Lekha Books

ஸைனபா வாழைக்குலையுடன் பயங்கரமாக நனைந்து கரையில் ஏறினாள். இப்படியொரு ஆள் கரையில் நின்று கொண்டிருப்பான் என்பதை அவள் கொஞ்சமும் எதிர்பார்க்கவில்லை. முட்டாள் முத்தபாவைப் பார்த்தபோது வாழைக்குலை தானாகவே கீழே விழுந்தது. அவளின் முகம் சிவந்துவிட்டது. அடுத்த நிமிடம் வெலவெலத்துப் போய் அவள் நின்றாள். தலைமுடியில் இருந்து நீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது. ஈரம் சொட்டச் சொட்ட பெரிய ஒரு குற்ற உணர்வுடன் தலையைக் குனிந்தவாறு முட்டாள் முத்தபாவின் முன்னாள் நின்றிருந்தாள்.

“ஸைனபா! -முட்டாள் முத்தபா மெதுவான குரலில் அழைத்தான். அந்த அழைப்பில் அன்பும், வேதனையும், பதைபதைப்பும்... எல்லாமே கலந்திருந்தன என்பதுதான் வரலாறு.

“என்ன?” -ஸைனபா மெல்லிய குரலில் கேட்டாள்.

“நீ இப்படிச் செஞ்சது சரியா?”

“இல்ல...”

“போயி சீக்கிரமா தலையை துவட்டிட்டு முண்டையும் ஜாக்கெட்டையும் மாத்திக் கட்டு. காய்ச்சல் வந்துடப் போகுது!”

ஸைனபா வாழைக் குலையை எடுக்காமலே வீட்டை நோக்கி ஓடினாள். முட்டாள் முத்தபாதான் அதை எடுத்துக்கொண்டு போய் கொடுத்தான். ஸைனபா வீட்டில் வைத்தே ஒரு வியாபாரம் செய்து கொண்டிருந்தாள். புட்டு, அப்பம் வேக வைத்த கடலை, பருப்புவடை, பழம் போன்றவற்றை விற்பது. யானைவாரி ராமன் நாயர், தங்கச்சிலுவை தோமா, முட்டாள் முத்தபா, எட்டுகாலி மம்மூந்து- இவர்கள் எல்லோருமே அவளின் வாடிக்கையாளர்கள்.

முட்டாள் முத்தபா, ஸைனபா வைத்த இடியாப்பம், பழம், தேநீர் ஆகியவற்றைச் சாப்பிட்டான். தன்னை ஸைனபாவிற்குப் பிடித்திருக்கிறதா என்று அவன் கேட்டதற்கு, அவள் எந்த பதிலும் சொல்லவில்லை. முத்தபா அப்படியொன்றும் முட்டாள் இல்லை என்பதை மட்டும் அவள் நன்கு அறிவாள். அவளே சொன்னாள்.

“அது சும்மா வாப்பாவும் மத்தவங்களும் சொல்றது!” ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் என்ன சொல்கிறான் என்பதைப் பார்ப்போம். ஸைனபாவின் மனதில் உள்ள விஷயம்

அவனுக்குக் கொஞ்சமும் தெரியாது. அதாவது- ஸைனபாவைப் பற்றி அவன் சிறிது கூட சந்தேகப்படவே இல்லை. என்ன இருந்தாலும் அவன் அருமை மகளாயிற்றே அவள்! ஒரு ஐநூறு ரூபாயாவது செலவழித்து அவளின் காதுகளிலும் கழுத்திலும் தங்க நகைகள் வாங்கி அணிவித்து அவளை நன்கு காப்பாற்றக் கூடிய ஒரு நல்ல இளைஞனாகப் பார்த்து கல்யாணம் பண்ணித் தர வேண்டும் என்பது அவன் திட்டம். இந்த ஒரே எண்ணம் தான் அவன் மனதில் இரவில், பகலிலும் இருந்து கொண்டிருந்தது. பெண் நன்றாக வளர்ந்துவிட்டாள். சீக்கிரம் அவளுக்கேற்ற மாப்பிள்ளையைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும்- இப்படிப்பட்ட எண்ணங்களை மனதில் ஓடவிட்டவாறு ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் ஒரு நாள் சந்தை முடிந்து கொஞ்சம் மரவள்ளிக் கிழங்கு, உப்பு, மிளகாய், ஒரு கட்டு வெற்றிலை, கொஞ்சம் கருவாடு ஆகியவற்றை எடுத்துக்கொண்டு வீட்டை நோக்கி வந்தான். அப்போது ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் அதிர்ச்சியடையும் வகையில் ஒரு காட்சி!

ஸைனபாவின் மடியில் தலையை வைத்தவாறு முட்டாள் முத்தபா சுகமாக படுத்திருந்தான்!

ஒரு தந்தையின் நெஞ்சு வெடிக்க இதற்கு மேலா இன்னொரு விஷயம் வேண்டுமா?

ஊரிலேயே இருக்கும் அடி முட்டாள், பிக்பாக்கெட் அடிப்பவன், கருப்பன், மாறுகண்ணை உடையவன் தன் செல்ல மகளின் மடியில் தலையை வைத்து படுத்துக் கிடப்பதா? இப்படிப்பட்ட ஒரு காட்சி எந்த தந்தைக்கும் நிச்சயம் பிடிக்கவே பிடிக்காது. எப்படிப் பிடிக்கும்?

“வாப்பா...” -என்று கூறியவாறு ஸைனபா அடித்துப் பிடித்து எழுந்தாள்.

முட்டாள் முத்தபா தன் வெண்மை நிற பற்களைக் காட்டியவாறு முடிந்தவரை தன்னை அழகாகக் காட்டிக் கொண்டு சிரித்தான்.

அதைப் பார்த்து ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கரின் கண்கள் கோபத்தால் சிவந்தது. அவன் ஒரு பெரிய சர்க்கரைவள்ளிக் கிழங்கை எடுத்து முத்தபாவின் நெஞ்சின் மேல் ஓங்கி ஒரு அடி அடித்தான்.

முத்தப்பாவிற்கு நெஞ்சு பயங்கரமாக வலித்தாலும் அதை வெளியே காட்டிக் கொள்ளாமல் தன்னுடைய வெள்ளைச் சிரிப்பை கொஞ்சம் கூட நிறுத்தாமல் தன் மேல் பட்ட மரவள்ளிக்கிழங்கை எடுத்து ஒடித்து சர்வ சாதாரணமாக தன்னை ஆக்கிக்கொண்டு ‘கரமுர’ என்று அதைக் கடித்து தின்ன ஆரம்பித்தான். பிறகு மகிழ்ச்சியுடன் சொன்னான்.

“மாமா... நான் ஸைனபாவைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கப் போறேன்...”

அவன் சொன்ன அந்தக் கூற்றில் இரண்டு முக்கிய விஷயங்கள் மறைந்திருந்தன. சாதாரணமாக “மாமா” என்று யாரை அழைப்பார்கள்! தாயின் சகோதரனைத்தான். இல்லாவிட்டால் மனைவியின் தகப்பனை. முட்டாள் முத்தபா, போக்கரின் சகோதரி மகனா என்ன? அதே நேரத்தில் அவன் போக்கரின் மகளுடைய கணவனுமல்ல. நிலைமை இப்படி இருக்கிறபோது அவன் மாமா என்று அழைக்கிறான் என்றால்... சரி, அது இருக்கட்டும். ஸைனபாவைத் திருமணம் செய்யப் போவதாகச் சொல்கிறான். “தயவுசெஞ்சு எனக்கு அவளைத் திருமணம் செஞ்சு தாங்க” என்று அவன் கேட்கவில்லை. மாறாக தான் திருமணம் செய்து கொள்ளப் போவதாகச் சொல்கிறான். எப்படி இருக்கிறது விஷயம்?

“டேய் திருட்டுப் பயலே! முதல்ல நீ வீட்டை விட்டு வெளியேறுடா...”

முட்டாள் முத்தபா அதைப் பெரிதாகவே எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.

“மாமா...” -முத்தபா ரொம்பவும் பவ்யத்துடன் பேசினான். “நான் இதற்கு முன்னாடி ஏதாவது தப்பா பேசியிருந்தா தயவு செஞ்சு என்னை மன்னிச்சிடுங்க. இனி நான் பிக்பாக்கெட் அடிக்கவே கூடாதுன்னு ஸைனபா கறாரா சொல்லிட்டா. நிச்சயமா நான் இனிமேல் அந்தத் தொழிலைச் செய்யமாட்டேன்.”

“அப்படின்னா நீ இனிமேல் பிச்சை எடுக்கப் போறியாடா கழுதை?”

முட்டாள் முத்தபா சொன்னான்.

“இனிமேல் நான் சாயாகடை வைக்கப் போறேன். அதுக்கு மாமா... நீங்கதான் பத்துரூபா தந்து உதவணும்.”

ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் சொன்னான்.

“உனக்கு மூக்குல புகை விடுறது எப்படின்னு சொல்லித் தந்ததுக்கே நீ இன்னும் பத்தரை அணா தர வேண்டியதிருக்கு. முதல்ல அதைத் தந்துட்டு வீட்டை விட்டு வெளியே போ.”

முட்டாள் முத்தபா அதைக் காதிலேயே போட்டுக் கொள்ளவில்லை. அவன் சொன்னான். “எங்க கல்யாணம் இந்த மாசமே நடக்கணும்...”

“டேய்... நீ இடத்தை காலி பண்றியா இல்லியா?” -ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் உரத்த குரலில் கத்தினான். “நான் உயிரோட இருக்குற காலம் வரைக்கும் அப்படி ஒரு விஷயம் நடக்கவே நடக்காது.”

ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கரின் உயிர் இருக்கிற காலம் வரையில் ஸைனபா மேல் எந்தவொரு ஆசையையும் முட்டாள் முத்தபா வைக்கவே கூடாது என்பது போக்கரின் திடமான தீர்மானம். இருந்தாலும் முத்தபா சொன்னான்.