Lekha Books

“அமீர், அது என்ன ஒரு மாதிரியான பேச்சு! நான் எப்படிப்பட்ட பெண் என்று நீங்கள் மனதில் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்?''

“சரி... அப்படியென்றால், நாம் தற்காலிக திருமணம் செய்து கொண்டால் என்ன? அப்படிச் செய்தால், ஒரு பிரச்சினையும் இல்லை.''

ஃபாஇஸாவிற்கு தற்காலிக திருமணம் என்ற விஷயம் பிடிக்கவில்லை. எனினும், பதிலெதுவும் கூறவில்லை.

தற்காலிக திருமணம் செய்துகொள்வதற்காக அவர்கள் ஒரு நாள் நோட்டரி பப்ளிக்கின் அலுவலகத்திற்குள் சென்றார்கள். நோட்டரி பப்ளிக் இப்படிக் கூறினார். “நாங்கள் தற்காலிக திருமணம் நடத்தி தருவதில்லை. நிரந்தர திருமணம் மட்டுமே.'' அதைத் தொடர்ந்து அவர்கள் ரகசியமாக திருமணம் செய்துகொண்டார்கள். நிலைமை அப்படி இருக்கும்போது, மனைவியைப் பற்றி தேவைப்படும்போது அமீர் அறிவிப்பதற்கு கால அவகாசம் இருக்கிறது அல்லவா? அன்று இரவு அவர்கள் ஒரு ஹோட்டலில் தங்கினார்கள்.

திருமணத்திற்கு மறுநாள் காலையில் அமீர் மிகவும் பதைபதைப்புடன் காணப்பட்டான். அவன் வெறுமனே ஒரு கைக் குட்டையைத் தேடிக் கொண்டிருந்தான். என்ன நடந்தது என்று தெரியாததைப்போல மனைவியும் நடித்தாள். அமீர் எதுவும் கூறவில்லை. அவன் சாளரத்தின் வழியே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க மட்டும் செய்தான். அவன் தன்னுடைய விதியை நினைத்துக் கவலைப்பட்டான். யாரிடம் தன் குறையைக் கூறுவது என்றும் அவனுக்கு தெரியவில்லை.

“நமக்கு இங்கே எங்கேயாவது ஒரு வீட்டைத் தேடி கண்டுபிடிக்க வேண்டும்.''

ஃபாஇஸா சொன்னாள்.

“கொஞ்சம் இரு... நான் என் வீட்டுக்கு அழைத்துச் செல்கிறேன்.''

“கடவுளே! இதுதான் சிந்தனையா? சக்களத்தியுடன் வசிப்பதற்கு நான் வருவேன் என்று நினைத்தீர்களா? இல்லவே இல்லை...''

ஃபாஇஸா வீட்டுக்கான தேடலை ஆரம்பித்தாள். ஸல்ஸபீல் சாலையில் உள்ள ஒரு பெரிய கட்டடத்திற்கு அருகில் அவள் ஒரு வீட்டைக் கண்டுபிடித்தாள். அமீர் வேலை தேடி அலைந்தான். அதைத் தொடர்ந்து  அவனுக்கு ஒரு கம்பெனியில் வேலையும் கிடைத்தது. மோசமில்லாத சம்பளம். புதிய ஒரு வீடு வாங்குவதற்கு அது போதுமானது. ஃபாஇஸா மிஸ்டர் அத்தர்சினை அறிமுகப்படுத்தி வைப்பாள் என்ற எதிர்பார்ப்பில்தான் அனைத்தும்...

அவர்களுடைய வாழ்க்கை நல்லதாகவோ மோசமானதாகவோ இல்லாமலிருந்தது. அது அந்த வகையில் முன்னோக்கிச் சென்று கொண்டிருந்தது.

முனீஸ்

முனீஸ் மூன்று மாதகாலம் தோட்டக்காரனுக்கு உதவியாக இருந்தாள். மரத்திற்கு ஸரீன்கோலாவின் முலைப்பாலைக் கொண்டு ஒன்று சேர்ந்து புகட்டினாள். ஏப்ரல் மாதத்தில் மரத்தைப் பற்றி வெளியே தெரிய ஆரம்பித்தது.

ஒருநாள் அவள் கவனித்தாள். மரம் முழுமையான வித்துக்களாக பரிணமித்திருந்தது. காற்று வீசியது. காற்று வித்துக்களை நீரில் சிதறச் செய்தது.

தோட்டக்காரன் அவளிடம் சொன்னான்: "முனீஸ், மனிதனாக ஆவதற்கு உனக்கு நேரம் வந்துவிட்டது.''

‘நான் வெளிச்சமாக ஆகவேண்டும். வெளிச்சமாக எப்படி ஆவது?'

“இருட்டை ஏற்றுக்கொள்ளும்போது... மற்றவர்களைப்போலவே உனக்கு ‘ஒத்துப் போவது' என்றால் என்ன என்று தெரியவில்லை. இருட்டை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும்... அதுதான் அடிப்படை. வெளிச்சமாக ஆகக்கூடாது... ஒரே நிலையான வடிவம் அது... உன் சினேகிதியைப் பார். தான் ஒரு மரமாக ஆகவேண்டும் என்று அவள் நினைத்தாள். அப்படி ஆகவும் செய்தாள். ஆகியே தீரவேண்டும் என்று சிந்திப்பது கூட சிரமமான விஷயமாக இருக்கவில்லை. கஷ்ட காலத்திற்கு அவள் மனிதனாக இல்லை. மரமாக ஆகிவிட்டாள். பல லட்சம் வருடங்களுக்குப் பிறகு ஒரு மனிதனாக வருவதற்காக அவள் இப்போதே முயற்சியை ஆரம்பிக்க வேண்டும். இருட்டைத் தேட வேண்டும். ஆரம்பத்தில், ஆழத்தில், வானத்தின் விளிம்பின் ஆழத்தின் ஆழத்தில், உனக்குள், நீ மட்டும்... ஒரு மனிதனாக ஆவதற்கான வழி அது. போய் மனிதனாக ஆகு.''

கண்களை மூடித் திறப்பதற்கு மத்தியில் முனீஸ் ஆகாயத்தை நோக்கி பறந்து சென்றாள். ஒரு கருத்த காற்று அவளை வீசி எடுத்தது. தான் எல்லைகள் இல்லாத பாலைவன பிரதேசத்தில் இருப்பதை அவள் உணர்ந்தாள்.

ஏழு வருடங்கள் கடந்து சென்றன. இதற்கிடையில் அவள் ஏழு பாலைவனங்களைத் தாண்டிச் சென்றாள். அவள் களைப்படைந்து, மெலிந்து போனாள். எதிர்பார்ப்பு கையை விட்டு நழுவியது. அவள் அனுபவங்கள் நிறைந்தவளாக ஆனாள்.

ஏழு வருடங்களுக்குப் பிறகு அவள் நகரத்திற்கு வந்தாள். குளித்து, நல்ல... சுத்தமான ஆடைகளை அணிந்தாள். ஒரு சாதாரண பள்ளிக்கூட ஆசிரியையாக வேலையில் சேர்ந்தாள்.

ஃபாரூக்லாகா ஸாதறல்தீவான் கோல்செஹ்ரா

ஃபாரூக்லாகா குளிர்காலம் முழுவதும் வாடகைக்கு எடுத்த வீட்டில் இருந்தாள். ஓவியன் பெரும்பாலும் அங்கு அடிக்கடி வரக்கூடிய ஆளாக ஆனான். இருபத்து ஐந்து வயது. நிறைய கனவுகள் இருக்கும் பருவம். ஃபாரூக்லாகாவிடம் அவன் தன்னுடைய கனவுகளைப் பற்றி கூறுவான்.

இளவேனிற் காலத்தில் ஃபாரூக்லாகாவின் ஒரு ஓவியக் கண்காட்சி நடைபெற்றது. தொடக்க நாள் இரவன்று ஏராளமான கூட்டம். ஆட்கள் நேரில் பார்த்து பாராட்டுகளைத் தெரிவிப்பதற்காகச் சென்றார்கள். ‘பிரமாதம்' என்றார்கள். அடுத்த நாள் கண்காட்சி நடைபெற்ற இடம் காலியாக கிடந்தது.

ஓவியனின் தன்னம்பிக்கை இழக்கப்பட்டது. குளிர் காலம் முழுவதும் ஃபாரூக்லாகா அவனுக்கு ஆறுதல் கூறிக்கொண்டிருந்தாள். வசந்த காலத்தின் வருகையுடன் அவனுடைய அழுகையையும் முனகலையும் கேட்டு அவளுக்கே வெறுப்பாகிவிட்டது. அவனை குருக்களிடம் சேர்ந்து ஓவியக் கலையை கற்றுக்கொள்வதற்காக பணம் கொடுத்து பாரீஸுக்கு அனுப்பி வைத்தாள்.

ஓவியன் சென்றதைத் தொடர்ந்து மீண்டும் அவள் தனியே இருந்தாள். வெறுப்பு உண்டானது. பூந்தோட்டத்திற்கே திரும்பிச் சென்றால் என்ன என்றும் அவள் நினைத்தாள். ஆனால், அங்குள்ள பெண்களுடன் ஒத்துப் போகக்கூடிய பொறுமை அவளுக்கு இல்லாமலிருந்தது.

மரைஹி (ஃபக்ரூத்தீன் ஆஸாத்தின் ஒரு பழைய நண்பன்) அவளைப் பார்ப்பதற்காக வந்தான். ஃபக்ருத்தீனுடன் அவனுக்கு இருக்கும் நெருக்கம் அவளுக்கு நன்கு தெரியும். இரண்டு பேரும் நாட்கணக்கில் பேசிக்கொண்டு அமர்ந்திருப்பார்கள். ஃபாரூக்லாகா மீது அவனுக்கு மதிப்பு இருந்தது. அவளிடம் இதுவரை தெரிந்திராத ஏதோ ஒரு அபூர்வ திறமை இருப்பதை அவன் பார்த்தான்.

திருமணம் செய்துகொண்டால் என்ன என்று ஒரு எண்ணத்தை அவன் ஃபாரூக்லாகாவின் முன்னால் வைத்தான். அப்படியொரு நிலைமை வந்தால், சமூகரீதியான நன்மைக்காக ஃபாரூக்லாகாவிற்கு தன்னால் உதவ முடியும் என்றான் அவன். அதை ஃபாரூக்லாகா ஏற்றுக்கொண்டாள். அதைத் தொடர்ந்து இருவரும் சமூக காரியங்களில் ஈடுபட்டார்கள். மரைஹி ஒரு மக்களின் பிரதிநிதியாக ஆனான். ஃபாரூக்லாகா அனாதைகளுக்கு உதவுவதில் தன்னை அர்ப்பணித்துக்கொண்டாள். மரைஹிக்கு ஒரு விருது கிடைத்தது. ஃபாரூக்லாகா ஒரு அனாதை ஆலயத்தின் அறங்காவலராக நியமிக்கப்பட்டாள். மரைஹி தன்னுடைய செயல்படும் இடத்தை ஐரோப்பாவிற்கு மாற்றினான். ஃபாரூக்லாகா அவனுடன் சேர்ந்து அங்கு சென்றாள்.

அவர்களுடைய இல்லற உறவு சந்தோஷப்படும் வகையில் இருந்தது- வெப்பமோ குளிரோ இல்லாமல்.

ஸரீன்கோலா

ஸரீன்கோலா

தோட்டக்காரனைத் திருமணம் செய்துகொண்டாள்.

அவள் கர்ப்பம் தரித்தாள்.

ஒரு லில்லியைப் பெற்றெடுத்தாள்.

அவள் குழந்தையின்மீது அன்பு செலுத்தினாள்.

அது ஆற்றின் கரையிலிருந்த ஒரு குழியில் வளர்ந்தது.

ஒரு கோடைகால நாளன்று கணவன் சொன்னான்:

“ஸரீன்கோலா, நாம் ஒரு பயணம் சென்றால் என்ன?''

ஸரீன்கோலா வீட்டைப் பெருக்கி சுத்தமாக்கினாள்.

பெட்டியைக் கட்டி தயார் பண்ணி வைத்தாள்.

அவளுடைய கணவன் சொன்னான்:

“ஸரீன்கோலா, நமக்கு ஆடைகள் தேவையில்லை.

உன்னுடைய நகைகளை அங்கேயே வைத்துவிடு.''

நகைகளை ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு அவள் கணவனின் கரங்களைப் பிடித்தாள்.

அவர்கள் ஒன்றாகச் சென்று லில்லிக்கு அருகில் இருந்தார்கள்.

லில்லி அவர்களை இதழ்களுக்குள் மூடியது.

புகையாக மாறிய அவர்கள்

ஆகாயத்தில் உயர்ந்து சென்றார்கள்.