Lekha Books

 "என் தங்கமே, உன்னை என் மகன்னு சொல்றதுக்கு எனக்கு அனுமதி இல்லைன்னா, உரிமை இல்லைன்னா, அதிர்ஷ்டம் இல்லைன்னா நான் இனிமேல் உலகத்துல வாழ்றதுல அர்த்தமே இல்ல. எனக்கு மூளை குழம்பிப் போச்சுன்னு இவங்க சொல்றாங்க பாரு... என்னோட இந்த உடல்! இந்த உடல்! என்னோடது இல்லைன்னும் இதுமேல எனக்கு எந்த உரிமையும் இல்லைன்னும் எல்லாரும் என்னைப் பார்த்து சொல்றாங்கன்னா எனக்கு எப்படிப் பைத்தியம் பிடிக்காம இருக்கும்? கடந்த சில நாட்களாகவே நான் அனுபவிச்ச வேதனையை நரகத்துல இருக்கிறவங்களுக்குக் கூட யாரும் தரமாட்டாங்க. என்னோட அந்தஸ்தோ, பணமோ எதுவுமே எனக்கு உதவல. அதுனால மிஸ்டர்.பர்ட்டன், இது என்னோட கடைசி வேண்டுகோளாக இருக்கலாம். இல்லாட்டி நான் மகனைப் பார்த்த சந்தோஷத்தை அனுபவிச்சு வாழணும்ன்றதுக்காக இனியும் கொஞ்ச நாட்கள் நான் வாழலாம். இது எல்லாமே இப்போ இங்கே நடக்கபோற விசாரணையையும் தீர்ப்பையும் வைத்துத்தான். மிஸ்டர்.பர்ட்டன், நீங்க கொஞ்சம் முன்னாடி வாங்க. சரி... இது ஒரு நோயாளியோட அறைன்றதை மறந்திடுங்க. நாம இதை ஒரு நீதிமன்றமா மாற்றுவோம். மிஸ்டர் பர்ட்டன், நீங்கதான் நீதிபதி. நான் தான் குற்றவாளி. பன்னிரண்டு வருடங்களுக்கு முன்னால் நான் ஒரு குற்றம்- ஒரு கொலைன்னே வச்சுக்கலாம் செய்தேன். ஒரு பரிசுத்தமான கிராமத்துக் கன்னிப் பெண்ணோட கன்னித் தன்மையைக் கொலை செய்தேன். சுகத்தைத் தேடும் சுய நலத்தாலும், இளமையின் இரத்தத்தாலும் அந்தக் கொலையை நான் செய்தேன். அந்தச் சம்பவத்தை நான் மறக்கவும் செய்தேன். ஆனால் -கடந்த பன்னிரண்டு வருடங்களாக நான் அதற்கான தண்டனையை அனுபவிச்சுக்கிட்டு இருக்கேன்ற உண்மையே சமீபத்துலதான் எனக்குத் தெரிய வந்துச்சு. இப்போ அந்தத் தண்டனைக்கு கடுமை கூடியிருக்கு. ஒவ்வொரு நிமிடமும் நான் தூக்குமரத்துல தொங்குறது போல உணர்றேன். இதுல இருந்து தப்பிக்கணும்னா எனக்கு ஒரே ஒரு வழிதான் தோணுது. மன்னிப்புக் கேட்பது! அன்று நான் ஏமாற்றிய மனசாட்சியை மன்னிப்பு சாட்சியாக்கி நீங்க விசாரணை செய்யலாம்.. அதுனால நான் அன்று குற்றம் செய்த ஆளிடம் ஒரு அடிமையைப் போல இப்போ மன்னிப்பு கேட்கிறேன்..."

ரவீந்திரன் மாளுவின் முகத்தைப் பரிதாபமாகப் பார்த்தான். அவள் முகத்தைத் தாழ்த்திக் கொண்டு நின்றாளே தவிர, எதுவும் பேசவில்லை. ரவீந்திரன் தழுதழுத்த குரலில் தொடர்ந்தான்: "அவங்க எனக்கு மன்னிப்பு தருவாங்கள்ல? என்னோட மானம், கவுரவம், பணம் எல்லாத்தையும் அவுங்க காலடியில வச்சு நான் கெஞ்சிக் கேட்டுக்குறேன்- நான் செய்த குற்றத்திற்கு மன்னிப்பு தரணும்னும் அந்தக் குறறத்தின் விளைவை எனக்கே திருப்பித் தரணும்னும்..."

அங்கு ஒரே அமைதி நிலவியது.

"ஹா..."-ரவீந்திரன் அழுது கொண்டே சொன்னான்: "எனக்கு உள்ள தண்டனை மோசமான மரணத்துல போய் முடியணும்ன்றதுல அவங்க பிடிவாதமா இருக்காங்களா என்ன? கடைசியா- கடைசி கடைசியா நான் கேக்குறேன்- இந்தக் குழந்தை உங்களோடதுதான். நீங்களே வச்சுக்கங்கன்னு சொல்லி இந்த செல்லத்தை- என்னோட இந்தப் புதிய உயிரை- அவங்க எனக்குத் திருப்பித் தருவாங்கள்ல?"

மீண்டும் ஒரே அமைதி.

திடீரென்று தேம்பித் தேம்பி அழும் சத்தம்... எல்லாரின் பார்வையும் அந்தப் பக்கம் திரும்பியது. இக்கோரன்! அவன் உணர்ச்சியைக் கட்டுப்படுத்த முடியாமல், துண்டால் முகத்தை மூடிக் கொண்டு அழுதான். அவன் மெதுவாக ரவியின் அருகில் சென்று நின்று சொன்னான்: "இவனை வச்சுக்கங்க. இவன் உங்களோட குழந்தைதான். அதற்கு சாட்சி நான்தான்..."

அந்த வார்த்தைகள் முழுவதும் அவனுடைய வாயிலிருந்து வெளியே வருவதற்குள் மாளு தொண்டை இடற, இக்கோரனிடம் கூறினாள்: "நீங்க எனக்குத் துரோகம் பண்ணிட்டீங்க... எனக்குத் துரோகம் பண்ணிட்டீங்க..."

தொடர்ந்து அவள் நிற்க முடியாமல் அவள் பாதி சுய உணர்வுடன் வெளியே வந்தாள்.

ரவீந்திரன் வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாத நன்றியுணர்வுடனும் மகிழ்ச்சியுடனும் இக்கோரனின் முகத்தைப் பார்த்தான். "என் உயிர் நண்பரே, பன்னிரண்டு வருடங்களுக்கு முன்னால் ஒரு ஏமாற்றப்பட்ட இளம்பெண்ணை நீங்க காப்பாத்துனீங்க. இன்னைக்கு நீங்க என் உயிரையும் காப்பாத்தியிருக்கீங்க. உங்களைப் போல உள்ள ஆண்கள் உலகத்தில் இன்னும் கொஞ்சம் பேர் பிறந்திருந்தாங்கன்னா...."- அவன் சொன்னான்.

திரு.பர்ட்டனும் ரவீந்திரனும் தங்களுக்குள் ஏதோ பேசினார்கள்.

அவர்கள் புறப்பட்டார்கள். அவர்களுடன் ராகவன் இல்லை. மாளு ஒரு மர பொம்மையைப் போல காரில் உட்கார்ந்திருந்தாள். இக்கோரனும் காரின் முன்னிருக்கை மீது சேர்த்து வைத்த கைகளின் மீது தலையைத் தாழ்த்தி வைத்துக் கொண்டு அசையாமல் உட்கார்ந்திருந்தான்.

திரு.பர்ட்டன் காரை ஓட்டினார். சிறிது தூரம் சென்றபிறகு அவர் காரை நிறுத்தினார். பின்னிருக்கையில் அமர்ந்திருந்த இக்கோரனுக்கு நேராக கையை நீட்டிய அவர் சொன்னார்: "நான் உங்களைப் பாராட்டுறேன். உங்க பேர்லதான் மிஸ்டர் ரவீந்திரன் என்னோட ரப்பர் தோட்டத்தை விலைக்கு வாங்கப் போறார். இனிமேல் என்னோட பெரிய ரப்பர் தோட்டத்தின் உரிமையாளர் நீங்கதான்."

மற்ற இருவரும் அந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டதாகவே காட்டிக் கொள்ளவில்லை.

16

நேரம் இருட்ட ஆரம்பித்தது. ஆனா, மாளுவிற்கு அது எதுவும் தெரியவில்லை. அவள் தீவிர சிந்தனையில் மூழ்கியிருந்தாள். பன்னிரண்டு வருடங்களுக்கு முன்னால் இதே மாதிரியான ஒரு முன்னிரவு நேரத்தில் அவளுடைய சிந்தனைகள் சிறகடித்துப் பறந்திருக்கின்றன. ஆனால், அப்போது அவள் உலகமென்றால் என்னவென்று தெரியாத ஒரு குழந்தையாக இருந்தாள். அதற்குப் பிற

கு பன்னிரண்டு வருட உலக அனுபவம். ஒரு கிராமத்து பெண் என்ற அளவில் இருந்தாலும், அவளை ஒரு பக்குவப்பட்ட பெண்ணாக மாற்றியிருந்தது. இந்தப் பன்னிரண்டு வருடங்களில் அவள் கற்றுக் கொண்ட முக்கியமான விஷயம் ஒன்று உண்டு. அவள் முதன் முதலாகக் காதலித்த அந்த ஆணை மறக்கவும் வெறுக்கவும் அவள் கற்றுக் கொண்டாள். ஆனால், அன்று காலையில் ராஜேந்திர விலாஸத்தில் நடைபெற்ற சம்பவங்களை நினைத்துப் பார்த்த போது அவளுக்கு ஆச்சரியமும் வருத்தமும்தான் உண்டானது. ரவீந்திரனின் வார்த்தைகள் பலமுறை அவளுடைய உறுதியை அடியோடு கலைக்க முயன்றன. அந்த இதயத்தைப் பிளந்து வெளியே வந்த அழுகையைக் கேட்டு, மனம் வழுக்கி விடாமல் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக அவள் மிகவும் போராட வேண்டி வந்தது. அவனுடைய முகத்தை அவள் பார்க்கவே இல்லை. பார்த்தால் தன்னையே அறியாமல் பழைய கண்ணியில் போய் விழுந்து விடுவோம் என்பது அவளுக்கு நன்றாகவே தெரியும். ஒரே ஒரு நிமிடம் அதிகமாக அவள் அந்த இடத்தில் அந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டுக் கொண்டு நின்றிருந்தால் அவள் உண்மையாகவே தன் நிலையிலிருந்து நழுவியிருப்பாள்.