Lekha Books

ஆபீஸ் பொது நம்பருக்கு போன் செய்து கேட்டபோது மதன், சுதா இருவரும் ஆபீஸ் வேலையாக வெளியே போய் இருப்பதாக தகவல் கிடைத்தது.

வீட்டிற்கு போன் செய்தாள்.

"பத்மா, எழில் அழாம இருக்காளா? ஒரு வேளை ஐயாவும், சுதாவும் வந்தா, நான் அரவிந்த் ஆஸ்பத்திரியில இருக்கேன்னு சொல்லு."

"எழில் டி.வி. பார்த்துக்கிட்டு இருக்கும்மா. ஐயா வந்தா நான் விபரம் சொல்லிடறேன்."

"சரி"

ரிசீவரை வைத்து விட்டு, திரும்பிய ராகினி தனக்கு அடுத்ததாக போன் செய்ய காத்திருந்தவளைப் பார்த்து ஆச்சரியப்பட்டாள்.

"அட  ஷீலா...!"

"எப்படி இருக்க? இந்த ஊர்லதான் இருக்கியா?"

"ஆமாம் மேடம். கல்யாணத்தப்ப அவருக்கு திருச்சியில வேலை. இப்ப இங்க டிரான்ஸ்ஃபர் ஆயிடுச்சு. நீங்க... இங்க..."

"என் பையன் சுரேஷுக்கு ரொம்ப ஜுரமா இருக்கு. அட்மிட் பண்ணியிருக்கேன். ஸாரை கான்டாக்ட் பண்ண முடியலை. ஆபீஸ்ல இல்லை. செல்லுலார் நம்பரும் ரீச் ஆக மாட்டேங்குது."

"மேடம், நான் ஒண்ணு சொல்றேன். தப்பா நினைக்காதீங்க. என்னோட செக்கரட்டரி போஸ்ட்ல இப்ப இருக்கிற பொண்ணு கூட ஸார் கண்டபடி சுத்துறார். இப்ப கூட நீலாங்கரையில இருக்கிற உங்க தோட்ட வீட்டுக்கு அவங்க ரெண்டு பேரும் போறதை என் கண்ணால பார்த்தேன். என் வீடு இப்ப அந்தப் பக்கம்தான். அந்த ரோடுல அவங்க ரெண்டு பேரும் கார்ல போறதை அடிக்கடி பார்த்திருக்கேன். எனக்கென்னமோ அவங்க ரெண்டு பேரும் முதலாளி, செக்கரட்டரியா பழகுற மாதிரி தெரியலை..." அவள் பேசி முடிக்கும் முன் குறுக்கிட்டாள் ராகினி.

"சீச்சீ.. அவ என் ஃபிரண்டு. நீ நினைக்கற மாதிரி எல்லாம் இருக்காது. சுதா ரொம்ப நல்லவ..."

"இல்லை மேடம். நீங்க அளவுக்கு மீறி இடம் கொடுத்திருக்கீங்க. அதிகமா நம்பறீங்க. உறுதியா சொல்றேன். அவங்ககிட்ட தப்பு இருக்கு."

ஆணித்தரமாக அடித்துச் சொன்னாள் ஷீலா. அவளுடைய குரலில் இருந்த உறுதியும், தெளிவான உண்மையும், அதைவிட அவளது முக வாட்டமும் நெஞ்சில் இடி இடித்தது போல் இருந்தது ராகினிக்கு.

சமாளித்து அவளிடம் விடைபெற்ற ராகினி, சுரேஷ் படுத்திருந்த அறைக்கு திரும்பினாள். எதிரே பாட்டி வந்துக் கொண்டிருந்தாள்.

"என்னடி ராகினி, தற்செயலா உன்னைப் பார்க்கறதுக்காக உன் வீட்டுக்கு போனேன். வேலைக்கார குட்டி சொன்னா நீ இந்த ஆஸ்பத்திரியில சுரேஷை சேர்த்திருக்கேன்னு."

"பாட்டி கொஞ்ச நேரம் சுரேஷ்கிட்ட இருந்து அவனை பார்த்துக்கோங்க. நர்ஸும் கூட இருப்பாங்க. இதோ நான் வந்துடறேன்."

பாட்டியின் பதிலை எதிர்பார்க்காமல் வேகமாக வெளியேறினாள் ராகினி.

'இதென்னடி இது. இவ இப்படி அரக்க பரக்க ஓடறா ஒன்றும் புரியாமல் பாட்டி சுரேஷின் அருகே உட்கார்ந்தாள்.

ஆட்டோவை தோட்ட வீட்டுக்கு கொஞ்சதூரம் முன்பாகவே நிறுத்தி விட்டு, பங்களாவை நோக்கி வேகமாக நடந்தாள் ராகினி. வெளிப்பக்க கேட்டின் பூட்டு, உள்பக்கமாக பூட்டப்பட்டிருந்தது. தன் உயிர் சொத்து கொள்ளை போகிறதா என்ற சந்தேகத்தினால் ஏற்பட்ட பரபரப்பிலும், பதட்டத்திலும் சூழ்நிலையை மறந்து இரும்பு கேட்டின் மீது ஏறி உள்ளே குதித்தாள். பங்களாவின் கதவுப் பக்கம் சென்று மெதுவாக கதவை தள்ளிப் பார்த்தாள். கதவு தானாக திறந்து கொண்டது. 'வெளி கேட் பூட்டப்பட்டிருந்த தைரியத்தில் கதவின் உள்பக்கம் பூட்டவில்லையோ சந்தேகம் ஏற்பட்ட மனதில் கேள்விக்குறி எழுந்தது.

வீட்டின் கதவு பூட்டப்படாமல் இருக்க, கை வைத்ததும் கதவு தானாக திறந்துக் கொண்டது. கீழே யாரும் இல்லை. மெதுவாக மாடிக்கு ஏறினாள். படுக்கை அறைக்கு வெளியே மதனும், சுதாவும் சிரிக்கும் ஒலி கேட்டது. நெஞ்சு எரிய, தொடர்ந்து அங்கேயே நின்று கவனித்தாள்.

கிசுகிசுப்பாய் பேச்சுகள், வாய் விட்டு மலர்ந்த சிரிப்புகள் தொடர்ந்தன.

சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு கதவு திறந்தது. சுதாவின் தோள் மீது கைகளை போட்டபடி மதன் வெளியே வர, இவளைப் பார்த்ததும் அவர்கள் இருவரும் அதிர்ச்சியில் உறைந்து போனார்கள்.

ராகினி கீழே இறங்கி ஓடினாள்.

"ராகினி... ராகினி..." மதன் கூப்பிடும் குரல் கேட்டது. வாசலுக்கு ஓடி, தெருவிற்கு வந்து, காத்திருந்த ஆட்டோவில் ஏறி, மறுபடியும் நர்ஸிங் ஹோம் போய் இறங்கினாள்.

கன்னத்தில் கை ஊன்றியபடி உட்கார்ந்திருந்தாள் ராகினி.

'நாத்தனாராக நானே என் கையால் தாலி எடுத்து கொடுக்கிறேன்னு சுதாகிட்ட சொன்னேன். அவ என் தாலிக்கு அர்த்தமில்லாம பண்ணிட்டா. இவர் என்னுடையவர், எனக்கு உரிமையானவர், எனக்கு மட்டுமே சொந்தமானவர் என்று, என் நெஞ்சில் பட்டு மந்திரம் ஓதிய இந்த தாலி என்னைப் பார்த்து கேலி செய்யுதே... ராக்கம்மான்னு கூப்பிடறதை என்னைக்கு நிறுத்தப் போறீங்கன்னு கேட்டேன்... இன்னொருத்திக்கிட்ட சகலத்தையும் பங்கு போட்டுட்ட அவர், இனி மேல் அப்படி கூப்பிட்டாலும் முன்ன மாதிரி அதை என்னால அனுபவிக்க முடியாதே... எண்ணங்கள் அலைமோத, கண்களில் கண்ணீர் பெருகியது.

"ராகினி..." கூப்பிட்ட மதனை சுட்டு எரிப்பது போல் பார்த்தாள்.

பல முறை ராகினியிடம் பேச முயற்சி செய்த மதனை அலட்சியம் செய்து வந்தாள்.

'இன்று பேசி, ஒரு முடிவு எடுத்துவிடலாம். எதுக்கு இந்த கண்ணாமூச்சி ஆட்டம் போல ஒரு நாடகம் திடமான முடிவுடன் இருந்தாள்.

"ராகினி, ஏதோ... தெரியாம நடந்து போச்சு..."

"அப்போ... இனிமே நடக்காதுங்கறீங்களா?"

"............"

"என்ன பதிலையே காணோம்?"

".............."

"சரி, நடந்தது நடந்து போச்சு. அதை மறக்க முடியாட்டாலும், மன்னிச்சுடறேன். இனிமேல் நீங்க சுதா கூட பழக கூடாது. அவளுக்கு வேற இடத்துல வேலை தேடி குடுத்துடுங்க. அவ ஹாஸ்டல்லயே இருந்துக்கட்டும். அவ தொடர்பை அடியோட விட்டுடணும். சரியா?"

"ராகினி... அது.... அது.. என்னால முடியாதும்மா."

"என்ன? முடியாதா? ஏன்?"

"ஏன், எதுக்கு, எப்படின்னெல்லாம் எனக்கு சொல்லத் தெரியலை. ஆனா, அவளை விட்டுட முடியாது. எனக்கு நீயும் வேணும். அவளும் வேணும்..."

"அப்போ, நீங்க எனக்கு வேண்டாம்."

"ராகினி..." மதன் அதிர்ந்தான்.

"ஆமா. இன்னொருத்தியை மறக்க முடியாத உங்களோட என்னால குடும்பம் நடத்த முடியாது. என் குழந்தைங்களோட தகப்பன் நீங்க, அதுங்களுக்கு அப்பா வேணும். நான் சமைச்சு வைக்கறதை சாப்பிட இஷ்டம் இருந்தா சாப்பிடுங்க. என் கடமைகளை நான் செய்வேன். ஆனா, மனைவிங்கற உரிமை இனிமேல் உங்களுக்கு கிடையவே கிடையாது. இந்த வீட்ல நான் இருக்கறதே குழந்தைகளுக்காகத்தான்.