Lekha Books

அவள் பரிதாபமாக அவனைப் பார்த்தாள். யார் அவள்? ஒரு வரலாற்றையே அல்லவா அவள் கூற வேண்டும்?

"பொழுது விடியிற நேரத்துல எதுக்காக இங்கே வந்து உட்கார்ந்திருக்கே?"

"நடந்து நடந்து கால் ஒரேயடியா வலிக்குது. அதுதான் வந்து உட்கார்ந்தேன்."

"போ... எழுந்து போ..."

அவள் குழந்தையைத் தூக்கிக் கொண்டு எழுந்து நடந்தாள்.

அவளுடைய முதல் அனுபவம் அதுதான்! இனியும் எந்த மாதிரியான அனுபவங்களெல்லாம் அவளுக்குக் கிடைக்கப் போகின்றனவோ?

அவளுடைய மார்பகங்கள் வலித்தன. எவ்வளவு நேரமாக அந்தக் குழந்தை மார்பை இழுத்துப் பால் குடித்துக் கொண்டிருக்கிறது! அவள் மெதுவாக மார்பகத்தைக் குழந்தையின் வாயிலிருந்து இழுத்தாள். குழந்தை அழ ஆரம்பித்தது.

அவள் குழந்தையிடம் சொன்னாள்:

"இப்படிக் குடிச்சால், அதிகம் குடிக்க முடியாது."

அந்த உண்மை அந்தக் குழந்தைக்குப் புரியுமா என்ன? அது குடிப்பது அவளுடைய உயிரின் குருதி ஆயிற்றே!

குழந்தையின் அழுகை அதிகமாக ஆனபோது, பற்களைக் கடித்துக் கொண்டு அவள் தன் மார்பகம் முழுவதையும் அதன் வாய்க்குள் நுழைத்தாள்.

"தின்னு... தின்னு... தின்னு கொன்னுடு..."

அவளுடைய கோபத்தை அந்தக் குழந்தையால் புரிந்து கொள்ள முடியுமா என்ன? அந்த எதுவுமே இல்லாத மார்பகத்தைக் குழந்தை சப்பியது.

அந்தக் குழந்தையின் முகத்தை அவள் பார்த்தாள். அதுவும் தன் தாயைப் பார்த்தது. ஒரு மெல்லிய புன்சிரிப்பு அதன் உதடுகளில் விளையாடியது.

அவள் பெற்ற தாயாயிற்றே! இதயம் இளகியது.

"தங்க மகனே!"

அவள் அழுது விட்டாள்.

அந்த ஏழைக் குழந்தை என்ன தவறு செய்தது? அதற்குப் பசிக்கிறது. பால் குடிக்க வேண்டும். அது அதனுடைய உரிமை. அவள் அதைப் பெற்றெடுத்தாள். அதனால் அதற்குப் பால் கொடுக்க அவள் கடமைப்பட்டிருக்கிறாள். பால் கொடுத்தே ஆக வேண்டும்.

அந்தத் தாய் நினைத்துப் பார்த்தாள். அந்தக் குழந்தைக்குப் போதுமென்று தோன்றும் வரையில் அவள் எப்படிப் பால் கொடுப்பாள்? அதற்கு மட்டுமாவது அவளுக்கு சாப்பிட ஏதாவது கிடைக்க வேண்டும். ஆனால், அது நடக்கக்கூடிய விஷயமல்ல.

மீண்டும் அந்தக் குழந்தை தன் தாயின் முகத்தைப் பார்த்தது. மார்பகத்தை வாயில் வைத்துக் கொண்டு அது சிரித்தது. அந்த புன்சிரிப்பு மிகவும் பலவீனமாக இருந்தது. அதன் முகமும் அப்படியொன்றும் அழகாக இல்லை. எனினும் அது குழந்தையின் புன்சிரிப்பாக இருந்தது. கள்ளங்கபடமற்ற புன்சிரிப்பு! ச்சே! அந்தத் தாய்க்கு சந்தோஷம் உண்டாகவில்லை. அவளுடைய கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வழிந்தது.

அந்தக் குழந்தை எதற்காக சிரிக்கிறது? அதற்கு சிரிப்பதற்கான உரிமை இருக்கிறதா?

சுமக்க முடியாத அளவிற்கு அந்தக் குழந்தை மிகவும் சுமை உள்ளதாக அவளுக்குத் தோன்றியது. ஒரு வேளை அது அவளுடைய தளர்ச்சி காரணமாக இருக்கலாம். அந்த அளவிற்கு அதிக சுமையாக அந்தக் குழந்தை இருந்தாலும் அதைச் சுமக்காமல் இருக்க முடியுமா? அவள் மிகவும் சோர்வடைந்து காணப்பட்டாள். சிறிதுகூட அவளால் நடக்க முடியவில்லை. சிறிது கஞ்சிநீர்- நீர் மட்டும்கூட அவளுக்குக் கிடைத்தால் போதும்! குழம்புக்காக கடுகை வறுக்கும்போது உண்டாகும் மணம் சுற்றிலும் பரவியிருந்தது.

ஒரு பெரிய வீட்டில் அவள் ஏறிச் சென்றாள். அந்தக் குழந்தைக்கு கொஞ்சம் நீர் கிடைக்குமா என்று அவள் அங்கு உட்கார்ந்தாள். அது தர்மம் கொடுப்பதற்காக ஒதுக்கப்பட்டிருக்கும் நாள் அல்ல. அவள் அங்கிருந்து கிளம்பினாள். வேறொரு இடத்திற்குச் சென்றாள். அங்கு அப்போது அதற்கான சூழ்நிலை இல்லாமல் இருந்தது. மூன்றாவதாக ஒரு இடத்திற்குச் சென்றபோது அவள் அந்தக் குழந்தையை எதற்காகப் பெற்றெடுத்தாள் என்ற கேள்வி கேட்கப்பட்டது. இப்படிப் பல இடங்களிலும் அவள் ஏறி இறங்கினாள். ஒரு இடத்திலும் சிறிது நீர் கூட கிடைக்கவில்லை.

நேரம் மதியம் ஆனது. ஒரு கடைத் திண்ணையில் போய் அவள் உட்கார்ந்தாள். தன்னுடைய உறங்கிக் கொண்டிருந்த குழந்தையைத் தனக்கு அருகிலேயே படுக்க வைத்தாள். அதை மொய்த்துக் கொண்டிருந்த ஈயைக் கையால் விரட்டிய அவள் குழந்தையின் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அவளுடைய தாய் இறந்த மறுநாள் அது. அன்றைய அனுபவம் அதுதான் என்றால்... அதனால் என்ன? இதுதான் வாழ்க்கையின் இறுதிவரை நடக்கும் என்று நினைத்துக் கொண்டால் என்ன?

அந்த வாழ்க்கையின் கொடுமை இந்த அளவிற்கு இருக்கும் என்று அவள் புரிந்திருக்கவில்லை. எதுவுமே கிடைக்காத நாள் இதற்கு முன்பு இருந்திருக்கிறதா? கவுரி நினைத்துப் பார்த்தாள். ஞாபகத்தில் வரவில்லை. ஒருநாள் முழுவதும் அலைந்து திரிந்தும் எதுவுமே கிடைக்காத ஏதாவது பிச்சைக்காரர்கள் இருக்கிறார்களா? இருக்கலாம்.

"அம்மா... அம்மா... என் அம்மா!"- என்று அவள் கண்ணீருக்கு மத்தியில் அழைத்தாள். அவள் எப்படி வாழ வேண்டும்? அதற்கான பதில் தர ஒரே ஒரு ஆளால்தான் முடியும். அது- அவளுடைய தாய்!

வயிறு முதுகுடன் ஒட்டிப்போய் அந்தக் குழந்தை படுத்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தது. அது வாழுமா? எதற்காக, யாருக்காக வாழ வேண்டும்? அதற்கு பசி எதற்காக எடுக்கிறது? அது ஏன் பால் குடிக்க விரும்புகிறது? அது சாகட்டும்...! ஆனால், அது இறப்பதைப் பார்ப்பதற்கு அவள் இருக்க வேண்டுமா? அவள் இறந்து, அந்தக் குழந்தை உயிரோடு இருக்க வேண்டும்... அதை அவளால் நினைத்துப் பார்க்கவே முடியவில்லை. ஒரே சமயத்தில் அவளும் அந்தக் குழந்தையும் சேர்ந்து இறந்தால்...

குழந்தை கண் விழித்தது. பலவீனமான குரலில் அது, 'அம்மா' என்று அழைத்தது. அதைத் தூக்கிக் கொண்டு அவள் நடந்தாள். கொஞ்சம் கஞ்சி நீர் அதற்குக் கொடுக்கக் கிடைக்காதா? ஒரு இறுதி முயற்சிக்கான தயாரெடுப்பாக அது இருந்தது. அதற்குப் பிறகு, எதைப்பற்றியும் முடிவெடுக்கலாம் என்று தன் மனம் கூறுவதைப் போல் அவள் உணர்ந்தாள்.

சிறிது நீரும் ஒரு பிடி சாதமும் எங்கிருந்தோ கிடைத்தபோது அவளுக்கு மீண்டும் வாழ வேண்டும் என்ற ஆசை உண்டானது.

மிகவும் கேவலமாக தோல்வியைச் சந்தித்த ஒரு பிச்சைக்காரி அவள். "என்ன சத்தம் இது? பயந்தே போயிட்டோம். பிணமே, போ... இங்கிருந்து கிளம்பு. இங்கே ஒண்ணுமே இல்ல..." என்று சிலர் கூறுவார்கள். அப்போது அவளுடைய குரல் வெளியே வராது. அது ஒரு பிச்சைக்காரியின் குரல் அல்ல. ஒரு பிச்சைச்காரியின் குரல் எப்படி இருக்க வேண்டும்? அதெல்லாம் அவளுக்குத் தெரியாது. தனியாக இருக்கும்போது அவள் அதற்காக முயற்சித்துப் பார்ப்பாள்.

இன்னொரு குறை அவளுடைய இளமை.