Lekha Books

இனி பூந்தோட்டத்தைக் கவனித்துக் கொள்வதற்கு ஒரு ஆளைத் தேட வேண்டும்.  குளிர்காலத்தின்போது அதைப் பார்த்துக் கொள்வதற்கு ஒரு ஆள் இல்லையென்றால், நிலைமை மிகவும் மோசமாக ஆகிவிடும். "ஆற்றின்கரையில் பெஞ்சைக் கொண்டு வந்து போட்டு சுற்றித் திரிந்துகொண்டிருக்கும் பார்வையாளர்களுக்கு அதை வாடகைக்குக் கொடுத்தால், தினமும் முப்பது தொமான் எந்தவித சிரமமும் இல்லாமல் சம்பாதிக்கலாம்.'' ஹொஸாங் சொன்னான். எல்லாரும் அதை ஏற்றுக்கொண்டார்கள்.

ஃபாத்மாவின் ஆரவாரமும் கூக்குரலும் பூந்தோட்டத்தின் அந்தப் பக்க எல்லையிலிருந்து உரத்துக் கேட்டுக்கொண்டிருக்கும். குழந்தைகளைக் குளிக்கச் செய்வதற்காக அவள் தன்னுடன் அழைத் துக் கொண்டு சென்றிருக்கிறாள். அவள் குழந்தைகளுக்கு அப்படி என்ன விளையாட்டுகளைக் கற்றுத் தருவாளோ தெரியவில்லை. மஹ்தொகத் அறைக்குள் இங்குமங்குமாக நடந்து கொண்டிருந்தாள். இடையில் அவ்வப்போது கதவிலும் சுவரிலும் தட்டும் சத்தம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. குழந்தையைப் பற்றி அவள் சிந்தித்து மனதில் நிம்மதி இல்லாமல் இருந்தாள்.

கர்ப்பம் என்றுதான் தோன்றுகிறது. அப்படியென்றால், அவர்கள் அவளைக் கொன்று விடுவார்கள். அவள் சிந்தித்தாள். கர்ப்பமாக இருந்தால், எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும்! சகோதரர்கள் எல்லாரும் ஒன்று சேர்ந்து பாய்ந்து அவளை அடித்தே கொன்றுவிடுவார்கள். அப்படி நடந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும்! குழந்தைகள் நாசமாகிப் போகாமல் வாழலாமே!

"என் கன்னித்தன்மை ஒரு மரத்தைப் போன்றது...' திடீரென்று மஹ்தொகத் சிந்தித்தாள். ஒரு கண்ணாடி வேண்டுமென்று தோன்றியது. சற்று முகத்தைப் பார்க்க வேண்டும். "நான் பசுமையாக நின்று கொண்டிருப்பதற்கு அதுதான் காரணமாக இருக்க வேண்டும்.''

அவளுடைய முகம் மஞ்சள் நிறம் கலந்த பச்சை நிறத்தில் இருந்தது. கண்களுக்குக் கீழே கறுப்பு நிறம் ஏறிவிட்டிருந்தது. நெற்றியில் நரம்பு நன்கு தெரிந்தது.

இஹ்திஸாமி கூறுவார்: ‘குளிர்ந்து போய் இருக்கிறாயே! பனிக்கட்டியைப்போல...'

இப்போது அவள் சிந்தித்தாள்: "பனிக்கட்டியைப்போல அல்ல... நான் ஒரு மரத்தைப் போன்றவள்... என்னை நானே பூமிக்குள் நட வேண்டும்... நான் வித்து அல்ல... என்னை நானே நட்டுக்கொள்ள வேண்டும்.'

இதை ஹொஸாங்கிடம் எப்படிக் கூறுவது? இப்படிக் கூறலாம்: "அண்ணா, நாம் உட்கார்ந்து சகோதர உணர்வுடன் பேசிக் கொண்டிருப்போம். தொழிற்சாலைகள் கம்பளி ஆடைகளை உற்பத்தி செய்யும் விஷயம் தெரியுமல்லவா?' ஆனால், இதைக் கூற ஆரம்பிக்கும்போது, ஆயிரம் கைகள் பற்றிய விஷயத்தையும் விளக்கிக் கூற வேண்டியதிருக்கும். அது அவளால் முடியாது. அதையெல்லாம் கூறினால், ஹொஸாங்கிற்குப் புரியவே புரியாது. ஆயிரக்கணக்கான தொழிற்சாலைகள் கம்பளி ஆடைகளைத் தயாரிக்கும் வேலையில் ஈடுபட்டிருக்க, அவள் அதை எப்படிக் கூறுவாள்? அவள் அதைத் தைத்திருக்க வேண்டிய அவசியமே இல்லையே!

சரி... இனி வேறு வழியில்லை. பூந்தோட்டத்தில் வசிப்பதற்கும், அடுத்த குளிர் காலம் ஆரம்பிப்பதற்கு முன்பே தன்னைத் தானே மரமாக நட்டுக் கொள்வதற்கும் அவள் தீர்மானித்து விட்டாள். ஆள் அனுப்பி தோட்ட வேலை செய்பவர்களிடம் நடுவதற்கான சரியான நேரத்தை கேட்டுத் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். அது அவளுக்குத் தெரியாது. அதில் பிரச்சினை எதுவுமில்லை. அந்த வகையில்தான் தான் ஒருவேளை இங்கு வளர்ந்து ஒரு மரமாகி விட்டிருக்கிறோம் என்று கூறலாம். குளத்திலிருக்கும் பாசியைவிட நிறத்தைக் கொண்ட பச்சை இலைகளாக குளத்தின் கரையில் வளர வேண்டும் என்பதுதான் அவளுடைய ஆசை. குளத்தின் பச்சை நிற வேறுபாடுகளுடன் அதற்குப் பிறகுதான் சண்டை போட்டுப் பார்க்க வேண்டும். மரமாக ஆவது என்று வந்துவிட்டால், புதிய தளிர் இலைகள் முளைத்து வரும். அவள் முழுக்க புத்தம் புது இலைகளைக் கொண்டு மூடப்படுவாள். அவள் தன்னுடைய தளிர் இலைகளைக் காற்றுக்குக் கொடுப்பாள். அந்த வகையில் பூந்தோட்டமெங்கும் ஏராளமான மஹ்தொகத்துகள். இனிப்பும் துவர்ப்பும் உள்ள எல்லா செர்ரி மரங்களும் வெட்டியெடுக்கப்படட்டும். மஹ்தொகத்திற்கு வளர்ந்து பரவி நிற்க வேண்டும் என்று தோன்றுகிறது. மஹ்தொகத் வளர்வாள். அவள் ஆயிரமாயிரம் கிளைகளையும் கொப்புகளையும் இட்டு வளர்வாள். உலகம் முழுவதும் படர்ந்து பரவி நிற்பாள். அமெரிக்கர்கள் அவளுடைய கொம்புகளை வாங்கி கலிஃபோர்னியாவிற்குக் கொண்டு செல்வார்கள். மஹ்தொகத் வனத்தை அவர்கள் மஹ்தெட் வனம் என்று அழைப்பார்கள். அப்படியே அழைக்கப்பட்டு அழைக்கப்பட்டு... மதுக் என்றும் சில இடங்களில் மாதுக் என்றும்கூட அழைப்பார்கள். நாநூறு வருடங்கள் கடந்தோடிய பிறகு ஒருநாள், மொழி அறிஞர்கள் நெற்றியில் விறகுக் கொள்ளியைப்போல எழுந்து நின்று கொண்டிருக்கும் நரம்புகளுடன், வெப்பம் உண்டாக்கும் வாதம், எதிர்வாதங்களில் மூழ்கி இறுதியில் கண்டுபிடிப்பார்கள்- இரண்டு சொற்களின் ஆரம்ப சொல் ‘மதீகின்' என்று அது ஆஃப்ரிக்காவின் சொல். அப்போது தாவரவியல் வல்லுநர்கள் அதைக் கண்டிப்பதற்காக வந்து நிற்பார்கள். குளிர் பிரதேசத்தில் வளரும் மரம் எந்தக் காலத்திலும் ஆஃப்ரிக்காவிலிருந்து வருவதற்கு வழியே இல்லை என்பார்கள் அவர்கள்.

மஹ்தொகத் அதற்குப் பிறகும்... பிறகும்... தன் தலையைச் சுவரின்மீது மோதச் செய்து கொண்டிருந்தாள். இறுதியில் கண்ணீரில் மூழ்கி விட்டிருந்தாள். தேம்பித் தேம்பி அழுதபோது, அவள் நினைத்தாள். எது எப்படி இருந்தாலும், இந்த வருடமே ஆஃப்ரிக்காவிற்குச் சென்றாக வேண்டும். பிறகு, அங்கு மரமாக வளரவேண்டும். வெப்பம் நிறைந்த சூழ்நிலையில் வளர்வதைத்தான் அவள் விரும்பினாள். உற்சாகமடையும் அளவிற்கு எப்போதும் அவளுக்குள் இருந்து கொண்டிருக்கும் விருப்பம் அதுதான்.

ஃபாஇஸா

நீண்ட நாட்களாக தயங்கிக்கொண்டு நின்ற பிறகு, 1953-ஆகஸ்டு மாதம் இருபத்தைந்தாம் தேதி சாயங்காலம் நான்கு மணிக்கு ஃபாஇஸா இந்த மாதிரியாக ஒரு தீர்மானத்திற்கு வந்து சேர்ந்தாள். பேசாமல் இருப்பதால், இனி எந்தவொரு பயனுமில்லை. அனைத்தும் வெடித்துச் சிதறி அழிந்துபோய்விட்டிருக்கும் என்பதுதான் பலன்... தன்னுடைய உரிமைகளைப் பாதுகாத்துக் காப்பாற்ற வேண்டியதிருக்கிறது.

மனம் எந்த அளவிற்கு உறுதியாக இருந்தாலும், அதைத் தயார் பண்ணுவதற்கு ஒரு மணி நேரமானது. மெதுவாக சாக்ஸை மேல் நோக்கி இழுத்துவிட்டு, லினன் மேலாடைகளையும் பாவாடையையும் எடுத்து அணிந்தாள். ஆடைகளை அணியும்போது, அவள் ஒரு நிமிடம் சிந்தித்தாள். அமீர் அங்கு இருப்பானா? அந்தச் சிந்தனைகள் கடந்து வந்த நிமிடத்தில், உடலில் வெப்பம் உண்டாக ஆரம்பித்தது. அவன் அங்கு இருக்கும்பட்சம், கூற நினைத்தது எதையும் கூற முடியாத சூழ்நிலை உண்டாகும். எல்லாவற்றையும் மனதிற்குள்ளேயே மறைத்து வைக்கவேண்டிய நிலை உண்டாகும். தாங்கிக்கொள்ள முடியாத தொல்லைகளை மீண்டுமொருமுறை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டியதிருக்கும். கூற ஆரம்பிப்பதற்கு முன்னால்... இதற்கு முன்பும்- அந்த அனுபவம்தான் உண்டாகியிருக்கிறது. தயங்கிக்கொண்டு நின்றதன் இறுதியில் சாய்ந்து ஆடவும் தடுமாறவும் தொடங்குவாள்.

முகத்தில் பவுடர் பூசிக்கொண்டு கண்ணாடிக்கு முன்னால் நின்றுகொண்டிருந்தபோது, அவள் தனக்குத்தானே கூறிக் கொள்வதைப் போல கூறினாள்: "வயது அதிகரித்துக்கொண்டு வருகிறது.