Lekha Books

 "நீங்க சந்தோஷமா வாழ்றதுக்கான சொத்து போக ஒரு இலட்சம் ரூபாய் ரொக்கமும் உங்களுக்குக் கிடைக்கிற மாதிரி ஏற்பாடு பண்ணுறேன்-. உன் மகனைக் கொடுக்க உனக்கு விருப்பம்தானே?"

மாளு தைரியத்துடன் பதில் சொன்னாள்: "நாங்க கிராமப்புறத்துல இருக்குறவங்க. பத்து பிள்ளைகளை குழிக்கு வேணும்னா கொடுப்போமே தவிர, வேற யாரோ கேட்குறாங்கன்னு ஒரு பிள்ளையைக் கூட நாங்க தரமாட்டோம். எங்களுக்கு இருக்குறதே ஒரு மகன். அவனை வித்துட்டு, கிடைக்கிற சந்தோஷம் எங்களுக்கு வேண்டாம். இப்போ எங்க சந்தோஷத்துக்கு எந்தக் குறைச்சலும் இல்ல. ரெண்டு வயல்கள் சொந்தத்துல இருக்கு. ரெண்டு மாடுகள் இருக்கு. போதாததற்கு பையனோட அப்பாவுக்கு வேலையும் இருக்கு. இதுக்கு மேல நாங்க ஆசைப்படல." வெள்ளைக்காரருக்கு அவள் சொன்னதைக் கேட்டு வெறுப்பே உண்டாகிவிட்டது.

இதற்கு மேல் அவர்களிடம் பேசி பிரயோஜனமில்லை என்பதை அந்த ஐரோப்பாக்காரர் புரிந்து கொண்டார். அவர் மறுநாளே ரவீந்திரனுக்கு இப்படி ஒரு கடிதம் எழுதினார்:

அன்புள்ள மிஸ்டர்.ரவீந்திரன்,

நான் என்னால் முடிந்தவரை சொல்லிப் பார்த்தேன். அவர்கள் சம்மதிக்கவில்லை. பணம் எங்களுக்குத் தேவையில்லை என்று கூறுபவர்களிடம் இதற்கு மேல் என்ன பேச முடியும்! அவர்களுக்கு வேறு என்ன ஆசையைக் காட்ட முடியும்? உலகத்தில் இப்படிப்பட்டவர்களும் இருக்கிறார்கள் என்ற உண்மை என்னை ஆச்சரியப்பட வைக்கிறது. சிந்தித்துப் பார்க்க வேண்டிய ஒரு மனசாஸ்திர விஷயம் இது. இதில் ஏதோ ஒரு பெரிய ரகசியமோ ஆழமான சிந்தனையோ இருக்கிறது என்று நான் பலமாக சந்தேகப்படுகிறேன். எது எப்படி இருந்தாலும், நான் இனிமேலும் முயற்சித்துப் பார்க்கிறேன். ஆனால், நாம் நினைப்பது மாதிரி நடக்கும் என்ற நம்பிக்கை எனக்கு இல்லை. இந்த விஷயத்தில் மனப்பூர்வமாக நான் வருத்தப்படுகிறேன்.

உங்களின்,

எம்.டி.பர்ட்டன்

15

ஒரு வாரம் ஆவதற்கு முன்பு, திரு.பர்ட்டனைத் தேடி ரவீந்திரனின் கடிதத்தை எடுத்துக் கொண்டு ஒரு ஆள் வந்தான்.

திரு.பர்ட்டன் கடிதத்தைப் படித்தார். அப்போதே இக்கோரனை அழைத்து வரும்படி ஆள் அனுப்பினார். இக்கோரன் வந்ததும் திரு.பர்ட்டன் சொன்னார்: "மிஸ்டர் ரவீந்திரன் படுத்த படுக்கையாகக் கிடக்கிறார். உன் மகனைப் பார்க்கணும்னு பிரியப்படுறார். இந்தப் பரிதாபமான நிலையிலயாவது நீ கொஞ்சம் கருணை காட்டக் கூடாதா?"

இக்கோரன் அதற்கு எந்த பதிலும் கூறவில்லை. வெள்ளைக்காரன் தொடர்ந்தார்: "குழந்தையை அப்பா, அம்மாவோட அங்கே அழைச்சிட்டு வரணும்னு கடிதத்துல எழுதியிருக்கார். அதுனால எந்தக் காரணத்தைக் கொண்டும் என்கிட்ட மறுத்துப் பேசக்கூடாது. நாளைக்குக் காலையில நீங்க மூணு பேரோட சேர்ந்து நானும், நகரத்துக்கு வர்றேன். தயாராயிக்கங்க..."

மறுநாள் இக்கோரனும் மாளுவும் ராகவனும் திரு.பர்ட்ட-னும் சேர்ந்து கோழிக்கோட்டுக்குப் புறப்பட்டார்கள்.

மாளு வாழ்க்கையில் முதல் தடவையாக ஒரு நகரத்தைப் பார்க்கிறாள். எனினும், நகரத்தின் அற்புதமான காட்சிகளைப் பார்த்து சந்தோஷப்பட அவளால் முடியவில்லை. கொலை வழக்கு விசாரணைக்காக நீதிமன்றத்திற்குக் கொண்டு போகப்பட்ட ஒரு குற்றவாளியின் மனநிலையில் அவள் இருந்தாள்.

இளம்பெண்ணாக இருந்த போது நடந்த சம்பவங்களையும் ரகசியங்களையும் இடிந்து விழுந்த மன ஆசைகளையும் அவளின் மனம் நினைத்துப் பார்த்தது. இக்கோரனின் முகத்திலும் ஒரு பயம் நிழல் பரப்பிக் கொண்டிருந்தது. என்ன நடக்கப் போகிறது என்பதைப் பற்றி அவனால் ஒரு தீர்மானத்திற்கு வரமுடியவில்லை. கிராமத்திலிருந்து கிளம்பி வந்ததே தப்பு என்று அவன் நினைக்க ஆரம்பித்தான். ராகவன் மட்டும் சந்தோஷமாக புதிய புதிய காட்சிகளைப் பார்த்து ரசித்துக் கொண்டிருந்தான்.

கார் 'ராஜேந்திர விலாஸ'த்தின் வாசலில் நின்றது. வெள்ளைக்காரர் கீழே இறங்கினார். அவர் சைகை காட்டியதைத் தொடர்ந்து ராகவனும் கீழே இறங்கினான். இக்கோரனால் ஒரு பக்கவாத நோயாளியைப் போல தனியே இறங்க முடியவில்லை. மாளுவிற்கு அந்த இடமே இருட்டாகத் தெரிந்தது. அவள் உடம்பில் வியர்வை வழிந்து கொண்டிருந்தது. தாகத்தால் அவளுடைய தொண்டை வறண்டு போயிருந்தது. எனினும், எல்லாவற்றையும் சகித்துக் கொண்டு அவள் வாசலில் இறங்கி நின்றாள்.

ராஜேந்திர விலாஸத்தின் பல மூலைகளிலிருந்தும் ஏராளமான கண்கள் அந்த நான்கு பேரையும் உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. குறிப்பாக மாளு அங்கு சந்தேகத்திற்கான மையப் பாத்திரமாக இருந்தாள். அவள் தலைகுனிந்து நின்றிருந்தாள்.

அப்போது மாடியிலிருந்து ஒரு ஆள் கீழே இறங்கி வந்து அவர்கள் நான்கு பேரையும் மேலே அழைத்துக் கொண்டு போனான்.

படிகளில் ஏறி, விசாலமான வராந்தாவையும் ஒரு ஹாலையும் தாண்டி அவர்கள் ஒரு பெரிய அறைக்குள் நுழைந்தார்கள்.

விலை மதிப்புள்ள பல நவீன பொருட்கள் இருந்த அந்த அறையில் போடப்பட்டிருந்த ஒரு உயரமான கட்டிலில் ரவீந்திரன் படுத்திருந்தான். அறையில் வேறு ஐந்தாறு பேர் இருந்தார்கள். இரண்டு டாக்டர்கள், இரு விருந்தாளிகள், பத்மினியும், அவளுடைய தந்தையும் ஆகியோரே அவர்கள். மிகவும் மெலிந்து போய் எந்தவிதமான அசைவும் இல்லாமல் கண்களை மூடி ரவீந்திரன் படுத்திருந்தான்.

"மிஸ்டர்.ரவீந்திரன், நான் இதோ குழந்தையை அழைச்சிட்டு வந்திருக்கேன்"- திரு.பர்ட்டன் அந்த அறையில் இருந்த மவுனத்தைக் கலைத்தார். ரவி கண்களைத் திறந்தான். சிறிது நேரம் ரவி அங்கிருந்த எல்லாருடைய முகத்தையும் மாறி மாறிப் பார்த்தான். கடைசியில் ராகவனைப் பார்த்ததும் அவனுடைய முகத்திலிருந்த சதைகள் சுருங்கி விரிந்தன. அவனைப் பிடிப்பதற்காக அவன் வேகமாக எழுந்த போது வெள்ளைக்காரர் ராகவனை படுக்கைக்கு அருகில் கொண்டு போய் நிறுத்தினார்.

ரவீந்திரன¢ ராகவனை இறுகக் கட்டிப்பிடித்து தன் மார்போடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டு, சிறிது நேரம் அப்படியே அசையாமல் இருந்தான். அவனுடைய கன்னங்கள் வழியாகக் கண்ணீர் அருவியைப் போல வழிந்து கொண்டிருந்தது. அவன் என்னவோ பேச முயன்றான். ஆனால், வார்த்தைகள் வெளியே வரவில்லை. திடீரென்று ஏதோ புதையல் கிடைத்ததைப் போல, அவன் தன் சந்தோஷத்தை சில சைகைகள் மூலம் வெளிப்படுத்தினான்.

மாளு வேறுபக்கம் திரும்பிக் கொண்டு நின்றிருந்ததால், அங்கு நடந்து கொண்டிருந்த உணர்ச்சி வசப்பட்ட செயல்கள் எதையும் அவள் பார்க்கவில்லை. இக்கோரனோ ரவீந்திரனின் முகத்தில் தெரிந்த ஒவ்வொரு அசைவையும் கூர்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

பதினைந்து நிமிடங்கள் கடந்ததும் ரவீந்திரனுக்குப் பேசுவதற்கான பலம் திரும்பக் கிடைத்தது. அவன் திரு.பர்ட்டனிடம் கூறினான்: "மிஸ்டர்.பர்ட்டன், நான் உண்மையிலேயே பெரிய பாவி. ஆனா, இந்தப் பதினைந்து நிமிடங்கள்ல நான் அதிர்ஷ்டத்தின் சிகரத்துல இருந்தேன்." பிறகு ராகவனின் தாடையைப் பிடித்து உயர்த்தி, அவனுடைய முகத்தை உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்பால் பூரித்துக் கொண்டிருந்த இதயத்துடன் பார்த்தவாறு அவன் சொன்னான்: