்றிக் கொண்டிருந்தான். புதிய கோட்பாடுகளைக் கவிதைகள் நிறைந்த மொழியில் பாலசந்திரன் வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருந்த போது, மாணவர்கள் எல்லோரும் மிகவும் ஈடுபாட்டுடன்அதைக் கேட்க ஆரம்பித்தனர். இறுதியில் கூச்சல் போடுவதற்கு ரவீந்திரன் மட்டுமே இருந்தான். மாணவர்கள் கோபத்துடன் ரவீந்திரனைப் பார்த்துச் சொன்னார்கள்: