Lekha Books

ஃபாஇஸா எங்கோ வாசித்திருக்கிறாள்- வட்ட முகத்தைக் கொண்டவர்கள் மந்த புத்தி உள்ளவர்களாக இருப்பார்கள் என்று.

அதை வாசித்து முடித்தவுடன், கண்ணாடியில் பார்க்க வேண்டும் என்ற ஆர்வம் உண்டானது. தன்னுடைய முகம் வட்டமான முகமல்ல என்ற விஷயம் அவளுக்குத் தெரியும். தன் முகம் குதிரையின் முகத்தைப் போன்றது என்று மற்றவர்கள் கூறி கேள்விப்பட்டிருக்கி றாள். அவளுடைய உம்மாவே அந்த மாதிரி எரிச்சலுடன் எவ்வளவோ முறை கூறியிருக்கிறாள். எது எப்படியிருந்தாலும் தான் ஒரு மந்த புத்தி கொண்ட பெண் இல்லையே! அதை உறுதிப்படுத்திக் கொள்வதற்குத்தான் அந்த வேகம்...

அதற்குப் பிறகு மனிதர்களின் குணத்தைக் கூர்ந்து கவனிப்பது என்பது வழக்கமாகிவிட்டது. சதுரமான முகத்தையும், சதுரமான தாடை எலும்பையும் கொண்டவன் அமீர். முனீஸின் முகம் வட்டவடிவமானது. முழுமையான வட்டம். கிட்டத்தட்ட நிலவு, கோழிமுட்டை- இவற்றுக்கு மத்தியில் அமைந்த ஒரு அமைப்பு. முனீஸ் மந்தபுத்தியைக் கொண்ட பெண் என்ற எண்ணம் அவளிடம் கொஞ்ச காலமாகவே இருக்கிறது. அவளைவிட முனீஸ் பத்து வயது மூத்தவளாக இருந்தாலும்கூட... எனினும், முனீஸுடன் கொண்டிருக்கும் நட்பு தொடர்ந்து இருந்து கொண்டிருப்பதற்கு வேறு சில காரணங்களும் இருக்கின்றன.

அமீர் இரண்டு வருடங்கள் கழித்து வந்திருக்கிறான். இப்போது அவள் தன்னுடைய தேவைக்காகவும் அமீரின் விஷயமாகவும்தான் முனீஸைப் பார்க்கவே வந்திருக்கிறாள். முனீஸ் நீண்ட முகத்தை உடையவளாக இருந்திருந்தால், ஃபாஇஸா, அமீர்- இருவரின் திருமணம் நடைபெறுவதற்கான உதவிகளைச் செய்து கொடுத்திருப்பாள். ஃபாஇஸா பல நேரங்களில் நினைப்பாள்- பாவம் அந்தப் பெண்! அந்த முகம் ஏன் அந்த அளவிற்கு வட்டமாக அமைந்துவிட்டது!

ஆலியா தேநீருடன் வந்தாள். அதைப் பருகிக்கொண்டிருந்தபோது, முனீஸின் பார்வை வானொலியை நோக்கி திரும்பியது. மூத்தவளாக இருந்தாலும், தன்னுடைய சொந்த வீட்டில் இருந்தாலும், அவள் அதை ‘ஆன்' செய்ய வேண்டுமென்று அப்போது நினைக்கவில்லை. அவள் கேட்டாள்: “வெளியே ஏதோ ஆரவாரம் கேட்கிறதோ?''

“ஆமாம்... விஷயம் மோசம்...''

“வெளியே செல்ல வேண்டாம் என்று அமீர் சொன்னான். வெளியே வெறிபிடித்துப் போய் மனிதர்கள் நின்று கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று சொன்னான்.''

“சொன்னது சரிதான்... என் வாடகைக் காருக்குப் பின்னால் ஒருவன் தாவி விழுந்துவிட்டான்.'' சிறிது நேரம் கழித்து அவள் கேட்டாள்: “பிறகு பர்வீனை எங்கேயாவது பார்த்தாயா?”

“ஒரு மாத காலமாக இல்லை.''

“என்ன காரணம்?''

“மகன் உடல் நலமில்லாமல் கிடக்கிறான். மஞ்சள் பித்தம் என்று அவள் சொன்னாள். ஆட்கள் போவது நல்லது இல்லை. மற்றவர்களுக்குப் பரவிவிடுமாம். அவள்தான் சொன்னாள்.''

“அப்படியென்றால், பார்க்கப் போகாமலிருந்தது நல்லதுதான்...''

முனீஸ் ஃபாஇஸாவை ஓரக்கண்களால் பார்த்தாள். அவள் ஏதாவது சொல்லுவாள். நாம் கேட்டுக் கொண்டிருப்போம் என்று எதிர்பார்த்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தாள். ஃபாஇஸா அப்போது அவளிடம் கூறலாம் அல்லவா? அவளோ தரைவிரிப்பில் இருந்த பூக்களைப் பார்த்துக் கொண்டு அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தாள்.

ஃபாஇஸா தொடர்ந்து சொன்னாள்: “இந்த மாதிரியான ஒரு வெட்கம் கெட்ட பெண்ணை நான் என்னுடைய பிறவிலேயே பார்த்ததில்லை.''

முனீஸ் ஆச்சரியத்துடன் அவளைப் பார்த்தாள்: “என்ன?”

வெறும் எந்தவித கெட்ட நோக்கமும் இல்லாத கேள்விதான். ஆனால், ஃபாஇஸா வேறொன்றைப் பற்றி சிந்தித்தாள்- இந்தப் பெண்ணுக்கு வட்டமுகம் இல்லாமல் போயிருந்தால், எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும்?

“அவளுடைய நடத்தை அது... பத்துப் பதினைந்து வருடங்கள் கடந்த பிறகு இப்போதுதானே இதெல்லாம் தெரிய வருகிறது? வெளியே.... ஹா... எவ்வளவு நல்ல ஆள்... வெறும் தரை... எதற்கும் தயார் என்று வெளியேறினாள்....''

முனீஸ் அதிர்ச்சியடைந்து விட்டாள்: “பிறகு அவள் என்ன செய்ய வேண்டும்? மொழி சொல்ல வேண்டுமா?''

“இல்லை... ஒரு சின்ன பெண்தானே? மொழி அல்லாததையெல்லாம் அவள் செய்திருக்கிறாள். நாணமில்லாதவள். என் அண்ணன் பாவம்...''

முனீஸ் பதைபதைப்புடன் இருந்தாள். பர்வீனின் நாணம் கெட்ட செயல் என்ன என்பதை சிறிது நேரம் மனதில் நினைத்துப் பார்த்தாள். எதுவுமே புரியவில்லை. ஃபாஇஸாவின் வீட்டில் பல நேரங்களில் அவளைப் பார்த்திருக்கிறாள்.  அதேபோல விருந்திலும் மரண வீடுகளிலும் வைத்துப் பார்த்திருக்கிறாள். அவர்களுக்கிடையே ஒரு மாதிரியான ஈடுபாடுகூட உண்டாகிவிட்டிருந்தது. விருப்பமில்லாமல் போவதற்கு எந்தவொரு காரணமும் இல்லை.

முனீஸ் ஃபாஇஸாவைப் பார்த்தாள். அவளுக்கு அந்த நாணம் கெட்ட செயலைப் பற்றி தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். ஃபாஇஸா அழ ஆரம்பித்தாள். அவளுடைய கண்ணீர் முனீஸின் கண்களில் தெரிந்தது. முனீஸும் அழ ஆரம்பித்தாள். அது எப்போதும் நடக்கக் கூடியதுதான். யாராவது அழுவதைப் பார்த்துவிட்டால், அவளும் அழ ஆரம்பித்து விடுவாள். காரணமெதுவும் தெரிந்து அல்ல. முனீஸ் அவளைத் தேற்றினாள். “அழாதே அழாதே... கடவுளே! அழுற அளவுக்கு இப்போ இங்கே என்ன நடந்துவிட்டது?''

ஃபாஇஸா சுற்றிலும் தேடினாள். ஒரு டிஷ்யூ வேண்டும். ஆனால், அங்கு எங்குமில்லை. விரிந்து கிடக்கும் ‘சாடோர்' தலைப்பைக் கொண்டு அவள் தன் கண்களைத் துடைத்துக்கொண்டாள்.

“எனக்கு அவள்மீது எந்த அளவிற்கு அக்கறை இருக்கிறது என்ற விஷயம் உனக்குத் தெரியுமா? நான் இல்லை என்பதால், அவளுக்கு அங்கு பெரிய அளவில் சந்தோஷம் இருக்கும் என்று தோன்றுகிறதா? இதோ... கடந்த வருடம்தான் அண்ணனும் அவளும்... இரண்டு பேரும் பிரிந்தார்கள். தவறு அவள் பக்கம்தான். பெட்டியைத் தூக்கிக் கொண்டு அந்த விவரம் கெட்ட பெண் தன்னுடைய உம்மாவின் வீட்டுக்குப் போய்விட்டாள். கொஞ்சமாவது நாணமும் மானமும் இருப்பவர்கள் இந்த வேலையைச் செய்ய மாட்டார்கள். அதற்குப் பிறகு இதை யார் சரி பண்ணினது என்று தெரியுமா? இந்த... நான் ஊரில் இருக்கும் ஒரு ஆள்கூட மறக்காத அளவிற்கு ஒரு விருந்து வைத்தேன். அந்த மாமிச வியாபாரி மிர்காவன்ஷை சந்தோஷமடையச் செய்தேன். நல்ல மாமிசமாகப் பார்த்துத் தருவானே! முட்டை ஆப்பம் நான் பண்ணினேன். சோறு, ஆட்டுக்கறி ஆகியவற்றையும் நானே தயார் பண்ணினேன். அதே மாதிரி கோழி வறுவல்... கோழி வறுவல் என்றால் எப்படி என்கிறாய்? எலுமிச்சம்பழம், புதினா, மசாலா பொருட்கள்- எல்லாம் சேர்த்து அவை எல்லாவற்றையும் வாசலில் இருந்துகொண்டு வறுத்து எடுப்பதற்கு ஒன்றரை மணி நேரமானது. தயிரையும் தயார் பண்ணி வைத்தேன். தக்காளி வாங்கவில்லையா என்று நீ நினைக்கலாம். அதையும் நானே கடைக்குப் போய் வாங்கிக்கொண்டு வந்தேன். அந்த ராணுவ அதிகாரியின் உதவியாளர் மூலம் வோட்காவும் ஏற்பாடு செய்தேன். அவளுடைய தந்தையின் வாய்க்குள் அந்த வகையில் ஊற்றலாமே!''