Lekha Books

அவன் தன்னுடைய அறைக்குத் திரும்பவும் வந்தான். வெறுமனே அமர்ந்திருந்தான். அழகான அந்த இளம்பெண்ணை மீண்டும் பார்ப்பதற்கு காலை வரை காத்திருக்க தன்னால் முடியாது என்று அவன் மனதிற்குப்பட்டது. சமீப நாட்களாக தனக்கு வாழ்க்கையில் நடைபெற்று வரும்- ஆச்சரியத்தைத் தரும் அற்புத சம்பவங்கள் ஏதோ ஒரு அருளால்தான் நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கின்றன என்பதையும் அந்த அருளின் ஆசி தன் மேல் முழுமையாக சொரியப்படுகிறது என்பதையும் அவனால் தெளிவாக உணர முடிந்தது. அதே நேரத்தில் சிறிது கடுமையாக முயற்சி செய்தால் அந்த அருளை கால தாமதம் இல்லாமல் தனக்குச் சொந்தமாகவே ஆக்கிவிட முடியும் என்றும் அவன் நம்பினான். எண்பத்தேழாம் எண் அறையில் இருக்கும் இளம்பெண்ணின் காலடிச் சத்தம் காதில் விழுவதைக் கேட்ட அவன் மிகவும் கவனமாக தன் வாசல் கதவைத் திறந்தான். அவன் நினைத்தது மாதிரியே அது அவள்தான். தன்னுடைய அறைக்கு அவள் திரும்பி வந்து கொண்டிருந்தாள். நீண்ட காலமாக இத்தகைய நடவடிக்கைகளில் இருந்து முற்றிலும் அவன் விலகி நின்றிருந்ததால், அந்த அழகிய இளம்பெண் தன்னுடைய எண்ணத்தைப் புரிந்து கொண்டுவிட்டாள் என்பதை அறிந்து கொள்ளும் விஷயத்தைப் பொறுத்தவரையில் அவன் தோல்வியடைந்துவிட்டான் என்றுதான் சொல்லவேண்டும்.

அதனால் தொழிலும், அனுபவமும் சொல்லித் தந்த பாடத்தின் படி எல்லாம் எதிர்பார்த்ததைப் போலவே நடப்பதாக நினைத்துக் கொண்டு அவள் தன்னுடைய தலைக்கு மேலே இருந்த பெரிய விளக்கை அணைத்தாள். அடுத்த நிமிடம் படுக்கையில் படுத்தவாறு ஒரு புத்தகத்தை எடுத்துப் படிக்கத் தொடங்கினாள். அது ஏற்கனவே அவள் முன்பு படித்து முடித்த புத்தகமாக இருந்தது.

சில நிமிடங்கள் கடந்திருக்கும். எதிர்பார்த்தது போல் கதவை லேசாக யாரோ தட்டும் ஓசை கேட்டது. ஆண்ட்ரியாஸ் அவளின் அறை வாசலில் நின்றிருந்தான். தன்னை அவள் நிச்சயம் உள்ளே வரச் சொல்வாள் என்று எதிர்பார்ப்புடன் அவன் அங்கேயே நின்றிருந்தான். ஆனால், அந்த அழகிய இளம்பெண்ணோ சிறிது கூட அசையாமல் அப்படியே படுத்திருந்தாள். அவள் தான் படித்துக் கொண்டிருந்த புத்தகத்தைக்கூட கீழே வைக்கவில்லை. அவனைப்  பார்த்து அவள் கேட்டாள். ‘‘எது உங்களை இங்கே வரை கொண்டு வந்தது?”

குளியல், சோப், சாய்வு நாற்காலி, சுவர் அலங்காரம், கிளி தலைகள், ஸுட் போன்றவற்றால் தன்னம்பிக்கை அதிகம் உண்டான ஆண்ட்ரியாஸ் அவளைப் பார்த்து சொன்னான், ‘‘என் தங்கமே உன்னைப் பார்க்குறத்துக்கு நாளைக்கு வரை என்னால காத்திருக்க முடியாது.”

அதற்கு அந்த இளம்பெண் எந்த பதிலும் கூறவில்லை. ஆண்ட்ரியாஸ் மேலும் அவளை நோக்கி நெருக்கமாக வந்தான். அவள் என்ன புத்தகம் படித்துக் கொண்டிருக்கிறாள் என்று அவளிடமே விசாரித்தான். கள்ளங்கபடமில்லாத மனதுடன் அவன் சொன்னான். ‘‘எனக்கு புத்தகங்கள் மேல அவ்வளவா ஆர்வம் கிடையாது.”

‘‘நான் இந்த வழியா போய்க்கிட்டு இருக்கேன்” - படுக்கையில் படுத்துக் கொண்டே அந்த இளம்பெண் சொன்னாள். ‘‘நான் ஞாயிற்றுக்கிழமை வரைதான் இங்கே தங்குவேன். திங்கட்கிழமை நான் கனில்ல இருக்கணும்.”

‘‘எதற்கு?” ஆண்ட்ரியாஸ் கேட்டான்.

‘‘நான் ஒரு இரவு விடுதியில் நடனம் ஆடிக்கிட்டு இருக்கேன். நான் ஒரு கேபரே நடனம் ஆடுற பெண். நீங்க என்னைப்பற்றி இதற்கு முன்னாடி கேள்விப்பட்டதே இல்லையா?”

‘‘கேள்விப்படாம என்ன? உன் பேரை பத்திரிகைகள்ல பல முறை நான் பார்த்திருக்கேன்” - ஆண்ட்ரியாஸ் பொய் சொன்னான். ‘நான் தூங்குறதுக்காக பயன்படுத்துற பத்திரிகைகள்ல...’ என்பதையும் சேர்த்து அவளிடம் சொல்ல நினைத்தான். ஆனால், ஏனோ சொல்லவில்லை.

அவன் அவள் படுத்திருந்த படுக்கையின் அருகில் அமர்ந்தான். அதற்கு அந்த அழகிய இளம்பெண் எந்த எதிர்ப்பும் தெரிவிக்கவில்லை. கடைசியில் அவள் புத்தகத்தைக் கீழே வைத்தாள். ஆண்ட்ரியாஸ் காலைவரை எண்பத்து ஏழாம் எண் அறையிலேயே தங்கினான்.

10

அந்த இளம்பெண் அந்த இடத்தை விட்டுப் புறப்படுகிற நிமிடம் வரை அவளை விட்டு தான் போகவே கூடாது என்ற தீர்மானத்துடன் அவன் சனிக்கிழமை காலையில் கண் விழித்தான். கனிலுக்கு அவள் போகும்போது, அவளுடன் ஒருவேளை தானும் பயணம் செய்ய வேண்டி நேரிடலாம் என்ற இனிமையான எண்ணமும் அப்போது அவன் மனதில் உண்டானது. எல்லா தரித்திரவாசிகளையும் போல (குறிப்பாக மது அருந்தும் தரித்திரர்கள்) அவனும் கையில் இருக்கும் பெரிய தொகையை இழந்துவிட்டு, சிறிய தொகையை பாக்கெட்டில் வைத்துக் கொண்டு நடக்க ஆயத்தமானான். அதனால் அவன் காலையில் தன்னிடமிருந்த தொள்ளாயிரத்து எண்பது ஃப்ராங்கை எண்ணினான். அந்தத் தொகை ஒரு பர்ஸில் இருந்தது. அந்தப் பர்ஸ் ஒரு புதிய ஸுட்டில் இருந்தது. இந்த விஷயங்களை வைத்து தன்னிடமிருக்கும் பணத்தின் மதிப்பு பத்து மடங்கு அதிகமாக அவன் மனதிற்குத் தோன்றியது. அதனால் அழகான அந்த இளம் பெண்ணிடமிருந்து பிரிந்து தன் அறைக்குப் போன ஒரு மணி நேரத்தில், அவள் கதவைத் தட்டாமலே அவனுடைய அறைக்குள் வந்து சனிக்கிழமை தாங்கள் இருவரும் சேர்ந்து எப்படி நாளைச் செலவழிக்கலாம் என்பதைக் கேட்டபோது அவனுக்கு எந்தவித தயக்கமும் தோன்றவில்லை. எது வேண்டுமானாலும் வரட்டும் என்று நினைத்தவாறு அவன் சொன்னான். ‘ஃபன்தன்ப்ளோ’ அவன் தன்னுடைய கனவில் கேட்ட ஒரு பெயரைப் போல் இருந்தது அது. எப்படி அந்த வார்த்தை தன்னுடைய நாவில் வந்தது என்பது அவனுக்கே புரியவில்லை.

எது எப்படியோ அவர்கள் இருவரும் ஒரு வாடகைக் காரை எடுத்துக் கொண்டு ஃபன்தன்ப்ளோவிற்குச் சென்றார்கள். அந்த இளம் பெண்ணிற்கு அங்கிருந்த நல்ல ஒரு உணவு விடுதி ஏற்கனவே நன்கு அறிமுகமாயிருந்தது. நல்ல உணவும், நல்ல ஒயினும் கிடைக்கக் கூடிய இடம் அது. அங்கு இருந்த பணியாளுக்கு அவளை நன்றாகத் தெரிந்திருந்தது. அந்த மனிதன் பெயரைச் சொல்லி கூப்பிடும் அளவிற்கு அவனை அவள் நன்கு தெரிந்து வைத்திருந்தாள். நம்முடைய ஆண்ட்ரியாஸ் ஒரு பொறாமை குணம் கொண்ட மனிதனாக இருந்திருந்தால், அதற்காக அவன் கோபம் கொண்டிருப்பான். ஆனால், அவன்தான் பொறாமை குணம் உள்ளவன் இல்லையே! அதனால் அவனுக்கு கோபமும் வரவில்லை. அவர்கள் அங்கு நன்றாக சாப்பிட்டார்கள், மது அருந்தினார்கள். இப்படியே சில மணி நேரங்கள் ஓடின. பிறகு வாடகைக் காரில் அவர்கள் பாரிஸுக்குத் திரும்பினார்கள். அவர்கள் திரும்பி வந்தபோது பாரிஸ் மாலை நேர வெயிலில் மின்னிக் கொண்டிருந்தது. அவர்களுக்கு என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை.