Lekha Books

“அப்படி கூறியது சரி அல்ல. மனநிலை பாதிக்கப்பட்டிருந்தால், மனநல மருத்துவமனைக்கல்லவா கொண்டு சென்றிருக்க வேண்டும்?''

“அங்குதான் பிரச்சினையே... கடந்த மழைக் காலத்தின்போது இவள் காணாமல் போய் விட்டாள். நகரத்திற்கு உள்ளேயும் வெளியேயும் தேடினார்கள். பார்க்க முடியவில்லை. இறுதியில் கடந்த கோடைகாலத்தின்போது சிறிது சுத்தமான காற்றைச் சுவாசிக்க வேண்டும் என்பதற்காக இவள் பூந்தோட்டத்திற்குள் வந்தாள். வந்தவுடன், முட்டாள் பெண் குழி தோண்டி அதில் இறங்கி நிற்பதை எல்லாரும் பார்த்தார்கள். பைத்தியம் பிடித்த பெண் என்பது உறுதியாகி விட்டது. எது எப்படி இருந்தாலும் கற்ற விஷயங்கள் அனைத்தையும் பயன்படுத்தியும், இவளை குழிக்குள் இருந்து எடுக்க முடியணுமே!''

ஒஸ்தாவரி ஒரு பெரிய துணியை எடுத்து கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டான். ஃபாரூக்லாகாவிற்கு கவலை உண்டானது. “கேட்கிறேன் என்று வருத்தப்படக் கூடாது. இவள் உனக்கு சொந்தமா, ஒஸ்தாவரி?''

“இல்லை... உண்மையாகவே. நான் அழுது கிட்டதட்ட இருபது வருடங்கள் இருக்கும். ஏனென்று தெரியவில்லை- இந்த பாவம் பிடித்த... பெண்ணைப் பார்க்கும்போது அழுகை வந்துவிடும்... எவ்வளவு முயற்சி செய்தும் இவளைச் சிறிதுகூட அசைக்க முடியவில்லையே! அந்தச் சமயங்களில் இவள் அவர்களிடம் மிகவும் கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொள்வாள்- ‘கடவுளை மனதில் நினைத்துக்கொண்டு, என்னை முறித்து விடாதீர்கள். நான் கொஞ்சம் முளைத்துக் கொள்கிறேன்' என்று.''

“அப்படியென்றால் இலைகள் எதுவும் முளைத்தது மாதிரி தெரியவில்லையே!''

“இல்லை... இல்லை... ஆனால், வேர்கள் பிடித்து விட்டிருக்கின்றன. அடுத்த வருடம் ஆகும்போது, இலைகளும் உண்டாகும்.''

“இவளுடைய குடும்பத்தின் நிலை என்ன?''

“என்ன சொல்வது? அவர்கள் எல்லாரும் வெட்கம் கெட்டுப் போய் விட்டார்கள். மற்றவர்களிடம் என்ன கூறுவது? என் மகள், ஒரு மரமாக ஆகி விட்டாள் என்று கூற முடியுமா? யாரிடமும் கூறக்கூடிய விஷயமில்லையே இது! இறுதியில் இந்த விஷயத்தைக் கூறிக்கொண்டு என்னைத் தேடி வந்தார்கள். ‘கிடைக்கிற விலைக்கு பூந்தோட்டத்தை விற்றுவிட வேண்டும். பெயரை வெளியே சொல்லக் கூடாது.' அவர்கள் போட்ட ஒரே நிபந்தனை இதுதான். நான் ஏற்றுக் கொண்டேன். அதனால்தான் இந்த விலை எது எப்படி இருந்தாலும், உங்களுடைய அதிர்ஷ்டம் என்றுதான் கூறுவேன்!''

“இதில் என்ன வெட்கக் கேடு இருக்கிறது? மரமாக ஆகி விட்டதில் வெட்கப்படுகிற அளவிற்கு எதுவும் இருப்பதாக எனக்குத் தோன்றவில்லை...''

“இதில் வெட்கக் கேடு இல்லாமல் வேறு என்ன இருக்கிறது? நிலையான புத்தி இருக்கும் யாராவது இந்த மாதிரி செய்வார்களா? இவளைப் போன்ற போலந்துக்காரிகளைத் தவிர... இவளுடைய சகோதரன் அழுதுகொண்டே என்னிடம் சொன்னான்- ‘எந்த நிமிடத்திலும் ஆட்கள் மரமான விஷயத்தைத் தெரிந்துகொள்வார்கள். அதற்கும் பிறகு எங்களைப் பற்றி தேவையில்லாத விஷயங்களை எல்லாம் பேச ஆரம்பிப்பார்கள். அந்த மரத்தின் ஆட்கள், அந்த மரத்தின் பிள்ளைகள் என்று. பிறகு குடும்பத்தைப் பற்றி ஒவ்வொன்றையும் கற்பனை பண்ணி எழுதுவார்கள். ஒரு நூற்றாண்டின் பெயரும் பெருமையும் அத்துடன் இல்லாமல் போகும்' என்று. அவர்கள் பெரிய நிலைமையையும் மதிப்பையும் கொண்ட குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். உறவுகளில் ஒருத்தி மரமாக ஆகி விட்டாள் என்ற விஷயத்தை மற்றவர்களிடம் எப்படிக் கூறுவார்கள்? அரசாங்க அதிகாரியாகவோ மக்களின் பிரதிநிதியாகவோ இருந்தால், ஒரு சின்னமாக ஆக்கி பெருமையாகக் கூறிக் கொண்டு திரியலாம். ஆனால், ஒரு மரமாக ஆகிவிட்டாள் என்ற விஷயம் அப்படிப்பட்டதா? பாவம்... இவளுடைய சகோதரன் சொன்னான்- ‘இவள் ஒரு வெண்ணெய் தயாரிப்பவளாக இருந்திருந்தால்கூட பிரச்சினையே இல்லை. அது விஷயம் வேறு

ஆனால், மரம்... என்ன சொல்வது என்று எனக்கே தெரியவில்லை...' என்று''

மரத்தைச் சுற்றி ஃபாரூக்லாகா நடந்து பார்த்தான். முஸய்யப்பும் ஓட்டுநரும் எல்லாவற்றையும் பார்த்துக் கொண்டு தூரத்தில் நின்றிருந்தார்கள். அருகில் செல்லக் கூடிய தைரியம் அவர்களுக்கு இல்லாமலிருந்தது.

இருபத்தேழு, இருபத்தெட்டு வயது வரக்கூடிய ஒரு பெண்ணாக அது இருந்தது. கிழிந்து போன துணிகளைச் சுற்றிக் கொண்டு, முழங்கால் வரை மண்ணில் புதைந்து கிடந்தது. ஃபாரூக்லாகாவையும் ஒஸ்தாவரியையும் பார்த்துக்கொண்டே எந்தவித சலனமும் இல்லாமல் அது நின்று கொண்டிருந்தது. தான் இப்போது அந்த மரத்தை விரும்ப தொடங்கியிருக்கிறோம் என்று ஃபாரூக்லாகாவிற்குத் தோன்றியது.

ஒஸ்தாவரி தன் பேச்சைத் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தான். “நான் இவளுடைய சகோதரனிடம் சொன்னேன்- ‘நீங்கள் கவலைப் படாதீர்கள். நல்ல குடும்பத்தில் பிறந்த ஒரு அருமையான பெண்ணை எனக்கு தெரியும். பாவம் மஹ்தொகத்திற்கு பூந்தோட்டத்தில் எந்தவித பிரச்சினையும் இல்லாமல் அவங்க பார்த்துக் கொள்வாங்க. வெளியே யாரிடமும் விஷயத்தைக் கூறவும் மாட்டாங்க. நல்ல குடும்பத்தில் பிறந்த பெண்ணாக இருப்பதால், ஒரு குடும்பத்தின் உயர்வான தன்மையைப் பற்றி அவர்களுக்கு நன்றாகவே தெரியும்' என்று.''

ஃபாரூக்லாகா அவனுடைய பேச்சை கவனம் செலுத்திக் கேட்கவில்லை. திடீரென்று அவளுக்கு ஒரு மிகப் பெரிய எண்ணம் தோன்றியது. இந்த அபூர்வமான மரத்தை எப்படி பயன்படுத்துவது என்பதைப் பற்றி அவள் மிகவும் ஆழமாக அப்போது சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தாள். இலக்கியக் கூட்டம் மட்டுமல்ல... ஒரு அரசாங்க அதிகாரியாகவோ, மக்களின் பிரதிநிதியாகவோகூட ஏன் ஆகக் கூடாது? மனித மரத்தைச் சொந்தத்தில் வைத்திருக்கும் ஒரு ஆளைப் பற்றி யாரும் காதால்கூட கேள்விப்பட்டிருக்க மாட்டார்கள்.

ஒஸ்தாவரி சொன்னான்: “நான் ஏற்கெனவே கூறியபடி இன்னொரு மரத்தையும் வீட்டிற்குள் நடவேண்டும். சுற்றிலும் இருக்கும் பகுதியை சுவர் கட்டி மறைத்து விட்டால், அதற்குப் பிறகு வெட்கக் கேடு பிரச்சினையும் இல்லாமல் போய்விடும்.''

ஃபாரூக்லாகா இப்படி சிந்தித்தாள்.

மனிதமரம் இருக்கும் பட்சம், வீட்டிற்குள் இன்னொரு மரத்திற்கான தேவை இல்லை. தன்னுடைய மனமும் சிந்தனையும் உடலும் வேறு யாரிடமும் இருப்பதைவிட சிறந்தவை என்ற விஷயம் அவளுக்குத் தெரியும். இந்த அபூர்வமான மரத்தின் அர்த்தம் எதுவும் மற்றவர்களுக்குத் தெரிய வேண்டிய அவசியமில்லை. அவளுக்கே அதைப் பற்றி அதிகமாக எதுவும் தெரியாது. ஆனால், அந்த மரம் தனக்கு புகழைக் கொண்டு வந்து சேர்க்கும் என்று அவளுடைய உள் மனம் கூறிக் கொண்டிருந்தது.

“மிஸ்டர் ஒஸ்தாவரி... வீட்டில் இன்னுமொரு மரம் வேண்டாம். இது இப்போது இருப்பதைப்போலவே இதே இடத்தில் இருக்கட்டும். நான் இதே நிலையில் அதை ஏற்றுக் கொள்கிறேன்.''

“நிம்மதி...'' ஒஸ்தாவரி ஒரு நீண்ட பெருமூச்சை விட்டான்: “நீங்கள் ஏற்றுக் கொள்ள மாட்டீர்கள் என்றுதான் இவ்வளவு நேரமும் நான் எதிர்பார்த்தேன். அப்படியொரு சூழ்நிலை உண்டானால், நானே வாங்கிக் கொண்டால் என்ன என்றுகூட சிந்திக்காமல் இல்லை. ஆனால், எனக்கு ஆறு குழந்தைகள் இருக்கிறார்கள். பிள்ளைகள் எல்லாரும் ஒன்று சேர்ந்து மரத்தை வேரோடு பிடுங்காமல் இருக்க மாட்டார்கள்.''