Lekha Books

கோல்செஹ்ரா சவரம் செய்து முடித்தான். இப்போது அவன் மெதுவாக சவரம் செய்யப் பயன்படுத்திய பொருட்களை எடுத்து வைத்துக்கொண்டிருந்தான். இவற்றைச் செய்வதற்கு தான் ஏன் இவ்வளவு நேரம் எடுக்கிறோம் என்பதற்கான காரணம் அவனுக்குக் கூட தெரியாது. தனக்கே திட்டவட்டமாகத் தெரியாத ஏதோவொன்றை எதிர்பார்த்து, தான் செயல்பட்டுக் கொண்டிருப்பதைப்போல அவனுடைய அந்தச் செயல் இருந்தது. அப்போது கதவின் மணி ஒலித்தது. முஸய்யப் கதவை நோக்கி நடந்தான். ‘வருவது யாராக இருக்கும்? எதற்காக வருகிறார்கள்?' என்ற ஆர்வத்துடன் ஃபாரூக்லாகா பொறுமையுடன் காத்திருந்தாள். கோல்செஹ்ராவும் மொட்டை மாடிக்குச் சென்று தன் மனைவியுடன் சேர்ந்து நின்றான். ஃபாரூக்லாகா தலையைத் திருப்பி அவனைப் பார்த்தாள். அவன்மீது கொண்டிருந்த வெறுப்பு அந்த ஒரு பார்வையிலேயே நன்றாகத் தெரிந்தது.

திடீரென்று கோல்செஹ்ரா இவ்வாறு கூறினான். “அடுத்த மாதம் உனக்கு ஐம்பத்தொரு வயதாகிறது. ரத்தப் போக்கு நின்று விடுமே ஃபாரூகா!''

ஃபாரூக்லாகா அவனையே எதுவும் பேசாமல் பார்த்தாள். எப்போதும்போல கிண்டல் கலந்த ஒரு புன்சிரிப்புடன், அவள் மெதுவான குரலில் இப்படிச் சொன்னாள்: “இங்கே பாருங்க... உங்களுடைய தமாஷ்களை எல்லா நேரங்களிலும் நான் ரசிக்க வேண்டுமென்று மனதில் நினைத்தால், அது நடக்காத விஷயம்...''

“தமாஷ் எதுவும் கூறவில்லை... ரத்தப் போக்கு விஷயத்தை தமாஷாக எடுத்துக்கொள்ள வேண்டிய அவசியமே இல்லை.''

ஃபாரூக்லாகா நீண்ட பெருமூச்சை விட்டாள். முஸய்யப் பத்திரிகையுடன் வந்து அவளின் கால்களுக்கு அருகில் கொண்டு வந்து வைத்தான். வெள்ளிக்கிழமை நடைபெறும் விருந்திற்காக நஸ்ருல்லாவிடம் மாமிசம் வாங்குவதற்கு கடை வீதிக்குப் போவதாகச் சொன்னான். “கடை வீதியில் ஒரு பூந்தோட்டம் இருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும்!'' ஃபாரூக்லாகா தன் ஆசையை வெளியிட்டாள்.

“ரத்தப் போக்கு நின்றுவிட்டாலும், பூந்தோட்டத்தைப் பார்த்து ரசிக்க முடியும் என்றா நீ கூறுகிறாய்?''

பத்திரிகையின் முதல் பக்கத்தின்மீது தன் பார்வையை ஃபாரூக்லாகா ஓட்டிக்கொண்டிருந்தாள். ‘பிணப் பெட்டிக்குப் பின்னால் நடப்பதற்கு சதைப் பிடிப்பு கொண்ட யாராவது இளம் பெண்கள் கிடைத்தால் நன்றாக இருக்கும் என்ற ஏதாவது எண்ணம் இருக்கிறதோ? அந்தக் காரணத்தால்தான் இப்படிப்பட்ட வார்த்தைகளையெல்லாம் நீங்கள் உதிர்க்கிறீர்களோ?''

“இல்லை என்று கூறுவதற்கில்லை. ஆனால், அதற்கு ராணி நீ சம்மதிக்க மாட்டியே!''

“சரி... போய் கட்டிக்கோங்க... நீங்க உண்மையாகவே மிகவும் மோசமான மனிதன்...''

ஃபாரூக்லாகாவின் கவனம் பத்திரிகையில் இல்லை. கோல்செஹ்ரா அதை அபகரித்துக்கொண்டான். ஃபாரூக்லாகா வாசலையே பார்த்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தாள். முஸய்யப் மேலாடையையும் ஷுக்களையும் அணிந்துகொண்டு கதவை நோக்கி நடந்தான். பூந்தோட்டத்திலிருந்த குளத்திற்கு அருகில் சென்றபோது, அவன் உரத்த குரலில் கேட்டான்: “வேறு ஏதாவது வேண்டுமா?''

“நல்ல பாதாம் இருந்தால், கொஞ்சம் வாங்கிக் கொண்டு வா.''

முஸய்யப் எதுவும் பேசாமல் நடந்து சென்றான். கோல்செஹ்ரா சாளரத்திற்கு அருகில் அமர்ந்து பத்திரிகையையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். ‘கடவுளே! இந்த ஆள் இன்னும் ஏன் போகவில்லை?' ஃபாரூக்லாகா நினைத்தாள்: ‘போன பிறகுதான், என் கற்பனை உலகத்தில் நான் மூழ்க வேண்டும்!'

ஃபக்ருத்தீன் தன்னுடைய அமெரிக்க மனைவியைப் பார்ப்பதற்காக போன நாள் ஞாபகத்தில் வந்தது. கணவன் வந்து ஆறு மாதங்கள் கடந்து சென்றதற்குப் பின்னால் டெடி, ஜிம்மி என்ற குழந்தைகளுடன் அவள் வந்திருந்தாள். கடவுளே, வித்தியாசமான பெயர்கள்தான்! அன்று அவள் அனுபவித்த மனரீதியான இறுக்கத்தை எப்படி மறக்க முடியும்? தலைமுடியைச் சுருட்டிக் கட்டி, நீல நிற மலர்களைக் கொண்ட உடுப்பை அணிந்துகொண்டு, பவுடரையும் உதட்டுச் சாயத்தையும் பூசிக் கொண்டு வந்து நின்றதைப் பார்த்து கோல்செஹ்ரா கேலி பண்ணினான். பைஜாமாவின் சுருக்கங்களைச் சரி பண்ணுவதற்கு அவளுக்கு நீண்ட நேரமானது. இறுதியில் கண்ணாடிக்கு முன்னால் போய் ஒரு வட்டம் போட்டு சுற்றிக்கொண்டே தன்னைப் பார்த்தாள். அனைத்தும் ஒரு வகையில் ஒழுங்காகவே இருந்தன. அதற்குப் பிறகும் அவள் வரவில்லை. இதற்கு முன்பு அவள் அமெரிக்கப் பெண்களைப் பார்த்தது இல்லை. விவியன் லெயிக்கின் ‘கான் வித் த விண்ட்'டைப் பார்த்திருக்கிறாள். அவ்வளவுதான். நடிகை அவளைவிட மோசமில்லை. தங்களுக்குள் ஒற்றுமை எதுவும் இருப்பதாகத் தோன்றவில்லை. எனினும், ஃபக்ரூத்தீன் கூறியதைப்போல ஒற்றுமை இருப்பதற்கு வாய்ப்பு இருக்கிறது.

தோட்டத்தின் வடக்குப் பகுதியிலிருந்து சொந்த வீட்டின் வேலைகள் முடியும் வரையில் ஃபக்ருத்தினும் அவனுடைய மனைவியும் சரீம்மீர்ஸாவின் வீட்டில்தான் தங்கியிருந்தார்கள். ஐந்து வாசல்களைக் கொண்ட வரவேற்பறையின் கதவிற்கு அருகில் அந்த அமெரிக்கப் பெண், விருந்தாளிகள் அனைவருக்கும் கை கொடுத்துக் கொண்டிருப்பதை அவள் பார்த்தாள். பேச முடியவில்லை. அவள் வெறுமனே புன்சிரிப்பை வெளிப்படுத்த மட்டும் செய்து கொண்டிருந்தாள். அசாதாரணமான உயரத்தைக் கொண்ட ஒரு பெண்... தங்க நிறத்தில் தலை முடி... கைகள் முழுக்க சுருக்கங்களும், எழுந்து நின்றுகொண்டிருக்கும் நரம்புகளும்... நிறமே இல்லாதவை என்பதைப்போல இருந்த சிறிய கண்கள்... அருகில் சென்று பார்த்தால்தான் அவை நீல நிறத்தில் இருக்கின்றன என்பதையே தெரிந்துகொள்ள முடியும். ஃபக்ருத்தீனுக்கு நீல நிறமென்றால் மிகவும் பிடிக்குமே! ஃபாரூக்லாகா கதவிற்கு அருகில் நின்றுகொண்டு அவளுக்குத் தன் கையைக் கொடுத்தாள். அந்த அறையில் ஒரு பெரிய நிலைக் கண்ணாடி இருந்தது. அந்தக் கண்ணாடியில் தன்னுடைய உருவத்தை அவள் சிறிது நேரம் பார்த்தாள். கறுத்து இருண்டு போய் காணப்பட்ட கண்களும், ஆடைகளில் குத்தப்பட்டிருந்த நீல நிற மலர்களும்... அவற்றையே அவள் பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தாள். கண்ணாடியில் ஃபக்ருத்தீன் தெரிந்தான். அவன் கேட்டான். நீ எதற்கு திருமணம் செய்தாய்?'

அவனிடமும் ஆட்கள் இதே கேள்வியைக் கேட்டிருப்பர். ஆனால், அந்தக் கேள்வி அவளிடம் ஒரு இனம் புரியாத அனுபவத்தை உண்டாக்கியது. அவன் கண்ணாடியில் தெரிந்த அவளையே பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தான். அவன் சற்று வெளிறிப் போய் தெரிவதைப்போல ஃபாரூக்லாகாவிற்குத் தோன்றியது.

‘நீலநிற மலர்கள் இருக்கும் இந்த வெள்ளை நிற ஆடை உனக்கு மிகவும் பொருத்தமாக இருக்கிறது.'

அவன் வேகமாக தன் மனைவி இருக்கும் இடத்திற்கு நடந்து சென்றான். அந்த இரவு முழுவதும் அவர்கள் அந்த வகையில் நெருக்கமாக இருந்தார்கள். ஒரு சக்தி அவர்கள் இருவரையும் அவ்வாறு பிடித்து இழுத்து நெருங்கி இருக்கச் செய்வதைப்போல இருந்தது.

பல வருடங்களுக்குப் பிறகு இளவரசனின் பூந்தோட்டத்தில்

அமர்ந்திருந்தபோது ஃபாரூக்லாகா, அதீலா ரிஃபா அத்திடம் அந்த இரவைப் பற்றிக் கூறினாள். ரிஃபாத் ஒரு நல்ல பெண். அவள் விஷயங்களைப் புரிந்துகொள்ள முயற்சித்தாள். காதலிக்கக் கூடிய உரிமை பெண்களுக்கு இருக்கிறது என்று அவள் மனதில் நினைத்தாள்.