Lekha Books

அந்தத் தலையில் ஓங்கி ஒரு அடி அடித்து, காதில் அணிந்திருந்த கல்லைச் சற்று உடைத்தால் என்ன என்று முதலில் தோன்றியது. என் அண்ணன் அங்கு இருக்கிறானே ‘அது மோசமான செயலாகிவிடுமே' என்று பிறகு தோன்றியது. நெருப்புப் போருக்கு நெருப்புப் போர்...! நான் சொன்னேன்: ‘பிறகு... அண்ணனுடன் சேர்ந்து சுற்றிக் கொண்டிருப்பது உண்மையிலேயே இவளைத் தவிர வேறு யார்? புத்திசாலிப் பெண்! பிறகு... நீ இன்னொரு விஷயம் சொன்னாயே! கன்னித்தன்மையைப் பற்றிய காரியம்... கன்னித்தன்மை என்பது ஒரு திரை இல்லையடி... அது ஒரு ஓட்டை... மூன்று குழந்தைகளைப் பெற்றெடுத்த பிறகும், அது ஒரு துவாரம் என்ற விஷயம் இப்போதும் தெரியவில்லையாடீ திரை அல்ல என்ற உண்மை... புரிந்துகொண்டாயா? அதற்குப் பிறகு வந்திருக்கிறாய்- ஆட்களைப் பற்றி தேவையற்ற விஷயங்களையெல்லாம் கூறிப் பரப்புவதற்கு...''

முனீஸ் தன் அழுகையை நிறுத்தினாள். அவள் ஃபாஇஸாவையே வெறித்துப் பார்த்தாள். ஃபாஇஸா தொடர்ந்து சொன்னாள்: “நான் அவளிடம் சொன்னேன்- ‘இனியும் அந்த நாற்றமெடுத்த வாயைத் திறந்தால், அறுத்து நூறு துண்டுகளாக்கி விடுவேன்.' எது எப்படி இருந்தாலும், அந்த நாய்க்கு என் அண்ணனிடம் பயம் என்ற ஒன்று இருக்கிறது அல்லவா? அதற்குப் பிறகு வாயைத் திறந்து ஒரு வார்த்தையாவது பேசவேண்டுமே!''

முனீஸ் எதுவும் பேசாமல் தரை விரிப்பில் இருந்த பூக்களையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அவள் தன் கண்களைத் துடைக்க, ஃபாஇஸா முனீஸின் முகத்தையே கூர்ந்து பார்த்தாள். அவள் தொடர்ந்து சொன்னாள்: “அவள் ஒரு பாம்புடீ ஒரு ஆளையாவது கொத்தாமல் அவள் நகர்ந்து செல்ல மாட்டாள். இனி என்னைப் பற்றி வாய்க்கு வந்ததை பேசிக்கொண்டு திரிவாள். அதனால் எனக்கு என்ன? இன்றுவரை ஆட்களைக் கொண்டு தேவையற்ற விஷயங்களைப் பேச வைக்காதவர்கள், அப்படிக் கேட்பவர்களைப் பார்த்து பயப்பட வேண்டிய அவசியமே இல்லையே!

என்னை கோபம் கொள்ள வைக்கும் விஷயம் அதுவல்ல. நான் மஹ்ஜபினிடம் சென்று கன்னித்தன்மை இருக்கிறது என்பதற்கான நற்சான்றிதழை வாங்கி, கண்ணாடி போட்டு சுவரில் தொங்கவிட வேண்டும்போல இருக்கிறது. அந்த குசும்பு செய்யும் பெண்ணுக்குப் புரிய வைப்பதற்காக.''

முனீஸின் பார்வை தரைவிரிப்பிலேயே இருந்தது. அவள் சொன்னாள்: “கன்னித்தன்மை என்பது ஒரு சவ்வு என்று உம்மா கூறுவாங்க. மேலேயிருந்து கீழே குதித்தால் அந்த சவ்வு கிழிந்துவிடும். அது ஒரு சவ்வு. அது கிழிந்து விடும்.''

“நீ என்ன சொல்கிறாய்? அது ஒரு ஓட்டைடீ.... சிறிய துவாரம். பிறகு... அது பெரிதாக ஆகும்...''

“அப்படியா?''

முனீஸ் வெளிறிப்போய் காணப்பட்டாள். ஃபாஇஸா அதை கவனித்தாள்: “என்ன ஆச்சு உனக்கு?''

“ஒண்ணுமில்லை... அது சவ்வுதான்!''

“இல்லையடீ... நான் புத்தகத்தில் வாசித்திருக்கிறேன்.  எவ்வளவோ இடங்களில்... அது ஒரு துவாரம்தான்...''

ஆலியா ஒரு தட்டில் பழங்களுடன் வந்தபோது அமீர் அங்கு வந்து சேர்ந்தான். ஃபாஇஸா அவனை மரியாதையுடன் வணங்கி வரவேற்றாள். அந்த சாப்பாட்டுப் பிரியன் பதிலுக்கு வணங்கிவிட்டு, சற்று விலகிச் சென்று ஒரு நாற்காலியில் போய் உட்கார்ந்தான். “வெளியே மொத்தத்தில் பைத்தியம் பிடித்த நிலை நிலவிக்கொண்டிருக்கிறது. வெளியே எங்கும் போகவேண்டாம்.'' அப்போதுதான் அவன் அந்த இரண்டு பெண்களின் கண்களும் கலங்கி இருப்பதைப் பார்த்தான். “ஏதாவது பிரச்சினையா?'' அவன் கேட்டான்.

முனீஸ் சொன்னாள்: “இல்லை...''

அமீரின் முக வெளிப்பாடு மாறியது. “ஏதாவது பிரச்சினை உண்டானதா என்று கேட்டேன்.''

“கடந்து சென்ற ஒவ்வொரு விஷயங்களையும் பற்றி பேசிக் கொண்டிருந்தோம்.'' ஃபாஇஸா சொன்னாள்.

“அதற்கு ஏன் அழவேண்டும்?''

“அது... நாங்கள் பெண்கள் அல்லவா?''

அமீர் சற்று புன்னகைத்தான்.

“சரி... நான் புறப்படுகிறேன்.'' ஃபாஇஸா சொன்னாள்.

“எங்கே? மொத்தத்தில் வெளியே ஒரே குழப்பமாக இருக்கிறது.''

அமீர் சொன்னான்.

“புறப்படணும். கொஞ்சம் நேரமாகி விட்டது.''

இரவில் தங்கிவிட்டுச் செல்லலாமே என்று அமீர் கூற நினைத்தான். ஆனால் நடக்காத விஷயம். வீட்டில் உள்ளவர்கள் கவலையில் இருப்பார்கள்.

“நான் கொண்டுவந்து விடுகிறேன்.'' அவன் சொன்னான்: “வந்ததில் சந்தோஷம்... இருந்தாலும், பெண்கள் தனியாக வெளியே நடந்து திரிவது நல்லதல்ல.''

“அந்த அளவிற்கு நிலைமை மோசமாக இல்லை, அமீர்.''

அமீர் நெற்றியைச் சுழித்தான்: “எப்படிப் பார்த்தாலும், பெண்கள் வெளியே நடந்து திரிவது நல்லதல்ல. முதலில் அதைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். அவர்கள் வீட்டுக்குள் இருக்க வேண்டியவர்கள். வெளியுலகம் என்பது ஆண்களுக்காக இருப்பது.''

ஃபாஇஸா அதற்கு பதிலெதுவும் கூறவில்லை. அமீருடன் வாதம் செய்வதால் எந்தவொரு பிரயோஜனமும் இல்லை. காரியம் நடந்து விட்டதே! இனி பர்வீன் அவளுக்கு ஒரு பிரச்சினையே இல்லை. அவளைப் பொறுத்தவரையில் அவை அனைத்தும் முடிந்து விட்டன.

அமீர் எழுந்தான். இருட்டுவதற்கு முன்பே வீட்டில் கொண்டு போய்விட வேண்டும். அவனுடன் சேர்ந்து தனியே போவது குறித்து அவளுக்கு சந்தோஷமே. “திரும்பிச் செல்லும்போது, பெரிய பிரச்சினைகள் இருக்காது என்று தோன்றுகிறது. அந்த வாடகைக் காரின் ஓட்டுனர் அப்படித்தான் சொன்னார்.'' அவள் சொன்னாள்.

முனீஸ்

1953-ஆம் வருடம் ஆகஸ்டு மாதம் இருபத்து ஏழாம் தேதி மாலை நான்கு மணிக்கு தெருவைப் பார்த்தவாறு மொட்டை மாடியில் முனீஸ் நின்றுகொண்டிருந்தாள். தூங்கி இப்போது சரியாக ஐம்பத்தாறு மணி நேரம் ஆகிவிட்டது. வெளியே செல்லக் கூடாது என்று அமீர் அவளிடம் கூறியிருக்கிறான்.

சாலைகள் படுவேகமாகப் பாய்ந்து சென்று கொண்டிருந்தவர்களால் நிறைந்திருந்தன. மனிதர்களைக் கொண்டு நிறைக்கப்பட்டிருந்த ட்ரக்குகள் கடந்து சென்றுகொண்டிருந்தன. தூரத்திலிருந்து ஒலித்த மெஷின் கன்னின் சத்தம் காதில் விழுந்தது.

சிறிய பூங்காவை நோக்கித் திறந்திருந்த சாளரத்தின் வழியாகப் பார்த்தவாறு, கற்பு என்பது ஒரு திரை என்று நம்பி முப்பத்து எட்டு வருடங்கள் தான் வாழ்ந்தது எப்படி என்பதைப் பற்றி அவள் சிந்தித்துக்கொண்டிருந்தாள். கற்பை இழந்துவிட்டால் எந்தச் சமயத்திலும் தீராத தெய்வக் கோபம் உண்டாகும் என்று எட்டு வயது நடக்கும்போது அவளிடம் அவர்கள் சொன்னார்கள். கற்பு என்பது வெறும் ஒரு துவாரம் என்பதையும் திரை ஒன்றுமில்லை என்பதையும் புரிந்துகொண்டு இப்போது மூன்று இரவுகளும் இரண்டு பகல்களுமாகி விட்டிருக்கின்றன. உள்ளே இருந்த என்னவெல்லாமோ நொறுங்கி விட்டதைப்போல அவளுக்குத் தோன்றியது. அவளுக்குக் கோபம் வந்தது. அவள் நினைத்துப் பார்த்தாள். இளம் வயதில், ஏறவேண்டும் என்ற ஆசையுடன் மரங்களை ஏக்கத்துடன் அவள் பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருப்பாள். உள்ளுக்குள் ஏதோ ஒன்று விழுந்து உடைவதைப்போல அவள் உணர்ந்தாள். அவளுக்குள் வெறுப்பு வந்து நிறைந்தது.