Lekha Books

வயிறு வெடித்து, அது இறந்து விட்டது. மண்ணுக்கடியிலிருந்து வந்தபோது நானும் அதே மாதிரி ஒரு பூனையோ என்று எனக்குத் தோன்றியது. அப்பிராணி பூனையின் ஆவி எனக்குள் புகுந்து விட்டிருக்குமோ என்று நான் நினைத்தேன்.''

“நீ சொன்னது உண்மைதான். உன் கண்கள் பூனையின் கண்களைப்போலவே இருக்கின்றன. எனினும், முகம் குதிரையின் முகத்தைப்போல இருக்கிறது.''

“நீ ஏன் ஒரு மாதிரி மிடுக்கான குரலில் பேசுகிறாய்? நான் ஒரு மந்தமான புத்தியைக் கொண்ட பெண் என்று நீ நினைத்திருந்தாலும், எவ்வளவோ நாட்களுக்கு முன்பே நாம் சினேகிதிகளாக இருந்தவர்கள் அல்லவா? இப்போதும் சினேகிதிகள்தான். சாதாரணமாக உரையாடு...''

“சரி...''

“இன்னொரு விஷயம். ஆண்களையும் பெண்களையும் பற்றிய ஒரு புத்தகத்தை நான் வாசித்தேன். அதனால் எனக்கு முன்னால் உயர்ந்தவள் என்று காட்டிக்கொண்டு வந்து நிற்காதே. புரியுதா?''

“ம்..''

“இடையில் ஒரு விஷயத்தைச் சொல்லட்டுமா? உன்னைவிட பர்வீனுக்கு நன்றாகச் சமையல் செய்யத் தெரியும். இது என்னுடைய கருத்து. புரியுதா?''

ஃபாஇஸாவின் தொண்டை தடுமாறியது. முனீஸ் என்ற வட்டமான முகத்தைக் கொண்ட அந்த குடும்பத்தனமான அழகி தொடர்ந்து சொன்னாள். “உன்னுடைய சமையலும் அந்த அளவிற்கு மோசமானது இல்லை. எனினும், அவளுடைய சமையல் இன்னும் மேலானது.''

“இனி அடுத்த திட்டம் என்ன?''

ஃபாஇஸா கேட்டாள்.

“புதிய மாப்பிள்ளையும் புதிய மணமகளும் வருவது வரை இங்கே இப்படி இருப்பதுதான்.''

சிறிது நேரம் கழித்து சென்றவர்கள் எல்லாரும் திரும்பி வந்தார்கள். அவர்களுடன் மணமகளின் தாய், தந்தையும், மற்ற விருந்தாளிகளும் இருந்தார்கள். அவர்கள் அனைவரும் ஆரவாரம் செய்து, சத்தமாக பேசி, சந்தோஷத்தை வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருந்தார்கள். வாத்தியக் கருவிகளின் ஆரவாரத்துடன் மணமகளை விசேஷமாக தயார் பண்ணிய அறைக்குள் அழைத்துக்கொண்டு சென்றார்கள். குடித்துவிட்டு நேராக நிற்க சிரமப்பட்டுக் கொண்டிருந்தவர்களை அவளுக்குப் பின்னால் அனுப்பி வைத்தார்கள். அந்தச் சமயத்தில் ஆலியா உரத்த குரலில் கூப்பாடு போட்டவாறு அங்கு ஓடி வந்தாள். கொண்டாட்டங்களைப் பார்த்துக்கொண்டே வழியில் விலகி நின்று கொண்டிருந்த முனீஸை அவள் பார்த்திருக்கிறாள்.

ஹாஜி ஸொர்க்செஹரா முனீஸைப் பார்த்து தலையை ஆட்டிக் கொண்டே கேட்டார். “அந்தப் பெண் யார்?''

உம்மா பயந்து போன குரலில் சொன்னாள். “முனீஸ்... என்னுடைய மகள்....''

முனீஸ் ஒரு வார்த்தைகூட பேசவில்லை. அங்கு கூடி நின்றிருந்தவர்கள் அவளுக்குப் பாதையை ஒதுக்கிக்கொடுத்தார்கள். அவள் புதுமணத் தம்பதிகளின் அறையை நோக்கி நடந்தாள். கதவைத் தள்ளினாள். அது உள்ளே பூட்டப்பட்டிருந்தது. ஒரு பொம்மை வீட்டைப்போல அது திறந்து கொண்டு வந்தது. அவள் உள்ளே நுழைந்தாள். அப்போது அமீர் தன்னுடைய ஆடைகளைக் கழற்றிக் கொண்டிருந்தான். அந்த இளம் பெண்ணின் முகம் சுவர் பக்கம் திரும்பியிருந்தது. அவளும் தயங்கித் தயங்கி தன்னுடைய ஆடைகளைக் கழற்றிக்கொண்டிருந்தாள். கதவைத் திறக்கும் சத்தம் கேட்டதும், அவர்கள் திரும்பிப் பார்த்தார்கள். ஒரு ஆளுக்கு ஆச்சரியமும், இன்னொரு ஆளுக்கு பதைபதைப்பும் உண்டாயின. முனீஸ் முகத்தையும் கண்மணிகளையும் நீட்டிக்கொண்டே சொன்னாள். "தமாஷ் விளையாட்டுகளையெல்லாம் நிறுத்திக்கொள். நல்ல பிள்ளையாக இங்கு முன்னால் வா.''

அமீர் சொன்னதைக் கேட்கும் ஆட்டுக் குட்டியைப்போல முன்னால் வந்து நின்றான்.

“பாவம் சின்னப் பொண்ணு... நீ ஏன்டா இந்த அளவு குடிச்சிருக்கே?''

“நான் என்ன சொல்றது?''

“நீ போயி பதினெட்டு வயது கொண்ட ஒரு பெண்ணைத் திருமணம் செய்துகொண்டு வந்திருக்கிறாய். அப்படித்தானே!''

“ஆமாம்...''

முனீஸ் அந்த இளம்பெண்ணை நோக்கித் திரும்பினாள். “இனி... நீ...! சென்ற வருடம் அந்த மைத்துனன் ஒருவன் உன்னை வயிறு வீங்கச் செய்தான் அல்லவா? ஃபாத்திமி கிழவிதானே கர்ப்பத்தை கலைத்து விட்டது?''

அந்த இளம் பெண்ணுக்கு அழுகை வந்துவிட்டது. அவள் கவலையில் மூழ்க ஆரம்பித்தாள். அதைத் தடுத்துக்கொண்டே முனீஸ் தொடர்ந்து சொன்னாள். “வேலை எல்லாம் வேண்டாம். ஃபாத்திமி கிழவி சொல்லி, நீ என்னுடைய முட்டாள் அண்ணனை உன்னுடன்  சேர்த்துக்கொண்டாய்.''

தொடர்ந்து முனீஸ் அமீரின் பக்கம் திரும்பினாள்: “இனி... உன்னிடம்... டேய் தந்தை இல்லாதவனே! நீ இவளுடன்தான் சேர்ந்து வாழணும். கையை எப்போதாவது இவளை நோக்கி உயர்த்தினால், பிறகு, நான் உன்னை ஒரே விழுங்கா விழுங்கிடுவேன். புரியுதா?''

அமீர் ஆட்டுக் குட்டியைப்போல தலையை ஆட்டினான். மணமகனும் மணமகளும் முனீஸிற்கு முன்னால் பயந்துபோய் நடுங்கிக்கொண்டு நின்றிருந்தார்கள். அவள் தொடர்ந்து சொன்னாள்: “நான் ஃபாஇஸாவுடன் செல்கிறேன். கொஞ்சம் கொஞ்சம் பிரச்சினைகளை உண்டாக்கினாலும், உண்மையாகவே அந்த அப்பிராணி ஒரு கன்னிப் பெண்ணே... இவள் அப்படிப்பட்டவள் இல்லை. முட்டாளான உனக்கு இப்படித்தான் நடக்க வேண்டும் என்று இருக்கிறது. எது எப்படி இருந்தாலும் ஒரு விஷயத்தைச் சொல்லாமல் இருக்க முடியாது. இவளை நீ துன்பத்திற்குள்ளாக்கினால்... பிறகு உனக்கு அதனால் கிடைக்கும் சந்தோஷம் கிடைக்காது.''

முனீஸ் வெளியேறினாள். அமீர் தன்னுடைய இளம் மனைவியை ஆச்சரியத்துடனும் வெறுப்புடனும் பார்த்தான். பிறகு... கட்டிலில் உட்கார்ந்து குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதான்: “இப்படியெல்லாம் நடக்க வேண்டும் என்பதற்காக நான் என்ன செய்துவிட்டேன்?''

அவன் ஒவ்வொன்றையும் கூறி அழுதுகொண்டிருந்தான். இளம் மனைவி மீண்டும் கதவை உள்ளே இருந்தவாறு பூட்டினாள்.

முனீஸ் வரவேற்பறையை நோக்கி நடந்தாள். ஆலியா அவளுக்கு மிகவும் முன்னால் வந்து நின்றாள். அவளுடன் முனீஸின் உம்மாவும் போகாமல் எஞ்சியிருந்த விருந்தாளிகளும். ஹாஜி ஸொர்க்செஹரா அறிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று நினைத்த விஷயம்- மணமகனின் சகோதரி திருமணச் சடங்குகளில் பங்கு பெறாமல் இருந்ததற்குக் காரணம் என்ன என்பது. மற்றவர்களுக்கு முன்னால் மகளை சிரமத்திற்குள்ளாக்கக் கூடாது அல்லவா? முனீஸின் உம்மா எதுவும் கூறவில்லை. அது மட்டுமல்ல- அவளைப் பார்த்து உம்மா சிறிது பயப்படவும் செய்தாள்.

“வா... நாம வெளியே செல்வோம்.''

முனீஸ் ஃபாஇஸாவை அழைத்தாள்.

ஆலியா உரத்த குரலில் சொன்னாள்.

“என்னையும் உடன் அழைத்துச் செல்...''

“பிறகு... பிறகு...''

முனீஸ் சத்தமான குரலில் சொன்னாள்.

அங்கு கூடியிருந்தவர்கள் மிகவும் அமைதியாக பாதையை ஒதுக்கிக் கொடுக்க, நின்றுகொண்டிருக்கும் இரண்டு பெண்களும் கதவை நோக்கி நடந்து, இரவின் இருட்டுக்குள் மறைந்தார்கள்.

ஃபாரூக்லாகா ஸாதறல்தீவான் கோல்செஹ்ரா

மொட்டை மாடியில் போடப்பட்டிருந்த அமெரிக்கன் சுழலும் நாற்காலியில் ஃபாரூக்லாகா அமர்ந்திருந்தாள். இந்த ஐம்பத்தொன்றாவது வயதிலும் அழகானவளாகவும், நல்ல உடல் நலத்தைக் கொண்டவளாகவும் அவள் இருந்தாள். அது வசந்த காலம்...