Lekha Books

அந்த மடத்தனமான பெண் அங்கு... ஒரு இடத்தில் இருந்துகொண்டு தின்று கொண்டிருப்பதைத்தான் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறீர்களே!' ஃபாரூக்லாகாவிற்கு கோபம் வந்தது. அவள் பைத்தியம் பிடித்தவளைப்போல தோட்டக்காரனை சத்தம் போட்டு அழைத்தாள். இதற்கிடையில் தோட்டக்காரன் எங்கிருந்தோ வந்து நின்றான்.

“உன்னுடைய அந்த மனைவியிடம் இங்கு வந்து உதவியாக இருக்கும்படி சொல்லு. இவர்கள் ஒவ்வொருவரும் வேலை செய்து... வேலை செய்து... முதுகு ஒடிவதைப் பார்க்கிறாய் அல்லவா?''

“முடியாதே, இத்தா... அவள் நேற்று கர்ப்பம் தரித்திருக்கிறாள். விரலைக்கூட அசைக்கக் கூடாது என்கிறார்கள்...''

இப்போதுதான் உண்மையாகவோ ஃபாரூக்லாகாவிற்கு பைத்தியமே பிடித்தது.

“முதலில் நான் ஒரு கேள்வி கேட்கிறேன். உன் மனைவிக்கு கர்ப்பம் தரித்திருக்கிறது என்ற விஷயம் நேற்று இரவு உனக்கு எப்படித் தெரிந்தது? இந்த விருந்தாளிகளை வைத்துக்கொண்டு நான் என்ன செய்வது?''

“கவலைப்படாதீங்க. மரத்தை வைத்து நாம் பாட்டு பாட வைப்போம். விருந்துக்கு வந்திருப்பவர்கள் அனைவரும் பேசாமல் இருந்து விடுவார்கள். அவர்கள் பசியை மறந்து விடுவார்கள். அந்த வகையில் உணவு மிச்சமாகும். இப்போதிலிருந்து கவிதை எழுதும் வரை இனிமேல் யாரையும் அழைக்காதீர்கள். அவர்கள் இங்கே வந்து உங்களுடைய உணவைச் சாப்பிட்டுவிட்டு, எந்தவொரு பயனும் இல்லாமிருந்தால்... அதனால், என்ன பிரயோஜனம்?''

தோட்டக்காரன் சென்றதும், மரம் பாடலைப் பாட ஆரம்பித்தது. பூந்தோட்டத்தில் இருந்த விருந்தாளிகள் மிகவும் அமைதியானவர்களாக ஆனார்கள். ஒரு நீர்த்துளி சொட்டுச் சொட்டாக விழுவதைப்போல அது இருந்தது. எல்லா ஆட்களும் அந்த ஒரு துளியில் அடங்கியிருந்தனர். அது ஒரு கடலாக மாறியது. அந்த நீர்ப்பெருக்கு பூமியின் தூரத்திற்குள் கீழே இறங்கிச் சென்றது. அங்கு அது மண்ணின் ஆழத்திற்குள் இரண்டறக் கலந்தது. மண்ணிலும் நீரிலும் கலந்து விட்ட விருந்தாளிகளின் பல லட்சம் கண்ணீர்த் துளிகள் நடனமாட ஆரம்பித்தன. எந்தச் சமயத்திலும் நிற்காத நடனம்... கைகள், கால்கள் ஆகியவற்றின் தாளங்கள் அனைத்தும் சேர்ந்து ஒரே தாளமாகி விட்டதைப் போன்ற வேகமான நடனம்... அதனால் பாதிக்கப்பட்ட வேர்கள், மரங்களின் தாளத்திற்கேற்ப அசைய ஆரம்பித்தன. ஆகாயத்தின் மேற்பரப்பிலிருந்து கயிறுகளைப்போல தொங்கிக் கொண்டிருந்த மரங்களின் வேர்கள்...

முனீஸ் ஃபாரூக்லாகாவின் காதில் முணுமுணுத்தாள். “இங்கே பாருங்க... ஆகாயம் நம்மைச் சூழ்ந்து கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தீர்கள் அல்லவா? இதோ வேறொரு ஆகாயம்... ஆகாயத்திற்குள்... ஒரு ஆகாயத்திற்குள்... ஒரு ஆகாயத்திற்குள்... ஒரு ஆகாய....''

கண்கள் மூடியிருப்பதையும், கண்களின் இடைவெளி வழியாக தான் ஆகாயத்தையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதையும் ஃபாரூக்லாகா உணர்ந்தாள். அற்புத பரவசத்தில் மூழ்கிவிட்டிருந்த விருந்தாளிகள் எல்லையற்று நீண்டு போய்க்கொண்டிருந்த மரங்களின் தொடர்ச்சி என்பதைப்போல பின்தொடர்ந்து போவதற்கு முயற்சித்துக் கொண்டிருந்த காட்சியை ஃபாரூக்லாகா தன் கால்களைச் சேர்த்து வைத்துக்கொண்டு ஆனந்தப் பெருக்குடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்... அதோ! இப்போது பச்சை நிறத்தில் மாய காட்சி ஆரம்பமாகிறது. அங்கு கூட்டமாக அமர்ந்திருந்தவர்கள் பச்சை நிறத்தால் சூழப்பட்டார்கள். இப்போது ஆகாயமும் பூமியும் பச்சை நிறத்தில்... பல வண்ணங்களிலும் பச்சை நிறம் இறங்கியது... ஆட்கள் மூடுபனியில் சிதறிச் சென்றனர். இறுதியாக கலந்து, இல்லாமல் போனார்கள். கடைசியாக- இலைகளின் நுனியில் பனித் துளிகளாக மாறி சொட்டுச் சொட்டாக விழுந்து கொண்டிருந்தனர். சாயங்காலம் வரை இது தொடர்ந்தது. இறுதியில்- மனம் அமைதியாக இருந்தது. மரத்தின் இசையால் பைத்திய நிலையில் இருந்த விருந்தாளிகள் சொற்களை இழந்தவர்களாக அங்கிருந்து கிளம்பினார்கள்.

அதற்குப் பிறகு ஃபாரூக்லாகா யாரையும் வீட்டுக்கு அழைக்கவில்லை. தன்னுடைய கவிதையை இயற்றும்வரை, இனி யாரையும் தான் அழைப்பதாக இல்லையென்று அவள் தீர்மானித்தாள். தினமும் அடைக்கப்பட்டிருக்கும் அறைக்குள் இருந்தவாறு கவிதை எழுதுவதைப் பற்றி சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

தோட்டக்காரனுடனும், அவனுடைய மனைவியுடனும்தான் முனீஸ் தன்னுடைய அதிக நேரத்தையும் செலவிட்டாள். கர்ப்பிணியாக ஆனபிறகு, ஸரீன்கோலா பேசுவதையே நிறுத்திக் கொண்டிருந்தாள். எப்போதும் சாளரத்திற்கு அருகில் எதுவுமே பேசாமல் ஆற்றைப் பார்த்தவாறு உட்கார்ந்து கொண்டிருப்பாள். தினமும் காலையில் முனீஸும் தோட்டக்காரனும் பனித்துளிகளைச் சேகரிப்பதற்காக கிளம்புவார்கள். மரத்திற்கு புகட்டுவதற்கு மத்தியில் ஸரீன்கோலாவிற்கும் கொடுப்பார்கள். படிப்படியாக ஸரீன்கோலாவிடம் சில மாற்றங்கள் தெரிய ஆரம்பித்தன. வீங்கி... வீங்கி வருவதற்கு மத்தியில் அவளுடைய நிறத்திலும் சில மாறுதல்கள் தெரிய ஆரம்பித்தன. அவள் மெலிந்து... மெலிந்து... வந்து கொண்டிருந்தாள். காலப் போக்கில் பிரகாசமாக ஆகிக்கொண்டிருந்த அவளுடைய இன்னொரு பக்கம் நன்றாக தெரிந்தது.

சில நேரங்களில் முனீஸ் பின்னால் போய் நின்றுகொண்டு அவளுடைய உடலின் வழியாக ஆற்றைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பாள். எந்த நேரத்திலும், அவள் ஆற்றின் நீரோட்டத்தையே பார்த்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருப்பாள்.

பூந்தோட்டத்தின் இன்னொரு மூலையில் ஃபாஇஸா தனிமையில் இருப்பதைப்போல ஆனாள். அவள் உண்டாக்கிய உணவுப் பொருட்களைச் சாப்பிடுவதற்கோ, பாராட்டவோ விருந்தாளிகள் வருவதில்லை. அந்தப் பகுதியில் எங்கும் முனீஸே இல்லை. தோட்டக்காரன் எங்கோ மறைந்து இருக்கிறான். அவனிடம் சிறிது பேசக்கூட முடியவில்லை. எல்லா நேரங்களிலும் வேலைகளிலேயே அவன் மூழ்கியிருந்தான். தனியாக இருப்பது என்பது தாங்கிக்கொள்ள முடியாத ஒரு விஷயமாக அவளுக்கு இருந்தது. சில நேரங்களில் அவள் டெஹ்ரானிற்குச் சென்று சற்று சுற்றிப் பார்த்துவிட்டு வருவாள். அமீரின் வீட்டுக்கு அருகில் செல்வதைப்போல அவளுடைய பயணம் இருக்கும். கடந்து செல்லும்போது, அவர்கள் ஒருவரையொருவர் பார்த்து தலைகளை ஆட்டிக்கொள்வார்கள்.

கோடை காலத்தின் இறுதியில் கவிதை எழுதுவதிலும் தாளத்திலும் சில வளர்ச்சி நிலைகள் ஃபாரூக்லாகாவிடம் தெரிய ஆரம்பித்தன. அது ஆகஸ்ட் மாதம்... மூன்று மாதங்கள் கடந்த பிறகு ஒருநாள் அவள் அறையைவிட்டு வெளியே வந்தபிறகு, குளத்தின் கரையில் போய் உட்கார்ந்திருந்தாள். முனீஸ் பூச்செடிக்கு நீர் ஊற்றிக்கொண்டிருந்தாள். அப்போது தான் எழுதிய கவிதையை வாசித்துக்காட்டுவதாக கூறி ஃபாரூக்லாகா அவளைத் தான் அமர்ந்திருக்கும் இடத்திற்கு வரச்சொன்னாள்.

ஃபாரூக்லாகா சொன்னாள்: “விஷயங்களெல்லாம் சரிதான்.. முனீஸ், கேட்கிறாயா? நன்றாக இருக்கிறது என்று கூறுவதற்கில்லை. எனினும், முயற்சி பண்ணினால் சில வருடங்களில் முதல் தரமான கவிதையைப் படைக்க முடியும்.''

கவிதையைக் கேட்க வேண்டும் போல முனீஸுக்கு இருந்தது.

“கேட்கிறாயா? கவிதை சிறப்பானதாக இல்லை. விருத்தத்தையும் தாளத்தையும் கொண்டு வருவதற்கு ஒரு முயற்சி... அவ்வளவுதான்...''

முனீஸின் வற்புறுத்தல் அதிகமானது.

ஃபாரூக்லாகாவின் உதடு வெட்கத்தால் சிவந்தது. அவள் கவிதையை வாசிக்க ஆரம்பித்தாள்.

கவிதையை வாசித்து முடித்ததும், ஃபாரூக்லாகா மிகவும் அமைதியாக இருந்தாள். எதுவும் பேசாமல் முனீஸ் தன் பாதத்தில் பார்வையைச் செலுத்திக்கொண்டிருந்தாள். ஃபாரூக்லாகா பதைபதைப்புடன் அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.