Lekha Books

அவள் ஒரு கடைக்குள் நுழைந்து காலை உணவைச் சாப்பிட்டாள். அவள் கடைக்காரனிடம் விசாரித்தாள்: “கோடைக் காலத்தில் குளிர்ந்த நீரைப் பருக வேண்டும் என்று தோன்றினால், எங்கு போக வேண்டும்?''

அவளுடைய அழுது வீங்கிய கண்களைப் பார்த்தபோது, கடைக்காரனுக்கு இரக்கம் தோன்றியது.

“கரஜ் மோசமில்லை...''

அவன் சொன்னான்.

ஒரு காலத்தில் விலைமாதுவாக இருந்தாள் என்ற எந்தவொரு அடையாளத்தையும் இப்போது அவளுடைய முகத்தில் பார்க்க முடியாது. இப்போது அவள் கடலைப் போன்ற ஒரு மிகப் பெரிய இதயத்தைக் கொண்டிருக்கும் இருபத்தாறு வயது உள்ள ஒரு இளம்பெண்... அவள் ‘கர'ஜை நோக்கிப் புறப்பட்டாள்.

தெருவில் இரண்டு இளம்பெண்கள்

ஒரு சாயங்கால வேளை. இளம்பெண்கள் இருவர் ‘கர'ஜுக்குச் செல்லும் பாதையில் நடந்துகொண்டிருந்தார்கள். ஒருத்திக்கு இருபத்தெட்டு வயது இருக்கும். இன்னொருத்திக்கு முப்பத்தெட்டு வயது இருக்கும். இருவரும் கன்னிப் பெண்கள்.

அவர்களுக்கு அருகில் ஒரு ட்ரக் வந்து நின்றது. அதற்குள் மூன்று பேர் அமர்ந்திருந்தார்கள். ஓட்டுநரும் அவனுடைய உதவியாளரும் இருவரும் குடித்திருந்தார்கள். பயணியான மூன்றாவது ஆள் மது அருந்தியிருக்கவில்லை. விபத்தைத் தவிர்ப்பதற்காக அவன் அவ்வப்போது ஸ்டியரிங்கைத் தன் கையில் வாங்கி திருப்பிக் கொண்டிருந்தான். பிரயோஜனமில்லை என்பதை உணர்ந்தபிறகு, அவன் எல்லாவற்றையும் விதியின் கையில் ஒப்படைத்து விட்டு அசையாமல் உட்கார்ந்திருந்தான்.

ஓட்டுநர் வண்டியை நிறுத்தினான். பயணி வண்டியில் உட்கார்ந்து கொண்டே ஒரு சிகரெட்டைப் பற்ற வைத்தான்.

ஓட்டுநரும் அவனுடைய உதவியாளரும் இளம்பெண்களை நோக்கி நகர்ந்தார்கள். “எங்கே நடந்து செல்கிறீர்கள், பெண்களே?'' ஓட்டுநர் கேட்டான்.

அதற்கு இருபத்தெட்டு வயது கொண்ட பெண் (அவளுடைய பெயர்: ஃபாஇஸா) பதில் சொன்னாள். “உழைப்பிற்கு பலன் பெறுவதற்கு... ஆண்களின் கட்டுப்பாடுகளிலிருந்து தப்பிப்பதற்கு... நாங்கள் ‘கர'ஜிற்குச் சென்றுகொண்டிருக்கிறோம்.''

ஓட்டுநர் மனதிற்குள் என்னவோ சிந்தித்துக்கொண்டு சிரித்தான். “உண்மையாகவா?''

அவன் அவளுடைய ‘சாடோ'ரைப் பிடித்துக் கிழித்தான் அவள் உதவிக்காக உரத்த குரலில் அழுதாள்.

சிறிய ஒரு போராட்டத்திற்குப் பிறகு, அவன் அவளை அடக்கினான். உதவிக்காக சத்தம் போட்டுக் கத்திய அவளுடைய வாயை அவன் பலமான கைகளால் அழுத்திப் பிடித்தான். இன்னொரு பெண் (அவளுடைய பெயர்: முனீஸ்) நடைபெற்ற சம்பவங்கள் எல்லாவற்றையும் அமைதியாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அந்தச் சம்பவம் பதினைந்து நிமிடங்களுக்குமேல் நீடிக்கவில்லை. ஆண்கள் எழுந்தார்கள். அங்கு யாரும் வரமாட்டார்கள் என்பதை உறுதிப்படுத்திக் கொண்ட பிறகு, ஆடையிலிருந்த அழுக்கை மெதுவாகத் தட்டிவிட்டார்கள். பெண்கள் தரையில் கிடந்தார்கள். ஃபாஇஸாவிற்கு அழுகை வந்தது: “முடியட்டும்...''

ஆண்கள் தட்டுத் தடுமாறி புறப்படுவதற்கு தயாரானார்கள். உதவியாளனுக்கு திருப்தி கிடைக்கவில்லை என்று தோன்றியது. “அது ஒரு அசத்தல் சரக்குடா, இஸ்மாயில்!''

“உனக்குக் கிடைக்க வேண்டியது உனக்குக் கிடைத்தது. மற்ற சரக்கு ஒரு போக்கிரிப்பெண்!''

இருவரும் உரத்த குரலில் சிரித்தார்கள். பெண்களிடம் விடை பெற்றுக் கொண்டு அவர்கள் ட்ரக்கை நோக்கி நடந்தார்கள். “ஏதாவது நடந்ததா?'' பயணி கேட்டான். “நீ உன்னுடைய வேலையைப் பார்.'' ஓட்டுநர் சொன்னான். “சரி... இருக்கட்டும்... ஏதோ சந்தேகம் தோன்றியது. அதனால் கேட்டேன்...'' பயணி சொன்னான்.

“நீ யார் விசாரிக்கிறதுக்கு? நீ என்ன போலீஸா?''

“இல்லை... நான் ஒரு தோட்டக்காரன். ஆட்கள் எல்லாரும் என்னை நல்ல தோட்டக்காரன் என்று அழைப்பார்கள்.''

ஓட்டுநர் குலுங்கிக் குலுங்கி சிரித்தான்: “நல்ல தோட்டக்காரா! நாங்கள் தோட்டத்திற்கு தண்ணீர் பாய்ச்சினோம்...''

ஓட்டுநரும் அவனுடைய உதவியாளரும் உரத்த குரலில் சிரித்தார்கள். உரத்த சிரிப்பு மேலும் பயங்கரமானதாக ஆனபோது. ஓட்டுநரின் கையிலிருந்து வண்டியின் கட்டுப்பாடு இல்லாமல்போனது. ட்ரக் இரண்டு முறைகள் வட்டமடித்து, எதிரில் வந்துகொண்டிருந்த மெர்ஸிடஸ்ஸை விடவில்லை. பிறகு பாதையின் ஓரத்திலிருந்த மரத்தை நோக்கி வேகமாக அது பாய்ந்து சென்றது. முதலில் ஒரு மரத்தில் மோதியது. அதற்கு அந்த அளவு வயது இல்லை. அதற்குப் பிறகு சற்று அதிகமான வயதைக் கொண்ட மரத்தை நோக்கிப் பாய்ந்து சென்று, மல்லாந்து விழுந்தது. பக்கவாட்டு கதவு திறந்து, ஓட்டுநரின் உதவியாளர் கவிழ்ந்து கொண்டிருந்த ட்ரக்கிற்குக் கீழே அழுத்தப்பட்டுக் கிடந்தான். விண்ட்ஷீல்டின் வழியாக தூக்கி எறியப்பட்ட ஓட்டுநர் ஆகாயத்தில் கத்தியவாறு பறந்து கொண்டிருந்தான். விண்ட்ஷீல்டின் வழியாக விட்டெறியப்பட்டாலும், மிகவும் அருகில் உற்பத்தி நடந்து கொண்டிருந்த இடத்தில் குவிக்கப்பட்டிருந்த வைக்கோல், குப்பைகள் ஆகியவற்றுக்கு நடுவில் பயணி விழுந்து தப்பித்துக் கொண்டான்.

காற்றில் பறந்து கொண்டிருந்த ஓட்டுநர் ஒரு மின்சார கம்பியைப் பாய்ந்து பிடித்தான். தொடர்ந்து சிறிய அளவில் நடனம் ஆட ஆரம்பித்தான். நல்ல சம்பவம்தான்! சற்று சத்தம் போட கூட சந்தர்ப்பம் கிடைக்காமல் போன ஓட்டுநரின் உதவியாளரின் உடல், ‘ட்ரக்'கின் அடியில் சிக்கி, சிதைந்து போனது. பயணி தன் ஆடையில் ஒட்டியிருந்த வைக்கோலையும், அழுக்கையும் தட்டிவிடுவதில் ஈடுபட்டிருந்தான். இரண்டு இறந்த உடல்களையும் பார்த்து, அவன் இவ்வாறு கூறினான்.

"என்ன ஒரு பைத்தியம் பிடித்த உலகம்!'

அழுக்கை நீக்குவதைவிட நல்லது ஒரு குளியல் போடுவதுதான் என்று அவன் நினைத்தான். கழன்று போய் விட்டிருந்த ஷுவை வலது காலுக்குள் நுழைத்து சரி பண்ணிவிட்டு, அவன் ‘கர'ஜை நோக்கி நடந்தான்.

ஃபாரூக்லாகாவின் பூந்தோட்டம்

ஃபாரூக்லாகா காரின் கருத்த பின்னிருக்கையில் அமர்ந்திருந்தாள். ஒஸ்தாவரியும் முஸய்யபும் ஓட்டுநரும் முன் இருக்கையில் இருந்தார்கள். சாயங்காலம் நான்கு மணிக்கு அவர்கள் பூந்தோட்டத்திற்கு வந்தார்கள். ஒஸ்தாவரி சற்று பதைபதைப்புடன் காணப்பட்டான். அந்த மரத்தைப் பார்த்து, விருப்பப்படாமல் தன்னைப் பார்த்து அவள் கோபப்படுவாளோ என்ற குழப்பத்தில் அவன் இருந்தான்.

அந்த ஒரு மரத்தைப் பற்றிய விஷயத்தைத் தவிர, பூந்தோட்டத்தைப் பற்றிய மற்ற அனைத்து விஷயங்களையும் அவன் ஏற்கெனவே அவளிடம் விளக்கி கூறியிருந்தான்.

ஓட்டுநர் கேட்டுக்கு முன்னால் காரை நிறுத்தினான். ஒஸ்தாவரி வேகமாக இறங்கி, ஓட்டுநர் செய்வதற்கு முன்பே ஃபாரூக்லாகாவிற்கு கதவைத் திறந்து விட்டான். ஓட்டுநர் வேலையிலிருந்து ஓய்வு பெறப் போகிறான். அவனுடைய இறுதி வேலை நாள் அது. உண்மையிலேயே அன்று அவன் வேலை செய்ய வேண்டிய தேவையே இல்லை. ஆர்வமும் ஃபாரூக்லாகாவிற்காக ஏதாவது செய்ய வேண்டும் என்ற எண்ணமும்தான் அதற்குக் காரணங்கள்...

“நல்ல... தங்கத்தைப் போன்றே இடம்...'' ஒஸ்தாவரி சொன்னான்.

ஃபாரூக்லாகா எதுவும் கூறாமல் ஒஸ்தாவரி, முஸய்யப் இருவருடனும் சேர்ந்து கேட்டை நோக்கி நடந்தாள். கேட்டுக்கு அருகில் வந்ததும், இடது தோளின் வழியாக கழுத்தைச் சற்று திருப்பிப் பார்த்துக் கொண்டே (உம்மாவிடமிருந்து கிடைத்த பழக்கம்) “இதுவா?'' என்று அவள் கேட்டாள்.”ஆமாம்...'' என்றான் ஒஸ்தாவரி. அவன் தன் பாக்கெட்டிற்குள்ளிருந்து ஒரு பெரிய சாவியை வெளியே எடுத்தான்.