Lekha Books

அந்தக் காதல்தான் உண்மையிலேயே இருப்பது. கோல்செஹ்ராவின் நடவடிக்கைகளை அவள் குறை சொன்னாள். ஃபாரூக்லாகாவின் மூத்த மகளும், அதீலாவின் மகனும் அந்த நேரத்தில் பூந்தோட்டத்தில் சுற்றி நடந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

அதீலாவிற்கும் சாஸ்தாவிற்குமிடையே உள்ள சில விஷயங்களைப் பற்றி ஃபாரூக்லாகாவும் கேள்விப்பட்டிருந்தாள். சில காதால் கேட்ட விஷயங்கள்... தன்னைப் பற்றிய சில விஷயங்களை அவளிடம் கூறியதற்குக் காரணம்கூட அதுதான். அவள் மனதிற்குள் சிறிது சலனம் அடைவாள் அல்லவா? அது நடந்தது. அதீலா அழுகை சகிதமாக எல்லாவற்றையும் மனம் திறந்து கூறினாள். எல்லாவற்றையும் கேட்டுவிட்டு ஃபாரூக்லாகா கூறினாள்: “எட்டு வருடங்கள் கடந்தோடி விட்டன. புதுமை நிறைந்த எட்டு வருடங்கள்!''

“போர்க்காலம் முழுவதும் நான் காதல்வயப்பட்டு இருந்தேன். நல்ல விஷயம்!''

“ஃபாரூக்லாகா கொட்டாவி விட்டவாறு நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தாள்: போர் நடைபெற்ற எட்டு வருடங்கள்!”

எந்தவொரு காரணமும் இல்லாமல் கோல்செஹ்ரா மிகவும் கோபத்துடன் அமர்ந்திருந்தான். திடீரென்று அவன் கேட்டான்: “ரத்தப் போக்கு நின்று விட்டால், அதற்குப் பிறகு பெண்களின் உணர்ச்சியில் மாறுதல் வருமா?''

“எனக்கு தெரியாது, சத்ரீ!''

“மாறுதல் இருக்கும். அதனால்தான் அதிகமான பெண்களைத் திருமணம் செய்து கொள்ளக்கூடிய அனுமதி ஆண்களுக்குக் கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. ரத்தப் போக்கு நின்று போய்விட்ட பெண்ணைச் சகித்துக்கொண்டு படுத்திருக்க வேண்டிய அவசிய மில்லையே!''

“ஒருவேளை அப்படி இருக்கலாம்...''

கோல்செஹ்ரா தனக்குத் தெரிந்த ஒரு பெண்ணைப் பற்றி மனதில் நினைத்துக் கொண்டிருந்தான். அவளுடைய பெயரும் ஃபாரூக்லாகா என்றுதான் இருந்தது. போர்க் காலத்தில் வாழ்ந்து கொண்டிருந்த ஒரு பெண்... பாரசீக மொழி தெரியாத ஒரு போலந்து நாட்டைச் சேர்ந்த பெண்... ஃபாரூக்லாகா என்றுதான் அவளை அவனும் அழைத்தான். அவள் மது விற்பனை செய்யும் இடத்தில் வேலை செய்து கொண்டிருந்தாள். பாரூக்லாகா என்று அழைத்ததும், அவள் சிரிப்பாள். அவளுக்கு அந்த வார்த்தையை உச்சரிக்க தெரியாமல் இருந்தது. கேட்டால், தமாஷாக தோன்றும். போர் முடிந்தவுடன், அவள் சொன்னாள்: ‘ஃபாரூக்லாகா ஐரோப்பாவிற்குச் செல்கிறாள்.' இதைக் கூறிவிட்டு, அவள் சிரித்தாள். அடுத்த வாரமே அவள் மதுக் கூடத்திலிருந்து இல்லாமல் போனாள்.

கோல்செஹ்ரா கேட்டான்: “நான் இன்னொரு திருமணம் செய்துகொண்டால், உனக்கு கோபம் வருமா?''

அதற்கு ஃபாரூக்லாகா பதில் கூறவில்லை. தன் கவனத்தை பூந்தோட்டத்தின் பக்கம் திருப்பி விட்டாள். இறுதியாக ஃபக்ருத்தீனைப் பார்த்த சம்பவத்தை அவள் மனதில் நினைத்துப் பார்த்தாள். அவர்கள் இருவரும் அவனுடைய வீட்டில் இருந்தார்கள். ஒரு அறைக்குள் நுழைந்து கதவை மூடிக் கொண்டார்கள். திரைச் சீலையை இழுத்து விட்டார்கள். அறைக்குள் இருட்டு.... - அந்த இருட்டில் அவனுடைய கண்கள் பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்தன.

“நான் குழந்தைகளைப் பற்றி சிந்தித்துப் பார்க்க வேண்டும்.''

அவன் சொன்னான்.

அவளுக்கு அழுகை வந்தது.

“நான் திரும்பி வருவேன். சத்தியமாக...''

போர் முடிவடைந்தவுடன், டெடியையும், ஜிம்மினையும் அழைத்துக்கொண்டு அமெரிக்கப் பெண் திரும்பிச் சென்றாள்.

அவள் மிகவும் குழப்பத்தில் இருப்பதைப்போல தோன்றினாள். விருந்து நடைபெற்ற நாளன்று அவள் உரத்த குரலில் கத்தினாள்: “நீங்கள் எல்லாரும் மன நோயாளிகள்...'' அவள் குடித்திருக்க வேண்டும். அளவுக்கு அதிகமாகக் குடித்திருக்க வேண்டும்.

பத்து நாட்கள் கழித்து அவள் குழந்தைகளையும் அழைத்துக் கொண்டு தன்னுடைய சொந்த நாட்டிற்குத் திரும்பிச் சென்று விட்டாள்.

என்ன காரணத்தாலோ- ஃபக்ருத்தீன் திரும்பிவர மாட்டான் என்று ஃபாரூக்லாகாவின் மனம் கூறியது.

அவன் திரும்பி வரவில்லை. ஐந்து மாதங்கள் கடந்து சென்ற பிறகு, அவன் ஒரு வாகன விபத்தில் மரணமடைந்து விட்டான். பாடாய்ப்படுத்திக் கொண்டிருந்த தன்னுடைய சொந்த பிரச்சினைகளுக்கும் கோல்செஹ்ராவும் மட்டுமே ஃபாரூக்லாகாவிற்கு மீதமாக இருந்தன. குழந்தைகள் இருக்கிறார்கள். ஆனால், அவர்கள் தங்களுடைய சொந்த வாழ்க்கையுடன் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தார்கள். வளர்ந்து, கிளம்பிப்போய் விட்டார்கள். எந்தக் காலத்திலும் அங்கு பிறக்காதவர்களைப்போல அவ்வளவு வேகமாக.

கோல்செஹ்ரா வாசித்து முடித்துவிட்டு, பத்திரிகைகளை கீழே வைத்தான். ஃபாரூக்லாகா அதைக் கேட்டாள் என நினைத்துக் கொண்டே, அதற்குப் பிறகுதான் மீண்டும் ரத்தப் போக்கினைப் பற்றியோ வேறு ஏதாவது விஷயத்தைப் பற்றியோ தான் பேச ஆரம்பிக்க வேண்டுமென்று அவன் நினைத்தான். உண்மையிலேயே இரண்டு நாட்களுக்கு முன்புதான் அவன் அப்படிப்பட்ட ஒரு செய்தியைக் கேள்விப்பட்டான். கேட்டவுடன், தன் மனைவியை ஒருவழி பண்ணவேண்டும் என்று அவனுக்குத் தோன்றியது. ஃபாரூக்லாகா எதுவும் கூறவில்லை. கோல்செஹ்ரா ஏமாற்றமடைந்து விட்டான். இறுதியில் அவன் கேட்டான்: “பத்திரிகை வேண்டாமா?''

ஃபாரூக்லாகா எதுவும் கூறாமல் தன் கைகளைக் கட்டிக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தாள். அவன் பத்திரிகையை நீட்டினான். ஃபாரூக்லாகா ஒரு சிகரெட்டைப் பற்றவைத்தாள்.

“நீ புகை பிடிக்கக் கூடாது... குறிப்பாக ரத்தப் போக்கு நின்று போய்விட்ட இந்த வயதில்...''

அவன் சொன்னான்.

“என்ன, நடப்பதற்காகப் போகவில்லையா? அது தினமும் நடக்கக் கூடிய ஒரு விஷயம்தானே?''

ஃபாரூக்லாகா கேட்டாள்.

“இன்று என்ன காரணத்தாலோ- ஒரு ஆர்வம் உண்டாகவில்லை.''

தான் அவ்வாறு கேட்டதற்காக ஃபாரூக்லாகா மனதிற்குள் வருத்தப்பட்டாள். தான் வெளியே செல்வதுதான் அவளுக்கு சந்தோஷம் அளிக்கும் விஷயம் என்ற உண்மையை அவன் அறிய நேர்ந்தால்,

அதற்குப் பிறகு அவன் அந்த விஷயத்தையே நிறுத்தி விடுவான். “சரிதான்... வீட்டில் இருப்பதுதான் நல்லது.'' அவள் சொன்னாள்.

“நான் புறப்படுகிறேன்...''

அவன் எழுந்தான். என்ன காரணத்தாலோ- அதற்குப் பிறகு ‘வேண்டாம்' என்று நின்று விட்டான். ஏதோ சில காரியங்கள் நடக்கப் போகின்றன என்பதைப்போல... அவன் ஃபாரூக்லாகாவிற்கு முன்னால் போய், ஒரு ஆச்சரியத்துடன் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தான். ஒரு நிமிடம் அவன் நினைத்துப் பார்த்தான்- முப்பத்து இரண்டு வருடங்களாக அவளைப் பார்த்து இந்த மாதிரி புன்னகைக்க வேண்டிய சூழ்நிலை தனக்கு உண்டானதே இல்லை. உண்மையிலேயே சில நேரங்களில் அவளைப் பார்த்து அவன் அப்படி நடந்துகொண்டிருந்தால், அது அவளுடைய ஆச்சரியப்பட வைக்கும் அழகிற்கு எதிரான ஒரு பாதுகாப்பு கவசம் என்ற வகையில்தான்... அப்படி நடந்து கொள்ளாமல் போயிருந்தால் அவளுக்கு முன்னால் இதற்குள் தான் ஜடத்திற்கு நிகரானவனாக ஆகிவிட்டிருப்போம் என்பதையும் அவன் நினைத்துப் பார்த்தான். தான் அவள்மீது எந்த அளவிற்கு ஆசை வைத்திருக்கிறோம் என்ற உண்மையை அவள் எந்தச் சமயத்திலும், ஒரு நிமிட நேரத்திற்குக்கூட தெரிந்து கொள்ள கூடிய சூழ்நிலை வரவேகூடாது என்றும் அவன் மனதிற்குள் ஆசைப்பட்டான்.