Lekha Books

அப்போது முனீஸ் சொன்னாள்: “அது ஒரு நீளமான கதை... பிரச்சினை என்னவென்றால்... குடும்ப வாழ்க்கை என்ற இருண்ட குகைக்குள்ளிருந்து விடுதலை பெறவேண்டும் என்று நாங்கள் தீர்மானித்திருக்கிறோம்.

அதைத் தொடர்ந்து நாங்கள் பல இடங்களிலும் சுற்றி பயணித்தோம். புனித இடங்களுக்குச் சென்றோம். கெட்ட நேரம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்- முதலில் நாங்கள் ‘கரஜ்'ஜைத் தேர்ந்தெடுத்தோம். அங்கு இருக்கும்போது அது நடந்து விட்டது...''

ஃபாரூக்லாகா ஆர்வமாகி விட்டாள். “வாங்க... இரவில் ஃபர்னிச்சர்கள் வந்து சேர்ந்து விடும். வாங்க... என்ன நடந்தது என்று சொல்லுங்க...''

உள்ளே நுழைந்தவுடன், வந்திருந்த இருவரும் பூந்தோட்டத்தின் குளத்திற்கருகில் போடப்பட்டிருந்த பெஞ்சில் போய் உட்கார்ந்தார்கள். ஃபாஇஸா சற்று விசும்பிக் கொண்டிருந்தாள்.

“இப்படி அழக் கூடாது. ஏதாவது நோய் வந்திடும்.' ஃபாரூக்லாகா சொன்னாள். அப்போது ஸரீன்கோலா சொன்னாள்: “உண்மையிலேயே கூறுவதாக இருந்தால், அது நல்லது இத்தா. நான் நேற்று பன்னிரண்டு மணி நேரம் அழுதேன். என்னுடைய கண்கள் உண்மையிலேயே இப்போது இருப்பதைப் போல இல்லை. கண்கள் எவ்வளவு பெரியவையாக இருந்தன தெரியுமா? இறுதியில் அழுது அழுது... இப்போது கொஞ்சம் நிம்மதி கிடைத்தது. அழட்டும்....''

“ஃபாஇஸா, உனக்கு என்ன ஆச்சு? ஏதாவது சொல்லு...'' ஃபாரூக்லாகா சொன்னாள்.

அதற்குப் பிறகும் ஃபாஇஸா அழுது கொண்டேயிருந்தாள். அப்போது முனீஸ் சொன்னாள். “நான் கூறட்டுமா? நாங்கள் இந்தியாவையும், சீனாவையும் போய் பார்க்கவேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டோம். உலகம் முழுவதையும் பார்க்க வேண்டும். பார்த்து தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். மற்றவர்கள் அது என்ன, இது என்ன என்று கூறுவதைக் கேட்டு, வாழ்நாள் முழுவதும் வெறுமனே ஒரே இடத்தில் அமர்ந்துகொண்டு கழுதைகளாக இருக்கக் கூடாது என்று நினைத்தோம்… அறியாமை மிகப் பெரிய சுகம் என்று பொதுவாகக் கூறுவார்கள். எது நடந்தாலும், அப்படி இருக்கக் கூடாது.... அறிவியலை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்று நான் தீர்மானித்தேன். சாலையின் வழியாக நடப்பது ஆபத்தானது என்ற விஷயம் தெரியும். விபத்தை இல்லாமல் செய்வதற்கான தைரியம் இருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும் இறுதியில் திரும்பிச் செல்வது ஆட்டுக்குட்டியைப்போல கூட்டத்திற்குத்தான். இனி திரும்பிச் சென்றால்கூட நாய்சொறி பாதித்ததைப்போல விலகி நிற்கச் செய்து விடுவார்கள். அந்த நேரத்தில் முன்னால் இருந்தது இரண்டே சாத்தியங்கள்தான். வெறுத்தொதுக்கி விலகி நிற்கச் செய்பவர்களைப் பொறுத்துக் கொண்டு வாழ்வது... இல்லாவிட்டால் பொறுத்துக் கொள்ளாமல் இருப்பது... அதைத் தொடர்ந்து நமக்கென்றிருக்கும் வாழ்க்கையை முடித்துக் கொள்வது...

இறுதியில்- இந்த பழைய சினேகிதி என்னுடைய சகபயணியாக ஆனாள். இவளைத் தனியாக விட்டுச் செல்வதற்கு எனக்கு பயமாக இருந்தது. ஏதாவது ஆபத்தை உண்டாக்கி வைத்து விடக்கூடாதே என்ற பயம்தான். டெஹ்ரானிலிருந்து வெளியேற வேண்டும் என்று திட்டமிட்ட நான் ஏன் கரஜுக்குச் சென்றேன் என்பதற்கான காரணம் உண்மையிலேயே எனக்குத் தெரியவில்லை. டெஹ்ரானைத் தாண்டி மெஹராபாத், ராயி, ரியாவரன் என்று பல இடங்கள் இருந்தனவே என்பதை இப்போதுதான் நான் சிந்தித்துப் பார்க்கிறேன். உண்மையிலேயே அடுத்தடுத்து ஓராயிரம் ஊர்கள் இருக்கின்றன. எனினும், கரஜ் மட்டும்தான் என் மனதில் ஞாபகத்தில் வந்தது. அதைத் தொடர்ந்து சாலையின் வழியே நடந்து சென்று கொண்டிருந்த எங்களுக்கு முன்னால் ஒரு ‘ட்ரக்'கை நிறுத்திவிட்டு, வெளியில் இறங்கிய ஓட்டுநர்கள் இரண்டு பேரும் எங்களை பலாத்காரம் செய்தார்கள். நான் இதில் பெரிய அர்த்தங்கள் இருப்பதைக் காண்கிறேன். முதலிலேயே இப்படிப்பட்ட போராட்டங்களைச் சந்திக்கக் கூடிய ஏதாவதொரு திறமையை நான் எனக்கென்று கொண்டிருக்க வேண்டும். எனக்கு பதிலாக பாவம்... ஃபாஇஸா சீரழிக்கப்பட்டாள். அந்த நேரத்திலிருந்து இவள் அழுது கொண்டேயிருக்கிறாள். அந்த பலாத்காரச் செயலைத் தொடர்ந்து நான் சில தீர்மானங்களுக்கு வந்திருக்கிறேன். பயணத்தின்போது நடைபெற்ற மிகவும் கசப்பான அனுபவமாக அது இருந்தது. நான் நினைத்தேன்- எவ்வளவு இலட்சம் பேர் மூழ்கி இறந்திருக்க, ஒரு ஆள் நீச்சல் கற்றிருப்பான்! ஆட்கள் இப்போதும் மூழ்கி இறந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆச்சரியப்பட வைக்கும் உண்மை அதுதான். சரி... இருக்கட்டும்... இதைக் கூறியதால் எந்த விதத்திலும் ஃபாஇஸாவிற்கு பிரயோஜனம் உண்டாகப் போவதில்லை!''

ஃபாஇஸா தேம்பித் தேம்பி அழுதாள்: “நான் ஒரு கன்னிப் பெண்ணாக இருந்தேன்... நான் ஒரு கன்னிப் பெண்ணாக இருந்தேன்... நான் திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டியவளாச்சே! பெயர் கெட்டுப்போய் விட்டதே! இத்தா, நான் என்ன செய்வேன்?”

அப்போது முனீஸ் சொன்னாள்: “கேட்டீர்களா? நானும் கன்னிப் பெண்தான். போய் வேலையைப் பார்க்கச் சொல்லுங்க... நாங்கள் ஒரு நேரத்தில் கன்னிப் பெண்களாக இருந்தோம். இப்போது இல்லை. இதில் அழுது கூப்பாடு போடுவதற்கு எதுவுமே இல்லை.''

“தங்கமே! உங்களுக்கு முப்பத்தெட்டு வயது ஆகிவிட்டது. கன்னிப் பெண் அது இதுவென்ற பிரச்சினையெல்லாம் தேவையே இல்லை.

எனக்கு இருபத்தெட்டு வயதுதானே நடக்கிறது! ஒரு கணவனைத் தேடிப் பிடிப்பதற்கு எனக்கு இன்னும் காலம் இருக்கிறது!''

“என்ன ஒரு மரியாதை கெட்டவள்! சினேகிதியின் வயதைப் பற்றி இப்படியா பேசுவது?'' ஃபாரூக்லாகா கூறினாள்.

அப்போது முனீஸ் சொன்னாள்: “மரியாதை கெட்டவள் அல்ல! மனதை வாசித்துத் தெரிந்து கொள்ளக்கூடிய திறமை எனக்கு இருக்கிறது என்ற விஷயம் சிலருக்குத் தெரியும். இவள் சிந்திக்க ஆரம்பிக்கும்போதே, அது என்னவாக இருக்கும் என்று எனக்குத் தெரியத் தொடங்கி விடும். விவரம் உள்ளவள்... திறந்த மனதைக் கொண்டவள்!''

“உனக்கு முகம், கண்கள் ஆகியவற்றின் அமைப்பை மாற்றத் தெரியும் அல்லவா? பிறகு ஏன் பழிவாங்கவில்லை?'' ஃபாஇஸா கேட்டாள்.

“ஃபாஇஸா, மனதை வாசிக்கக் கூடிய திறமைதான் எனக்கு இருக்கிறது. பழிவாங்க வேண்டும் என்று நினைத்தேன். ஆனால், அவர்களுக்குக் கிடைக்க வேண்டியது கிடைத்து விட்டது.''

“எப்படி!''

“சம்பவம் நடைபெற்ற இடத்திலிருந்து இரண்டு கிலோமீட்டர் தாண்டி, அவர்களுடைய ‘ட்ரக்' தலைகீழாகக் கவிழ்ந்து விட்டது. பிறகு எதற்கு நான் பழிவாங்க வேண்டும்?''

“அது பொய்... நீ என்ன சொல்கிறாய்? ‘ட்ரக்' தலைகீழாக கவிழ்ந்து விட்டதா?''

“தங்கமே! மீண்டும் ஒரு பலாத்கார சம்பவம் நடைபெற்று விடக்கூடாது என்பதற்காக மலைகளில் இருக்கும் எளிய வழிகளில் அல்லவா அதற்குப் பிறகு நாம் பயணம் செய்தோம்! எனினும் அந்த ட்ரக் தலைகீழாகக் கவிழ்ந்து விட்டது என்ற விஷயம் எனக்குத் தெரியும்.''

“எப்படித் தெரியும்?''

“அது அப்படித்தான்... மனதை வாசிப்பதற்கு எனக்குத் தெரியும்.''

“மனதை சரியாக வாசிப்பேன் என்கிறாயா?'' ஃபாரூக்லாகா கேட்டாள்.