Lekha Books

பொழுது புலரும் போது, கொச்சப்பன் பச்சைத் தேங்காய் மட்டை வியாபாரத்திற்குக் கிளம்பிவிடுவான். மாலேத்து வீட்டைத் தவிர, மீதி இருக்கும் எல்லா வீடுகளுக்கும் அவன் செல்வான். வியாபாரியாக அல்ல. தெருவில் வெறுமனே சுற்றித் திரியும் பையனைப் போல செல்வான். ஒவ்வொரு வீட்டிலிருந்தும் காசு கொடுத்தும் கொடுக்காமலும் அவன் பச்சைத் தேங்காய் மட்டையைச் சேகரிப்பான். அவனுடைய தோற்றமும் நடத்தையும் பேச்சும் பார்ப்பவர்கள் மத்தியிலும் கேட்பவர்கள் மத்தியிலும் அவன்மீது இரக்கத்தைக் கட்டாயம் உண்டாக்கும்.

அந்த வகையில் வீடுகளிலிருந்து சேகரித்துக் கொண்டு வந்த பச்சைத் தேங்காய் மட்டைகளை கொச்சப்பன் நீருக்குள் மூழ்கும்படிப் போடுவான். சில நாட்கள் கடந்த பிறகு, அவன் அவற்றை எடுத்து அடித்து நாறாக ஆக்குவான். அவனும் அவனுடைய தாயும் சேர்ந்து பிரித்து அதைக் கயிறாக மாற்றுவார்கள். அவன்தான் மாலை நேர சந்தைக்கு அதைக் கொண்டு போய் விற்பனையும் செய்வான்.

கயிறு விற்பனை செய்து கிடைக்கும் காசில் அவன் ஒரு பைசாவைக் கூட செலவழிக்கமாட்டான். அதைக் கொடுத்து திரும்பவும் பச்சைத் தேங்காய் மட்டைகளை வாங்குவான். அதை அடித்துப் பிரித்துக் கயிறாக்கி விற்பான். அதற்குப் பிறகும் பச்சைத் தேங்காய் மட்டைகளை வாங்குவான்.

சில நேரங்களில் கொச்சப்பனின் தாய் அவனிடம் காசு கேட்பாள்- உப்போ மிளகாயோ மண்ணெண்ணையோ வாங்குவதற்காக. அவன் தர மாட்டான். தாய்க்கும் மகனுக்குமிடையில் சண்டை நடக்கும். அப்போது கண்டப்பன் இடையில் தலையிட்டு சமாதானம் உண்டாகும்படி செய்வான். அவன் கூறுவான்:

"அடியே... நீ அவன்கிட்ட ஒரு காசு கூட கேட்காதே. அவன் தந்தால் மட்டும் வாங்கினால் போதும். இல்லாவிட்டால் எதுவுமே இல்லைன்றது மாதிரி இருந்துக்கோ."

சில வேளைகளில் கண்டப்பன் மாலேத்திலிருந்து வரும் போது, பச்சைத் தேங்காய் மட்டைகளைக் கொண்டு வருவான். அங்கு வீட்டுத் தேவைக்காக தினமும் ஐந்தோ, ஆறோ தேங்காய்களைப் பறிக்க வேண்டும். அந்தத் தேங்காய் மட்டைகளைக் கண்டப்பன் சில நேரங்களில் கேட்டும் கேட்காமலும் கொண்டு வருவான். அவற்றையும் கொச்சப்பனிடம் அவன் தருவான்.

அந்த வகையில் கொச்சப்பன் மூன்று வருடங்களில் அந்த ஊரில் ஒரு கயிறு வியாபாரியாக மாறிவிட்டிருந்தான். மற்ற கயிறு வியாபாரிகள் அவனைச் சந்தேகத்துடன் பார்க்க ஆரம்பித்தார்கள். அவனுடைய காதில் விழாத மாதிரியும், விழுகிற மாதிரியும் அவர்கள் கூறுவார்கள்.

"சின்ன பாம்புக்கு விஷம் இருக்கு. கவனமா இருக்கணும்.."

கொச்சப்பன் அதைக் கேட்க நேர்ந்தாலும், காதில் விழுந்த மாதிரி காட்டிக் கொள்வதில்லை. எல்லோரையும் அவன் அண்ணன் என்றும் மாமா என்றும் அழைப்பான். அவனை யாராவது மோசமான வார்த்தைகளில் ஏதாவது சொன்னால், அவன் சிரித்துக் கொண்டே அவர்கள் கூறுவதைக் கேட்டுக் கொண்டு நின்றிருப்பான். இல்லாவிட்டால் அந்த இடத்திலிருந்து நகர்ந்துவிடுவான்.

கொச்சப்பனுக்கு இருபது வயதாகிவிட்டது. அந்த ஊரில் குறிப்பிட்டுக் கூறும்படியான கயிறு வியாபாரியாக அவன் ஆகிவிட்டிருந்தான். படகுகளில் கயிறை ஏற்றி ஆலப்புழைக்கும் கொச்சிக்கும் கொண்டு சென்று வியாபாரம் செய்யும் அளவிற்கு அவன் வளர்ந்திருந்தான். கண்டப்பன் மாலேத்து வீட்டில் வேலைக்குப் போவதை நிறுத்திக் கொண்டான். கொச்சப்பன் தன் தந்தையிடம் சொன்னான்:

"அப்பா, இனிமேல் நீங்க கூலி வேலைக்குப் போக வேண்டாம். இங்கே இருக்குற வேலையை நீங்க பார்த்தால் போதும். என்னால குடும்பத்தைக் காப்பாற்ற முடியும்."

"மகனே, நீ இதை எப்போ சொல்வேன்னுதான் நான் காத்திருந்தேன்."

அதற்குப் பிறகு கண்டப்பன் மாலேத்து வேலைக்குப் போகவே இல்லை. தன் மகனின் கயிறு வியாபாரத்தில் அவனுக்கு உதவியாக அவன் இருந்தான்.

கொச்சப்பன், கொச்சப்பன் முதலாளியாக ஆனார். ஐம்பதிற்கும் மேற்பட்ட வேலைக்காரர்கள் கொச்சப்பன் முதலாளிக்குக் கீழே வேலை பார்த்தார்கள்.

கயிறு வியாபாரம் மட்டும் போதாது என்று தோன்றியது. கொப்பரை வியாபாரம் ஆரம்பமானது.

எனினும், கொச்சப்பன் முதலாளி மாலேத்து சாணார்களின் நிலத்தில் குடி இருப்பவர். மாலேத்து சாணார்களைப் பார்த்தால், கொச்சப்பன் முதலாளி மரியாதையுடன் விலகி நிற்பார். அவருடைய மார்பில் அம்மிக் குழவியை எறிந்த சம வயதைக் கொண்ட வேலாயுதன் சாணாரைப் பார்த்தாலும், அதே மரியாதையை வெளிப்படுத்துவார்.

"ஹும்..." என்பார் வேலாயுதன் சாணார். மனதில் கோபம் உண்டாக முனகுவார். சாணாரின் வீட்டில் வேலை பார்த்த வேலைக்காரனின் மகன் அவன். சாணாரின் எச்சிலைத் தின்றவன் அவன். சாணாரிடம் அடியையும் உதவியையும் வாங்கியவன் அவன். அவன் இப்போது, கொச்சப்பன் முதலாளியாக ஆகியிருக்கிறான்! சாணார் கொச்சப்பன் முதலாளியைப் பார்த்தால் வெறுமனே முனகிவிட்டு முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு போய்விடுவார்.

ஆனால், மாலேத்து குடும்பம் மோசமான நிலைமைக்குச் சென்று, அவர்களுக்குச் சொந்தமான நிலங்களும் கட்டிடங்களும் அவர்களை விட்டு போக ஆரம்பித்தன. அவற்றில் சிலவற்றை கொச்சப்பன் முதலாளி வாங்கினார்.

கொச்சப்பன் முதலாளி வாழ்ந்து கொண்டிருந்த இடம் அவருக்குச் சொந்தமானது. அங்கு அவர் ஒரு மாளிகையைக் கட்டினார். அந்த ஊரிலேயே பெரிய மாளிகை அதுதான்! மாலேத்து இல்லத்திலிருந்து பார்த்தால், அந்த மாளிகை தெரியும். மாளிகையின் மேலிருந்து சாளரத்தின் வழியாகப் பார்த்தால், மாலேத்து வீட்டின் வாசலும் முற்றமும் தெரியும்.

2

கொச்சப்பன் முதலாளியின் மகன் ரவீந்திரன் மாளிகை மேலிருந்து மாலேத்து இல்லத்தைப் பார்ப்பான்- வேலாயுதன் சாணாரின் மகள் சுசீலாவைப் பார்ப்பதற்காக. தினமும் அப்படிப் பார்த்தவாறு நின்றிருப்பான். அது ஒரு தவத்தைப் போல நடந்து கொண்டிருக்கும்.

சில நேரங்களில் வேலாயுதன் சாணார் ரவீந்திரன் அப்படி பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருப்பதைப் பார்ப்பார். அவர் சுசீலாவிடம் கேட்பார்:

"மகளே, அவன் எதற்கு அப்படிப் பார்த்துக் கொண்டு நிற்கிறான்?"

"வேற வேலை எதுவும் இல்லாம இருக்கும் அப்பா."

"இருந்தாலும் அவன் அப்படி நிற்பதைப் பா£க்குறப்போ, ஒரு உதை கொடுக்கணும்போல இருக்கு."

"அந்த ஆளு பார்த்துட்டு போகட்டும் அப்பா. அதனால நமக்கு ஏதாவது இழப்பு இருக்கா என்ன?"

"மகளே, நீ அந்தப் பக்கம் பார்க்கக்கூடாது"-சாணார் அறிவுரை கூறுவார்.

ஆனால், சுசீலா பார்ப்பாள். தன்னைப் பார்க்கும் எல்லா இளைஞர்களையும் அவள் பார்ப்பாள். அவளுக்கு அதில் ஒரு சந்தோஷம், மதிப்பு! எல்லா இளைஞர்களும் அவளை வழிபடுகிறார்கள் என்ற எண்ணம்.

வேலாயுதன் சாணாருக்கு மூன்று பிள்ளைகள். ஒரு ஆணும் இரண்டு பெண்களும். மூத்த மகன் பாலசந்திரன் சட்டக்கல்லூரியில் படித்துக் கொண்டிருக்கிறான். அவனுக்கு இளையவர்கள் சுசீலாவும் பத்மாவும். அவர்களை நகரத்தில் உள்ள ஆங்கிலப் பள்ளிக்கூடத்திற்கு அனுப்பி வைத்து சாணார் படிக்க வைத்தார். ஐந்தாம் வகுப்பு படித்ததும், அவர்களின் படிப்பை நிறுத்திவிட்டார். மகனை சட்டக் கல்லூரியில் சேர்ப்பதற்காகத்தான் அவர் தன் பெண் பிள்ளைகளின் படிப்பை நிறுத்தியதே. மூன்று பிள்ளைகளையும் ஒரே நேரத்தில் படிக்க வைக்கக்கூடிய பொருளாதார நிலையில் சாணார் இல்லை.