Lekha Books

பள்ளியில் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்த ஏழைகளின் நிகழ்ச்சியொன்றுக்கு கிலோ கணக்கில் இனிப்பு வாங்கிக் கொண்டுபோய் அனாதைகளுக்கு என்று கூறி கொடுத்தாள்.

‘எவ்வளவு நல்ல குழந்தைகள்!' மஹ்தொகத் மனதிற்குள் நினைத்தாள்.

அவர்களில் சிலரைத் தத்தெடுத்து தன்னுடைய சொந்தக் குழந்தைகளைப்போல நினைத்து காப்பாற்றி வளர்க்க வேண்டும் என்று அவள் ஆசைப்பட்டாள். அதில் என்ன தவறு இருக்கிறது? அருமையான ஆடைகளை அணிந்து, மூக்கில் இருந்து சளி ஒழுகாமல் நடக்கலாம். ‘மலம் கழிக்க வேண்டும்... மலம் கழிக்க வேண்டும்' என்று சத்தம் போட்டுக் கூறாமல் இருப்பார்கள்.

‘அதனால் என்ன பயன்?'

அது ஒரு மிகப் பெரிய கேள்விதான். சில நேரங்களில் அரசாங்கம் வானொலி மூலமாகவும் தொலைக்காட்சியின் வழியாகவும் அறிவிப்பதைக் கேட்கலாம்- அனாதைகளான குழந்தைகளின் விஷயத்தில் ஏதாவது செய்ய வேண்டுமென்று...

அரசாங்கமும் மஹ்தொகத்தும்- இருவருமே குழந்தைகளின் விஷயத்தில் மனதில் கவலைப்படுபவர்கள்தான். ஓராயிரம் கைகள் இருந்தால், வாரத்தில் ஐந்நூறு ஸ்வெட்டர்களைத் தைத்துக் கொடுத்துவிடலாம். இரண்டு கைகளைக் கொண்டு ஒரு ஸ்வெட்டர் வீதம் மொத்தத்தில் ஐந்நூறு ஸ்வெட்டர்கள்.

ஆனால், ஒரு ஆளுக்கு ஆயிரம் கைகள் கிடைக்காது அல்லவா? குளிர்காலத்தில், மாலை நேரங்களில் நடந்து செல்வாள். இவையெல்லாம் அவளுக்கு மிகவும் பிடித்த விஷயங்களே. அது மட்டுமல்ல- ஆயிரம் கையுறைகள் இருந்து, அவை ஒவ்வொன்றையும் அணிந்து வரும்போது, அதற்கே குறைந்தபட்சம் ஐந்து மணி நேரம் ஆகும்.

‘தேவையில்லையே! முதல் ஐந்நூறு கைகளைக் கொண்டு எஞ்சியிருக்கும் ஐநூறு கைகளில் உறைகளை அணிவிக்கலாம். அதற்கு அதிகபட்சம் மூன்று நிமிடங்கள் ஆகும்...

அது ஒரு பெரிய பிரச்சினையே இல்லை. அது சர்வசாதாரணமாக சரி பண்ணக் கூடியதே. அவையெல்லாம் அரசாங்கத்தின் பொறுப்பு கள். அவர்கள் ஸ்வெட்டர் தயாரிப்பதற்கான தொழிற்சாலைகளைத் திறக்கட்டும்.

மஹ்தொகத் தன் கால்களை குளத்தில் இருந்த நீருக்குள் இட்டு ஆட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.

அந்த ஊருக்கு வந்த முதல் நாளன்றே மஹ்தொகத் தோட்டத்திற்குச் சென்றாள். பிறகு, ஆற்றின் கரையிலிருந்து இறங்கி நீரில் போய் நின் றாள்.  நல்ல குளிர்ச்சியான காற்று வந்து மோதியவுடன் வேகமாக அவள் கரைக்கு வந்து விட்டாள். ஜலதோஷம் பிடித்துக்கொள்ளும். பாதங்களைச் செருப்புகளுக்குள் நுழைத்துவிட்டு தோட்டத்தை நோக்கி மீண்டும் நடந்தாள். கதவுகள் திறந்தே கிடந்தன. அப்போது உள்ளே வீசிக் கொண்டிருந்த ஈரமான காற்றுக்கு கோடை காலத்தில் இருப்பதைவிட வெப்பம் அதிகமாக இருந்தது. பல வருடங்களுக்கு  முன்னால் இஹ்திஸாமி கூறுவார்- தோட்டத்தில் பகல் வேளையில் வீசிக் கொண்டிருக்கும் ஈரமான காற்றை சுவாசிப்பது மிகவும் நல்லது என்று. காரணம்- மலர்கள் வெளியே விடும் ஆக்ஸிஜன்தான் அங்கு முழுவதும் நிறைந்திருக்கும். பூ மரங்கள் அனைத்தையும் வேருடன் பிடுங்கி பூந்தோட்டத்தில் நடுவதற்காக அவற்றைக் கொண்டு போனால்கூட அவர் அதைத்தான் கூறுவார்.

மஹ்தொகத் தோட்டத்தின் ஒற்றையடிப் பாதை வழியாக தூசி படிந்த சாளரங்களைப் பார்த்துக்கொண்டே நடந்தாள். அப்போது ஒரு குதிப்பின், ஒரு மூச்சு விடுதலின் சத்தம்... ஏதோ ஒன்றின் வெப்பமும் சுறுசுறுப்பும்... மனித உடல்களின் வாசனை...

மஹ்தொகத்தின் நெஞ்சு அடித்துக் கொண்டது. பதினைந்து வயது நிறைந்த ஃபாத்மா தோட்டத்தின் மூலையில் தோட்ட வேலை செய்யும் யாதல்லாவுடன் சுகத்தில் மூழ்கிக் கொண்டு நின்றிருந்தாள். அவனுடைய வழுக்கை விழுந்த தலையையும், கலங்கிக் காணப்படும் கண்களையும் பார்த்தால் பயம் உண்டாகும்.

சுற்றிலும் இருள் வந்து மூடியதைப்போல இருந்தது. கால்கள் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தன. மஹ்தொகத் மேஜையின் நுனிப்பகுதியை தன்னையே அறியாமல் எட்டிப் பிடித்தாள். கண்கள் அங்கேயே பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. அப்படி பார்த்துக் கொண்டு... பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருக்க, அவர்கள் அவளைப் பார்த்துவிட்டார்கள். அப்போது அவன் பதைபதைப்பைக் காட்ட ஆரம்பித்தான். தப்பித்து ஓட வேண்டும் போலவும் இருந்தது. முடியவில்லை. இப்போது அவன் அந்த இளம்பெண்ணை கண்ணில் இரக்கமே இல்லாமல் அடிக்க ஆரம்பித்தான். அந்த இளம்பெண் தன் கைகளை மஹ்தொகத்தை நோக்கி நீட்டினாள். மஹ்தொகத் தோட்டத்தை விட்டு வெளியேறி னாள். என்ன செய்ய வேண்டும் என்று அவளுக்குத் தெரியவில்லை. மஹ்தொகத் தூக்கத்தில் நடப்பதைப் போல ஆற்றின் கரையை நோக்கி வேகமாக நடந்தாள். வாந்தி வருவதைப்போல இருந்தது. தன் கைகளைக் கழுவிவிட்டு, பெஞ்சில் போய் உட்கார்ந்தாள்.

என்ன செய்வது?

போய் ஹொஸாங்கிடமும் அவனுடைய மனைவியிடமும் நடந்த விஷயத்தைக் கூறினால் என்ன? அவர்களுடைய பாதுகாப்பில்தானே ஃபாத்மா இருக்கிறாள்?

பதினைந்து வயது கொண்ட ஒரு சிறுமி... ச்சே...!

ஹொஸாங் அவளிடம் நன்றாகப் பேசுவான். சந்தேகமே இல்லை. பிறகு அவளை வழியனுப்பியும் வைப்பான். ஃபாத்மாவின் சகோதரர்கள் அவளை விட்டுவைக்க மாட்டார்கள்.

‘என்ன செய்வது?'

பொருட்கள் அனைத்தையும் சேகரித்துக் கட்டி வைத்து, டெஹ்ரானிற்குத் திரும்பிச் சென்றால் என்ன என்று அவள் நினைத்தாள். இந்தக் குழப்பங்களைவிட அதுதான் நல்லது.

‘அப்படியென்றால் என்ன செய்வது?'

மஹ்தொகத் அதிர்ச்சியடைந்து நின்றுகொண்டிருந்தாள். எனினும், மனதில் பயம் இருந்தாலும், தோட்டத்திற்குத் திரும்பவும் செல்லாமல் இருக்க முடியாது. அந்த இளம்பெண் பரபரப்பில் ‘சாடோ'ரை உடலின்மீது வாரி எடுத்து சுற்றிவிட்டிருந்தாள். முகம் காயம்பட்டு சிவந்திருந்தது.

"இத்தா...'' அவள் மஹ்தொகத்தின் கால்களில் விழுந்தாள்.

முனகுவதைப் பார்க்க வேண்டுமே! நாயைப்போல...' மஹ்தொகத் மனதிற்குள் நினைத்தாள்: "போடி... நாசமாய் போனவளே!''

"அப்படிச் சொல்லாதீங்க, சின்னம்மா... கடவுளை மனதில் நினைத்து, என்னைக் கொன்னுடுங்க. அதனால எனக்கு ஒண்ணும் ஆகப் போவது இல்லை!''

"பேசாதே... இங்கேயிருந்து போ...''

"கடவுள்மேல ஆணையாக சொல்றேன்... சின்னம்மா, நீங்க என்ன செய்தாலும், பரவாயில்லை... உம்மாவிடம் சொன்னால், அவங்க என்னைக் கொன்னுடுவாங்க.''

"நான் சொல்லப் போகிறேன்னு யார் சொன்னது?''

"நான் சொல்றது உண்மை. அந்த ஆளு என்னைத் திருமணம் செய்துகொள்வதாகச் சொன்னார். நாளையில இருந்து அந்த ஆளைப் பார்க்க மாட்டேன்.''

யாரிடமும் கூறப்போவதில்லை என்று உறுதிமொழி கிடைக்க வேண்டும். அப்படியென்றால்தான் அவள் அங்கிருந்து கிளம்புவாள்போல தெரிந்தது. அவளுடைய கைகள் மஹ்தொகத்தின் பாதங்களைத் தொட்டன. அப்போது மஹ்தொகத்திற்கு தாங்க முடியாத அளவிற்கு வெறுப்பு உண்டானது. அந்தச் சிறுமி தன் தலையைக் குனிந்துகொண்டே தோட்டத்தை நோக்கி திரும்பி நடந்து சென்றாள். மஹ்தொகத் நீண்ட பெருமூச்சை விட்டாள். அவளுக்கு அழவேண்டும்போல இருந்தது.

இப்போது மூன்று மாதங்கள் கடந்தோடிவிட்டன. சில நாட்களில் கோடைக் காலமும் முடிந்துவிடும். அவர்கள் எல்லாரும் நகரத்திற்குத் திரும்பிச் செல்லும் நாளை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தார்கள். யாதல்லா என்ற அந்த தோட்ட வேலை செய்யும் மனிதன் எதுவுமே கூறாமல் ஏன் போனான் என்ற விஷயம் யாருக்குமே தெரியாது. ஹொஸாங் சொன்னார்: "ஆச்சரியமாகத்தான் இருக்கிறது... தான் போகப் போவதில்லை என்று அவன் ஒரு நூறு முறை கூறியிருப்பான்...''