Lekha Books

கோட்டைக்குள் இருப்பவர்கள் எல்லோரும் மரணமடைந்துவிட்டால், அந்தச் சுடுகாட்டில் கிடைக்கக் கூடிய ரத்தினக் குவியல்களைப் பற்றிய இனிய கனவுகள் அரேபியர்களை சந்தோஷம் கொள்ளச் செய்தன. அவர்களுடைய கற்பனையில் ஜீசஸ் கோட்டை ஒரு ரத்தினக் கோட்டையாக இருந்தது.

கோழி முட்டையின் அளவில் உள்ள மாணிக்கக் கல்லின் சொந்தக்காரரான கேப்டன் பெரேரா மரணத்தை எதிர்பார்த்துக் கிடந்தார். லிஸ்பனில் இருக்கும் தன்னுடைய காதலிக்குப் பரிசாகத் தருவதற்காக வைத்திருந்த ரத்தினக் கல் அது. சிவனின் சிலையை அடித்து உடைத்து அந்த ரத்தினத்தைக் கையில் எடுத்தபோது, ஊரில் இருக்கும் தன்னுடைய காதலியின் மார்பகம்தான் அவருடைய ஞாபகத்தில் வந்தது. அந்த மார்பில் அந்த ரத்தினக் கல் பதித்த பதக்கம் தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் காட்சியை பெரேரா தினந்தோறும் மனதில் நினைத்துக் கொண்டிருந்தார். மரணம் நெருங்கிவிட்டது என்பதைத் தெரிந்து கொண்டவுடன் கேப்டன் பெரேரா, கேப்டன் இயாகோவை அருகில் அழைத்து அந்த மாணிக்கக் கல்லைக் கையில் உயர்த்திப் பிடித்துக்கொண்டு சொன்னார்:

‘கேப்டன் இயாகோ, கவனமாகக் கேளுங்கள். நான் இறப்பதற்கு முன்னால் இந்த ரத்தினத்திற்கு ஒரு புதிய உரிமையாளரைக் கண்டுபிடிக்க நான் விரும்புகிற÷ன். அந்த புதிய உரிமையாளராக நீங்கள் இருக்க வேண்டும் என்பதுதான் என்னுடைய விருப்பம். காரணம் வேறொன்றுமில்லை. அங்குள்ள நம்முடைய நாட்டைச் சேர்ந்தவர்களின் கூட்டத்தில் நான் மிகவும் அதிகமாக வெறுக்கக்கூடிய மனிதர் நீங்கள்தான். ஆமாம்... நீங்கள்தான்... கேப்டன் இயாகோ.’

பெரேரா போய்த்தனமான ஒரு சிரிப்பைச் சிரித்தார்.

‘இது சாபம் பிடித்த ரத்தினம். இந்த ரத்தினம் உங்களிடம் இருக்கட்டும்.’

அந்த மாணிக்கக் கல்லைக் கையில் நீட்டிப் பிடித்துக்கொண்டே கேப்டன் பெரேரா இறந்தார்.

இயாகோ அந்த விலை மதிப்பற்ற ரத்தினத்தைக் கையில் எடுத்து வைத்துக்கொண்டு, பேந்தப் பேந்த விழித்தான். கேப்டன் பெரேரா வார்த்தைகளைக் கேட்டதற்குப் பிறகு, அவருடைய பரிசை வாங்குவதற்கு இயாகோவிற்கு கோபமாகவும் அவமானமாகவும் இருந்தது. எனினும் அது ஒரு ரத்தினக் கல். விலை மதிக்க முடியாத ஒரு ரத்தினக்கல். அதை எப்படி நிராகரிக்க முடியும்? இயாகோ நெளிந்தவாறு நின்றான். சாபம் பிடித்த ரத்தினக் கல்! - ச்சீ... என்ன பொருத்தக் கேடு! பெரேராவிற்கு பைத்தியம் பிடித்திருந்தது. கோட்டையில் கிடந்து இறப்பவர்கள் அனைவருக்கும் இறுதியில் பைத்தியம் பிடிக்கத்தான் செய்கிறது. ரத்தினங்கள் உண்டாக்கும் பைத்தியம்.

பெரேராவின் மாணிக்கக் கல்லைக் கையில் எடுத்துக்கொண்டு இயாகோ தன்னுடைய அறையை நோக்கி நடந்தான். அவன் நடக்கவில்லை; ஊர்ந்தான். இயாகோ உணவு சாப்பிட்டு எத்தனையோ நாட்கள் ஆகிவிட்டன. அவன் எலும்புக்கூடாக மாறிவிட்டிருந்தான். ஒரு துண்டு ரொட்டிக்காக அந்த மாணிக்கக் கல்லைத் தருவதற்கு அவன் தயராக இருந்தான்.

அங்கு, அந்த ஜீசஸ் கோட்டையில் பசியால் மனிதன் பிசாசாக மாறிய எவ்வளவோ சம்பவங்களை இயாகோ பார்த்திருக்கிறான்! தனக்கு அந்த மாணிக்கக் கல்லைப் பரிசாகத் தந்துவிட்டு மரணமடைந்த அந்த கேப்டன் பெரேரா அப்படிப்பட்ட ஒரு பிசாசாக இருந்தார். கோட்டையில் இருந்த உணவுப் பொருட்களில் இறுதியாக இருந்த தானியம் தீர்ந்து, சில நாட்கள் முழுப் பட்டினியாக இருந்தபோது, கேப்டன் பெரேரா கோட்டையில் இருந்த கறுப்பின மக்களுக்கு மத்தியிலிருந்து ஒரு பிஞ்சுக் குழந்தையைத் திருடி தன்னுடைய அறைக்குள் நுழைந்து கதவை அடைத்துக் கொண்டார். பிறகு அவரை இரண்டு வாரங்களுக்குப் பிறகுதான் வெளியே பார்த்தார்கள். அப்போது பெரேரா சற்று சதைப்பிடிப்புடன் இருந்தார்.

இயாகோ தன்னுடைய அறைக்குள் நுழைந்து கதவை அடைத்து விட்டு, தரையில் ஒரு மூலையில் விரித்திருந்த கம்பளியை இழுத்து, அங்கு குழிக்குள் மறைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த பழந்துணியால் ஆன மூட்டையை எடுத்தான். அவன் அந்த துணி மூட்டையை அவிழ்த்து அதற்குள் இருந்தவை அனைத்தையும் அந்த பச்சைக் கம்பளியில் கொட்டினான்.

நரியின் இருப்பிடத்தைப்போல இருந்த அறை திடீரென்று ஒரு நாகலோக படுக்கையறையாக மாறியது. பல நிறங்களிலும் அளவிலும் இருந்த ரத்தினங்கள், வைரங்கள், பத்ம ராகங்கள், மரகதங்கள், இந்திர நீலங்கள். இயாகோ அந்த ரததினக் குவியலையே வெறித்துப் பார்த்தான். அவற்றின் அற்புதமான பிரகாசததில் அவனுடைய விழிகள் மங்கலாயின. அவனுடைய தலைசுற்ற ஆரம்பித்தது. அந்த ரத்தின ஒளியில் புரிந்துகொள்ள முடியாத விஷ ஜூவாலைகள் இருக்கின்றன. அவனுடைய மூளையில் என்னவோ போராட்டங்கள் நடக்கின்றன. வலி இல்லை- ஏதோ ஒரு தலை சுற்றல்! அதைத் தொடர்ந்து ஒரு மயக்கம். மீண்டும் ஒரு உணர்வு ஒரு புதிய சிந்தனை மண்டலம் தோன்றுகிறது. அவன் அந்த ரத்தினக் குவியலையே மீண்டும் உற்றுப் பார்த்தான். அந்த ரத்தினக் கற்களின் கோலம் மாறியிருக்கிறது. அந்த முத்துக்கள் பிணத்தின் பற்களாக மாறிவிட்டிருக்கிறது. பத்மராகங்கள் ரத்தத் துளிகளாக ஆகி விட்டிருக்கின்றன. மொத்தத்தில் ஒரு கொலை நடக்கும் இடத்தின் அடையாளம். இயாகோவிற்கு சத்தம் போட்டுக் கத்த வேண்டும்போல இருந்தது. ஆனால் அதற்குப் பதிலாக அவன் குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தான். ஒரு பேய்த்தனமான அட்டகாசம்! அவன் பெரேராவின் மாணிக்கக் கல்லைப் பார்த்தான். - ‘ஹு... பாம்பின் கண். பாம்பின் கண்...’ என்று முணுமுணுத்தாவாறு அவன் அந்த ரத்தினத்தை மற்ற ரத்தினங்களின் கூட்டத்தில் சேர்த்து வைத்தான். அவை அனைத்தையும் எடுத்துப் போட்டுக் கட்டி தலையில் வைத்துக்கொண்டு மீண்டும் உரத்த குரலில் சிரித்தான்.

பைத்தியம் அவனுடைய மூளையில் அவ்வப்போது தோன்றிக் கொண்டிருந்தது. அந்தச் சமயங்களில் அவனுக்கு பலம் கூடி வந்தது.

அந்த ரத்தின மூட்டையைத் தலையில் வைத்துக்கொண்டு அவன் அறையிலிருந்து வெளியே வந்து, அந்தக் கோட்டை மூலையில் அங்குமிங்குமாகச் சுற்றித் திரிந்தான்.

ஒரு வேதனை கலந்த முனகல் சத்தம் இயாகோவின் காதுகளில் விழுந்தது. அது சற்று தூரத்தில் கடலில் இருந்து வருவதைப்போல முதலில் அவனுக்குத் தோன்றியது. அவன் அங்கேயே நின்றான். கோட்டையில் கறுப்பினப் பெண்கள் தங்கியிருந்த ஒரு மூலையில் இருந்துதான் அந்த முனகல் சத்தம் மிதந்து வருகிறது என்பதை அவன் புரிந்து கொண்டான். ஒரு குளிர்காற்று அவனுடைய முகத்தை வருடி விட்டுக் கடந்து சென்றது. அவன் மெதுவாக மூலையை நோக்கி நடந்தான்.

அங்கு மரத்திற்குக் கீழே ஒரு கறுப்பினப் பெண் கிடந்து நெளிந்து உரத்த குரலில் அழுது கொண்டிருந்தாள். இயாகோ அவளையே வெறித்துப் பார்த்தான். அவள் முழுவதுமாக ரத்தத்தில் மூழ்கியிருந்தாள். பிரசவ வேதனையால் உண்டான கூப்பாடுதான் அது என்பதை அவன் புரிந்து கொண்டான்.