Lekha Books

ஆனால், இப்போது திடீரென்று அவனுக்குள் ஒரு விருப்பம்.. அன்று ஃபாரூக்லாகா என்று அவன் போலந்து நாட்டுப் பெண்ணை அழைத்தவாறு பார்த்துக்கொண்டு நின்றதைப்போல, அவளைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும் என்ற ஒரு ஆவல். என்ன செய்வது? ரத்தப் போக்கு நின்று விட்டதே! இப்போது அவளுடைய கண்களுக்கு அந்தப் பழைய பிரகாசம் கிடையாது. இரவு வேளைகளில் இனிய கனவுகள் தோன்றுவதும் நின்று போய் விட்டன. சீக்கிரமே அவன் போய் படுத்து விடுகிறான். சில நேரங்களில் குறட்டை விடவும் செய்வான். ஏதோ ஒரு வெறுப்பு இல்லாமல், முன்பு மாதிரி அவனால் அவளைப் பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருக்க முடியவில்லை.

“அன்புள்ள ஃபாரூக்லாகா...''

ஃபாரூக்லாகா அதிர்ச்சியடைந்து விட்டாள். அவன் எந்தச் சமயத்திலும் தன்னைப் பார்த்து இந்த மாதிரி அழைத்ததே இல்லை. இதே மாதிரி புன்னகைத்துக் கொண்டிருக்கும் சந்தர்ப்பங்களில்கூட ‘ஃபாருகா' என்றே அவன் அழைத்திருக்கிறான். இப்போது அந்தக் கண்களில் புன்னகையைப் பார்க்க முடியவில்லை.

அவன் அவளை அன்பு மேலோங்க பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். ஃபாரூக்லாகா பயந்து போய்விட்டாள். இதற்குப் பின்னால் ஏதோ கெட்ட நோக்கம் இருக்கிறது என்பதை மட்டும் அவளால் உறுதியாக நினைக்க முடிந்தது. அவன் தன்னைக் கொன்று விடுவானோ! அவள் பயந்தாள்.

ஃபாரூக்லாகா அவனுடைய வயிற்றின்மீது பலமாக ஒரு அடி கொடுத்தாள்- தலையணையின்மீது அடிப்பதைப்போல. அது எதிர்பாராத ஒரு சம்பவமாக இருந்தது. கால் இடறி, அவனுடைய சமநிலை தவறியது. சமநிலையை மீண்டும் அடைய முடியாமல் அவன் தட்டுத் தடுமாறி, மாடியிலிருந்த படிகளில் போய் விழுந்தான். அவள் ஒரு நிமிடம் நாற்காலியின் முன்னால் போய் நின்றாள். படிகளைப் பார்க்கக்கூடிய தைரியம் அவளுக்கு இல்லாமலிருந்தது. அவன் ஒரு சத்தம் கூட எழுப்பவில்லை.

மூன்று மாதங்கள் கடந்த பிறகு, ஒருநாள் அவள் கருப்பு நிற ஆடை அணிந்துகொண்டு நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்தாள். அப்போது முஸய்யப் ஒஸ்தாவரியின் ஒரு தகவலுடன் அங்கு வந்தான். வீட்டை விற்கும் எண்ணம் இருந்தால், தன்னை மறந்து விடக்கூடாது என்று அந்தக் கடிதத்தில் ஒஸ்தாவரி என்ற சொத்துகளை விற்கவும் வாங்கவும் பாலமாக இருக்கும் தரகன் எழுதியிருந்தான். இரண்டாவது முறை மீண்டும் சிந்திக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் ஃபாரூக்லாகாவிற்கு உண்டாகவில்லை. அவள் தைரியமாக, சிறிதும் தடுமாறாமல், முஸய்யப்பிடம் சொன்னாள்: ‘வீட்டை விற்று, அதன்மூலம் கிடைக்கும் பணத்தைக் கொண்டு முக்கியமான இடத்தில் ஒரு பூந்தோட்டத்தை ஏற்பாடு செய்து தருவேன் என்ற நிபந்தனையுடன் வீட்டை விற்பதில் எனக்கு சம்மதம்தான் என்ற தகவலை ஒஸ்தாவரியிடம் போய் கூறு.' ஒஸ்தாவரி பூந்தோட்டத்தைத் தேடி புறப்பட்டான்.

திருமதி ஃபாரூக்லாகா ஸாதறல்தீவான் கோல்செஹ்ரா வீட்டை விற்றுவிட்டு, பூந்தோட்டத்தை விலைக்கு வாங்கி, அங்கு அவள் தன்னுடைய இருப்பிடத்தை மாற்றிக்கொண்டாள்.

ஸரீன்கோலா

இருபத்தாறு வயது கொண்ட ஒரு விலைமாது... அவள்தான் ஸரீன்கோலா. புதிய நகரத்திலிருக்கும் தங்க அக்ரமின் வீட்டில்தான் அவள் வேலை செய்கிறாள். தங்கத்தாலான ஏழு பற்கள் இருக்கும் காரணத்தால் ஆட்கள் அவளை ‘அக்ரம் ஏழு, என்றுதான் அழைப்பார்கள். நல்ல இளம் வயதிலேயே அவள் வந்து விட்டாள். ஆரம்பத்தில் தினமும் மூன்றோ நான்கோ வாடிக்கையாளர்கள் வந்து கொண்டிருந்தார்கள். இருபத்தாறு வயதானபோது, அது தினமும் இருபது, இருபத்தைந்து... சில வேளைகளில் முப்பது என்று ஆனது. அவளுக்கு வெறுத்துப் போய் விட்டது. பல முறைகள் அதைப்பற்றி அவள் அக்ரமிடம் கூறவும் செய்தாள். அப்போதெல்லாம் அவள் சத்தம் போட்டுக் கத்துவாள். பல நேரங்களில் ஆரவாரம் நிற்கும்வரை அவள் அமைதியாக நின்று கொண்டிருப்பாள்.

பிரகாசமான முகத்தைக் கொண்ட ஒரு இளம் பெண்ணாக ஸரீன்கோலா இருந்தாள். வாடிக்கையாளர்கள் மூன்று பேராக இருந்தாலும், நான்காக இருந்தாலும்... முப்பது பேர்களாக இருந்தாலும், அவள் எப்போதும் பிரகாசம் நிறைந்தவளாகவே காணப்பட்டாள். குறைகளைக்கூட தமாஷாகத்தான் கூறுவாள். மற்ற பெண்களுக்கும் அவளை மிகவும் பிடித்திருந்தது. எல்லாரும் உணவு சாப்பிட்டு விட்டு உட்கார்ந்திருக்கும்போது, ஸரீன்கோலா நகைச்சுவையாக பேச ஆரம்பிப்பாள். பிறகு சாப்பிடும் மேஜையைச் சுற்றி நடந்துகொண்டே நடனம் ஆடுவாள். அதைப் பார்த்து அங்கிருக்கும் மற்றவர்கள் வயிறு வலிக்க சிரித்துக் கொண்டிருப்பார்கள்.

சில நேரங்களில் அங்கிருந்து வெளியேறினால் என்ன என்று அவளுக்குத் தோன்றும். ஆனால், மற்ற பெண்கள் விடவேண்டாமா? அவள் போய் விட்டால், மரணம் நடந்த வீட்டைப்போல இந்த இடம் ஆகிவிடும் என்று அவர்கள் கூறுவார்கள். சில நேரங்களில் அவர்கள் பலவற்றையும் கூறி அக்ரம் ஏழை வைத்து அடி கிடைக்கும்படிச் செய்வார்கள். உண்மையிலேயே கூறுவதாக இருந்தால், அங்கிருந்து செல்ல வேண்டும் என்ற எண்ணமெல்லாம் அவளுக்கு இல்லை. இந்த வீட்டை விட்டுப் புறப்பட்டால், போய்ச் சேர்வது இதே மாதிரியான இன்னொரு வீடாகத்தான் இருக்கும். பத்தொன்பது வயது நடந்தபோது, ஒரு திருமண ஆலோசனை வந்தது. வீட்டை விட்டு வெளியேறுவதற்கான சந்தர்ப்பம்... கற்களை வைத்து வியாபாரம் செய்ய வேண்டுமென்ற கனவுடன் நடந்து திரிந்துகொண்டிருந்த ஒரு கட்டட வேலை செய்யும் இளைஞன்தான் மாப்பிள்ளை. நன்கு கஷ்டப்பட்டு உழைக்கக் கூடிய ஒரு மனைவி அவனுக்குத் தேவையாக இருந்தது. அதிர்ஷ்டக் குறைவு என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்- காரியங்கள் அவ்வளவு சரியாக நடந்துகொண்டிருப்பதற்கு மத்தியில் யாருடனோ சண்டை போட்டு, அவனுடைய மண்டை ஓடு மண்வெட்டியால் வெட்டி பிளக்கப்பட்டு விட்டது என்ற தகவலை அவள் கேட்டாள்.

இடையில் எப்போதாவது ஒருமுறை குறை சொன்னாலும், அவள் விதியை ஏற்றுக்கொண்டிருந்தாள். ஆனால் சமீபகாலமாக, ஆறு மாதங்களாக சிந்தனைகள் எதுவும் சரியான முறையில் அவளுக்குள் ஓடவில்லை. ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை உறங்கி எழுந்த பிறகுதான் பிரச்சினைகளே ஆரம்பமாயின.

அக்ரம் ஏழு அழைத்தாள்: “ஸரீன், ஒரு பார்ட்டி வந்திருக்கு... ரொம்ப அவசரமாம்...''

மிகவும் அதிகாலையில் பொதுவாக வாடிக்கையாளர்கள் அங்கு வருவது வழக்கத்தில் இல்லை. இரவில் தங்கிவிட்டு காலையில் வெறுப்பை உணர்பவர்கள்தான் பொதுவாக அந்த நேரத்திற்கு வருவார்கள். இன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை. இதோ ஒரு ஆள் வந்திருக்கிறான்! ஸரீன்கோலா நினைத்தாள்: ‘அதற்கு?' சத்தம் போட்டு கூறவேண்டும் என்று அவள் நினைத்தாள்: ‘அதற்கு?' ஆனால் அக்ரம்  உரத்த குரலில் கத்தினாள்: “ஸரீன், உன்னிடம்தான் சொன்னேன்- ஒரு பார்ட்டி வந்திருக்கு!''

அவள் காலை உணவைப் போதுமென்று நிறுத்தி விட்டு கோபத்துடன் எழுந்து, அறைக்குள் சென்றாள். கட்டிலில் படுத்துக் கொண்டு, கால்களை விரித்து வைத்தாள். ஆள் அறைக்குள் வந்தான். தலையே இல்லாத ஒரு ஆள்.