Lekha Books

வாழ்க்கையில் இருபத்தெட்டு வருடங்களும் இரண்டு மாதங்களும் கடந்து சென்றிருக்கின்றன.' அது அந்த அளவிற்கு அதிக வயதொன்றுமில்லை. கொஞ்சம் களைத்துப்போய் விட்டிருக்கிறாள். அவ்வளவுதான்...

ஷூக்களை அணிந்து, பர்ஸை எடுத்துக்கொண்டு படிகளில் இறங்கினாள். வாசலில் போடப்பட்டிருந்த பெஞ்சில் குளத்தைப் பார்த்துக் கொண்டு, பாட்டி உட்கார்ந்திருந்தாள். ஃபாஇஸாவின் ஷூக்களின் ஓசை அவளுடைய கவனத்தைத் திருப்பின. "வெளியே செல்கிறாயா?'' அவள் கேட்டாள்.

"ஆமாம்...''

"வேண்டாம். தெரியுதா? ஒரே கூட்டமாக இருக்கும்.''

பக்கத்து வீட்டு வானொலியின் சத்தம் உரக்க, இந்த வீட்டின் வாசல் வரை  கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. ஃபாஇஸா சற்று தயங்கி நின்றாள். பாட்டி கூறியது உண்மைதான்.

"அப்படியென்றால் அந்த ‘சாடோ'ரையாவது எடுத்துக்கொண்டு போ, மகளே.''

ஃபாஇஸா எதுவும் கூறாமல் மாடிக்கு ஏறிச் சென்றாள். ஆடைகளின் குவியலுக்கு மத்தியிலிருந்து பர்தாவை இழுத்து எடுத்தாள். கண்ணாடிக்கு முன்னால் போய் நின்றாள். மினுமினுத்துக் கொண்டிருந்த அந்த பர்தாவில் அந்த அளவிற்கு சுருக்கங்கள் விழுந்து காணப்பட்டன.

அமீர் பார்த்திருந்தால், கிண்டல் பண்ணுவதற்கு அது போதும். அமீர் கேலி செய்வது என்பது அவளுக்கு மிகவும் பிடித்த விஷயமாக இருந்தது. ஆனால், இப்படி அல்ல. திருமண விஷயத்தைச் சொல்லி வேண்டுமானால் கேலி செய்து கொள்ளட்டும் ஆனால், பவுடரைப் பற்றியெல்லாம் பேசினால், மனதில் கவலை தோன்றும். சில நேரங்களில் அழுதாலும் அழலாம். அமீருக்கு முன்னால் இருந்துகொண்டு அழுவது என்பது சற்று குறைச்சல்தான். வேறு வழியில்லை. அவள் படிகளில் இறங்கினாள். அந்தச் சமயம் அவளுடைய கையில் ‘சடோர்' இருந்தது.

அதற்குப் பிறகு பாட்டி எதுவும் கூறவில்லை. கொஞ்ச நாட்களாகவே அவள் ஆட்களுக்கு முன்னால் அறிவுரைகள் எதுவும் கூறுவதில்லை.

அவள் பாதையில் நடந்தாள். தூரத்திலிருந்து சத்தங்களும், ஆரவாரங்களும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தன. உடனே ஒரு வாடகைக் கார் வந்து கொண்டிருப்பதை அவள் பார்த்தாள். அதில் ஏறி உட்கார்ந்தாள்.

"ஸெஸாவர்.'' அவள் சொன்னாள்.

ஓட்டுநர் தன்னை கண்ணாடியின் வழியாகப் பார்ப்பதை அவள் பார்த்தாள். திருப்பத்தில் திரும்பும்போது அவன் கேட்டான். "பயம் இல்லையா! அங்கு ஒரே கூட்டமாக இருக்குமே!''

"வேறு வழி இல்லையே!''

"ஆனால், சுற்றி வளைத்துப் போகவேண்டியதிருக்கும். நேராக சாலையின் வழியாகச் செல்ல முடியாது. அது ஆபத்தானது.''

"இருக்கட்டும்...''

சிறிய சந்துகளின் வழியாக ஓட்டுநர் வாடகைக் காரை ஓட்டினான். ஒரு சந்திப்பை அடைந்தபோது, அங்கு வாகனங்கள் நிறைய நின்றிருந்தன. கார்களை நிறுத்தும்படி கூறியவாறு ஒரு ஆள் வழியில் நின்று கொண்டிருந்தான். திடீரென்று அவன் பாதையின் ஓரத்தை நோக்கி ஒரே தாவலாகத் தாவினான். அவன் ஓடிக்கொண்டிருந்தான். இன்னொரு மனிதன் அவனைப் பின்தொடர்ந்து ஓடிக்கொண்டிருந்தான். முன்னால் ஓடிக்கொண்டிருந்த ஆள் ஒரு சந்துக்குள் திரும்பி மறைந்து விட்டான். கார்கள் மீண்டும் ஓட ஆரம்பித்தன.

இன்னொரு ஆள் ஃபாஇஸா ஏறிய வாடகைக் காருக்குப் பின்னால் பாய்ந்து விழுந்தான். தொடர்ந்து ஒரு கத்தியால் பக்கவாட்டு கண்ணாடியை அடிக்க ஆரம்பித்தான்.  ஃபாஇஸா அந்தப் பக்கம் பார்க்கவேயில்லை. முழங்கால்களுக்கு மத்தியில் தன் தலையைக் குனிய வைத்துக்கொண்டு அவள் உட்கார்ந்திருந்தாள். இப்போதுதான் வெளியே புறப்பட்டு வந்ததற்காக வருத்தப்பட்டாள். ஓட்டுநர் திடீரென்று ப்ரேக்கை மிதித்தான். ஃபாஇஸாவின் தலை முன்னால் இருந்த இருக்கையில் போய் மோதியது. அவன் ஆக்ஸிலேட்டரில் பலமாக மிதித்தான்.

அவளுடைய உடல் பின்னோக்கி நகர்ந்தது. பாய்ந்து விழுந்த ஆள் வாடகைக் காரின் வெளிப்பகுதியிலிருந்து சிதறி கீழே விழுந்தான். ஓட்டுநர் சொன்னான் "ஆபத்து என்று சொன்னேன். அல்லவா? இன்றைய நாள் மோசமான நாள்.''

ஃபாஇஸா எதுவும் கூறவில்லை. ஓட்டுநர் முனகினான்: "தொலைஞ்சது! என்னிடம் சொன்ன விஷயம்தான்... என் மனைவி ஒரு டஜன் முறை சொன்னாள்- போக வேண்டாம்... போக வேண்டாம் என்று...''

அதற்கு ஃபாஇஸா எந்தவொரு பதிலும் கூறவில்லை. கண்ணாடியின் வழியாக அவன் வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதை அவள் விரும்பவில்லை. எந்தவிதத்திலாவது வெளியே கடந்து சென்றால் போதும் என்று அவள் விரும்பினாள்.

இறுதியாக இறங்க வேண்டிய இடத்தை அடைந்தாள். அவள் வாடகைப் பணத்தைக் கொடுத்தாள். சில்லறைக்காக காத்திருக்கவில்லை. அவனுடைய கை படுவதை அவள் தவிர்க்க நினைத்தாள்.

தூரத்திலிருந்து இப்போது ஆரவாரங்கள் கேட்டுக் கொண்டி ருந்தன. ஃபாஇஸா ‘பெல்'லை அழுத்தினாள். இரண்டு நிமிட நேரம் பொறுமையற்று காத்துக்கொண்டு நின்றதன் இறுதியில் ஆலியா வந்து கதவைத் திறந்தாள். அவளைப் பார்த்தபோது சரியாக இன்னும் தூங்காமல் இருப்பதைப்போல தோன்றியது. "என்ன? இப்போதும் தூக்கமா?'' ஃபாஇஸா கேட்டாள்.

மரியாதை நிமித்தம் ஆலியா பாதை ஒதுக்கிக் கொடுத்தாள்.

"முனீஸ் இல்லையா!'' ஃபாஇஸா கேட்டாள்.

“ம்... இருக்கிறாங்களே!''

“எங்கு?''

“மஜிலிஸில் இருப்பாங்க.''

ஃபாஇஸா உட்காரும் அறையை நோக்கி நடந்தாள். ஒரு அடி வைத்தவுடன் நினைத்தாள்- அவள் அங்குதான் இருப்பாள். இரண்டாவது அடியை வைத்தபோது தோன்றியது- இருக்க மாட்டாள். அவ்வாறு சிந்தித்துக் கொண்டே கதவிற்கு அருகில் வந்தாள். அதற்குள் அவள் ஐந்து அடிகள் வைத்திருந்தாள். இருப்பாள் என்ற எண்ணத்துடன் கதவைத் திறந்தாள். முனீஸ் வானொலிப் பெட்டிக்கு  முன்னால் என்னவோ சிந்தனையில் மூழ்கியவாறு அமர்ந்திருந்தாள். அங்கு அமீர் இல்லை. மேலே தூங்கிக்கொண்டு இருக்க வேண்டும் அவள் நினைத்தாள்.

முனீஸின் முகம் பிரகாசமானது. “தங்கமே! என்ன விசேஷங்கள்? கடவுளே? பார்த்து எவ்வளவு காலமாச்சு!'' மெதுவாக எழுந்து நின்று கொண்டே அவள் சொன்னாள். அவள் வானொலியின் சத்தத்தைக் குறைத்தாள்: “எங்கே இருந்தாய்? ஒரு தகவலும் இல்லையே!''

பெண்கள் இருவரும் ஒருவரையொருவர் இறுக அணைத்துக் கொண்டு, முத்தங்களைப் பரிமாறிக்கொண்டனர். தொடர்ந்து அவர்கள் வானொலிப் பெட்டிக்கு அருகிலேயே அமர்ந்திருந்தார்கள்.

“நீ தனியாக இருக்கிறாயா?'' ஃபாஇஸா கேட்டாள்.

“ஆமாம்... அவர்கள் எல்லாரும் மஸ்கட்டுக்குப் போய்விட்டார்கள்.''

“பிறகு ஏன் அந்த விஷயத்தை நீ என்னிடம் கூறவில்லை?''

“இதோ... அவர்கள் போய் இரண்டு நாட்கள்தான் ஆகியிருக்கின்றன.''

“அப்படியென்றால்... அமீர்?''

“இங்கே இல்லை. வேலைக்குப் போயிருக்கான்.''

“இந்த பிரச்சினைகளைப் பார்த்துக்கொண்டு  எப்படி வேலை செய்ய முடியும்?''

“வெளியே போறப்போ, இதோ நான் போகிறேன் என்று கூறுவான். எனக்கு எப்படி இதெல்லாம் தெரியும்?''

“சரி... விடு...''

“இப்போ சந்தோஷம்...''

“அதை விடு...''

“இல்லை.... உண்மையாகவே...! உனக்கு தேநீர் வேண்டுமா?''

“சிரமம் இல்லாமலிருந்தால்...''

முனீஸ் எழுந்து வானொலியை ‘ஆஃப்' செய்தாள். வானொலியை ஒலிக்கவிட்டால், பேச முடியாது. வெறுமனே சிறிது நடந்துவிட்டு, திரும்பி வந்து ஃபாஇஸாவிற்கு நேரெதிரில் எதுவுமே பேசாமல் உட்கார்ந்திருந்தாள்.