Lekha Books

ஃபாஇஸா தன் உதடுகளைக் கடித்தாள். அவளுடைய மனதிற்குள் வெறுப்பு அதிகமாகிக் கொண்டிருந்தது.

“அதற்குப் பிறகு என்ன நடந்தது?''

“நீ என்ன நினைத்தாய்? திருமணம் திரும்பவும் ஒருமுறை நடந்தது. அது முடிந்தவுடன், அவளை அண்ணனின் வீட்டுக்கு அழைத்துக் கொண்டு சென்றோம். பிறகு இரண்டு மாதங்கள் கழித்து, திருட்டு நாய் திரும்பக் கொண்டு செல்வதற்கு வந்திருக்கு... என்னைக் குழந்தையாக ஆக்குவதற்கு! வேறு என்ன? ஒரு நாள் இரவு வேளையில் ஒரு விருந்து... அந்தக் கேடு கெட்டவனுக்குப் பிறந்தவள் என்ன தயார் பண்ணினாள் தெரியுமா? ஐரோப்பிய உணவு... ஏதோ சில தோலாலான துண்டுகளை ப்ளேட்டில் வைத்துத் தந்துவிட்டு, ‘மாமிசம்' என்கிறாள். நாய்களிடம் கூறுவதைப்போல... நாங்கள் யாரும் இவை எதையும் சாப்பிட்டதே இல்லை என்பதைப்போல. ‘அந்த நிமிடத்திலிருந்து எனக்குத் தோன்றியது- இவள் பழிவாங்குவதற்காக வந்திருக்கிறாள் என்று. போர் என்றால் போர். என் கையிலிருந்து கிடைத்தால், கிடைத்ததைப்போல உண்டாகும்.''

“அப்படிப்பட்ட ஒரு போர் பற்றிய தகவலையே அவள் என்னிடம் கூறவில்லையே!''

“அவள் என்ன சொல்லுவாள்? அப்படியே இல்லையென்றாலும், என்ன கூற முடியும்? என்னைவிட பெரிய ஆளாக இருக்க வேண்டும் என்று அவள் நினைக்கிறாள். இந்தப் பிறவியில். ஃபாஇஸாவின் கையிலிருந்து வாங்கிச் சாப்பிட்டவர்கள் ஒரே மாதிரி ‘மெஹப்' தருவதைத் தவிர, வேறு என்ன செய்வார்கள்? அதற்குப் பிறகுதான் இந்த அளவிற்கு தரம் தாழ்ந்த இந்தக் கேவலமான பிறவி ஒரு போர் தொடுக்கும் எண்ணத்துடன் வந்திருக்கிறாள்.''

“அது சரி...''

“அந்தச் சமயத்தில் நான் ஒரு சமையல் புத்தகத்தை வாங்கிக் கொண்டு வந்தேன். மாமிசமும், சோறும் தயாரிக்க தெரிந்துகொண்டு விட்டால் போதும், அதற்குப் பிறகு எதை வேண்டுமானாலும் அவள் உண்டாக்கிவிடலாம். நான் எல்லாவற்றையும் புரிந்துகொண்டேன்.''

“பிறகு உனக்குத் தெரியாமல் என்ன இருக்கிறது? அதில் எதுவுமே இல்லை. தினமும் வானொலியில் எப்படி சமையல் பண்ணுவது என்பதைப் பற்றித்தான் கூறிக்கொண்டிருக்கிறார்களே?''

“அவ்வளவுதான். எனக்கு அதை நிரூபித்துக் காட்ட வேண்டும். அதைத் தொடர்ந்து இன்னொரு விருந்து வைத்தேன்.''

“எப்போது?''

“ஒரு மாதத்திற்கு முன்னால்... ஐரோப்பிய பாணி சமையல் இருக்கிறது என்று கூறி எல்லாரையும் வரவழைத்தேன். போய் மிர்காவன்ஷைக் கைக்குள் போட்டு, எட்டு மிக்னான் நிறைத்துக்கொண்டு வந்தேன். ஒரு ஆளுக்கு ஒன்று... ஃப்ரெஞ்ச் கடலை, பச்சைப் பயறு, வெளியிலிருந்து வாங்கிக்கொண்டு வந்த தக்காளி, உருளைக்கிழங்கு- இப்படி எல்லாவற்றையும் வாங்கிக் கொண்டு வந்தேன். அரிசியையும் பயறையும் சேர்த்து ‘சாலட்' உண்டாக்கினேன். கீரையையும் தயிரையும் ஒன்று சேர்த்தேன். என் தங்கமே, மாமிசத்திற்கு நான் ஒரு சட்னி தயார் பண்ணியிருந்தேன். இந்தப் பிறவியில் நீ இந்த மாதிரி சாப்பிட்டிருக்க மாட்டாய். நல்ல பெரிய பீச்சையும் இனிப்புகளையும் கசப்பான செரியையும் நானே கடைக்குப் போய் வாங்கிக்கொண்டு வந்தேன். ராணுவ அதிகாரியின் உதவியாளரை அனுப்பி, வோட்கா கொண்டு வரும்படி செய்தேன். அதை ஒரு கைப்பாத்திரத்தில் வைத்து பாட்டியின் புட்டிக்குள் பனிக்கட்டிகளை வைத்து, அதன்மீது வைத்தேன்.''

முனீஸ் அவளையே ஆர்வத்துடன் பார்த்தாள்: “ஏன் அப்படிச் செய்தாய்?''

ஃபாஇஸா புன்னகைத்தாள்: “வோட்கா குளிர்ச்சியாக இருக்க வேண்டாமா? அதனால்தான்...''

“அப்படியா?''

“நீ சற்று அதைப் பார்க்க வேண்டும்.''

“என்னை ஏன் அழைக்கவில்லை?''

“அதற்கு... அமீர் சிராஸில் இருந்தானே? இரவு வேளையில் நீ தனியாக திரும்பிச் செல்ல முடியாது என்று நான் நினைத்தேன்.''

“அது சரிதான்...''

“ஆனால்... ஒரு விஷயம் கூறட்டுமா? எல்லாரும் நன்றாகச் சாப்பிட்டார்கள். நன்றாக இருக்கிறது என்று கூறவும் செய்தார்கள். அவளோ அந்த நிமிடமே செத்துப் போவதைப்போல ஆகிவிட்டாள்.''

“பர்வீனா?''

“நீ என்ன நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறாய்? அதற்குப் பிறகு அவள் என்ன செய்தாள் என்று தெரியுமா?''

“தெரியாது...''

“தங்கமே ஃபௌஸீன்னு ஒரு உரத்த சத்தம்... அவளுடைய தைரியத்தைப் பார்க்க வேண்டும். அந்த கேடு கெட்ட பெண் அழைத்ததைக் கேட்டாயா? தங்கமே ஃபௌஸீ. என்று ஃபாஇஸா என்று வாயைத் திறந்து அழைத்தால் சிறிது சேதம் உண்டாகி விடும்போல... அதற்குப் பிறகு, அவள் கூறியதைக் கேள். ‘தங்கமே ஃபௌஸீ... நான் ஒரு விஷயம் சொல்லட்டுமா? மிக்னானை நிறைக்கிறப்போ, சட்னி உண்டாக்கக் கூடாது.' அருகில் இருப்பவர்கள் யாரும் கேட்காத அளவிற்கு அல்லவா அவள் கூறினாள்!''

“அப்படியா?''

“என்னுடைய அப்போதைய மனநிலையை உன்னால் நினைத்துப் பார்க்கக்கூட முடியாது. மிக்னானுடன் சட்னியைச் சேர்க்க கூடாது என்று யார் சொன்னார்கள் என்று நான் கேட்டேன். அவள் சொன்னாள், ‘நான் வானொலியில் கேட்டேன்' என்று. நான் சொன்னேன்- ‘நான் இதை புத்தகத்தில் வாசித்தேன்' என்று. அவள் சொன்னாள், ‘நானும் புத்தகத்தில் அப்படிப் பார்த்திருக்கிறேன்' என்று. நான் சொன்னேன், ‘நீ பார்த்த புத்தகம் தவறான ஒன்றாக இருக்கும்' என்று. அண்ணன் இடையில் புகுந்ததுதான் தப்பாகிவிட்டது. அண்ணனும் என் பக்கம் சேர்ந்தவுடன், அந்த பிச்சைக்காரிக்கு நிற்பதற்கு இடமில்லாமல் போய்விட்டது. இரவு முழுவதும் மூச்சுவிட முடியாமல் படுத்துக் கிடந்திருப்பாள்.''

ஃபாஇஸா சிறிது நேரம் கவலையும் ஆறுதலும் கலந்து கூறிய கதைகளைக் கேட்டு முனீஸ் தளர்ந்து போய்விட்டிருந்தாள். ஃபாஇஸா சொன்னாள். “ஆண்கள் எல்லாரும் வாசல் திண்ணைக்குப் போனவுடன், அவள் கழுவுவதற்கும் துடைப்பதற்கும் இருப்பதைப்போல அங்கே என்னுடனே இருந்துவிட்டாள்.''

அதற்குப் பிறகு ஃபாஇஸா எதுவும் பேசாமல் நகத்தைக் கடித்துக் கொண்டிருந்தாள். அந்த சம்பவத்தை நினைத்துப் பார்க்கக்கூட முடியாததைப்போல கண்ணீர் அவளின் கன்னங்களின் வழியாக வழிந்து கொண்டிருந்தது.

“ஆண்டவனை மனதில் நினைத்துக்கொண்டு, அழக்கூடாது.'' அதைக் கூறிவிட்டு, முனீஸ் அழ ஆரம்பித்தாள்.

“மேஜைகள் எல்லாவற்றையும் சுத்தம் செய்து முடித்தபிறகு அந்தப் பெண்ணாகப் பிறந்தவள் கூறுகிறாள்- ஆயுளின் பாதி நாட்கள் வரை ஹமீத் என்று கூறி' வெளியே சுற்றிக்கொண்டு திரிந்தவள்தானே? கன்னித்தன்மை என்ற போர்வையை நீக்குவதற்கு இப்போது நேரம் வந்துவிட்டது. சமையலறையில் சமையல் செய்கிறேன் என்று கூறிக்கொண்டு நேரத்தை வீண் பண்ணாதே.''

கண்ணீர் விழுந்து ஃபாஇஸாவின் பாவாடையை நனைத்தது.

முனீஸ் அதிர்ச்சியடைந்து விட்டாள். அவள் கேட்டாள்: “யார் ஹமீத்?''

“அவளுடைய அண்ணன்தான்- அந்த நாசமாய் போறவன்... அந்த அழுக்கு மூட்டை.. இந்த அளவிற்குப் போன நாற்றம் பிடித்தவள் தொலைந்து போகவில்லையே! இப்போது நானும் ஹமீதும்... எனக்கு அவனைப் பார்க்கவே எரிச்சலாக இருந்தது.