Lekha Books

ஃபாரூக்லாகா கேட்டை நோக்கி நடந்தாள். ஒஸ்தாவரி கூறியது எதையும் அவள் கவனம் செலுத்திக் கேட்கவில்லை. அவள் நடந்து கொண்டிருப்பதற்கு மத்தியில் அழைத்து சொன்னாள். “முஸய்யப்,

அக்பர் நகரத்திற்குச் சென்று எல்லாவற்றையும் எடுத்துக் கொண்டு வா.''

“இன்று இரவு இங்கு தங்கப் போகிறீர்களா?'' முஸய்யப் கேட்டான்: “சும்மாத்தானே கிடக்குது!''

“அதனால் பரவாயில்லை...'' ஃபாரூக்லாகா சொன்னாள்: “இன்று இரவிலிருந்து நான் இங்குதான் தங்கப் போகிறேன். வேலைகளை கவனிப்பதற்கு ஒரு மேற்பார்வை வேண்டும். மிஸ்டர் ஒஸ்தாவரி, இங்கு எங்காவது கொஞ்சம் பணி செய்யும் ஆட்கள் கிடைப்பார்களா? நாளைக்கு வேலைகள் ஆரம்பிக்க வேண்டும்.''

ஒஸ்தாவரிக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. “ஏன் இவ்வளவு அவசரம்? நகரத்திலேயே தங்கிக் கொண்டிருங்கள். நான் மேற்பார்வை பார்த்துக் கொள்கிறேன். உதவிக்கு முஸய்யப் இருக்கிறான் அல்லவா?''

“வேண்டாம்... இங்கேயே தங்கிக் கொள்கிறேன். ஒரே மாதத்தில் வேலைகளை அனைத்தையும் முடித்துவிட வேண்டும்.''

யாரோ கேட்டைத் தட்டும் சத்தம் கேட்டது. ஃபாரூக்லாகாவிற்கு முன்பே முஸய்யப் கேட்டை நோக்கி நடந்தான்.

“இப்போது இங்கு தங்கக் கூடாது. கிராமத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்... எந்த இடத்தையும் வாசனை பிடித்து போய்க் கொண்டிருப்பவர்கள். பார்த்தீர்கள் அல்லவா? அவர்கள்தான் கேட்டைத் தட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.''

“பிரச்சினையில்லை... தொந்தரவு செய்வதைப் பற்றி நான் அவர்களுக்குக் கூறி புரிய வைக்கிறேன்.''

முஸய்யப் கேட்டைத் திறந்தான். அங்கு ஒரு ஆணும் ஒரு பெண்ணும் நின்று கொண்டிருந்தார்கள். ஆண் கேட்டான்.

“மன்னிக்க வேண்டும். உங்களுக்கு தோட்ட வேலை செய்யும் ஆள் தேவையா?''

ஃபாரூக்லாகா முஸய்யபிற்குப் பின்னால் வந்து நின்றாள். அவன் பதில் கூறுவதற்கு முன்பு அவள் கேட்டாள். “என்ன? நீதான் தோட்ட வேலை செய்யும் ஆளா?''

“ஆமாம் இத்தா... நான்தான்...'' அவன் சொன்னான். “ஆட்கள் எல்லாரும் என்னை நல்ல தோட்டக்காரன் என்று அழைப்பார்கள். கைராசி இருக்கிறது என்று கூறுவார்கள். நான் ஒரு கொம்பைத் தொட்டால், அது நூறு கொம்புகளாக ஆகும், ஒவ்வொன்றிலும் நூறு மலர்கள் மலரும் என்றெல்லாம் ஆட்கள் கூறிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.''

தன் மனதிற்குள் என்னவோ காட்சிகள் ஓடிக் கொண்டிருப்பதைப் போல ஃபாரூக்லாகாவிற்குத் தோன்றியது. முதலில்- மனிதமரம். இப்போது... இதோ... கைராசி கொண்ட தோட்ட வேலைக்காரன்.

“கட்டட வேலை தெரியுமா?'' அவள் கேட்டாள்.

“எல்லா வேலைகளும் எனக்குத் தெரியும்... எல்லா வேலைகளும்...''

“இது யார்? மனைவியா?'' ஃபாரூக்லாகா கேட்டாள்.

உடன் நின்று கொண்டிருந்த பெண்ணைச் சற்று பார்த்து விட்டு தோட்டக்காரன் சொன்னான். “இல்லை... கரஜிற்குச் செல்லும் வழியில் எனக்கு இவள் கிடைத்தாள். ஒரு பருவப் பெண்ணைப்போல நின்று கொண்டிருந்தாள். என்னைப் பார்த்ததும், உரத்த குரலில் சத்தம் போட ஆரம்பித்தாள். கால்களில் விழுந்தாள். பிறகு... அழ ஆரம்பித்தாள். நான் ஏன் அழுகிறாய்? என்று கேட்டேன். எதுவும் பேசாமல் கால்களைத் தடவிக் கொண்டிருந்தாள். இறுதியில் கூறுகிறாள்- ஆறு மாதங்களாக அவள் பார்க்கும் தலை உள்ள ஒரு மனிதன் நான்தான் என்று''.

“பைத்தியம் பிடித்திருக்குமோ?'' ஃபாரூக்லாகா கேட்டாள்.

“இல்லை என்றுதான் தோன்றுகிறது. நான் நடந்து வரும்போது, என்னுடனே சேர்ந்து வந்து விட்டாள். பெயர்- ஸரீன்கோலா. ஒரு முறை கேவலமாக நடந்து கொண்டிருக்கிறாள். இப்போது அதை நினைத்து வருத்தப்படுவதாகக் கூறுகிறாள்.''

“ஸரீன்கோலா, உனக்கு சமையல் பண்ணத் தெரியுமா?''

“தெரியாது, இத்தா.''

“பெருக்கிச் சுத்தம் பண்ணுவதற்கு?''

“தெரியாது...''

“சாப்பாடு பரிமாறத் தெரியுமா''

“தெரியாது...''

“பிறகு... என்ன தெரியும்?''

“எல்லாவற்றையும் நான் கற்றுக் கொள்கிறேன். எனக்கு கதை சொல்லத் தெரியும். நிறைய பாட்டுகள் தெரியும். பிறகு... மற்ற விஷயமும் தெரியும். வயது குறைவுதான். இருந்தாலும், நல்ல பழக்கம் இருக்கிறது...''

ஃபாரூக்லாகா தோட்டக்காரனின் பக்கம் திரும்பினாள். “உன்னுடைய பெயர் என்ன?''

“பெயரைத் தெரிந்து எந்தவொரு பிரயோஜனமும் இல்லை. எல்லாரும் என்னை ‘தோட்டக்காரன்' என்றுதான் அழைப்பார்கள். நீங்கள் அப்படியே அழைக்கலாம்.''

“உன்னை நான் வேலைக்கு எடுத்துக் கொள்கிறேன். அப்படியென்றால், இந்தப் பெண்ணை என்ன செய்வது?''

“வேலைக்கு எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும், இத்தா. சின்னச் சின்ன வேலைகளைச் செய்து கொள்வாள். எல்லாவற்றையும் கற்றுத் தெரிந்து கொள்வாள்.''

நல்ல ஒரு வேலைக்காரியாக அவளை மாற்றிவிட முடியும் என்பதை ஃபாரூக்லாகாவும் நம்பினாள். தனி கிராமத்துக்காரியாக தோன்றினாலும், பார்க்கும்போது மோசமில்லை என்று பட்டது. தொடர்ந்து அவள் முஸய்யப், ஓட்டுநர் இருவரையும் நோக்கித் திரும்பினாள்: “போய் முடிந்தவரைக்கும் சாமான்களை எடுத்துக் கொண்டு வாருங்கள்... பெட்டிகளும் கார்ப்பெட்களும் கட்டி வைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. ஒரு ‘ட்ரக்'கை ஏற்பாடு செய்ய வேண்டியதிருக்கும். அதுதான் நல்லது.

இன்று இரவுக்குள் சாமான்கள் அவ்வளவையும் இங்கு கொண்டு வந்து சேர்த்துவிட வேண்டும். மிஸ்டர் ஒஸ்தாவரி, தோட்டக்காரனை அழைத்துக் கொண்டு சென்று கட்டடம் கட்டுவதற்குத் தேவைப்படும் பொருட்களை வாங்குங்க...''

“இத்தா, ஆறு மணி ஆகிவிட்டது. கடைகள் அனைத்தும் அடைக்கப்பட்டிருக்கும்.''

“பேச்சை நிறுத்துங்க மிஸ்டர் ஒஸ்தாவரி. குறிப்பாக- நமக்கிடையே ஒரு ரகசியம் இருக்கிறது அல்லவா? உதவி என்பது இரண்டு பக்கங்களிலும் இருக்க வேண்டும்.''

“சரி... சரி...''

ஃபாரூக்லாகா, ஸரீன்கோலாவின் பக்கம் திரும்பினாள். “இங்கேயே இரு. தெரியுதா?''

“சரி, இத்தா.''

அவர்கள் சென்ற பிறகு, கதவை யாரோ தட்டுவது காதில் விழுந்தது. ஃபாரூக்லாகா சென்று கதவைத் திறந்தாள். பர்தாவால் மூடியவாறு மிகவும் களைத்துப்போய் காணப்பட்ட இரண்டு பெண்கள் நின்றிருந்தார்கள். “என்ன வேணும்?'' ஃபாரூக்லாகா அங்கு வந்திருந்த பெண்களிடம் கேட்டாள். கேட்டதுதான் தாமதம், அவர்களில் ஒருத்தி அழ ஆரம்பித்து விட்டாள். வயது சற்று அதிகமாக இருந்த இன்னொரு பெண் அழுகை நிற்பதை எதிர்பார்த்து பொறுமையுடன் காத்திருந்தாள்.

“என்ன வேணும்னு சொல்லுங்க.''

அப்போது அதுவரை எதுவுமே பேசாமல் நின்றிருந்த இரண்டாவது பெண் இவ்வாறு கூறத் தொடங்கினாள்:

“இத்தா, நலமாக இருக்கிறீர்களா? நான்... முனீஸ்- இது என்னுடைய  சினேகிதி- ஃபாஇஸா. நாங்கள் எவ்வளவோ தூரத்திலிருந்து வருகிறோம். மிகவும் களைத்துப் போய் இருக்கிறோம். எங்களுக்கு மோசமான பல விஷயங்களும் நடந்து விட்டன. அனுமதித்தால், நாங்கள் இன்று இரவு இங்கு தங்க விரும்புகிறோம். நாளை வருவது அதன் விருப்பப்படி வரட்டும்.''

“இங்கே பாருங்க... நான் இதோ... இப்போதுதான் இங்கே வந்திருக்கிறேன். ஃபர்னிச்சர்கள் எதுவும் இல்லை. உங்களைப் போன்ற இரண்டு பெண்கள் எங்கும்... எந்த இடத்திலும் பார்க்க முடியாத அளவிற்கு நடப்பதைக் காணும்போது வினோதமாக இருக்கிறது. பார்க்கும்போது நல்ல குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பது உறுதியாகத் தெரிகிறது. ஏன் இப்படி தனியாக திரிந்து கொண்டிருக்கிறீர்கள்?''