Lekha Books

அடர்த்தியான இருட்டில் ஒரு இரவு வேளையில் நகரத்தின் ஒரு கடைத் திண்ணையில் அவன் சுருண்டு படுத்திருந்தான்; தூங்கவில்லை. எதிர்பக்கத்தில் நகரத்தின் மிகப்பெரிய பணக்காரனின் மாளிகை இருந்தது. கீழேயிருந்து பார்க்கும்போது, அங்கு…  உயரத்தில்- ஒளிமயமான ஒரு உலகத்தின் இருப்பு தெரிகிற மாதிரி சாளரங்கள் வழியாக பிரகாசம் பரவியிருப்பது தெரிந்தது. இருள் மேலும் அதிகமானது. விளக்குகள் அணையவில்லை. சிரிப்பு, பேச்சு ஆகியவற்றின் சத்தம் முடிவதாகத் தெரியவில்லை. அவற்றுக்குத் தூக்கம் என்ற ஒன்று இல்லவே இல்லையா என்ன?

கேசு சிறிது நேரம் எழுந்து உட்கார்ந்தான். மீண்டும் படுத்தான். பிறகு எழுந்து சாலை வழியாக நடந்தான். அவன் அந்த மாளிகையை ஏற்கெனவே ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டுத் திரும்பி வந்திருந்தான்.

என்ன செய்ய வேண்டும் என்று தீர்மானிக்க அவனால் முடியவில்லை. அந்த மிகப்பெரிய மாளிகைக்குள் இருக்கும் ஏராளமான பணத்தைக் கொள்ளை அடிப்பதா, இல்லாவிட்டால் அந்த அளவிற்கு பணத்தை சம்பாதித்த அந்த துரோகியை கொலை செய்வதா? அதை தீர்மானிக்க அவனால் முடியவில்லை. என்ன செய்தால் சரியாக இருக்கும்? எது சரியாக இருக்காது? இவற்றில் அறிவுப்பூர்வமாக செய்ய வேண்டிய விஷயம் எது?

ஒவ்வொரு இரவிலும் இப்படி ஒவ்வொரு மாளிகைக்கு முன்னாலும் அவன் இருப்பான். எந்தவொரு தீர்மானத்திலும் அவனால் போய்ச் சேர முடியாது. சூரியன் உதயமாகும். மீண்டும் அவன் பிச்சைக்காரனாக நடப்பான். இன்று முடிவு செய்தே ஆக வேண்டும் என்று நினைப்பான். மறுநாள் ஏதாவது தர வேண்டும் என்று கேட்டு நடக்க அவனால் முடியாது. இந்த மாதிரியான நிச்சயமற்ற ஒரு நிலையை அவனால் தொடர்ந்து கொண்டிருக்க முடியாது. எவ்வளவு நாட்களாக அவன் இந்த சுமையைச் சுமந்து கொண்டிருக்கிறான்! இனிமேலும் அவனால் அதைத் தாங்கிக் கொண்டிருக்க முடியாது. ஏதாவது ஒன்றைச் செய்தே ஆக வேண்டும். அதற்குப் பிறகு மனதின் சுமையைக் குறைக்க வேண்டும். கொஞ்சம் அவன் தூங்க வேண்டும்.

அவன் பழைய துணியால் ஆன பொட்டலத்தைப் பிரித்தான். ஏதோ விலைமதிப்புள்ள ஒரு பொருளை அதற்குள் அவன் பத்திரப்படுத்தி வைத்திருப்பதைப்போல் தோன்றும். பலப்பல பழைய துணிகள் அழிந்தன. நான்கு பக்கங்களிலும் பார்த்துவிட்டு அதற்குள்ளிருந்து அவன் ஒரு பொருளை வெளியே எடுத்தான். ஒரு கத்தி! அந்த மாளிகையின் சாளரத்தின் வழியாக வந்த பிரகாசத்தில் அது ஒளிர்ந்தது. அந்த நீண்டு, கூர்மையான, இரு பக்கங்களிலும் சாணை பிடிக்கப்பட்டுத் தயாராக இருந்த கத்தி இரத்த தாகம் எடுத்து மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு விடுவதைப்போல் இருந்தது. ஒரு பழைய துணியை எடுத்து கேசு அந்த கத்தியைத் துடைத்தான்.

எவ்வளவு நாட்களாக அந்த வலிமை கொண்ட ஆயுதம், மனிதனின் சூடான குருதியை இப்போது குடிக்கலாம், இப்போது குடிக்கலாம் என்று ஏங்கிக் கொண்டிருக்கிறது! ஒவ்வொரு நாளும் இப்படியே ஓடிக் கொண்டிருந்தது. அதன் சொந்தக்காரன் ஒவ்வொரு நாளும் மேலும் மேலும் உறுதியான குரலில் சத்தியம் பண்ணிக் கொண்டிருந்தான். அந்த உறுதிமொழியில் அதற்கு நம்பிக்கை இல்லாமல் போய்விட்டது.

அந்த ஆயுதத்தைச் சற்று தள்ளி வைத்துக் கொண்டு அவன் பார்த்தான். அதன் முனை அவனை நோக்கித் திரும்பி இருந்தது. கத்தியின் பிரகாசத்திற்கு ஏதோ அச்சம் உண்டாக்கக்கூடிய ஒரு ஒளி இருப்பதைப்போல் தோன்றியது. அவனுடைய கையில் இருந்து கொண்டு அது துடித்தது. அவன் அதை ஏமாற்றினான். அதைக் கிண்டல் செய்தான். ஆமாம்... அவன் அப்படித்தான் நடந்தான். அதற்கு ஒரு துளி ரத்தத்தைக் கூட அவன் தரவில்லை. கோபம் உண்டாகி அது கேட்பதைப் போல இருந்தது: 'ரத்தத்தைத் தா...'

எப்படி, எங்கேயிருந்து அவன் ரத்தத்தைக் கொடுப்பான்?

ஒரு தீர்மானத்தையும் எடுக்க முடியாத கோழை. இந்தப் பிச்சைக்காரன் அந்த ஆயுதத்தின் தாகத்தைத் தீர்ப்பதற்குத் தன்னுடைய குருதியை அல்லவா தந்திருக்க வேண்டும்? 'நாளைக்கு' என்று அவன் ஆயுதத்திடம் கூறிவிட்டான். இல்லை... அந்த அளவிற்குப் பொறுமையாக அந்த ஆயுதத்தால் இருக்க முடியாது. பொறுமையாக இருந்து இருந்து பொறுமையே இல்லாமற் போனது.

தெளிவற்ற ஒரு பேச்சைக் கேட்டதைப்போல இருந்தது. ஒரு நொடியில் அவன் அந்தப் பழைய துணிக்குள் ஆயுதத்தை ஒளித்து வைத்தான். மீண்டும் குரல் ஒலித்தது.

"என்னை அடிக்காதே."

ஒரு அழுகைச்சத்தம்! அது ஒரு குழந்தைக்குச் சொந்தமானது. வேதனையுடன் ஒரு குழந்தை அழுதது. மீண்டும் கெஞ்சுகிறது! ஆனால், யாரும் திட்டுவதோ உதை கொடுப்பதோ கேட்கவில்லை.

அது எங்கிருந்து வருகிறது? அந்த பலவீனமாக வேண்டுகோளை எழுப்புவது ஒரு சிறு குழந்தை. ஒழுங்காக அதன் நாக்குகூட செயல்பட ஆரம்பிக்கவில்லை. எந்த அளவிற்கு பரிதாபமான அழுகை அது! அப்படி அடித்து உதைக்கிற துரோகி யாராக இருக்கும்?

கேசுவிற்கு வாழ்க்கையில் இப்படிப்பட்ட ஒரு அனுபவம் இருந்ததில்லை. அவனுடைய நெஞ்சுக்குள் எங்கேயோ ஒரு அழுகைச் சத்தம் போய் மோதி வலியை உண்டாக்கியது. தனக்கென்று யாரும் இல்லாத அந்தப் பிச்சைக்காரனின் இதய வீணையில் கண்ணுக்குத் தெரியாத சில கம்பிகள் மீட்டப்பட்டன. அன்றுவரை பரிதாபமான ஒரு அழுகைச் சத்தத்தை அவன் கேட்கவில்லையா? ஒரு குழந்தையின் ஆதரவற்ற நிலையை அவன் தெரிந்திருக்கவில்லையா? "அய்யோ... என்னை அடிக்காதீங்க" என்ற மூன்று சொற்களுக்கு இந்த அளவிற்கு சக்தி இருக்கிறதா? அவனுடைய கவனம் இப்படிப்பட்ட ஒரு விஷயத்தின் மீது பதிவது இது முதல் தடவையாகக்கூட இருக்கலாம்.

அவன் எழுந்தான். அந்த அழுகைச் சத்தத்தில் அவனுடைய மனம் ஒன்றியது. கொலைச் செயலிலும் திருட்டிலும் இருந்து அந்த மனம் எவ்வளவு நாட்களுக்குப் பிறகு விடுபடுகிறது! அவனுடைய மனம் வேறொரு விஷயத்தை நோக்கித் திரும்பிவிட்டதே!

அந்த அழுகைச் சத்தம் நின்றது. அந்தக் குழந்தை எங்கு இருக்கிறது? அதைச் சிறிது கூட இரக்கம் இல்லாமல் யார் அடிப்பது? அந்த உண்மையைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும் என்று அவன் நினைத்தான். அவன் இரண்டு மூன்று அடிகள் வைத்தான். மீண்டும் குழந்தை அழுதது. "என்னை அடிக்காதே!" எந்த துரோகி அதை இப்படி அடிக்கிறான்? அடி தாங்காமல் அந்தக் குழந்தை நெளிவதை அவனால் உணர முடிந்தது. அதைக் காப்பாற்ற ஆள் யாரும் இல்லையா? அதற்குத் தாய் இல்லையா? அந்தக் குழந்தை அழும்போது 'அம்மா' என்ற வார்த்தையை உச்சரிக்கவில்லை என்பதை அவன் நினைத்துப் பார்த்தான். அடி விழும் போது எந்தக் குழந்தையாக இருந்தாலும் தன் தாயை அழைக்கும் அல்லவா?