Lekha Books

நவம்பர் மாதத்தில் ஓவியக் கண்காட்சி நடத்துவதாக முடிவு செய்யப்பட்டுவிட்டது. டெஹ்ரானில் ஒரு வீடு ஏற்பாடு செய்து விட்டால், கோடை காலத்தில் பூந்தோட்டத்திலும் குளிர்காலத்தில் நகரத்திலும் தங்கிவிடலாம் என்று அவள் நினைத்தாள். பெண்கள் அவளுக்கு உண்மையிலேயே ஒரு தலைவலியாக ஆகிவிட்டிருக்கிறார்கள்.

ஒரு குளிர்கால இரவு வேளையில் பூந்தோட்டம் பிரகாசமாக இருந்தது. முனீஸ் சாளரத்திற்கு அருகில் படுத்துத் தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள். கண்களைத் திறந்தபோது வெளிச்சம். “அவள் பிரசவித்துக் கொண்டிருக்கிறாள்.'' அவள் உரத்த குரலில் அழைத்துச் சொன்னாள்.

முனீஸ் ஆடையை எடுத்து அணிந்துகொண்டு அந்தப் பகுதியை நோக்கி நடந்தாள். பூந்தோட்டம் முழுவதும் பனியால் மூடப்பட்டிருந்தது. வெளிச்சத்தில் குளித்துக் கொண்டிருந்தது. ஒரு உலகத்தின் பிறவி என்பதைப்போல...

பிரகாசமயமாக ஆகிவிட்டிருந்த ஸரீன்கோலாவிடமிருந்துதான் வெளிச்சம் புறப்பட்டிருந்தது.

தோட்டக்காரன் சுவரின்மீது சாய்ந்து அமர்ந்தவாறு க்யான்வாஸ் ஷுவைச் சரி செய்துகொண்டிருந்தான்.

“நாம் போய் பார்ப்போம்...''

முனீஸ் அவனிடம் சொன்னாள்.

“பிரசவம் தனியாக நடக்கும். ஒரு சரியான பெண்ணுக்கு பிள்ளை பெறுவதற்கு யாருடைய உதவியும் தேவையில்லை.'' அவன் சொன்னான்.

நேரம் புலர்ந்தபோது, அவள் ஒரு லில்லியைப் பெற்றெடுத்தாள். தோட்டக்காரன் லில்லியைக் கையில் எடுத்துக்கொண்டு ஆற்றின் கரையை நோக்கி நடந்தான். அவன் அங்கு காலையிலேயே ஒரு சிறிய குழியைத் தோண்டி வைத்திருந்தான். குழியில் இருந்த நீர் குளிர்ந்துபோய் மரத்துப் போகச் செய்யும் நிலையில் இருந்தது.

அவன் லில்லியை எடுத்து அந்தப் பனியில் இறக்கி வைத்தான்.

“குளிரில் செத்துப் போய்விடும்.'' முனீஸ் சொன்னாள்.

“சாகாது... வேர் பிடிக்கும்.'' அவன் சொன்னான்.

ஸரீன்கோலா அறைக்குத் திரும்பி வந்தாள். அவள் படுக்கையில் எதுவுமே பேசாமல் அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தாள். இப்போது அவள் பிரகாசமானவளாக இல்லை. தோட்டக்காரன் அணைத்துக் கொண்டே அவளுடைய தலைமுடியில் தன் விரல்களால் வருடினான். கைகளை முத்தமிட்டான். பாதங்களைத் தடவினான்.

அவன் அவளிடம் ஒரு பாத்திரத்தைத் தந்தான். அவள் அதில் பாலை நிறைத்துக் கொடுத்தாள்.

“இனி நன்றாக கொஞ்சம் தூங்கு...'' தோட்டக்காரன் அவளிடம் சொன்னான். அவன் பாத்திரத்தைக் கையில் எடுத்தான். அவனும் முனீஸும் பூந்தோட்டத்திலிருந்த மஹ்தொகத் மரத்தை நோக்கி நடந்தார்கள். “மரத்துப் போயிருக்கிறது.'' அவன் சொன்னான்: “நல்லது. இது தூங்கிக்கொண்டிருக்கும் காலம்... வசந்த காலம் வந்துவிட்டால், பார்த்துக் கொள்... இந்தப் பிறவி அப்படியொன்றைப் பார்த்திருக்காது...''

தோட்டக்காரன் சூரியன் உதயமாகும்வரை மரத்தின் கீழ்ப்பகுதியில் பாலைத் துளித் துளியாக ஊற்றிக் கொண்டிருந்தான். தொடர்ந்து அவன் குடிலை நோக்கி நடந்தான். முனீஸும் மரங்களுக்கு மத்தியில் வீட்டை நோக்கி திரும்பிச் சென்றாள். இரண்டு முறைகள் இறந்தவள்... இப்போது எதைப் பார்த்தும் அவளுக்கு வியப்பு உண்டாகவில்லை. போகும் வழியில் ஒரு மரத்தைப் பார்த்து சற்று குனிந்தாள். “கொஞ்சம் உதவணும்...'' அவள் சொன்னாள்.

அவளுக்கு விலைமாதுமீது பொறாமை. அவள் எவ்வளவு வேகமாக காரியத்தை நிறைவேற்றியிருக்கிறாள்! ஒரு சிரிப்பை வெளிப்படுத்துவதைப்போல அவ்வளவு எளிதில் அவள் வெளிச்சமாக மாறியிருக்கிறாள். அதன் ரகசியத்தை முனீஸால் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை. அவள் கேட்டாள்: “பிரகாசமாக ஆவதற்கு நான் என்ன செய்ய வேண்டும்?''

அதற்குப் பதில் வரவில்லை.

ஒரு மரமாக ஆகமுடியும் என்ற நினைப்பு எதுவும் அவளுக்கு இல்லை. அது அவளுக்குக் கூறப்பட்டதல்ல. அவள் பிரசவிக்கப் போவதில்லை. தான் இறந்துபோனவள் என்பது அவளுக்குத் தெரியும். காத்திருந்ததன் விளைவை பிரகாசமான அனுபவத்திற்கு கொண்டு போய் சேர்ப்பது காதலே என்பதை அவள் புரிந்துகொண்டாள். அவள் எந்தச் சமயத்திலும் காதலித்தது இல்லை. அப்போதெல்லாம் பைத்தியம் பிடித்தவளைப்போல இருந்தாள். ஆனால், காதல் என்பது தூரத்திலிருக்கும் ஒரு கடல்... தூரத்தில் இருப்பது... அதே நேரத்தில் அது அருகிலும் இருக்கிறது. ஒரு மரத்தை விரலின் நுனியைக் கொண்டு தொட்டால், சற்று அழுத்தித் தொட்டால், காதல் பிறக்கும் என்று அவளுக்குத் தெரியும். ஆனால், அந்தப் புத்துணர்ச்சியை, தொட்டுப் பார்ப்பதற்கு முன்பே அவள் அறிந்துகொண்டிருக்கிறாள். அவள் அதில் விழவில்லை. எனினும், அது என்னவென்று அவளுக்குத் தெரியும்.

அங்கு... கரஜின் அமைதியில் கட்டுப்பாடு இல்லாத பார்வையை அவள் தெரிந்துகொண்டிருக்கிறாள். அதிர்ஷ்டக் குறைவு என்று தான் சொல்ல வேண்டும்- அனுபவிப்பதற்கு முன்பே அவள் நடக்கப் போவதை அவள் அறிந்துகொண்டிருப்பாள். அனைத்தும் ஒரு வகையான இனம் புரியாத தளத்தில் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தன என்பதுதான் பிரச்சினையே. அதனால் அவமான பயத்தால், உண்மையாக உண்டாகப் போகிற சந்தோஷத்தை அழித்து ஒன்றுமில்லாமல் செய்வதுதான் நடந்து கொண்டிருந்தது. ஒரு சாதாரண பெண்ணாக ஆவது எப்படி என்பதுகூட தெரியாத அளவிற்கு சாதாரண பெண். பட்டினி என்றால் என்னவென்று அவளுக்குத் தெரியாது. அதனால் இதற்கு முன்பு சம்பாதிக்கவும் இல்லை; இனி சம்பாதிக்கவும் தேவையில்லை. மண்ணில் இருக்கும் இரைகள் அவளுக்கு பிடிக்காது. ஒரு காய்ந்த இலையின் முன்புகூட அவள் மிடுக்குடன் நின்று கொண்டிருந்தாள். தூக்கணாங்குருவியின் பாட்டுக்கேற்றபடி அவள் தொழுவாள். மலையில் ஏறுவாள். சூரியன் மறைவதை பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருப்பாள், மறைந்துவிட்ட சூரியனை இரவில் சென்ற பொழுது புலரும் வரை உற்றுப் பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருப்பாள். அவளுக்கு மண்ணும் கழிவும் ஒரே மாதிரிதான். எனினும் எது ஆகாயம், எது பூமி என்பதை அவள் புரிந்துகொண்டிருந்தாள். அதனால்தான் ஆகாயத்தை பூமியிலும், பூமியை ஆகாயத்திலும் அவள் தேடவில்லை. இறந்து போக வேண்டும் என்ற ஆசை எப்போதும் தன்னுடன் இருந்து கொண்டே இருக்கும் விஷயத்தை அவள் தெரிந்துகொண்டிருந்தாள். அதனால்தான் அவள் இந்த மாதிரி சீரழிந்து கொண்டிருக்கிறாள். அவள் சிந்தித்தாள்: "இந்தக் குழந்தைத்தனம் நிறைந்த அறிவைக் கொண்டு என்னால் என்ன செய்ய முடியும்? எப்படித் தப்பிக்க முடியும்?'

ஃபாரூக்லாகா கண் விழித்தாள். அவள் ஒரு கம்பளி ஆடையை அணிந்துகொண்டு வீட்டின் முன்னால் வந்து நின்றாள். முனீஸைப் பார்த்ததும் சொன்னாள்: “உள்ளே தாங்க முடியாத அளவிற்கு குளிர்- கதவைத் திறந்து வைத்துவிட்டு போய்விட்டாய்... இல்லையா?''

“மன்னிக்கணும்...'' அவள் சொன்னாள்.

தங்கள் அனைவரையும் வெளியே போகச் செய்ய வேண்டும் என்பது ஃபாரூக்லாகாவின் விருப்பம் என்ற விஷயம் அவளுக்குத் தெரியும். ‘முன்கூட்டியே தெரிந்துகொள்ளக்கூடிய என்னுடைய இந்த குழந்தைத்தனமான திறமையைப் பற்றி என்ன கூறுகிறீர்கள்?' அவள் கேட்டாள்.

“குழந்தைத் தனமான என்ன திறமை?''

“இதோ... இதுதான்... உதாரணத்திற்கு கூறுகிறேன்- நாங்கள் இங்கிருந்து கிளம்ப வேண்டும் என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்கள். இதை நான் எப்படித் தெரிந்துகொண்டேன்?''