Lekha Books

 ஒரு தொடர்பும் கிடையாது. வந்து நிற்கும் பொது மக்கள் தோல்வியைத் தழுவுவதும், ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் வெற்றி பெறுவதும் எப்போதும் நடப்பதுதான். இருந்தாலும்-

ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் சீட்டை எடுத்துத் திருப்பினான். அங்கு கூடியிருந்த மக்கள் மகிழ்ச்சியால் துள்ளிக் குதித்தார்கள். அடுத்த நிமிடம் ஒரே ஆரவாரம்தான். முட்டாள் முத்தபா எந்தவித உணர்ச்சியையும் வெளியே காட்டிக் கொள்ளவில்லை.

“படமிருந்த சீட்டின் மேல் பணத்தை வைத்ததால், ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் முணுமுணுத்தவாறு முட்டாள் முத்தபாவின் கையில் ஒரு ரூபாயைச் சேர்த்துக் கொடுத்தான்.

“ஹாய்...வை ராஜா வை. எவன் வேணும்னாலும் வைக்கலாம். எந்த கழுதையோட மகன் வேணும்னாலும் வைக்கலாம். பார்த்து வைங்க”

விளையாட்டு ஆரம்பமானது. முட்டாள் முத்தபா சீட்டுகளை மிகவும் கவனமாகப் பார்த்தவாறு இரண்டு ரூபாய்களை வைத்தான்.

ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் சீட்டைத் திருப்பினான். படச்சீட்டு! -முட்டாள் முத்தபாவிற்கு நான்கு ரூபாய் கிடைத்தது.

விளையாட்டு மீண்டும் ஆரம்பித்தது. முட்டாள் முத்தபா நான்கு ரூபாய்களையும் அங்கு வைத்தான். ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் சீட்டைத் திருப்பினான். படம்! முட்டாள் முத்தபாவிற்கு எட்டு ரூபாய் கிடைத்தது.

ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கருக்கு கவலையும் அதோடு சேர்ந்து கோபமும் வந்தது. அங்கு கூடியிருந்தவர்கள் மகிழ்ச்சியால் கூக்குரலிட்டார்கள். ஒற்றைக் கண்ணன்

போக்கருக்கு அதைப் பார்த்து வெறி உண்டானது. முட்டாள் முத்தபா எட்டு ரூபாயையும் அங்கே வைத்தான். ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் சீட்டைத் திருப்பினான். படம்!

முட்டாள் முத்தபாவின் கையில் பதினாறு வெள்ளி ரூபாய் இருந்தது. அவன் அதைக் கையில் வைத்துக் கொண்டு இனிமையான ஓசையை எழுப்பினான். பிறகு அதில் இருந்து அடையாளமிருந்த ரூபாயைத் தனியே பிரித்தெடுத்தான். அதற்கு முத்தம் தந்தவாறு வேட்டி நுனியில் அதைக் கட்டி வைத்தான். அங்கு நின்றிருந்த மக்களைப் பார்த்துச் சொன்னான்.

“நான் இனிமேல் பிக்பாக்கெட் அடிக்கப் போறது இல்ல... நான் சாயா கடை வைக்கப் போறேன்!”

எது எப்படியோ முட்டாள் முத்தபா வெற்றிப் படியில் நின்று கொண்டிருந்தான். யானைவாரி ராமன் நாயர், தங்கச் சிலுவை தோமா, எட்டு காலி மம்மூந்து ஆகிய கலைஞர்கள் அவனுடன் நின்றிருந்தார்கள். அத்துடன் போராட்ட குணம் கொண்ட பொதுமக்களில் பெரும்பாலானவர்கள் அவனை வாழ்த்தினார்கள். முட்டாள் முத்தபாவின் வெற்றியைப் பற்றி ஊர்க்காரர்கள் எல்லோரும் அறிந்தார்கள். எல்லோரும் மிகவும் சந்தோஷப்பட்டார்கள். முட்டாள் முத்தபாவின் வெற்றி பொதுமக்களின் வெற்றி!

இருந்தாலும் ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கரின் தோல்வியைப் பார்த்து யாரும் வருத்தப்படுவதற்குத் தயாராக இல்லை. கள்ள சந்தைக்காரன், பதுக்கல் பேர்வழி, வெளிநாட்டு அரசாங்கத்தை ஆதரிப்பவன்- இப்படிப்பட்ட ஒரு மனிதனின் தோல்வியைப் பார்த்து யார்தான் வருத்தப்படுவார்கள்?

அன்று இரவு ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் ஸைனபாவிடம் சொன்னான்.

“மகளே, வாப்பா இன்னைக்கு பதினைஞ்சு ரூபா தோத்தாச்சு... அந்த முட்டாள் என்னை தோற்கடிச்சிட்டான்...”

அதற்கு ஸைனபா ஒரு வார்த்தைகூட பதில் சொல்லவில்லை. வருத்தப்படுவது மாதிரியோ, மகிழ்ச்சியைக் காட்டுவது மாதிரியோ எதுவுமே சொல்லவில்லை. ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கருக்கு கவலை, கோபம், பிடிவாதம்- எல்லாமே தோன்றியது. அவன் தனக்குள் சொன்னான்.

“இனியும் என்கிட்ட ரூபா இருக்கு. அந்த முட்டாள் கழுதை வரட்டும். இனியும் என்ன. விளையாடிப் பார்த்திடுவோம். சந்தை வரட்டும். போக்கர் யார்ன்றதை காட்டுறேன்...”

சந்தை வந்தது. ஆட்கள் கூடினார்கள். ஆரவாரம் உண்டாகத் தொடங்கியது. முத்தபாவின் தேநீர் கடை ஏற்கனவே திறக்கப்பட்டுவிட்டது. உண்மையாகச் சொல்லப் போனால் அங்கு தேநீர் கிடையாது. இருப்பது வெறும் சர்க்கரை போட்ட காப்பியும் அவித்த கடலையும் மட்டும் தான். இரண்டு மூன்று கண்ணாடி டம்ளர்களும், வாழையிலையும், ஒரு பழைய பெஞ்சும் அங்கு இருந்தன. இரண்டு கட்டிடங்களுக்கு இடையில் இருந்த ஒரு இடுங்கிய இடம் தான் கடை அங்கே சில துணிகளைப் போட்டு மறைத்து... ஒரு ஹோட்டல் உருவாகிவிட்டது. டம்ளரில் ஸ்பூனைப் போட்டு அடித்தவாறு முட்டாள் முத்தபா ஆட்களைப் பார்த்துச் சொன்னான்.

“ஹாய்! சூடான வயநாடன் காப்பி குடிச்சிட்டுப் போங்க. விலை குறைவு. குணமோ பெரியது. ஹாய்... சூடான வயநாடன் காப்பி!”

எல்லாமே மதியத்திற்கு முன்பே விற்பனையாகிவிட்டது. முட்டாள் முத்தபா காசுகளை எண்ணி பேப்பரில் சுற்றியவாறு ஒற்றைக்கண்ணன் போக்கரின் முன்னால் போய் நின்றான்.

விளையாட்டு ஜோராக ஆரம்பித்தது. ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் அன்று இருபது ரூபாய் தோற்றான். நடந்த விஷயத்தை அன்று இரவு ஸைனபாவிடம் சொன்னான். அதற்கு ஸைனபா சொன்னாள்.

“வாப்பா... அந்த விளையாட்டை இப்போ எல்லோரும் படிச்சிருப்பாங்க.”

“அடியே... என்ன பேசுற? எந்த இருபத்திரெண்டு வருஷத்துல இதுவரை யாரும் இந்த விளையாட்டைப் படிச்சதே இல்ல. ரெண்டு நாட்கள்ல அந்த மாறு கண்ணுப்பய எப்படி இதைப் படிச்சிருக்க முடியும்?”

ஸைனபா அதற்கு எந்தப் பதிலும் கூறவில்லை. ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் கேட்டான்.

“அந்தத் திருட்டு நாய்க்கு மூக்குல புகைவிடச் சொல்லித் தந்தது யாரு?”

“ஆ!”

அடுத்த சந்தை வந்தது. ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் நிறைய பணத்தை இழந்தான். இப்படியே பத்துப் பன்னிரண்டு சந்தைகள் கடந்தன. ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர்

பாப்பராகி விட்டான். கடன் வாங்கி அவன் விளையாடினான். இருந்தாலும் ஒரு பலனும் இல்லை. கடைசியில் முட்டாள் முத்தபாவிடம் ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் கெஞ்சியவாறு கேட்டான்.

“என் மகனே, இனிமேல் நீ விளையாட வராதே உனக்கு ஒவ்வொரு சந்தை அன்னைக்கும் நான் அஞ்சு ரூபா தந்திடுறேன். விட்டுடு...”

அதற்கு முட்டாள் முத்தபா சொன்னான்.

“எனக்கு காசு எதுவும் வேண்டாம். எனக்கு இப்போ சாயாகடை இருக்கு. ஸைனபாவை எனக்குக் கல்யாணம் பண்ணிக் கொடுத்திட்டா, நான் ஒரு நாள் கூட இந்த விளையாட்டுக்கு வர மாட்டேன்.”

இதுதான் அவனின் கடைசி நிபந்தனை!

ஸைனபாவை முட்டாள் முத்தபாவிற்குத் திருமணம் செய்து தர வேண்டும். அதற்கும் குறைவாக அவன் வேறு எதையும் ஏற்றுக்கொள்ள தயாராக இல்லை. அதற்கு கீழே இருக்கும் எதையும் போராட்ட குணம் கொண்ட பொதுமக்களும் ஏற்றுக் கொள்வதாக இல்லை.

இனி என்ன செய்வது?

ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் பொதுமக்களில் பலரையும் போய்ப் பார்த்தான். போலீஸ்காரர்களைப் பார்த்துச் சொன்னான். யானைவாரி ராமன் நாயரிடம் சொன்னான். தங்கச்சிலுவை தோமாவிடம் சொன்னான். எட்டுக்கால் மம்மூந்தைப் பார்த்துச் சொன்னான். எல்லோரும் சொல்லிவைத்த மாதிரி ஒரே கருத்தைத்தான் கூறினார்கள்.