Lekha Books

“மாமா... நீங்க உயிரோட இருக்குறப்பவே நான் ஸைனபாவைக் கல்யாணம் பண்ணத்தான் போறேன்.”

“இப்போ நீ புறப்படுறியா இல்லியா?” -ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் அலறினான்.

அடுத்த நிமிடம் முட்டாள் முத்தபா அந்த இடத்தை விட்டு அகன்றான். ஸைனபாவைத் திருமணம் செய்து அவளை எப்படியும் மனைவியாக ஆக்குவதில் அவன் மிகவும் தீவிரமாக இருந்தான். அதை எப்படி அவன் நிறைவேற்றப் போகிறான்?

மக்களை இந்த விஷயத்திற்காகத் திரட்டுவது என்று முடிவு செய்தான் முட்டாள் முத்தபா. அவர்களை வைத்து போராடுவதுதான் சரியான விஷயமாக இருக்கும் என்ற தீர்மானத்திற்கு அவன் வந்தான். அமைதியான வழியில் நடக்கப் போகும் போராட்டம்தான்!

இந்த விஷயம் காட்டுத்தீ போல ஊரெங்கும் பரவியது. போர் பாரம்பரியமுள்ள ஊர்க்காரர்கள் உஷாரானார்கள். பொது மக்கள் இரண்டு பிரிவுகளாகப் பிரிந்தனர். ஊருக்கு வெளியே அவுட் போஸ்ட்டில் இருக்கும் இரண்டு போலீஸ்காரர்களும் முதலில் ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கரின் பக்கம் நின்றார்கள். பின்னால் என்ன நினைத்தார்களோ தெரியவில்லை அவர்களும், பொதுமக்களில் பெரும்பாலானவர்களும் முட்டாள் முத்தபாவின் பக்கம் வந்து விட்டார்கள். இதற்கு காரணம் இல்லாமல் இல்லை. அது ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும்-

“ஸைனபா யார் பக்கம்?” -இதுதான் பொதுமக்களின் கேள்வி.

“நம்ம பக்கம்தான்” -முட்டாள் முத்தபா நெஞ்சிலடித்து சொன்னான்.

இருந்தாலும், ஸைனபா யார் பக்கம் நிற்கிறாள் என்பதைப் பற்றி தெளிவாக யாராலும் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. யானைவாரி ராமன் நாயரும் தங்கச் சிலுவை தோமாவும் தலைமை தாங்கி கூட்டாக ஒரு அறிக்கைவிட்டார்கள்.

“அந்தப் பெண்ணோட மனசு எந்தப் பக்கம் இருக்கோ, அந்தப் பக்கம்தான் வெற்றி பெறும்!”

இந்த அறிக்கையை ஒரு குருட்டுத்தனமான அறிக்கை என்று பொது மக்களில் சிலர் கருத்து கூறினார்கள். “ஆணும் பெண்ணும் ஒருவரையொருவர் மனப்பூர்வமாக விரும்பினால் திருமணம் செய்து கொள்ளலாம்” என்ற கருத்து சரியானதா? சரி... அப்படியே எடுத்துக்கொள்வோம். அப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில் பெண்ணைத் திருமணம் செய்து தர முடியாது என்று கூறுகிற பிடிவாதக்காரனும் ஒற்றைக் கண்ணனுமான ஒரு தந்தை இருக்கிறானே அவன் கையில் தற்போது நூற்று இருபது ரூபாய்க்கு மேல் இருக்கிறது. இன்னும் சொல்லப்போனால் வேறு யாராவது ஒருவனைப் பிடித்து “சட்புட்”டென்று கூட அவனால் கல்யாணத்தை நடத்திவிட முடியும். இதுதான் உண்மையான நிலை. இந்தச் சூழ்நிலையில்தான் முட்டாள் முத்தபா போர்க்களத்தில் இறங்கியிருக்கிறான். ஸைனபாவைத் திருமணம் செய்தே ஆவது என்பதில் அவன் மிகவும் பிடிவாதமாகவே இருக்கிறான்.

போர் பயங்கர விறுவிறுப்புடன் ஆரம்பித்தது. முட்டாள் முத்தபா ஆரம்பத்திலேயே வெற்றி இலக்கை நோக்கி நடைபோட்டான். சூழ்நிலையே அவனுக்கு மிகவும் சாதகமாக மாறியது. முட்டாள் முத்தபா ஒரு புரட்சி சிந்தனையுள்ள வீரத்தொழிலாளியாக சித்தரிக்கப்பட்டான். ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் பதுக்கல் குணம் கொண்ட மனிதனாகவும், கள்ளச் சந்தையில் பொருளை விற்பனை செய்யக் கூடியவனாகவும் வெளியே காட்டப்பட்டான்.

“முட்டாள் முத்தபா ஸிந்தாபாத்!”

கோஷங்கள் இப்படி ஆயின. முட்டாள் முத்தபாவைப் புகழ்வதற்கும், அவனுக்கு தேநீர் வாங்கிக் கொடுப்பதற்கும் ஊர்க்காரர்கள் போட்டி போட்டார்கள். அதைப் போல ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கரைப் பற்றி கண்டபடி பேசுவதற்கும் ஆட்கள் ஏராளமாக இருந்தார்கள். அவர்கள் அவனுக்கு சுண்ணாம்பு கூட கொடுக்கக் கூடாது என்று முடிவெடுத்தார்கள்.

“நான் என்ன தப்பு செஞ்சேன்?” - ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் மக்களைப் பார்த்து கேட்டதற்கு பொதுமக்கள் ஒருமித்த குரலில் சொன்னார்கள்.

“நீ உன் மகளைப் பதுக்கி வச்சு, அவளை திருட்டுத்தனமா யாருக்கும் தெரியாம விற்பனை செய்ய திட்டமிட்டிருக்கே! நீ ஒரு முதலாளித்துவ பிற்போக்குவாதி!”

“சரி... அப்படியே இருக்கட்டும். நான் ஸைனபாவை நிச்சயம் அந்த முட்டாள் பயலுக்கு கல்யாணம் பண்ணித் தரமாட்டேன்.”

“அப்படியா? பார்க்கலாம்.”

விஷயம் இப்படி போய்க் கொண்டிருந்தது. ஒரு விதத்தில் பார்க்கப் போனால் அது பொதுமக்களின் போராட்டம் மாதிரி ஆகிவிட்டது. முட்டாள் முத்தபா போராட்டத்தை ஆரம்பித்து வைத்தான் என்பது மட்டுமே உண்மை. போதாததற்கு போராட்டத்திற்கு ஆதரவாக யானைவாரி ராமன் நாயர், தங்கச் சிலுவை தோமா, எட்டு காலி மம்மூந்து போன்ற பெரிய மனிதர்களும் இருந்தார்கள். அதோடு ஊர்க்காரர்கள் எல்லோரும் மொத்தத்தில்- ஒரு பெரிய போர்தான் அது!

இந்தப் போர் எப்படி ஆரம்பித்தது என்பதை நான் இப்போது கூறுகிறேன். ஒரு செவ்வாய்க்கிழமை.சந்தை கூடி அப்போது பரபரப்பாக இயங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. சால்வையே இல்லாமல் முட்டாள் முத்தபா சந்தைப் பக்கம் வந்தான். கையில் ஒரு வெள்ளி ரூபாய் இருந்தது. அதை முத்தபா கடித்து இரண்டு மூன்று இடங்களில் அடையாளங்களை உண்டாக்கினான். பிறகு சொன்னான்.

“இது ஸைனபா கொடுத்த காசு!”

அந்த வெள்ளிக்காசுடன் அவன் ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் மூன்று சீட்டு விளையாட்டு ஆடிக் கொண்டிருந்த இடத்திற்குப் போனான். வழக்கம்போல அங்கு மக்கள் கூட்டமாக நின்றிருந்தனர்.

“ஹாய்... வை ராஜா வை. ஒண்ணு வச்சா ரெண்டு, ரெண்டு வச்சா நாலு... நம்பர்ல வச்சா எனக்கு... படத்துல வச்சா உங்களுக்கு... பார்த்து வைங்க...” -ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் எப்போதும் போல சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.

முட்டாள் முத்தபா வெள்ளி ரூபாயைக் கையில் வைத்தவாறு பெருவிரலால் அதைத் தட்டி ஓசையுண்டாக்கினான்.

ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் முட்டாள் முத்தபாவைப் பார்த்தான். தொடர்ந்து எப்போதும் சொல்லாத இரண்டு மூன்று கடுமையான வார்த்தைகளை அவன் சேர்த்துச் சொல்ல ஆரம்பித்தான்.

“ஹாய்... யார் வேணும்னாலும் வைக்கலாம். எந்த குப்பை வேணும்னாலும் வைக்கலாம். ஒண்ணு வச்சா ரெண்டு... ரெண்டு வச்சா நாலு... எந்த கழுதை வேணும்னாலும் வைக்கலாம். ஹாய்... உஷார்! உஷார்!... பார்த்து வைங்க...” இப்படிச் சொல்லியவாறு சர்ர்ர்புக்கோவென்று சீட்டுகளை விரித்து கீழே போட்டான் ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர். முட்டாள் முத்தபா சீட்டுகளையே மிகவும் கவனமாகப் பார்த்தவாறு ஒரு சீட்டின் மேல் ஒரு ரூபாயை வைத்தான்.

மர்ம ஸ்தானத்தைத் தொட்டதைப் போல் ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கர் முகத்தை ஒரு மாதிரி சுளித்தான். இருபத்து இரண்டு வருட மூன்று சீட்டு விளையாட்டில் ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கருக்குத் தெரியாமல் இதுவரை படச்சீட்டில் யாருமே பணம் வைத்ததில்லை. இருந்தாலும், சில நேரங்களில் சிலருக்கு அப்படிக் கூட அதிர்ஷ்டம் அடித்திருக்கிறது. ஒற்றைக் கண்ணன் போக்கரால் அதை ஞாபகப்படுத்திப் பார்க்க முடியவில்லை. மூன்று சீட்டு விளையாட்டிற்கும் அதிர்ஷ்டத்திற்கும் என்ன தொடர்பு இருக்கிறது?