Lekha Books

அந்த இரவு ஃபக்ருத்தீனுடன் அவள் அறிமுகமான முதல் இரவு.வ ஃபக்ரூத்தீன் அவளுக்கு அருகில் வந்தான். சவுக்கு மரத்திற்கு அடியில் அவள் நின்றுகொண்டிருந்தாள். அவன் பின்னால் நின்று கொண்டு அவளை அழைத்தான்: "விவியன் லெய்க்!''

ஃபாரூக்லாகா திரும்பிப் பார்த்தாள். ஃபக்ருத்தீன் அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். அந்த முகம் இப்போதும் ஞாபகத்தில் வருகிறது. எத்தனையோ முறை முத்தம் தருவதற்கு ஆசைப் பட்டிருந்தாலும், அந்த முதல் அனுபவத்தின் நினைவுகள்! அதன் விசேஷத்தன்மையே தனிதான்! தன்னுடைய தூய வெள்ளை நிறத்திலிருந்த வரிசையான பற்களை மறைப்பதற்காக அவன் தன் உதடுகளைச் சேர்த்து வைத்தான்.

“யார்? நானா?''

“விவியன் லெயிக்கின் சிறிய தங்கை... என்ன ஒரு உருவ ஒற்றுமை!''

கழுத்தை இடது பக்கமாக சற்று சாய்த்து வைத்துக்கொண்டு, ஓரக் கண்களால் அவனைப் பார்க்க வேண்டும்போல அவளுக்கு இருந்தது. அவளுடைய உம்மாவிடமிருந்து கிடைத்த பழக்கம்! அப்படிப் பார்க்கும்போது தான் மேலும் சற்று அதிக அழகு கொண்ட பெண்ணாகத் தோன்றுவோம் என்று அவளுக்குத் தெரியும். ஆனால், தலையைச் சாய்ப்பதற்கு முன்பே ஒரு நடுக்கம் உண்டானது. பயந்து அரண்டுபோன ஒரு பறவையைப்போல அவள் இருந்தாள்.

ஃபக்ருத்தீன் புன்னகைத்தான். “ஃபாரூக், நம்புவாயா?  ஒவ்வொரு நாள் கடந்து செல்லும்போதும் நீ மேலும் மேலும் அழகானவளாக ஆகிக்கொண்டிருக்கிறாய். அதற்குக் காரணம் என்ன?''

அவள் குழம்பிப்போய் நின்றாள். இப்போது கழுத்தைத் திரும்பி பார்க்கலாம் என்று நினைத்தாள்: “பத்து வருடங்கள் ஆகிவிட்டன அல்லவா?''

“நான் பார்த்தா? அது எப்படி?''

“பிறகு... எங்கே பார்த்தீங்க?''

ஃபக்ருத்தீன் தன் நெஞ்சைத் தடவிக்காட்டினான்: “இதோ... இங்கே... நீ எதற்கு திருமணம் செய்து கொண்டாய்?''

“பண்ணியிருக்கக் கூடாதா?''

“பண்ணியிருக்கணுமா?''

ஃபாரூக்லாகா சற்று அதிர்ச்சியடைந்தாள். அவர்களுக்குள் எந்தவொரு வாக்குறுதி பரிமாறலும் நடைபெற்றிருக்கவில்லை. அவன் முதல் முறையாக அமெரிக்காவிற்குச் செல்லும்போது, அவளுக்கு பதின்மூன்று வயது நடந்துகொண்டிருந்தது. அவனுடன் குறிப்பிட்டுக் கூறுகிற மாதிரி உணர்வுமயமான எந்தவொரு நெருக்கமும் தோன்றியதாக அவளுக்கு நினைவில்லை. ஆனால், இப்போது... இந்த நிமிடத்திலிருந்து... அப்படி எதோ இருப்பதைப்போல தோன்றுகிறது.

“வாழ்க்கை ஆச்சே! எல்லாரும் திருமணம் செய்து கொள்வார்கள்.''

ஃபாரூக்லாகா சொன்னாள்.

“அப்படித்தான் நீயும்... இல்லையா? உன்னைப் போன்ற அழகான பெண்கள் திருமணம் செய்து கொள்வதா? அதற்கான உரிமை உங்களுக்கு இல்லை. தரிசிக்க வேண்டிய உரிமையை உலகத்தில் உள்ள அனைத்து நபர்களுக்கும் நீங்கள் அளிக்க வேண்டும்.''

ஃபாரூக்லாகா இதயபூர்வமாக புன்னகைத்துக்கொண்டு நின்றிருந்தாள். அவனுடைய பேச்சைக் கேட்டுக் கொண்டிருப்பது என்பது சுவாரசியமான விஷயமாக இருந்தது. அவளுடைய சிரிப்பைப் பார்த்து அவனுக்கு கோபம் வந்திருக்க வேண்டும். அது வரவில்லை. அதற்குப் பதிலாக அவன் மேலும் சற்று அருகில் வந்து நின்று கொண்டிருந்தான்.

அந்தச் சமயத்தில் கோல்செஹ்ரா எங்கிருந்தோ அங்கு வந்தான். ஃபக்ருத்தீனைவிட அவனுடைய தலை அளவில் சற்று சிறியதாக இருக்கும்.

அந்த மனதில் வெறுப்பை உண்டாக்கக்கூடிய சிரிப்பும் சந்தேகம் கலந்த கூர்மையான பார்வையும் நான்கு வருடங்களாக ஃபாரூக்லாகாவை பாடாய்ப்படுத்திக் கொண்டிருந்தன. ஃபக்ருத்தீன் சொன்னான்: “நான் உங்களுடைய மனைவியிடம் ‘கான் வித் த விண்ட்'டைப் பற்றி பேசிக்கொண்டிருந்தேன். ஈரானிற்குத் திரும்பி வருவதற்கு முன்னால் நான் அதைப் பார்த்தேன். திரைக்கு வந்த நாளன்று இரவு என்று நினைக்கிறேன். டிக்கெட் கிடைப்பதில் இருந்த சிரமத்தை மனதில் கற்பனை பண்ணிப் பார்க்கக்கூட முடியவில்லை. காலையில் ஐந்து மணிக்கு நான் வரிசையில் போய் நின்றேன். திரைப்படத்தின் கதாநாயகி விவியன் லெயிக்கைப்போலவே இவங்க இருக்காங்கன்னு நான் சொல்லிக்கொண்டு இருந்தேன்.''

“அப்படியா?''

கோல்செஹ்ரா சாதாரணமாகச் சொன்னான். எப்போதும் போல வெறுப்பு நிறைந்த சிரிப்பு. தோல்வி அடைந்தவனின் சிரிப்பு அது. ஃபக்ருத்தீனை விட தான் குறைவான உயரத்தைக் கொண்டவன் என்பதைப் புரிந்துகொண்டிருக்கக் கூடிய அறிவு அவனுக்கு இருந்தது. “இங்கு வந்தால், கட்டாயம் பார்க்க வேண்டும். திரைப்படங்களில் அது மாஸ்டர் பீஸ். படத் தயாரிப்புகளிலேயே மிகவும் செலவழித்து எடுக்கப்பட்ட படம் அது.''

ஃபாரூக்லாகாவின் மாமாவின் காரில்தான் அன்று இரவு அவர்கள் திரும்பிச் சென்றார்கள். மாமாவை மனதில் நினைத்துக் கொண்டு, பயணம் முழுக்க கோல்செஹ்ரா மிகவும் அமைதியாக இருந்தான். அவரை மரியாதையுடன் அவர் இருந்த இடம் வரை வந்து வழியனுப்பி வைத்துவிட்டு, அவர்கள் மெதுவாகத் திரும்பி வீட்டுக்கு நடந்தார்கள். திரும்பிவரும் நேரத்தில் ஃபாரூக்லாகா இந்த மாதிரி சிந்தித்தாள்:

"இந்த ஆள் ஒரு மணி நேரத்திற்குள் உறங்கிவிடுவான். எனக்கு தூக்கம் வருவதற்கு முன்னால், சிந்திப்பதற்கு நிறைய நேரம் இருக்கிறது!'

இரவில் நல்ல மூடில் இருந்தான் கோல்செஹ்ரா. அவன் ‘அந்த அப்பிராணி சின்னப்பயல்' சொன்ன ‘வீணாகப் போன' திரைப்படத்தைப் பற்றி அதுவும் இதுவும் கூறிக் கொண்டிருந்தான். அதேபோல மற்ற போரடிக்கும் திரைப்படங்களைப் பற்றியும் அவன் தான் கொண்டுவரும் விஷயங்களை தான் பார்க்கும் நபர்களின் தலையில் வைத்து... பிறகு, அதை புகைப்படம் எடுத்து நடந்துகொண்டு... அந்தக் கோமாளி தொப்பி அணிந்த இளைஞனை.... அவன் ஃபாரூக்லாகாவின் புகைப்படத்தையும் எடுத்து விட்டானே! ஃபாரூக்லாகாவிற்கு மிகவும் தர்மசங்கடமாக இருந்தது. ‘பேசாம இருங்க...' அவள் சொன்னாள். உடனடியாக ஒரு விஷயத்தைவிட்டு இன்னொரு விஷயத்திற்கு மாறிக் கொண்டிருந்தானே தவிர, அதனால் எந்தவொரு பிரயோஜனமும் உண்டாகவில்லை. ‘அந்த அப்பிராணி சின்னப் பையனை' விட்டு விட்டு, இப்போது அவன் ஃபாரூக்லாகாவின் நீல நிற ஆடையைப் பற்றி பேசிக்கொண்டிருந்தான். ‘என்ன ஒரு கேவலமாக அது இருக்கிறது! உடலோடு ஒட்டிப்போய் கிடக்கிறது! அதைப் பார்க்கும்போது எல்லாருக்கும் வெறுப்புத்தான் உண்டாகிறது.' இப்படி அவன் என்னென்னவோ கூறிக்கொண்டிருந்தான்.

அவன் உள்ளே சென்று ஒரு வாழைப் பழத்தை எடுத்துக் கொண்டு வந்தான். இரவில் இரண்டு மணிக்கு அதைத் தின்ன ஆரம்பித்தான். அவளையும் தின்னும்படி அவன் கட்டாயப்படுத்தினான். அவளோ தான் தூங்குவதற்கு முன்னால் ஒரு அரை மணி நேரமாவது சிந்திப்பதற்கு நேரம் கிடைத்தால் நன்றாக இருக்குமே என்று மனதில் ஆசைப்பட்டுக்கொண்டே, இந்த மாதிரியான பொருத்தமற்ற விஷயங்களிலிருந்து விலகி நின்றுகொண்டிருந்தாள். வாழைப் பழத்தைச் சாப்பிட்டு முடித்தவுடன், வானொலியைக் கேட்டால் என்ன என்று அவனுக்குத் தோன்றியது. பெர்லினிலிருந்து லண்டன்... அங்கிருந்து மாஸ்கோ... இப்படி ஒவ்வொரு சேனலாக மாற்றிக்கொண்டிருந்தான். உலகத்தில் என்னவெல்லாம் நடந்துகொண்டிருக்கின்றன என்பதைத் தெரிந்து கொள்ளலாமே! இறுதியில் தூங்குவதற்காக படுத்தபோது, அதிகாலை மூன்று மணியாகி விட்டிருந்தது. அது மட்டுமல்ல, தூங்குவதற்கு முன்பு அவனைப் பொறுத்த வரையில் உடலுறவு கொள்ள வேண்டும். அவள் அதற்குச் சம்மதித்தாள். அது முடிந்தவுடன், குளித்து கடவுளைத் தொழலாமென்று அவன் நினைத்தான். அவன் அவ்வப்போது செய்யக்கூடிய காரியம்தான் அது. அன்று இரவு முழுவதும் அவளுடைய இதயம் அவன்மீது கொண்ட வெறுப்பால் நிறைந்திருந்தது.