Lekha Books

காற்றில் ஆரஞ்சு வாசனை தங்கி நின்றிருந்தது. ஃபாரூக்லாகா இடையில் அவ்வப்போது கண்களை மூடிக் கொண்டு, அந்த நறுமணத்தில் கவனத்தை மூழ்கச் செய்து, ஒரே சிந்தனையுடன் உட்கார்ந்திருந்தாள். அவளுடைய வாப்பா இப்போது உயிருடன் இருந்திருந்தால், வாசலின் ஒரு மூலையில் உட்கார்ந்து கொண்டு மண் சட்டிகளில் இருக்கும் மண்ணை மாற்றிக் கொண்டிருப்பார். ஃபாரூக்லாகா நினைத்துப் பார்த்தாள். அவளுடைய வாப்பா மறைந்து, பத்து வருடங்கள் கடந்து விட்டன. ஆனால், இதோ நேற்று இறந்ததைப் போல தோன்றுகிறது. இறப்பதற்கு இரண்டு நாட்களுக்கு முன்னால் அவர் சொன்னார்: ‘மகளே, மிகவும் கவனமாக வாழவேண்டும். என்னால் இவனைப் புரிந்து கொள்ளவே முடியவில்லை.'

ஃபாரூக்லாகா ஒரு நிமிடம் மலர்களிடம் நறுமணத்தை மறந்து விட்டாள். மற்ற எல்லா விஷயங்களும் ஒன்றுமில்லை என்று ஆக்கக் கூடிய சக்தி, அவளுடைய வாப்பாவைப் பற்றிய நினைவுகளுக்கு இருந்தன. அவள் தன்னையே அறியாமல் முகத்தை மூடிக்கொண்டாள். இறந்து போனவர்களைப் பற்றிய நினைவுகளிலிருந்தும், அவை அளிக்கும் வார்த்தைகள் மூலம் விளக்கிக் கூறமுடியாத கவலைகளிலிருந்தும் தப்பித்து ஓட வேண்டும் என்று அவளுக்குத் தோன்றியது.

கோல்செஹ்ரா வரவேற்பறையில் இருந்தான். புராதனமான ஒரு நிலைக்கண்ணாடிக்கு முன்னால் நின்றுகொண்டு அவன் ‘டை' கட்டிக் கொண்டிருந்தான். வாசலில் ஒரு பகுதியையும், மொட்டை மாடியையும் நாற்காலியில் உட்கார்ந்துகொண்டு மெதுவாக ஆடிக்கொண்டிருந்த ஃபாரூக்லாகாவையும் அவனால் கண்ணாடியில் பார்க்க முடிந்தது. இரண்டு நிமிடங்களில் செய்யக் கூடிய செயலை அவன் அரை மணி நேரம் எடுத்துச் செய்து கொண்டிருப்பான். அவ்வளவு நேரமும் தன் மனைவியை அவன் பார்த்துக் கொண்டிருக்கலாமே! அவளை முகத்திற்கு எதிரே தான் பார்க்கவேண்டும் என்றெல்லாம் அவனுக்கு இல்லை. காணும்போது வெறுப்புடன் புன்னகை செய்ய வேண்டும் என்று தான் தோன்றியிருக்கிறது. இப்படிப்பட்ட வெறுப்பு தோன்றியதற்கான காரணம் என்ன என்று அவனுக்கேகூட தெரியாது. உண்மையாகக் கூறுவதாக இருந்தால்- தூரத்தில் இருக்கும்போது இதே மாதிரி விலகி இருக்கும்போது ஈடுபாடு உண்டாகும். உலகத்தில் இருக்கும் மற்ற எல்லாரையும்விட... ஆனால், நேரில் காண நேரும்போது, பழைய வெறுப்பு வெளியேவர ஆரம்பிக்கும். கடந்த முப்பது வருடங்களாக அவனுக்கு இருக்கும் மனநிலை இதுதான்.

ஃபாரூக்லாகா தன் கைகளை நீட்டி விரித்து, முதுகை வளைத்துக் கொண்டு, நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தாள். ஒரு இனிய நினைவில் அவள் மூழ்கியிருந்தாள். விவியன் லெயிக்கின் "கான் வித் த விண்ட்'டை அவள் நினைத்துக்கொண்டிருந்தாள். அதில் ஒரு படுக்கையறை காட்சியில் இதே மாதிரி வளைந்து நெளியும் ஒரு காட்சி வருகிறது. விவியன் லெயிக்கைப் பற்றி நினைக்கும்போதெல்லாம் ஃபக்ரூத்தீன் ஆஸாத் அவளுக்கு ஞாபகத்தில் வருவான். சமிரான் தோட்டத்தில்  வைத்து நடைபெற்ற இளவரசனின் விருந்து உபசரிப்புதான் முதலில் ஞாபகத்தில் வந்தது. ஃபக்ருத்தீன் அமெரிக்காவிலிருந்து அப்போதுதான் வந்திருந்தான். அமெரிக்காவிலிருந்து சிலைகளையும் புகைப்படங்களையும் எல்லாருக்கும் காட்டுவதற்காக அவன் கொண்டு வந்திருந்தான். நியூயார்க்கின் புகைப்படங்கள் ஆச்சரியப்படும் வகையில் இருந்தன. ஃபாரூக்லாகா அதற்குப் பிறகு மூன்று முறை அங்கு சென்றிருக்கிறாள். ஆனால், புகைப்படங்களில் பார்த்த அளவிற்கு அழகு நியூயார்க்கை நேரில் பார்க்கும்போது அவளுக்குத் தெரியவில்லை. அது கோல்செஹ்ராவின் தவறால்தான் என்று அவளுக்குத் தோன்றியது. ஆனால், ஃபக்ருத்தீனுடன் சேர்ந்து சென்றிருந்தால், ஆச்சரியமான நியூயார்க்கை தான் பார்த்திருக்கலாம் என்று அவளுக்குத் தோன்றியது. நியூயார்க்கைச் சுற்றிக் காட்டுவதற்கு கோல்செஹ்ரா தயாராக இல்லை. மொத்தத்தில்- அவன் செய்தது என்ன? இந்திசாமி வந்து உணவிற்கோ திரைப்படத்திற்கோ கேளிக்கை நிகழ்ச்சிகளுக்கோ அழைத்துக்கொண்டு செல்லும்வரை ஹோட்டலின் ரெஸ்டாரெண்ட்டில் உணவைச் சாப்பிட்டுவிட்டு, ஹாலில் போடப்பட்டிருக்கும் ஸோபாவில் நேரத்தைச் செலவிடுவது.... இதைத்தான் அவன் செய்துகொண்டிருந்தான்.

‘டை' கட்டி முடித்த அவன் வேறு ஏதாவது செய்வதற்கு இருக்கிறதா என்று தேடியவாறு, கண்ணாடிக்கு முன்னாலேயே நின்றிருந்தான். முகச் சவரம் செய்வதாக இருந்தால், இப்படி ஒரு மணி நேரம் கடந்து விடும் என்று தோன்றியது. குளியலறைக்குள் நுழைந்து இளம் வெப்பத்திலிருந்த நீரை ஒரு பாத்திரத்தில் நிறைத்தான். பாத்திரத்தையும் ஷேவிங் ப்ரஷ்சையும் க்ரீமையும் ரேஸரையும் எடுத்து வைத்துக்கொண்டு அவன் சவரம் செய்ய ஆரம்பித்தான்.

அவனையும் அழைத்துக்கொண்டு வெளியே செல்வதற்காக பொறுமையுடன் ஃபாரூக்லாகா காத்திருந்தாள். வேலையிலிருந்து விலகி பென்ஷன் பணம் வாங்க ஆரம்பித்த பிறகு, அவன் தினமும் சாயங்காலம் நடப்பதற்காகச் செல்வதுண்டு. காஃபி ஹவுஸில் காபி குடிப்பதும், பத்திரிகை வாசிப்பதும் முடிந்து ஒரு மணி நேரம் கழிந்த பிறகுதான் திரும்பி வருவான். அவன் செல்லும்வரை ஃபாரூக்லாகா பொறுமையுடன் காத்திருப்பாள். அவன் இல்லாத நேரங்கள்தான் அவளுக்கு உற்சாகம் நிறைந்ததாகவும் சந்தோஷமானதாகவும் இருக்கும். அவன் வீட்டில் இருக்கும்போது, அப்படி அவளால் இருக்க முடியாது. ஒரு மூலையில் அடக்கமாக சுருங்கிப் போய் அவள் உட்கார்ந்திருப்பாள். முப்பத்து இரண்டு வருடங்களாக அப்படி இருந்து இருந்து அவளுக்கு பழகிப் போய்விட்டது. அவன் வாழ்க்கையின் பகுதியாக ஆகிவிட்டான். கோல்செஹ்ரா வெளியே செல்லும்போதுதான், தனக்கு புத்துணர்ச்சியும் உற்சாகமும் உண்டாகின்றன என்ற விஷயம் மட்டும் அவளுக்கு நன்றாகத் தெரியும். கோல்செஹ்ரா வேலைக்குச் சென்றிருந்த நாட்களில் உணவு சாப்பிடுவதற்கும் தூங்குவதற்கும் அவன் வரும் வரை எட்டு மணி நேரமும் அவள் சந்தோஷத்தில் திளைத்திருப்பாள். அந்தச் சமயங்களில் எப்போதையும்விட அவள் மகிழ்ச்சியில் மூழ்கிக் காணப்படுவாள். சில நேரங்களில் அவள் பாடவும் செய்வாள். அவன் வேலையிருந்து நின்றுவிட்ட பிறகு, அந்த சந்தோஷம்தான் ஃபாரூக்லாகாவிற்கு இல்லாமல் போய்விட்டது. எல்லா நேரங்களிலும் வீட்டிலேயே உட்கார்ந்திருப்பான். அது மட்டுமல்ல- எப்போதும் அவன் கோபத்துடனே இருப்பான். பூச்சட்டிகளை ஒழுங்குசெய்வதற்கோ, தரையில் கிடக்கும் செங்கல்களைக் கொண்டு ஏதாவது செய்வதற்கோ எதற்கும் அவன் வர மாட்டான். செங்கல் சுவரிலிருந்து பெயர்ந்து வந்து கொண்டிருக்கும். பைஜாமாவை அணிந்துகொண்டு ஸோஃபாவிலோ தரையிலோ எந்த நேரமாக இருந்தாலும் படுத்த வண்ணம் இருப்பான். இல்லாவிட்டால் பிரயோஜனமற்ற தமாஷான விஷயங்களைப் பேசிக்கொண்டு ஃபாரூக்லாகாவிற்குப் பின்னால் சுற்றி நடந்துகொண்டிருப்பான்.

"அந்த "சிங்''கிற்குள் குனிந்து நின்றுகொண்டு சவரம் செய்யலாமே! கார்ப்பெட் நனைவதைப் பார்க்கவில்லையா?''

ஃபாரூக்லாகா கூறினாள்.

கோல்செஹ்ராவிற்கு சந்தோஷம் உண்டானது. அவன் ஷேவிங் ப்ரஷ்ஷை நீருக்குள் நுழைத்து அலசிக்கொண்டிருந்தான்.

“பேசாம இருடீ...''

ஃபாரூக்லாகா உதடுகளைக் கடித்தாள். அவளுடைய கவனம் வாசலை நோக்கித் திரும்பியது. கூற விரும்பிய விஷயங்கள் தலைக்குள் சுழன்று கொண்டிருந்தன. ஆனால், அவள் சுவாசத்தை இழுத்துப் பிடித்துக்கொண்டிருந்தாள். அந்தச் சமயத்தில் ஃபக்ருத்தீன் திரும்பவும் சிந்தனையில் வந்தான். இப்படிப்பட்ட சந்தர்ப்பங்களிலெல்லாம் அவன் உதவிக்கு வந்திருக்கிறான்.