Lekha Books

ஒரு அடிகூட எடுத்து வைக்க முடியாத அளவிற்கு அவள் தளர்ந்து போய்விட்டாள். அவளுடைய குழந்தையால் அழக்கூட முடியவில்லை. அது முணகுவதுகூட இல்லை. இடுப்பில் இருந்து எடுத்தால், அது வளைந்து குறுகிப் போகும். அந்தக் குழந்தையை அவள் வாரி எடுத்தாள். அதன் முகத்தைப் பார்த்தபோது, அவளுடைய இதயம் நொறுங்கிவிட்டது.

ஒரு பெரிய சுவருக்கு அருகில் ஒரு தாயும் இரண்டு பிள்ளைகளும் சமையல் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். அரிசி கொதித்துக் கொண்டிருந்தது. சற்று தூரத்தில் கவுரி போய் உட்கார்ந்தாள்.

அரிசி வெந்து முடிந்ததும், அந்தத் தாய் அவளுக்கும் அந்தக் குழந்தைக்கும் கொஞ்சம் கஞ்சி தந்தாள். அது முழுவதையும் குழந்தையே குடித்தது. அன்றைய தினமே வேறொரு பிச்சைக்காரக் குடும்பம் தந்த சிறிது கஞ்சியை அவளும் குடித்தாள்.

அதைத் தொடர்ந்து அவள் பிச்சைக்காரர்களிடம் பிச்சை எடுக்க ஆரம்பித்தாள்.

அந்த யாசிப்பு நடத்த அவளால் முடிந்தது. எந்தப் பிச்சைக்காரர்களிடமும் யாசிக்கலாம். அந்த விஷயத்தில் அவளுக்கு எந்தவொரு வருத்தமும் இல்லை. அவர்கள் அவளுடைய குழந்தையின் பிறப்பைப் பற்றி எந்தக் கேள்வியும் கேட்க மாட்டார்கள். அவளையும் அவளுடைய குழந்தையையும் வெறுப்புடன் பார்க்க மாட்டார்கள். ஏதாவது வேலை செய்யக்கூடாதா என்று திட்டமாட்டார்கள். சாபம் போட மாட்டார்கள். எதுவுமே கிடைக்கவில்லையென்றாலும் அவளுக்கு அதைப் பற்றிக் கவலை இல்லை.

எனினும் சாயங்கால நேரத்தில் நான்கோ ஐந்தோ பிச்சைக்காரர்களின் குடும்பத்தைத்தேடி அவள் போவாள். இப்படியே அவளுடைய நாட்கள் ஓடிக்கொண்டிருந்தன.

அந்த நகரத்திலுள்ள பிச்சைக்காரர்கள் எல்லோருக்கும் அவளைத் தெரியும் என்ற நிலை உண்டானது. அவர்களின் பொறுமை எல்லை கடந்தது. மூன்று நான்கு தடவை ஒவ்வொரு பிச்சைக்காரக் குடும்பமும் அவளுக்குக் கொடுத்துவிட்டார்கள். எதையாவது பிச்சை எடுத்துக் கொண்டு வந்து சாப்பிட ஆரம்பிக்கும்போது, அவளும் அவளுடைய குழந்தையும் அங்கு இருப்பார்கள். இருப்பவர்களைத் தேடி அவர்கள் போகக் கூடாதா? அந்தக் குழந்தைக்கும் ஏதாவது தருவதற்கு அவர்கள் தயங்க ஆரம்பித்தார்கள்.

அவளுக்கு எதுவுமே கிடைக்காத சூழ்நிலை உண்டானது. அது மட்டுமல்ல- பிச்சைக்காரச் சிறுவர்கள் அவள் மீது கற்களை வீசி எறிய ஆரம்பித்தார்கள். அவர்களுக்குரிய பங்கினைத்தானே அவளும் குழந்தையும் அபகரிக்கிறார்கள்!

மூன்று நான்கு நாட்கள் வெறும் பட்டினியுடன் அவள் நகர வீதிகளில் நடந்து கொண்டிருந்தாள். அவள் அருகில் வரும் போது, சிறுவர்களும் பெண்களும் அவளை வாய்க்கு வந்தபடி திட்டி விரட்ட ஆரம்பித்தார்கள். யாரிடமும் சிறிது நின்று கேட்க அவளால் முடியவில்லை. அவள் மீது எறியப்பட்ட கற்களில் ஒன்று அவளுடைய குழந்தையின் தலையிலும் விழுந்தது.

மீண்டும் அவள் மனக்கவலைக்கு ஆளானாள். அவளுடைய குழந்தைக்கு ஒரு மடக்கு நீர் கிடைக்காதா? நீர் குடிக்காமல் தொண்டை வறண்டு போய் அவளுடைய குழந்தை இறந்து விடும்! அதை அவள் பார்க்க வேண்டும்! யாரும் இல்லாத இடத்தில் அமர்ந்து அவள் கண்ணீர் நிறைந்த கண்களுடன் தன் குழந்தையை முத்தமிடுவாள். பலவீனமான ஒரு முனகல்தான் பதில்... மறுநாள் அந்த முனகல் சத்தம்கூட இல்லாமற் போய்விடும்!

எதற்காக அந்தக் குழந்தையைத் தான் இப்படி தூக்கிக் கொண்டு திரிகிறோம் என்று அவள் நினைத்துப் பார்த்தாள்.  கொல்வதற்கா? ஆமாம்... அவளுடைய கையில் இருந்தால், அந்தக் குழந்தை இறப்பதைத் தவிர வேறு வழியே இல்லை. அந்தக் குழந்தை வளர்ந்தால்...! ஏதாவதொரு பெரிய வீட்டின் வாசற்படியில் அந்தக் குழந்தையை விட்டுவிட்டுப் போய்விட்டால்...! அது வாழும் என்பதற்கு என்ன நிச்சயம் இருக்கிறது? ஆட்களைத் தின்னும் நாய்கள் குழந்தையைப் பார்க்க நேர்ந்தால்...!

யாருக்கும் தேவைப்படாத குழந்தை! அது எதற்காக வாழ்கிறது? வாழ்வதற்கு விதி இருந்தால் அதற்கு உணவு கிடைத்திருக்கும். பல நாட்களாக அதைத் தூக்கி வைத்துக் கொண்டு நடந்து திரியக்கூடிய பொறுப்பு மட்டுமே அவளுக்கு இருந்திருக்கும்.

அன்று இரவு அவள் ஒரு முடிவுக்கு வந்தாள். மறுநாளும் அந்தக் குழந்தையைத் தூக்கிக் கொண்டு நடக்கலாம் என்பதே அது. அன்றும் எதுவும் கிடைக்கவில்லையென்றால், கிடைக்காத பட்சம்... அவள் முடிவே செய்துவிட்டாள். அந்தக் குழந்தை உலகத்திற்குத் தேவையற்றதாக இருக்கலாம். அப்படியென்றால் அவள் அதை எதற்காகத் தூக்கிக் கொண்டு திரிய வேண்டும்? அந்தச் சுமையை நீக்கி விட்டு அவள் போய்க் கொண்டிருப்பாள்.

மறுநாள் காலையில் அந்தக் குழந்தையைத் தூக்கிக் கொண்டு சிறிதுநேரம் அவள் நின்றாள். எங்கு போவது? அது அவளுடைய இறுதி முயற்சி. அன்று அவள் தோல்வியைச் சந்தித்தால்... அவள் மனதிற்குள் முடிவு செய்தாள். அந்த முடிவின் பிரதிபலிப்பு அவளுடைய முகத்தில் தெரிந்தது.

அவள் தன் வலது காலை முன்னால் வைத்தாள். கால பெருவிரலில் ஏதோ மென்மையாகப் பட்டு உருண்டோடியது. அவளுடைய கண்கள் அந்த உருண்டோடிய பொருளைப் பின் தொடர்ந்தன. அது என்ன? தூசியோடு சேர்ந்து ஓடிக்கொண்டிருப்பது...

ஒரு பழத்துண்டு! அவள் ஓடிச்சென்று அதை எடுத்தாள். அந்த முகத்தில் ஒரு பிரகாசம்! அது மட்டுமல்ல- அந்த அளவிற்கு அந்தத் தாயின் முகத்தில் இப்படியொரு பிரகாசம் இருந்ததே இல்லை.

அவள் தன்னுடைய குழந்தையை விட்டுப் பிரிய வேண்டிய சூழ்நிலை வராது. அதனைக் கொல்ல வேண்டியதும் இருக்காது. அவளுடைய குழந்தை வாழும். உலகத்திற்கு அது தேவைப்படுகிறது!

மண்ணையும் தூசியையும் ஊதி நீக்கிவிட்டு அவள் அந்தப் பழத்தைக் கிள்ளிக் கிள்ளி குழந்தைக்குக் கொடுத்தாள். குழந்தை சுவைத்து சுவைத்துத் தின்றது. அவளுடைய முகத்தில என்னவொரு ஒளி! என்ன ஈடுபாடும் சந்தோஷமும்!

அந்தப் பழம் தீர்ந்ததும், குழந்தை முனகத் தொடங்கியது. அது அதற்குப் போதவில்லை. அவள் குழந்தையை முத்தமிட்டாள்.

"இன்னும் கிடைக்கும் மகனே!"

சாலையைக் கூர்ந்து கவனித்துக் கொண்டே அவள் நடந்தாள். இன்னும் பழம் கிடைக்கும்! சிறிது தூரம் நடந்துவிட்டு, அவள் குனிந்து எதையோ எடுத்தாள். அது ஒரு பிஸ்கட் துண்டு! அதையும் அவள் குழந்தைக்குக் கிள்ளி கிள்ளிக் கொடுத்தாள்.

இல்லை... அவளுடைய குழந்தை இறக்காது.

வாய்க்காலில் ஓடிக் கொண்டிருந்த நீரோடு சேர்ந்து என்னவோ போய்க் கொண்டிருப்பதை அவள் பார்த்தாள். அவள் அதைக் குனிந்து எடுத்தாள். ஒரு பெரிய இட்லி துண்டு!

அவளுடைய குழந்தையின் வயிறு நிறைந்தது.

காப்பிக் கடைகளுக்கு முன்னால் கிடக்கும் பழத்தோல்களைப் பொறுக்கி எடுத்து அவள் அவற்றை உணவாக ஆக்கினாள். எச்சில் இலைகளை நக்கலாம்... யாரிடமும் எதுவும் கேட்காமலே அவளும் அவளுடைய குழந்தையும் வாழ்வார்கள்!