Lekha Books

மஹ்தொகத்

அந்த பசுமையான, அழகான பூந்தோட்டம் (சுவர் கள் சேற்றையும் வைக்கோலையும் கொண்டு அமைக்கப்பட்டவை) ஆற்றைப் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தது. அதற்குப் பின்னால் கிராமம். நதி ஓடிக்கொண்டிருந்த பகுதியில் சுவர் இல்லை. நதிதான் எல்லை. எல்லையில் இனிப்பும் கசப்பும் உள்ள செர்ரிப்பழங்கள் ஏராளமாக இருந்தன. மூன்று அறைகளைக் கொண்ட ஒரு வீடு இருந்தது. (பாதி கிராமிய பாணியிலும் பாதி நாகரீக முறையிலும் அமைந்தது). வீட்டின் முன் பகுதியில் ஒரு குளம் காணப்பட்டது.

குளத்தில் நிறைய அழுக் கும் தவளைகளும்... குளத்தைச் சுற்றிலும் சரளைக் கற்கள் பரவிக் கிடந்தன. இங்குமங்குமாக மூங்கில்கள் வளர்ந்திருந் தன. மாலை நேரங் களில் அந்த மூங்கில்களின் இளம் பச்சை நிறங்கள் குளத்தின் அடர்த்தியான பச்சை நிறத்துடன் மவுனப் போராட்டம் நடத்திக் கொண்டிருந்தன. அது மஹ்தொகத்தை மனதில் அமைதி இல்லாமல் ஆக்கிக் கொண்டிருந்தது. அவளால் சண்டைகளைத் தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. காரணம் அது தான். ஒரு சாதாரண பெண்... இந்த உலகத்தில் உள்ள ஒவ்வொரு உயிரும் ஒன்றோடொன்று அனுசரித்துக் கொண்டு வாழ வேண்டுமென்று அவள் விரும்புகிறாள்.

"என்ன ஒரு பிரகாசமான நிறம்! எனினும்...'

அவள் சிந்தித்தாள்.

குளத்தின் கரையிலிருந்த ஒரு மரத்தினடியில் நீளமான ஒரு பெஞ்ச் இருந்தது. அதன் சிதிலமடைந்த நிலையைப் பார்த்தால், எங்கே அது சரிந்து இப்போது ஆற்றுக்குள் விழுந்துவிடுமோ என்று அதைப் பார்க்கும்போது தோன்றும். அந்த பெஞ்சில் அமர்ந்து கொண்டுதான் அவள் ஆற்றின் நீருக்கும் மூங்கில்களின் தோற்றங்களுக்குமிடையே நடந்து கொண்டிருக்கும் சண்டையைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பாள். வானத்தின் நீல நிறம் (சாயங்கால வேளைகளில் பச்சை நிறத்திற்கு அடர்த்தி அதிகமாக இருக்கும்) சுத்தமான ஒரு நீதிபதியைப்போல அவளுக்குத் தோன்றும்.

இளவேனிற் காலத்தில் மஹ்தொகத் எதையாவது தைத்துக் கொண்டோ, ஃப்ரெஞ்ச் படிப்பதைப் பற்றியோ, எங்காவது பயணம் போவதைப் பற்றியோ நினைத்துக் கொண்டோ இருப்பாள். காரணம்- குளிர்காலத்தின்போதுதான் சுத்தமான, குளிர்ந்த காற்றை சுவாசிக்க முடியும். கோடை காலத்தில் அது எதையும் பார்க்கவே முடியாது. ஏராளமான புகையும், பாய்ந்து போய்க்கொண்டிருக்கும் கார்களும், மனிதர்களும், சுழன்று அடித்துக் கொண்டிருக்கும் கார்மேகங்களைப் போன்ற தூசிப் படலங்களும், பிரகாசித்துக் கொண்டிருக்கும் சூரியனுக்குக் கீழே சோகத்துடன் காணப்படும் சாளரங்களும்தான் அப்போது கண்களில் படும்.

நாசம் பிடித்த விஷயம்! என்ன மனிதர்கள்! இந்த நாட்டின் வேதனைகளுக்கு சாளரங்கள் எந்தச் சமயத்திலும் ஒரு தீர்வாக இருக்கப் போவதில்லை. அவர்கள் ஏன் அதைப் புரிந்து கொள்ளாமல் இருக்கி றார்கள்?

மஹ்தொகத் அதைப் பற்றி சிந்தித்துப் பார்த்தாள்.

இந்தப் பூந்தோட்டத்திற்கு வரவேண்டும்... பிறகு குழந்தைகளின் தொல்லைகள் நிறைந்த மொழிகளைக் கேட்டுக் கொண்டிருக்க வேண்டும்... அவளுடைய மூத்த சகோதரன் ஹொஸாங்கின் ஒரே வற்புறுத்தல் அதுதான். பகல் முழுவதும் செர்ரிப் பழங்களைத் தின்று கொண்டு இங்குமங்குமாக அலைந்து கொண்டிருப்பான். இரவில் எந்த நேரமாக இருந்தாலும், கட்டித் தயிர் சாப்பிடுவான்.

"கட்டித் தயிர் கிராமிய உணவு.'

‘மிகவும் சுவையானது.'

‘குழந்தைகளைப் பார்த்தாய் அல்லவா? அதே நேரத்தில்- சாப்பாட்டுக்கு ஏதாவது குறை இருக்கிறதா? அவர்கள் நன்றாக சாப்பிட்டு வளரட்டும்...' அவளுடைய உம்மா கூறுவாள்.

பள்ளிக்கூட ஆசிரியையாக இருந்த காலத்தில் இஹ்திஸாமி ஆசிரியர் அவளிடம் கூறுவார்:

"பர்ஹானி டீச்சர்... இந்த நோட்டுப் புத்தகத்தை அங்கே வையுங்க... பர்ஹானி டீச்சர், அந்த மணியை அடிங்க... பர்ஹானி டீச்சர், ஸொக்ராவிடம் ஒரு விஷயம் கேட்கட்டுமா? என்ன வேண்டும்? எதுவுமே புரியவில்லை.'

அவளை ஒவ்வொரு காரியத்தையும் செய்ய வைப்பது என்பது அவருக்கு விருப்பமான விஷயமாக இருந்தது. அது இருக்கட்டும். பரவாயில்லை. ஆனால், இன்னொரு நாள் இஹ்திஸாமி ஆசிரியர் அவளிடம் கூறினார். "பர்ஹானி டீச்சர், இன்று இரவு ஒரு திரைப்படம் பார்ப்பதற்கு வருகிறீர்களா? நல்ல ஒரு திரைப்படம் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது.'

மஹ்தொகத் வெளிறிப் போய்விட்டாள். இப்படி ஒரு அவமானச் செயலுக்கு என்ன பதில் கூறுவது என்றே அவளுக்குத் தெரியவில்லை. அவர் தன்னைப் பற்றி என்னதான் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்? அவருடைய மனதில் எப்படிப்பட்ட நினைப்பு இருக்கிறது! அந்த ஆசிரியர் தன்னிடம் பேசும்போது புன்னகைப்பதற்கு காரணம் இல்லாமல் இல்லை. அவர் என்னவோ மனதில் கற்பனை பண்ணிக் கொண்டிருக்கிறார். அவர் ஏதோ தவறான எண்ணத்தில் இருக்கிறார். தான் யார் என்பதைக் காட்டியே ஆக வேண்டும். மஹ்தொகத் பள்ளிக்கூடத்திற்குச் செல்வதையே அத்துடன் நிறுத்திக் கொண்டாள். அந்த ஆசிரியர் வரலாற்று ஆசிரியையான அதாஈ டீச்சரைத் திருமணம் செய்து கொண்டுவிட்டதாக அடுத்த வருடமே அவளுக்கு செய்தி தெரிய வந்தது. மனதிற்குள் அதிர்ச்சியடைந்துவிட்டாள்.

‘என்ன இருந்தாலும்... உன்னுடைய அன்பான வாப்பா விரும்புகிற அளவிற்கு பணம் சம்பாதித்துக் கொடுத்திருக்கிறார் அல்லவா?'

அப்படியென்றால் அதுதான் விஷயம்... அடுத்த குளிர்காலம் முழுவதும் அவள் தைத்துக் கொண்டு நேரத்தைப் போக்கினாள். ஹொஸாங்கின் மூத்த இரண்டு பிள்ளைகளுக்குத்தான் அவற்றை அவள் தைத்துக் கொண்டிருந்தாள். குழந்தைகள் இப்போதுதான் நடக்க ஆரம்பித்திருந்தன. பத்து வருடங்கள் கடந்தபிறகு, அவள் மீண்டும் ஐந்து பிள்ளைகளுக்கு ஆடைகள் தைத்துக் கொடுத்தாள்.

‘இவ்வளவு பிள்ளைகள் எதற்கு? புரியவே இல்லை....'

அப்போது ஹொஸாங் கூறுவான்: ‘தேவை என்று நினைத்தா நடக்கிறது? நான் என்ன செய்வது?'

‘சரிதான்... அவன் என்ன செய்வான்?' மஹ்தொகத் மனதிற்குள் நினைப்பாள்.

சமீபத்தில் ஜூலி ஆன்ட்ரூஸ் நடித்த ஒரு திரைப்படத்தை அவள் பார்த்தாள். கணவன் ஆஸ்ட்ரியாவைச் சேர்ந்தவன். மொத்தம் ஏழு பிள்ளைகள். விசில் அடித்துக் கொண்டே அவன் பிள்ளைகளை இங்குமங்குமாக விரட்டிக் கொண்டு இருப்பான். இறுதியில் அவன் ஜூலியை திருமணம் செய்து கொண்டான். அவள் கன்யாஸ்த்ரீயாக ஆகவேண்டும் என்று மடத்தைத் தேடிச் சென்றவள். எட்டாவது குழந்தை வயிற்றில் இருந்தபோதுதான், திருமணம் செய்துகொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணம் தோன்றுகிறது. அதுதான் நல்லது என்று தோன்றுகிறது. குறிப்பாக- ஜெர்மன்காரர்கள் வந்து, காரியங்கள் அனைத்தும் நொடி நேரத்தில் நடந்தபோது...

‘நானும் ஜூலியைப்போலவேதான்...' அவள் தன் மனதில் நினைத்தாள்.

அவள் கூறியதென்னவோ உண்மைதான். அவளும் ஜூலியைப் போலவேதான்... கால் ஒடிந்த ஒரு எறும்பைக் கண்டுவிட்டால் போதும், அவள் கண்கலங்கி விடுவாள். தெருவில் சுற்றித் திரிந்து கொண்டிருக்கும் சொறி நாய்க்கு நான்கு முறை அவள் உணவு கொடுத்திருக்கிறாள். தன்னிடம் புத்தம் புதிதாக இருந்த ஒரே மேலாடையைக் கொண்டு போய் பள்ளிக்கூட காவலாளிக்கு அவள் கொடுத்தாள்.