Lekha Books

அவனின் வாப்பா ஒரு பெரிய திருட்டு குற்றத்தில் சிக்கி போலீஸ்காரர்களிடம் சண்டையிட்டதன் விளைவாக பல வருடங்களுக்கு முன்பு ஏதோ ஒரு சிறையில் கிடந்து மரணத்தைத் தழுவினான் என்று சொல்வார்கள். அதாவது... வீர சொர்க்கத்தை அடைந்திருக்கிறான். சொந்தம் என்று கூற அவனைப்

பொறுத்த வரை வேறு யாருமே இல்லை. அவனைப் பொதுவாக பாக்கெட்டடிக்காரன் முத்தபா என்றுதான் பொதுமக்கள் அழைப்பார்கள்.

முட்டாள் என்று முத்தபாவுக்குப் பெயர் வைத்தது மூன்று சீட்டுக்காரன் ஒற்றைக்கண்ணன் போக்கர்தான். ஒரு ரூபாய் கட்டணம் வாங்கிக் கொண்டு முத்தபாவிற்கு பீடியை இழுத்து எப்படி மூக்கு வழியே புகையை விடுவது என்ற அற்புத வித்தையைச் சொல்லித் தந்தது ஒற்றைக்கண்ணன் போக்கர்தான். ஆனால், முத்தபா கொடுத்ததென்னவோ வெறும் ஐந்தரை அணாதான் (ஒரு அணா- ஆறு பைசா)

'முட்டாள்னு சொல்லப்படுறவன் எனக்கு பத்தரை அணா இன்னும் பாக்கி தரணும். (16 அணா ஒரு ரூபாய்')' மூக்கு வழியா எப்படி புகை விடுறதுன்றதை அவனுக்கு நான் தான் சொல்லித் தந்தேன்...' என்பான் போக்கர்.

அவனின் இந்தக் கூற்று ஒரு வித குழப்பத்தை உண்டாக்கியதென்னவோ உண்மை. முட்டாள் முத்தபாவின் எதிர்காலத்தை அது ஓரளவிற்கு பாதித்தது என்பதை ஒத்துக் கொள்ளத்தான் வேண்டும். முட்டாள் முத்தபா உண்மையாகப் பார்க்கப்போனால் தங்கச் சிலுவை தோமா, யானைவாரி ராமன் நாயர் ஆகியோரிடம் தொழில் கற்றவன். ஒற்றைக்கண்ணன் போக்கர் இப்படிக் கூறியதால், மேலே சொன்ன பெரிய மனிதர்களான இரண்டு பேரும் முட்டாள் முத்தபாவை தங்களுக்கு வேண்டாதவன் என்று ஒதுக்க ஆரம்பித்தார்கள்.

முட்டாள் யாருக்கு வேண்டும்?

முட்டாள் முத்தபா பாக்கெட்டுக்குள் கையை விட்டு பணத்தைத் திருடும் தொழிலுக்கு வருவதற்கு முன்னால் பெருமைக்குரிய மூன்று சீட்டு விளையாட்டைக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்று ஒற்றைக்கண்ணன் போக்கரிடம் பயிற்சி பெறுவதற்காக பலமுறை அவன் முயற்சி செய்தான். பலரையும் வைத்து சிபாரிசு கூட செய்ய வைத்தான். ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் கோபத்துடன் கூறுவான்.

'போடா கழுதை கொஞ்சமாவது மூளையை வச்சிட்டு வா...'

அவன் சொன்னது உண்மைதான். எந்தத் தொழிலாக இருந்தாலும், கொஞ்சமாவது மூளை இருப்பதுதான் நல்லது. அதோடு சேர்ந்து கொஞ்சம் மூலதனமும் இருந்தால்... பேஷ்!

இது இரண்டுமே ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் அவர்களிடம் இருக்கின்றன. அப்படியென்றால் மூன்று சீட்டு விளையாடுவதற்கு வேறென்னவெல்லாம் வேண்டும்? சரித்திர மாணவர்கள் தெரிந்து கொள்வதற்காக நான் இங்கு கூறுகிறேன்.

ஒரு கட்டு புதிய சீட்டு. நல்ல நிலையில் உள்ள ஒரு நாளிதழின் கிழியாத ஒரு பழைய பக்கம். நான்கு சுத்தமான சிறிய கற்கள்... அந்த நான்கு கற்களும் பேப்பரை நன்கு விரித்து அதன் நான்கு முனைகளிலும் வைப்பதற்காகத்தான். முன் கூட்டியே எச்சரிக்கையாக இந்த ஏற்பாடுகளைச் செய்வதற்குக் காரணம், காற்றில் விரிக்கப்பட்டிருக்கும் நாளிதழ் பறந்து போய் விடக்கூடாது என்பதற்காகத்தான். பிறகு... புதிய சீட்டுக் கட்டில் இருந்து மூன்று சீட்டுகளை எடுக்க வேண்டும். ஒருபடச் சீட்டும் இரண்டு எண் சீட்டுகளும். ஒரு கையில் இரண்டு சீட்டுகளையும் இன்னொரு கையில் ஒரு சீட்டையும் விரல்களில் பிடித்துக் கொள்ள வேண்டும். பொதுமக்கள் நன்றாகப் பார்க்கும் வண்ணம் படம் உள்ள சீட்டு மேலே இருக்க வேண்டும். அடுத்து நம்முடைய நேர்மையை வெளிப்படுத்தும் வண்ணம், பிரபஞ்சத்துடன் உரத்த குரலில் பேச வேண்டும்.... இப்படித்தான்.

'ஹாய்...வை ராஜா வை. ஒண்ணு வச்சா ரெண்டு. ரெண்டு வச்சா நாலு... படத்துல வச்சா உங்களுக்கு. எண்ணுல வச்சா எனக்கு. ஹாய்!... பார்த்து வைங்க... மாயமில்ல, மந்திரமில்ல... ஹாய்! வை ராஜா வை. யார் வேணும்னாலும் வைக்கலாம். பார்த்து வைங்க...'

இப்படிக் கூறியவாறு சுர்ரென்று மூன்று சீட்டுகளையும் பேப்பரில் கவிழ்த்து வைக்க வேண்டும். முதலில் கீழே விழுவது படம் உள்ள சீட்டாக இருக்கலாம், இல்லாவிட்டால் எண் உள்ள சீட்டாகக் கூட இருக்கலாம். இருந்தாலும், இதையெல்லாம் கவனமாகப் பார்க்க வேண்டியது புரட்சி எண்ணங்களைக் கொண்ட பொதுமக்கள்தாம். பொதுமக்கள் நன்றாகக் கவனிக்கவும் செய்வார்கள்...எது எப்படியோ ஒன்று வைத்தால் இரண்டு கிடைக்கக் கூடிய ஒரு விஷயத்தை விரும்பாத பொது மக்களும் இருப்பார்களா என்ன? அவர்கள் காசு வைப்பார்கள். அணா வைப்பார்கள். ரூபாய் வைப்பார்கள்... ஐந்து ரூபாய், பத்து ரூபாய் என்று வைக்கிற பொதுமக்களும் இருக்கவே செய்வார்கள். இருந்தாலும், சீட்டுகளை மல்லாக்க விரித்துப் பார்க்கிற போது, கஷ்டம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்... பொது மக்கள் எல்லோருமே பணத்தை வைத்திருப்பது எண் உள்ள சிட்டிலாகத்தான் இருக்கும்.

ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் அந்தப் பணம் முழுவதையும் தான் எடுத்துக் கொள்வான். (அந்தப் பணத்தில் இருந்து ஒவ்வொரு சந்தைக்கும் வெளிநாட்டு அரசாங்கத்தின் ஆட்களான போலீஸ்காரர்களுக்கு இரண்டு ரூபாய் போயாக வேண்டும்.) இப்படித்தான் போர் பாரம்பரியம் உள்ள பொதுமக்கள் தோல்வியடைவதும், ஒற்றைக்கண்ணன் போக்கர் வெற்றி பெறுவதும் எப்போதும் நடக்கக் கூடிய ஒன்றாக இருந்தது. இப்படியே எப்போது விளையாடினாலும் நடக்கிறது என்றால், பொதுமக்கள் எப்படி ஒற்றைக்கண்ணன் போக்கரைத் தேடி வருவார்கள்? பொதுமக்கள் என்பவர்கள் ஒன்றுமே தெரியாத முட்டாள் கழுதைகளா என்ன? அப்படியெல்லாம் இல்லை என்று உலகத்திற்குக் காட்டுவதற்காக ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் ஒரு காரியம் செய்வான். பத்தில் ஒன்று என்றல்ல- ஆறு முறை ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் பொதுமக்களைத்தான் வெற்றி பெற வைப்பான். அதாவது... இப்படி வெற்றி பெறுகிற பொதுமக்கள் எப்போதும் ஒற்றைக்கண்ணன் போக்கரிடம் தொழில் கற்றுக் கொண்டிருக்கும் அப்ரண்டீஸாக இருப்பார்கள். இந்த ரகசியம் மற்ற பொதுமக்களுக்குத் தெரியவே தெரியாது. இதில் ஏதாவது வஞ்சனை இருக்கிறதா? சதித் திட்டம் இருக்கிறதா? எதுவுமே இல்லை. எல்லாமே க்ளீன்! இதுபோல ஏதாவதொரு இடத்தில் உட்கார்ந்து புத்திசாலித்தனத்துடன் செய்வதுதான் பாக்கெட்டடிக்காரன் முட்டாள் முத்தபாவின் தொழிலா என்ன?

ஒரு தொழில் என்று பார்த்தால் பாக்கெட்டிற்குள் கையை விட்டு பணத்தைத் திருடுவது என்பதை மோசமான ஒன்று என்று கூறுவதற்கில்லை. வெளிநாடுகளில் இந்தத் தொழில் அபரிமிதமான வளர்ச்சியை அடைந்திருக்கிறது. அங்கு இதற்கென கல்லூரிகளெல்லாம் கூட இருக்கின்றன. அது ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும்- இந்தத் தொழிலைச் செய்வதாக இருந்தால், அதற்கு ஒரு முழுமையான கவனம் வேண்டும். பொறுமை இருக்க வேண்டும். பிறகு... கொஞ்சமாவது மூளை இருக்க வேண்டும்.