ஆண்கள் இல்லாத பெண்கள் - Page 10
- Details
- Category: புதினம்
- Published Date
- Written by சுரா
- Hits: 6400
இறுதியாக முனீஸ் அமைதியாக மாடியை நோக்கி நடந்தாள். அங்கு ஒரு மூலையில் போய் உட்கார்ந்து சிந்திக்க ஆரம்பித்தாள். சிறிது நேரம் கழித்து அமீர் வாசல் கதவிற்கு அருகில் வந்து நின்றான். அவன் மிகவும் கவலையில் மூழ்கியவனாகவும், பதைபதைப்பு கொண்டவனாகவும் இருந்தான்.
“நீ எங்கே இருந்தாய், வெட்கம் கெட்டவளே?''
முனீஸ் இதயபூர்வமாக புன்னகைத்தாள். கோபப்படும் அளவிற்கு எந்தவொரு விஷயமும் இதில் இருப்பதாக அவளுக்குத் தோன்றவில்லை.
“நீ குடும்பத்தின் மானத்தைக் கெடுத்து விட்டாய் இல்லையாடீ.....?'' அமீர் தொடர்ந்து சொன்னான்: “நீ கெட்டுப் போய் விட்டாய் என்ற விஷயத்தைத் தெரிந்து கொள்ளாத ஒரு ஆள்கூட இனி பாக்கியில்லை...''
“உங்களிடம் கேட்டுவிட்டுத்தானே நான் போனேன்? வெறுமனே சிறிது நடந்துவிட்டு வருகிறேன் என்று...''
“இந்த ஆர்ப்பாட்டங்களெல்லாம் நடந்து கொண்டிருக்கும் போது, வெளியே போகக் கூடாது என்று நான் சொன்னேன் அல்லவா, வெட்கம் கெட்டவளே?''
இதைக் கூறிவிட்டு, அவன் தன் பெல்ட்டைக் கழற்றி முனீஸை அடிக்க ஆரம்பித்தான். ஆனால், அவன் தன்னை எதற்காக அடிக்கி றான் என்பதே அவளுக்குப் புரியவில்லை. சிறிது நேரம் கழித்து அவள் கேட்டாள்.
“அமீர், என்னை எதற்காக இப்படி அடிக்கிறாய்? உங்களுக்கு ஏதாவது பிரச்சினைகள் உண்டாயினவா?'' இதைக் கேட்டதும் அமீரின் கோபம் அதிகமானது. அவன் சாப்பிடும் மேஜையிலிருந்த பழம் வெட்டப் பயன்படும் கத்தியை எடுத்து அவளுடைய மார்பிற்குள் ஆழமாக இறக்கினான்.
அந்த வகையில் இரண்டாவது முறையும் முனீஸ் வாழ்க்கைக்கு ‘சலாம்' கூறினாள்.
சத்தம், ஆரவாரம் ஆகியவற்றைக் கேட்டு ஆலியா வந்தாள். ரத்தத்தில் குளித்துக் கிடந்த முனீஸையும் அமீரின் கையிலிருந்த கத்தியையும் பார்த்து அவள் மயக்கமடைந்து விழுந்து விட்டாள். என்ன செய்ய வேண்டும் என்று தெரியாமல் அமீர் பயந்து நடுங்கிக் கொண்டிருந்தான். ஒரு ஆச்சரியமான விஷயத்தைப் பார்ப்பதைப்போல சில நிமிடங்கள் பார்த்துக்கொண்டு நின்று விட்டு அவன் கத்தியை மேஜையின்மீது வைத்தான். பிறகு மனதை மாற்றிக் கொண்டு கத்தியைத் திரும்பவும் கையில் எடுத்து, தன் பைக்குள் இருந்து கைக்குட்டையை எடுத்து விரல் அடையாளத்தைத் துடைத்தான். பிறகு திரும்பவும் மேஜையின்மீது அதை வைத்தான்.
அந்த நேரத்தில் கதவின் மணி அடித்தது. அமீர் அங்கு நடந்தான். அவனுடைய உம்மாவும் வாப்பாவும் அங்கு வந்திருந்தார்கள்.
“மூன்று காவல் நிலையங்களில் போய் விசாரித்தோம். எந்தவித தகவல்களும் கிடைக்கவில்லை என்று அவர்கள் கூறினார்கள்.''
அதைக் கூறி விட்டு அவர்கள் மாடிக்கு நடந்தார்கள். முதலில் அவர்கள் பார்த்தது ஆலியாவைத்தான். பிறகு முனீஸை... ஒரு நிமிடம் அவர்கள் பயத்துடன் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக்கொண்டார்கள். பிறகு உரத்த குரலில் வாய்விட்டு அழுதார்கள். தொடர்ந்து மயக்கமடைந்து விழுந்தார்கள்.
தரையில் கிடந்த நான்கு உடல்களையும் பார்த்து அமீர் என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் நின்று கொண்டிருந்தான். ‘கடவுளே, நான் எதற்கு இதைச் செய்தேன்.' அவன் தனக்குத்தானே கேட்டுக் கொண்டான்.
பயத்தை வரவழைக்கக்கூடிய அந்த காட்சியைப் பார்த்துக் கொண்டே அமீர் நாற்காலியின் கைப்பகுதியில் உட்கார்ந்திருந்தான். இனி சிறிதும் தாங்கிக்கொள்ள முடியாது என்ற நிலை வந்ததும், அவன் குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதான். சில நிமிடங்கள் அவன் அவ்வாறு அழுதுகொண்டிருந்தான். பிறகு கைக்குட்டையை எடுத்து தன் முகத்தைத் துடைத்தான். கைக்குட்டையில் ரத்தம் படர்ந்து விட்டிருப்பதை அவன் பார்த்தான்.
அவனுடைய உடலெங்கும் ஒருவித நடுக்கம் பரவியது. கைக்குட்டையை மேஜையின்மீது எறிந்தான். தொடர்ந்து மீண்டும் அந்தக் காட்சியையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். சுய உணர்வு திரும்பவும் கிடைப்பதற்கான அறிகுறி தெரியவில்லை. ஏதாவது செய்தே ஆகவேண்டும்.
அப்படிப்பட்ட நிலையில் கதவின் மணி மீண்டும் ஒலித்தது.
அவனுடைய இதயம் கடிகாரத்தைப் போல துடித்தது. அவன் எழுந்து சொன்னான்: “கடவுளே காப்பாத்தணும்.''
முனீஸைப் பற்றி பல காவல் நிலையங்களிலும் தகவல் கொடுத்திருந்ததன் காரணமாக ஒவ்வொரு நாளும் குறைந்தபட்சம் ஐந்து போலீஸ்காரர்களாவது வண்டியை நிறுத்திவிட்டு, கதவு மணியை ஒலிக்கச் செய்துகொண்டிருந்தார்கள். அவன் கதவை நோக்கி நடந்தான். கதவை அசைத்துத் திறந்தான்.
அங்கே ஃபாஇஸா நின்று கொண்டிருந்தாள்.
“ஹலோ...''
மறைந்து நின்றிருந்ததால், முதலில் அவனுடைய முகத்தை அவளால் தெளிவாகப் பார்க்க முடியவில்லை. “ஹலோ....'' தெளிவாகப் பார்த்ததும் அவளுக்குள் இருந்து ஒரு குரல் வெளியே வந்தது. அவன் குனிந்து தரையையே பார்த்தான்.
“கடவுளை மனதில் நினைத்துக் கொண்டு, உனக்கும் மயக்கம் வந்து சேரக் கூடாதா?''
ஃபாஇஸா பயத்துடன் அவனுடைய முகத்தையே பார்த்தாள். அவளுடைய குரலில் நடுக்கம் தெரிந்தது. “முனீஸைப் பற்றிய ஏதாவது தகவல்கள் கிடைத்தனவா என்பதைப் பற்றி விசாரிப்பதற்குத்தான் நான் வந்தேன்.''
அமீர் மாடியை நோக்கி விரலை நீட்டினான். அவள் அங்கு நடந்தாள். அவன் கீழேயே நின்றுகொண்டிருந்தான். அவள் திரும்பி வந்தபோது, வெளிறிப் போய் காணப்பட்டாள்.
“நீங்கள் அவர்களைக் கொன்று வீட்டீர்கள். இல்லையா?''
“முனீஸை மட்டும்...''
“இனி என்ன செய்யப் போறீங்க?''
“தெரியவில்லை.''
அவன் அதைக் கூறிவிட்டு, தரையில் ஒரு மூட்டையைப்போல படுத்து உருண்டான். அந்த நேரத்தில் ஃபாஇஸா இப்படி நினைத்தாள். ‘இறுதியில் இதோ எனக்கு வழியைக் கண்டுபிடித்து தந்திருக்கிறது...'
அவள் பர்தாவை அவிழ்த்து சுருட்டி ஒரு மூலையில் எறிந்தாள். பிறகு அமீருக்கு எதிரில் சுவரில் சாய்ந்தவாறு தரையில் உட்கார்ந் தாள். “நீங்கள் ஒரு ஆண். நீங்கள் அழக்கூடாது. ஏன் அழ வேண்டும்? உண்மையாகக் கூறப்போனால், சகோதரன் என்ற நிலையில் குடும்பத்தின் நல்லபெயரை நீங்கள் பத்திரமாகக் காப்பாற்றியிருக்கிறீர்கள். நீங்கள் அவளைக் கொன்றுவிட்டதாக கூறுகிறீர்களா? அது நல்லதுதான். சந்தேகம் இருக்கிறதா? ஒரு மாதகாலம் எங்கோ போய்விட்ட பெண் மரணமடைந்ததற்கு சமம்தான். ஒரு பெண் இப்படிப்பட்ட செயல்களைச் செய்யக்கூடாது. உண்மையிலேயே நீங்கள் செய்ததுதான் சரி... நல்லது. நானாகவே இருந்தாலும், இதையேதான் செய்திருப்பேன். அது பெற்ற தாய் வளர்த்ததன் விளைவு....''
அதைக் கூறிவிட்டு, அவள் மார்பகங்களுக்கு இடையில் இருந்த துணியை எடுத்து அவனிடம் கொடுத்தாள்.
அமீர் அழுகையை நிறுத்தினான். அவள் கொடுத்த துணியில் மூக்கைச் சிந்தினான். யாராவது வந்து சமாதானம் கூறமாட்டார்களா என்று காத்துக்கொண்டிருந்த அவனுக்கு வானத்திலிருந்து இறங்கி வந்ததைப்போல அது இருந்தது.
அந்தச் சூழ்நிலையில் இப்படிப்பட்ட ஒரு சிந்தனை அவனுக்குள் உண்டானது.
“என்ன ஒரு அசிங்கம் பிடித்த பெண்ணாக இவள் இருக்கிறாள்! தரையில் சப்பணம் போட்டு உட்கார்ந்திருக்கிறாள். பிறகு மார்பகங்களுக்கு மத்தியிலிருந்து துணியை எடுத்துத் தருகிறாள்.