Lekha Books

3

கவுரி உலகத்தில் அனாதையாகிவிட்டாள். அவளுடன் அவளுடைய தாய் இல்லை. ஏதோ ஒரு கடைத்திண்ணையில் படுத்து அவள் தன்னுடைய இறுதி மூச்சை விட்டாள். கவுரி மரண நிமிடத்தில் அருகில்தான் இருந்தாள். அந்த இறந்த உடலில் தன் தலையை வைத்து அழுதுகொண்டே அவள் கேட்டாள்:

"எனக்கு இனிமேல் யார் இருக்காங்க அம்மா?"

அவளுக்கு அதற்கு பதில் கிடைத்தால்தான் நிம்மதியாக இருக்கும். அவளுக்கு யார் இருக்கிறார்கள்? மீண்டும் மீண்டும் அவள் கேட்டாள். பதில் கிடைக்காமல் அவள் அங்கிருந்து எப்படி கிளம்புவாள்?

பொழுது புலரும் போது அந்த இடத்தை விட்டுப் புறப்படுவதைத் தவிர அவளுக்கு வேறு வழியில்லை என்றாகிவிட்டது. அந்தக் கேள்விக்கு பதிலே கிடைக்காமல் குழந்தையையும் எடுத்துக் கொண்டு அவள் நடந்தாள்.

எதற்காக அவளை அவளுடைய தாய் பெற்றாள்? இடுப்பில் இருக்கும் அந்தக் குழந்தையும் இதே கேள்வியைக் கேட்காதா? தனக்கு யார் இருக்கிறார்கள் என்றும், எதற்காக உலகத்திற்குக் கொண்டு வந்தாய் என்றும் அது கேட்காதா?

அந்தக் குழந்தையும் வளரும்போது ஒருவேளை இப்படி சாலை அருகில் கிடந்து அவளும் இறப்பாள். பொழுது புலர்வதற்கு முன்னால் அதுவும் இந்த இடத்தை விட்டுப் போகும். தாத்தா இறந்தபோது அவளுடைய தாய் அப்படித்தான் செய்தாள். இன்று அதே விஷயத்தை அவள் திரும்பச் செய்தாள். இந்தக் குழந்தை அதை திரும்பச் செய்யும். இந்த வழக்கம் ஒரு பரம்பரை விஷயமாக ஆகும்.

அவளுடைய தாய்க்கு ஒதுக்கப்பட்டிருக்கும் ஆறடி நிலம் எங்கு இருக்கும்? மண்ணுக்கு இந்த அளவிற்கு விலை இருக்கும் பூமியில் அவளுக்கும் ஆறடி உரிமை இருக்கிறது என்பது மட்டும் உண்மை. அது எங்கு இருக்கிறது என்பது மட்டும் தெரிந்தால் நன்றாக இருக்கும். ஏன்? அவளுடைய தாயின் ஆவி அந்தப் பகுதியில்தான் அலைந்து திரிந்து கொண்டிருக்கும்.

அந்தக் குழந்தைதான் என்ன கனமாக இருக்கிறது! அவளுடைய கை பலமாக வலித்தது. இனியும் அவள்தான் அதனைச் சுமக்க வேண்டும். கைகளை மாற்ற வேறு யாரும் இல்லை. அந்தக் குழந்தையை அவள் தான் வளர்க்க வேண்டும். எதற்காக? அப்படி நடந்து செல்லும் போது அந்தக் குழந்தை அவளுடைய வயிற்றில் பிறந்த அந்த நிமிடத்தை அவள் நினைத்துப் பார்த்தாள். அன்றைய அரிசிக்குக் காசு கிடைத்திருக்கலாம். ஆனால், அதற்குப் பிறகு எவ்வளவு பெரிய சுமையைச் சுமக்க வேண்டியதிருக்கிறது! அதன் கடுமையை அவளால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அவளுடைய தாய் அவளிடம் ஒரு நாள் பத்து தடவையாவது சொன்ன ஒரு வார்த்தை அவளுடைய காதுக்குள் கேட்டது.

"இதைக் கேசு பார்த்திடக் கூடாது. நீ கேசுக்கு முன்னால் இதைக் கொண்டு போயிடாதே."

இனிமேலும் அவள் கவனமாக இருக்க வேண்டும். முன்பு அவள் தன்னுடைய தாய்க்குப் பின்னால் மறைந்து நின்று கொள்ளலாம். தன் தாய்க்குப் பின்னால் இந்தக் குழந்தையை ஒளித்து வைத்துக் கொள்ளலாம். இந்தக் குழந்தை எப்படி வந்தது என்று கேசு கேட்கும்போது, அவளுடைய தாய் அதற்கு பதில் கூறிக் கொள்வாள். இப்போது? இந்தக் குழந்தையைத் தூக்கிக் கொண்டு நடந்து செல்லும் போது, யதேச்சையாக ஏதாவதொரு இடத்தில் கேசுவைப் பார்க்க நேர்ந்தால்... அவள் என்ன பதில் கூறுவாள்?

அவளுக்கு வாழ்க்கையில் யாராவது ஒரு மனிதனைப் பற்றி நினைத்துப் பார்க்க வேண்டும் என்றால், அது கேசு ஒருவன் மட்டுமே. ஒரே ஒரு உறவு அவன் மட்டும்தான். அவனையும் பார்க்காமல் ஒளிந்து திரிய வேண்டும்! வாழும் நாட்களில் அவனை இனி கண்ணிலேயே பார்க்கக்கூடாது. பார்க்காமல் இருக்கும்படி கவனமாக இருக்க வேண்டும்!

அவள் அவனுக்கு அவமானம் உண்டாகும்படி நடந்து கொண்டாள் என்று அவளுடைய தாய் கூறினாள். குடும்பத்தில் ஆண்களின் மதிப்பைக் காப்பாற்ற வேண்டியது பெண்கள் அல்லவா? அவர்களின் மீசை கீழே நோக்காமல் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும்!

தன் சகோதரன் எங்கு இருப்பான்? இந்த அவமானத்தை அவன் அறிந்திருப்பானா? நேரில் சந்திக்க நேர்ந்தால் அவள் என்ன பதில் கூறுவாள்? பசியின் கதையைக் கூறலாம். ஆனால், அதைக் கேட்டு அவன் சமாதானமாகிவிடுவானா?

வேண்டாம். அவனைப் பார்க்க வேண்டாம். இனி வாழ்க்கையில் ஒருமுறை கூட அவனைப் பார்க்க வேண்டாம். அவன் இநத் விஷயத்தைத் தெரிந்து கொள்ளாமலே இருக்கட்டும். நடந்து போகும் வழிகளில் மிகவும் கவனமாகப் பார்த்துப் போக வேண்டும்.

அந்தக் குழந்தை கையிலிருந்து நெளிந்து 'அம்மா' என்று மெதுவான குரலில் முனகியது. அவள் அதற்குத் தன் மார்பிலிருந்து வந்த பாலைக் கொடுத்தாள்.

நீண்ட தூரம் அவள் நடந்தாள். அப்போது வெளிச்சம் தெரிந்தது. நகரத்தின் இன்னொரு பகுதியை அவள் அடைந்திருந்தாள். ஒரு வீட்டின் திண்ணையில் போய் அவள் உட்கார்ந்தாள். அவளுடைய தனிமையான வாழ்க்கை அந்த அதிகாலையிலிருந்து ஆரம்பிக்கிறது. அது எப்போதுவரை தொடரப் போகிறது? ஈக்கள் மொய்த்த அவளுடைய தாய் இப்போது அங்கு விறகுக் கட்டையைப் போல கிடக்கிறாள்.

அந்த வாழ்க்கையில் தோல்வி, வெற்றி இரண்டுமே இருக்கின்றன. அங்கும் கடுமையான போட்டிதானே நடந்து கொண்டிருக்கிறது! வெற்றிபெற வேண்டுமென்றால், கற்பதற்கு நிறைய இருக்கிறது. விதிமீது நம்பிக்கையும் சந்தோஷமும் அந்த வாழ்க்கையிலும் இருக்கத்தான் செய்கின்றன.

'நான் இதே மாதிரி சந்தோஷமாக இருப்பேன்' என்று தொழிலில் வெற்றி பெற்ற அதிர்ஷ்டசாலியான பிச்சைக்காரன் கூறுவான். 'நான் இனிமேல் எங்கு போவேன்?' என்று தோல்வியைச் சந்தித்த பிச்சைக்காரன் கூறுவான். பிச்சைக்காரன் முகத்தில் தெளிவும் அமைதியும் இருக்கும்.

கவுரி தனியாக வாழ்க்கையில் தனக்கு வாய்த்திருப்பது என்ன என்பதைக் கண்டறிவதற்காக இறங்கிவிட்டாள். அந்த வீட்டில் உட்கார்ந்து கொண்டு அவள் சிந்தித்தாள். அன்று அவளுக்கு என்ன கிடைக்கப் போகிறது? எங்கிருந்து அவளுக்கு கிடைக்கும்? அதுவரையில் அப்படிப்பட்ட ஒரு சிந்தனை அவளிடம் உண்டானதே இல்லை. அவள் பிச்சை எடுத்திருக்கிறாள். கிடைக்கவும் செய்திருக்கிறது. என்ன கிடைக்க வேண்டும் என்றோ; கிடைத்தது போதுமா என்றோ அவள் ஒருநாள் கூட நினைத்துப் பார்த்ததில்லை. கிடைத்தால் கிடைக்கட்டும். கிடைக்காவிட்டால் போகட்டும். இருப்பதைக் கொண்டு சாப்பிட்டு அவளால் உறங்க முடிந்தது. முழுமையாக கிடைக்கவில்லையென்றாலும், எதுவுமே கிடைக்கவில்லை என்றாலும் அன்று அவளுக்கு அவளுடைய தாய் இருந்தாள். நம்பிக்கையும் தைரியமும் அவளுக்கு இருந்தன.

பிச்சை எடுத்துக் கொண்டு நடந்து திரிந்தாலும், அவள் பிச்சை எடுக்கக் கற்றிருக்கவில்லை.

ஒரு வேலைக்காரன் வந்து வீட்டைத் திறந்தான்.

"யாருடி உட்கார்ந்திருக்கிறது?"