Lekha Books

"எந்த வேலையும் செய்யாமல் இப்படி அலையுறே, பிணமே... இங்கிருந்து போ"- தொடர்ந்து அவர்கள் மெதுவான குரலில் மேலும் பலவற்றையும் கூறுவார்கள். அப்படி அலைந்து திரிவதில் அவளுக்கு ஒரு நோக்கம் இருப்பதாக அவர்கள் கூறினார்கள். பயங்கரமான ஒரு நோயைத் தன்னிடம் வைத்துக் கொண்டு அதைப் பரப்புவதற்காக அவள் நடந்து திரிகிறாள் என்றார்கள் அவர்கள். அங்கிருந்து அவள் கிளம்பியே ஆக வேண்டும் என்பது அவர்களின் கட்டளை.

இந்த இளமைக்காலம் எப்போது முடிவுக்கு வரும்? இளமை என்ற குற்றச்சாட்டிலிருந்து தப்பினால் பிறகு வாழ முடியுமா?

வேலை செய்ய வேண்டும். என்ன வேலையைச் செய்ய வேண்டும்? யார் வேலை தருவது? சில இடங்களில் அவள் அதைக் கேட்டாள். எந்த வேலையைச் செய்யவும் அவள் தயார்தான். அவள் வாழ்ந்தால் போதும். ஆனால், அப்போது கிடைக்கும் பதில் வேறொன்றாக இருக்கும்.

"வேண்டாம்... வேண்டாம்... இங்கே வேலை எதுவும் இல்லை."

வேறு சில இடங்களில் காதில் விழுவது வேறொன்றாக இருக்கும்.

"போ... இங்கேயிருந்து கிளம்பு... ம்... இதுங்களும் பெருத்துப் போயாச்சா?"

பிச்சைக்காரர்கள் கூட்டத்தில் அவள் தேவையில்லாமல் வந்து சேர்ந்தவளா என்ன?

எல்லா இடங்களிலும் தன்னுடைய குழந்தை ஒரு கறுப்புக் கறையாக இருப்பதை அவளால் உணர முடிந்தது. அந்தக் குழந்தையை முழுமையான வெறுப்புடன் எல்லோரும் பார்த்தார்கள். பார்ப்பவர்களெல்லாம் பலப்பல கேள்விகளையும் அவளைப் பார்த்துக் கேட்க நினைத்தார்கள் என்பதாக அவள் உணர்ந்தாள். சிலர் சிலவற்றைக் கேட்கவும் செய்தார்கள். பிச்சைக்காரியான அவள் எதற்காகப் பிள்ளையைப் பெற்றாள்? அந்தக் குழந்தையின் தந்தை இப்போது எங்கு இருக்கிறான்? இனியும் குழந்தை பெறுவதற்காக அவள் நடந்து திரிகிறாளா என்ன? இப்படி இருந்தன அந்தக் கேள்விகள். எந்த பதிலையும் அவளால் தர முடியாத கேள்விகள்!

தான் எதற்காகக் குழந்தையைப் பெற்றோம் என்ற கேள்வியை அவள் தன்னைத்தானே கேட்டுக் கொண்டாள். அந்தக் குழந்தையின் தந்தை எங்கு இருக்கிறான் என்பது அவளுக்கே தெரியாத விஷயம். அடுத்த கேள்வி இல்லை. அவள் இனிமேல் குழந்தை பெறமாட்டாள். அது மட்டும் உண்மை. ஒரு குழந்தையைச் சுமப்பதற்கு சக்தியில்லாத அவள் இரண்டு குழந்தைகளை எப்படிச் சுமப்பாள்? இரண்டு குழந்தைகள் மீது அன்பு செலுத்த அவளால் முடியாது. இவற்றையெல்லாம் விட இன்னொரு விஷயம்- தன்னுடைய சகோதரனின் முகத்தில் இன்னொரு முறை கரியைத் தேய்க்க அவள் விரும்பவில்லை.

எனினும், அவளுக்குத் தோன்றுவதுண்டு- அந்தக் குழந்தை மட்டும் இல்லாமல் இருந்திருந்தால் அவள் மேலும் வெற்றி பெற்ற ஒரு பிச்சைக்காரியாக ஆகியிருக்கலாம் என்று. அந்தக் குழந்தையைக் காட்டி அவள் எந்த இடத்திலும் எதுவும் கேட்பதில்லை. மற்ற எல்லா மனிதர்களின் குழந்தைகளைப் போலத்தான் அவளுடைய குழந்தையும் இருக்கிறது. எனினும், அந்தக் குழந்தையை அந்த அளவிற்குப் பரிதாபத்திற்குரிய கதாபாத்திரமாக எதற்காக ஆக்க வேண்டும்?

அந்தக் குழந்தை பிறந்த நாளை அவள் நினைத்துப் பார்த்தாள். அந்த மனிதன் எங்கு இருக்கிறான்? அந்தப் பெரிய கட்டித்திற்கு முன்னால் வீங்கிய வயிறுடன் பல நாட்கள் போய் அவள் நின்றிருக்கிறாள். ஆனால் அந்த ஆணை மட்டும் அவள் பார்த்ததேயில்லை. அதைப்போல வேறு பலரும் அங்கு வந்து நின்று போவதுண்டு. அது ஒரு ஹோட்டல். அந்த மனிதனை எங்கு போனால் பார்க்க முடியும்! நடந்து திரிந்த எந்த ஊர்களிலும் அந்த மனிதனை அவள் பார்க்கவில்லை. அவன் ஒரு பெரிய மனிதன். அவன் அவளுக்கு முத்தம் தந்தான்... பொழுது விடிகிற நேரத்தில் அங்கிருந்து போகும்போது அவளை அங்கு அழைத்துச் சென்றவன், அந்தப் புடவையையும் ரவிக்கையையும் கழற்றி வைக்கச் சொன்னான். அவள் கிழிந்த ஆடைகளை அணிந்து, அவன் கொடுத்த நான்கு அணாக்களை வாங்கிக் கொண்டு நடந்தாள். அந்த நான்கு அணாக்கள்தான் அவளுடைய குழந்தை உண்டானதற்கு மூலமாக இருக்க வேண்டும்.

அவளுடைய தாத்தா, அவளுடைய தாய் மீது அன்பு வைத்திருந்தான். அவள் மீதும் அவளுடைய தம்பி மீதும் நிறைய பாசம் வைத்திருந்தான். அவளுடைய குழந்தையின் தந்தையான அந்த ஆண் தன் குழந்தை மீது அன்பு வைக்கவில்லையா? அவனைப் பார்க்க முடிந்திருந்தால், உணர்ச்சிமயமான அந்த இரவு நேரத்தில் உண்டான குழந்தையை அவனிடமே கொடுத்துவிடலாம். அந்த மனிதன் அந்த இரவை மறந்துவிட்டிருப்பானோ? இல்லை. அவனால் அதை மறக்க முடியாது. அவளுக்கு அது நன்றாகத் தெரியும். அவன் என்னவெல்லாம் சொன்னான்! அவளுடைய குழந்தை அப்படி வளர்ந்தால் போதும்! வெறும் கையுடன் அவள் பிச்சை எடுத்துப் பிழைத்துக் கொள்வாள்.

ஆனால், அவள் அந்த ஆணை எங்கு கண்டுபிடிப்பாள்? 'த்த' என்று அந்தக் குழந்தை முதல் தடவையாகப் பேசியதிலிருந்து, அந்தச் சிந்தனை அவளை அலட்டத் தொடங்கியது.

ஒரு ஆணைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். ஒரு ஆணைக் காணாமல் மறைந்திருக்க வேண்டும்- இதுதான் அவளுடைய கண்களின் முக்கிய வேலையாக இருந்தது. அந்தக் குழந்தையைத் தூக்கிக் கொண்டு அவள் தன்னுடைய சகோதரனின் முன்னால் எப்படி நிற்பாள்? அவன் எங்கு இருப்பான் என்பது அவளுக்கு எப்படித் தெரியும்? எந்த நிமிடத்திலும் அவனுக்கு முன்னால் அவள் நிற்க வேண்டிய சூழ்நிலை வந்தாலும் வரலாம்.

வாழ்க்கையில் தெளிவான நோக்கம் கொண்ட அவள் எல்லா விஷயங்களிலும் தோல்வியைச் சந்தித்துக் கொண்டிருந்தாள். விடிந்தது முதல் இரவு வரை தெருவில் நடந்தால், அவளுக்கு சில வேளைகளில் ஏதாவது கிடைக்கலாம். கேட்கவும் வாங்கவும் அவளுக்குத் தெரியாது. கிழிந்துபோன பழைய ஆடைகளை அணிந்து கொண்டு நடந்து திரியும் அவளுக்கு யாருடைய பரிதாபத்தையும் வாங்கக்கூடிய அளவிற்கு வடிவம் வந்து சேர்ந்தது. அந்தக் குழந்தை ஒரு அப்பிராணியின் ஒரு பழைய தவறாக யாரும் நினைப்பார்கள். இனிமேல் அவள் பிள்ளை பெறமாட்டாள். ஆனால், அவள் ஒரு தோல்வியடைந்த பிச்சைக்காரி என்பது மட்டும் உண்மை.

ஒரு வீட்டுப் படியிலும் ஏறாமல் அந்தக் குழந்தையைத் தூக்கிக் கொண்டு அவள் நடந்தாள். முக்கிய தெருக்கள் குறுக்காக ஓடிக் கொண்டிருப்பது அவளுக்கு நன்றாகத் தெரியும். ஒருவேளை எங்கே தன் சகோதரனைப் பார்த்துவிடுவோமோ என்ற பயம் காரணமாக இருக்கலாம்- மூலை முடுக்குகளிலும் சந்துகளிலும் தான் அவள் காணப்பட்டாள்.

அவள் கஞ்சித் தண்ணீர் குடித்து இரண்டு நாட்களாகிவிட்டன. யாரிடமும் எதுவும் கேட்காமலே அவள் அப்படியே நடந்து கொண்டிருந்தால் ஏதாவது கிடைக்குமா? கூப்பிட்டுக் கொடுக்கக்கூடிய அளவிற்கு தர்ம சிந்தனை யாருக்கும் இருக்கிறதா என்ன? ஒரு பிச்சைக்காரி முன்னால் வந்து நின்று பிச்சை கேட்கும்போது, தொல்லையைத் தவிர்ப்பதற்குத்தானே ஒரு சல்லிக்காசை வீசி எறிவதே!