Lekha Books

புதிதாக அன்றுதான் முதன் முதல் ரசிப்பது போல் ராகினியை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் மதன். நல்ல நிறம். இமை முடிகள் அடர்ந்த நீண்ட கண்கள். பியூட்டி பார்லர் போக வேண்டிய அவசியம் இல்லாதபடி நேர்த்தியான புருவங்கள். இயற்கையிலேயே சிவந்த உதடுகள் கொண்ட ராகினியின் முகத்தை ரசித்துக் கொண்டிருந்த மதனின் கவனத்தைக் கலைத்தாள் ராகினி.

"என்னங்க, வழக்கமா நாம இந்த மாசம் ஊருக்கு போவோமே, ஃபிளைட் டிக்கெட்ல்லாம் புக் பண்ணிட்டீங்களா?" இட்லி பரிமாறிக் கொண்டே கேட்ட ராகினியை குறும்பாக பார்த்து கண்ணடித்தான் மதன்.

"ஓ, புக் பண்ணியாச்சே. நான் மறப்பேனா?! உங்க பாட்டியை வந்து குழந்தைங்களை பார்த்துக்க சொல்லு. நாம பன்னிரெண்டாம் தேதி புறப்படறோம்."

"என்ன?! குழந்தைங்க இல்லாமயா?"

"அ... அ... ரொம்பத்தான் ஒண்ணும் தெரியாத மாதிரி நடிக்கற? வழக்கமா இந்த சீசன்ல நாம மட்டும்தானே போவோம்? புதுசா என்ன கேள்வி?" என்று கையை கழுவி விட்டு ராகினியின் புடவைத் தலைப்பில் துடைத்தவன் அவளது  இடுப்பு மடிப்பில் கிள்ள முற்பட்டான்.

அப்போது டைனிங் டேபிளை சுத்தம் செய்ய வேலைக்கார சிறுமி பத்மா வந்தாள்.

கையை எடுத்துக் கொண்ட மதன், "இதுக்குத்தான் ஆறு மாசத்துக்கு ஒரு தடவை வெளியூருக்கோ, வெளிநாட்டுக்கோ பொண்டாட்டி கூட போயி  ஜாலியா என்ஜாய் பண்ணனும்னு கிளம்பறது. பிஸினஸ், ஆபீஸ்னு நான் வேலையை முடிச்சுட்டு அர்த்த ராத்திரி வீட்டுக்கு வர்றதுக்குள்ள நீ தூங்கிடற. காலையில பிள்ளைங்களை ஸ்கூலுக்கு அனுப்பறது, பூஜை, அது இதுன்னு நீ பிஸியாயிடற. இதையெல்லாம் ரெண்டு பேரும் மறந்துட்டு ஃப்ரீயா, ரிலாக்ஸ்டா ஒரு வாரம் போயிட்டு வரணும். எப்பதான் பன்னிரெண்டாம் தேதி வரும்னு இருக்கு. அதுக்குள்ள முக்கியமான வேலை எல்லாம் முடிச்சாகணும். நான் ஆபீசுக்கு புறப்படட்டுமா ராக்கம்மா?"

"இப்படி பட்டிக்காட்டுத்தனமா ராக்கம்மான்னு கூப்பிடறதை என்னிக்குதான் நிறுத்தப் போறீங்களோ?"

"உன்னை ராக்கம்மான்னு கொஞ்சி கூப்பிடறதுலதான் உன் மேல உள்ள ஆசை எல்லாம் வெளிப்படுத்தற மாதிரி ஃபீலிங் எனக்கு. வரட்டுமா?"

ப்ரீப்ஃபை எடுத்துக் கொண்டு ஸ்டைலாக நடந்து போகும் கணவனைப் பார்த்து ரசித்துக் கொண்டிருந்த ராகினி கதவைப் பூட்டிவிட்டு உள்ளே வந்தாள். தானும் சாப்பிடுவதற்காக உட்கார்ந்தாள்.

வாசலில் காலிங் பெல் ஒலித்து அழைத்தது.

"பத்மா யாருன்னு போய் பாரு?" வேலைக்காரியை அனுப்பினாள்.

"ஹாய் ராகினி..."

குரல் கேட்டு திரும்பினாள்.

"நீ... நீ... சுதா... ஏய் சுதா நீயா? என்னடி இது? திடீர்னு வந்து நிக்கற. போன வாரம் லெட்டர் போட்டப்ப கூட நீ இங்க வர்றதைப் பத்தி எழுதவே இல்லையே?"

"வர வேண்டிய நிலைமை ஆயிடுச்சு... அம்மா போயிட்டாங்க."

"என்ன? அம்மா போயிட்டாங்களா? ஏன் எனக்கு சொல்லலை?" திகைப்பான குரலில் கேட்டாள் ராகினி.

"த்சு... அவங்க உயிரோட இருந்து கஷ்டப் படறதை விட போயிடறதே நல்லதுங்கற அளவுக்கு வியாதி முத்திடுச்சு. உனக்கு சொல்லி, உன்னை அலைய வைக்க வேண்டாம்னுதான் நான் சொல்லலை. அதான் இப்ப வந்துட்டேனே..."

"சரி, கேன்சர்க்கு ட்ரீட்மெண்ட் எடுத்ததுக்கு அப்புறம் நல்லா இருக்காங்கன்னுதானே எழுதி இருந்த?"

"வெளியில பார்க்கறதுக்கு நல்லாதான் இருந்தாங்க. ஆனா உள்ளுக்குள்ள எல்லாம் செல்லரிச்சு போச்சாம். டாக்டர்ஸ் கையை விரிச்சுட்டாங்க. வயசும் ரொம்ப ஆயிடுச்சு இல்ல ராகி. இந்த நோயை அவங்க உடம்பு தாங்கல."

"சரி, சரி. முதல்ல சாப்பிடு. குளிச்சு ரிலாக்ஸ் பண்ணிட்டு அப்புறமா பேசலாம்."

மரியாதையான, பந்தாவான தன் ஆபீஸ் அறையில், ஏசியின் குளிர்ச்சியில் சற்று சூடாக இருந்தான் மதன்.

"என்ன சேகர், ஏன் இப்படி தப்பு நடக்குது? எந்த ஃபைலை கேட்டாலும் தேடணும், தேடணுங்கறீங்க? ஏன் இப்படி என்னை டென்ஷன் பண்றீங்க?"

"அது... வந்து  சார்... உங்க செக்கரட்டரி ஷீலாதான் இதை எல்லாம் பார்த்துக்கிட்டு இருந்தாங்க. அவங்க சீட்டுக்கு இன்னும் யாரையும் அப்பாயிண்ட் பண்ணல சார்."

"அதுக்காக, புது செக்கரெட்டரி அப்பாயிண்ட் பண்ற வரைக்கும் ஆபீஸ் இப்படிதான் இருக்குமா? இதை எல்லாம் ஃபாலோ பண்ணி வச்சிருக்கக் கூடாதா?"

"ஸாரி சார். ரெண்டு நாளைக்குள்ள எல்லாத்தையும் ஸ்டடி பண்ணி வச்சுடறேன்."

"ஓ.கே. யூ கேன் கோ. பை த பை, செக்கரட்டரி போஸ்ட் இன்ட்டர்வியூக்கு என்னைக்கு டேட் குடுத்திருக்கோம்?"

"பத்தாம் தேதி ஸார்."

"ஓ.கே."

சேகர் அந்த அறையைவிட்டு வெளியேறினான். பர்சனல் டெலிஃபோன் ஒலித்தது.

"எஸ், மதன் ஹியர்."

"நான்தாங்க ராகினி. என் ஃப்ரெண்டு சுதா வந்திருக்கா. அஞ்சு வருஷம் கழிச்சு நாங்க இப்பதான் நேர்ல பார்த்துக்கறோம். இன்னிக்கு சீக்கிரம் வந்துருவீங்களா? உங்ககிட்ட நிறைய பேசணும்."

"ஸாரிம்மா. நிறைய வேலை இருக்கு. முடிஞ்ச அளவுக்கு சீக்கிரம் வர ட்ரை பண்றேன்."

"ஓ.கே.ங்க. தேங்க் யூ."

ரிசீவரை வைத்த மதன் அதன்பின், தொடர்ந்த வேலை பளுவில் மூழ்கினான்.

தலை குனிந்து சோகத்துடன் உட்கார்ந்திருந்த சுதாவைப் பார்த்து, அனுதாபப்பட்டாள்.

"உன் அண்ணா ஏன் உனக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைக்கலை?" கேட்ட ராகினியை நிமிர்ந்து பார்த்தாள் சுதா.

"என்னோட ஜாதகம் என் எதிர்கால கணவருக்கும், அவர் வீட்டாருக்கும் பாதகமான ஜாதகமாம்..."

"ஏன்? என்னவாம்?"

"மூல நட்சத்திரமாம். புகுந்த வீட்டாரை நிர்மூலமா ஆக்கிடுமாம். மாமியாரை மூலையில உட்கார வைச்சுடுமாம். அண்ணா ரொம்ப முயற்சி எடுத்து அலுத்துப் போயிட்டான். அவனுக்குன்னு வாழ்க்கை வேண்டாமா? நிறைய படிச்சுட்டு ஏகமா சம்பாதிக்கறவனா இருந்ததுனால பொண்ணு வீட்டுக்காரங்க விலை பேசி வளைச்சு போட்டு, அமெரிக்காவுக்கு அனுப்பி வைச்சுட்டாங்க. எத்தனை நாளைக்கு எனக்காக அவன் வாழ்க்கையை தியாகம் பண்ண முடியும்?"

"அதுக்காக, உனக்கு ஒரு வழி பண்ணாமலே அமெரிக்காவுல செட்டில் ஆனது எனக்கென்னமோ நியாயமா படலை சுதா."

"ராகி, அண்ணாவை நான் குத்தம் சொல்ல மாட்டேன். ஜாதகம், நட்சத்திரம்னு மூட நம்பிக்கை வைச்சு ஒரு பெண்ணோட மனசை நோகடிக்கறவங்களாலதான் எனக்கு கல்யாணம் ஆகலை. அது என் தலைவிதி. அதை மாத்த யாரால முடியும்?"

"என்னால முடியும். உனக்கு ஒரு நல்ல மாப்பிள்ளையா பார்த்து கல்யாணம் பண்ணி வைக்க என்னால முடியும். எங்க வீட்டுக்காரருக்கு வெளி உலக பழக்கம் நிறைய உண்டு. அவர்கிட்ட சொல்லி உனக்கு நான் மாப்பிள்ளை பார்க்கறேன்.