Lekha Books

யாருக்கும் தெரியாமல் ஆலியா, ஃபாஇஸாவை உள்ளே போகும்படிச் சொன்னாள். அவள் நேராக தோட்டத்திற்குச் சென்றாள். அங்கு தாயத்தைப் புதைப்பதற்காக குழிதோண்ட ஆரம்பித்தாள். தோண்டிக்கொண்டிருந்தபோது, ஒரு சத்தம்... அவள் அதிர்ச்சியடைந்து விட்டாள். அந்த சத்தம் முனீஸுக்குச் சொந்தமானது. குரல் இவ்வாறு அழைத்தது.

“அன்பான ஃபாஇஸா...''

ஆழமான கிணற்றுக்குள்ளிருந்து அழைப்பதைப்போல அந்தக் குரல் இருந்தது. ஃபாஇஸாவின் தொண்டை வரண்டு போனது. அவள் தன் நெஞ்சுப் பகுதியை அழுத்திப் பிடித்துக் கொண்டாள்- பிரிந்து பாய்ந்தோடும் இதயத்தைப் பிடித்து நிறுத்துவதைப்போல, முனீஸின் குரல் தொடர்ந்து ஒலித்தது.

“அன்பான ஃபாஇஸா... எனக்கு மூச்சுவிட முடியவில்லையே!''

ஃபாஇஸாவால் ஒரு வார்த்தைகூட பேசமுடியவில்லை. “மிகவும் பசிக்கிறது. தாகத்தால் இறந்துவிடும் நிலையில் இருக்கிறேன். ஒரு சொட்டு நீர் பருகி, ஒரு விதையைச் சாப்பிட்டு எவ்வளவு நாட்கள் ஆகிவிட்டன!''

ஃபாஇஸா ஏதோ கனவில் மூழ்கி விட்டிருப்பவளைப்போல, தன் விரல்களைக் கொண்டு குழியைத் தோண்டிக் கொண்டிருந்தாள். தோண்டித் தோண்டி, இறுதியில் முனீஸின் வட்டமான முகத்தைப் பார்க்கும் நிலைக்கு வந்தது. அந்தக் கண்கள் மெதுவாகத் திறந்தன: “சகோதரி, சிறிது நீர் கொண்டு வந்து தா.''

ஃபாஇஸா தோட்டத்திலிருந்த நீர் இருக்கும் பகுதிக்குச் சென்று, நீர் மொண்டு கொண்டு வந்து முனீஸின் முகத்தில் தெளித்தாள், பிறகு மீண்டும் மிகவும் வேகமாகக் கிளற ஆரம்பித்தாள். தோண்டித் தோண்டி, அவளை வெளியே எடுத்தாள். அவள் மொத்தத்தில் செயலற்ற நிலையில் இருந்தாள். ஃபாஇஸா அவளுடைய உடலில் ஒட்டியிருந்த மண்ணைத் தட்டி விட்டாள். அவள் ஆடியவாறு, சமையலறையை நோக்கி நடந்தாள். ஃபாஇஸாவிற்கு பதைபதைப்பு உண்டானது. சிறிதும் நம்ப முடியாத இந்தச் சம்பவத்தை மற்றவர்களிடம் எப்படி விளக்கிக் கூறுவது? அவள் குழம்பிப்போய் நின்றாள். அவள் மிகவும் கவனமாகவும் பதுங்கிப் பதுங்கியும் சமையலறையை நோக்கி நடந்தாள். முனீஸ்- தூசி, மண் ஆகியவை ஒட்டிய நிலையில் அங்கு நின்றுகொண்டிருந்தாள். சுத்தமில்லாத கைகளால் உணவை அள்ளி சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தாள். கண்கள் சுற்றிலும் பார்த்துக்கொண்டிருந்தன. முகத்தில் பயம் கலந்த ஒரு புன்னகை தவழ்ந்து கொண்டிருந்தது.

அவள் குட்டிகளைத் தேடும் பெண் சிங்கத்தைப்போல ஒரு சத்தத்தை உண்டாக்கினாள். அரைப் பாத்திரம் உணவைச் சாப்பிட்டு முடித்தவுடன், களைப்பின் காரணமாக இருக்க வேண்டும்- ஆடிக்கொண்டே வாசலில் இருந்த குழாயை நோக்கி நடந்தாள்.

பிறகு ஒரு பக்கெட்டை எடுத்து வைத்து நீரை நிறைத்தாள். கலங்கலாகக் காணப்பட்ட நீரை பருகினாள். ஒரு நிமிட நேரம் அசையாமல் நின்றுவிட்டு, ஏப்பம் விட்டாள். அதற்குப் பிறகு அணிந்திருந்த ஆடைகளைக் சுழற்றிவிட்டு, குளிப்பதற்காக தோட்டத்தில் இருந்த குளத்திற்குள் இறங்கினாள்.

ஃபாஇஸா, முனீஸின் படுக்கையறையை நோக்கி நடந்தாள். அங்கு யாரும் இருப்பது மாதிரி தெரியவில்லை. உள்ளாடையையும், உடுப்புகளையும், துவாலையையும் எடுத்துக் கொண்டு திரும்பவும் வாசலை நோக்கி நடந்தாள். முனீஸ் துவாலையை வாங்கி தலையிலிருந்து கீழ்வரை துவட்ட ஆரம்பித்தாள். பிறகு ஆடைகளை அணிந்து மாடியை நோக்கி நடந்தாள். எப்போதும் செய்வதைப்போல வானொலியின் அருகில் சென்று உட்கார்ந்தாள். ஃபாஇஸாவிற்கு பதைபதைப்பு உண்டானது. அவளும் மாடியை நோக்கி நடந்தாள். பிறகு முனீஸை விட்டு விலகி, ஒரு மூலையில் போய் உட்கார்ந்தாள்.

“என் அண்ணனுடைய சதித்திட்டத்தில் நீயும் என்னைக் கொல்வதற்காக சேர்ந்தாய்... இல்லையா? நாணமும் மானமும் இல்லாதவள்!''

ஃபாஇஸா நடந்த விஷயங்களை விளக்கிக் கூறுவதற்கு முயற்சித்தாள். ஆனால், அது கல்லுடன் உரையாடுவதைப்போல ஆனது.

“என்னுடைய முகம் வட்ட வடிவமானது. அதனால் மந்த புத்தியுடன் இருக்கக் கூடியவள் நான் என்றுதானே இவ்வளவு காலமும் நீ நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறாய்?''

“நீ என்ன சொல்கிறாய்? யாரால் அப்படியெல்லாம் சிந்திக்க முடியும்?''

“உன்னால்தான், நாயே!''

“கடவுள்மீது சத்தியம் பண்ணிக் கூறுகிறேன். அப்படியெல்லாம் நான் நினைக்கவே இல்லை''.

“நீ ஒரு முட்டாள். உன்னுடைய மனதை இப்போது என்னால் தெரிந்துகொள்ள முடியும். நான் ஒரு விவரம் கெட்டவள் என்று நீ நினைத்தாய். அது மட்டுமல்ல- வட்ட முகம் வேறு இருக்கிறதே! அதையும் மனதில் நினைத்துக்கொண்டு, என் அண்ணனின் மனைவியாக ஆகலாம் என்று நினைத்தாய். சரிதானா?''

“உண்மையிலேயே...''

“பேசாதே... பொய்யைச் சொல்லிவிட்டு, இப்போது சத்தியம் வேறு செய்கிறாயா?''

அதற்குப் பிறகு ஃபாஇஸா எதுவும் பேசவில்லை. முனீஸ் தொடர்ந்து சொன்னாள். “பார்... என் முகம் வட்டமாக இல்லை. இப்போது சிறிது நீளமாக ஆகிவிட்டிருக்கிறது... இல்லையா?''

ஃபாஇஸா அந்தப் பக்கம் பார்த்தாள். ஆச்சரியமாக இருந்தது. அவளுடைய முகம் ஒரு குதிரையின் முகத்தைப்போல நீளமாக ஆகிவிட்டிருந்தது. அவளுக்கு காய்ச்சல் வருவதைப் போல இருந்தது. உடலை அசைக்க முடியவில்லை. தான் ஒரு செவிடாகவோ குருடியாகவோ ஆகிவிட்டால் நன்றாக இருந்திருக்கும்- ஃபாஇஸா ஆசைப்பட்டாள். அப்படி இருந்திருந்தால், இப்படி ஒரு காட்சியைப் பார்க்கவோ கேட்கவோ நேர்ந்திருக்காதே! முனீஸ் தொடர்ந்து சொன்னாள்: “என் கண்களின் மணிகள்கூட நீளமானவையே!''

ஃபாஇஸா மீண்டும் பார்த்தாள். உண்மைதான்... அவளுடைய கண்மணிகள் நீளமானவையாகத்தான் இருந்தன.

அது மட்டுமல்ல- அவை சற்று சிவப்பு நிறத்தில் இருந்தன.

அதுவும் உண்மைதான் என்பதை ஃபாஇஸா புரிந்து கொண்டாள். நீளமாக, சிவப்பு நிறத்தில் இருந்த கண்மணிகள்.... அப்படியென்றால் அவளுடைய காலில் காயம் இல்லாமல் இருக்காது. ஃபாஇஸா சந்தேகப்பட்டாள். அப்போது முனீஸ் சொன்னாள்: “இல்லை.... காயம் எதுவுமில்லை.''

அவள் பேய் பிடித்தவளைப்போல விழுந்து விழுந்து சிரித்தாள். ஃபாஇஸா தப்பிப்பதற்கு ஒரு முயற்சி செய்து பார்த்தாள். ஆனால், முனீஸ் விடுவாளா என்ன? “உன்னுடைய வேலையெல்லாம் இங்கே வேண்டாம். மனம் நிறைய குருட்டு புத்தி. நான் உன்னுடன் சேர்ந்து வாழத்தான் தீர்மானித்திருக்கிறேன். நாம் இங்கிருந்து கிளம்புகிறோம். சகோதரர்கள்- சகோதரிகளைக் கொல்வதற்கு எதிராகச் செயல்படும் கூட்டம் ஏதாவது இருக்கிறதா என்று பார்க்க வேண்டும். அந்த அளவிற்கு மோசமானவளாக நீ நினைக்க வேண்டாம். உன்னுடைய அந்தப் பாழாய்ப் போன மண்டையில் தோன்றக் கூடிய குருட்டுத்தனமான சிந்தனைகள் அனைத்தையும் நான் அந்தந்த சமயத்திலேயே தெரிந்து கொள்வேன் என்பதை ஞாபகத்தில் வைத்துக்கொண்டால் போதும். புரியுதா?''

“புரிந்தது...''

“என் உம்மாவின் உம்மாவிற்கு பரலோகத்தில் நல்லது நடக்கட்டும். ஒரு பூனை இருந்தது. அது இருபத்து நான்கு மணி நேரம் ஒரு பெட்டிக்குள் சிக்கிக் கொண்டது. வெளியே வந்தபோது மெலிந்து போய், ஒரு நீளமான புத்தகத்தைப்போல இருந்தது. வெளியே வந்ததும், வயிறு முட்ட தின்ன ஆரம்பித்தது.