Lekha Books

தம்புரான் அவளின் கவலையைப் போக்குவது மாதிரி கூறினார்:

"விளக்கை அணைச்சிட்டு உறங்கு. நான் போறேன்.''

"அய்யோ... தம்புரானே! நீங்க போகாதீங்க...''

அவள் கெஞ்சினாள். எரிந்து கொண்டிருந்த விளக்கிற்கு மிகவும் சமீபத்தில் நின்று கொண்டிருந்த அவளின் தலைமுடி விளக்கில் பட்டு லேசாகக் கருகுவதை அவர் உணர்ந்தார்.

தம்புரானுக்கு என்ன செய்வது என்றே தெரியவில்லை. செட்டி இந்த இரவு வீட்டுக்குத் திரும்பி வர சாத்தியமில்லை என்பதை அவரும் நன்றாகவே அறிவார். நகரத்தில் இருந்து கல்லிசேரிக்கு வரவேண்டும் என்றால் ஆற்றைக் கடந்து வரவேண்டும். இந்த நேரத்தில் ஆற்றைக் கடக்க அங்கு படகுகள் இருக்காது. மற்றொரு வழி இருக்கிறது. அதன் வழியே வரவேண்டும் என்றால் நான்கு மணி நேரம் சுற்றி ஒரு பாலத்தைக் கடந்து வரவேண்டும். கல்லிசேரியில் இருந்து சரக்கு ஏற்றிச் செல்கின்ற மாட்டு வண்டிகள் அந்தப் பாதை வழியேதான் நகரத்திற்குப் போகும். தினமும் ஒன்றோ இரண்டோ மாட்டுவண்டிகள் அந்த வழியே வரத்தான் செய்கின்றன.

"கொஞ்ச நேரம் வேணும்னா நான் இங்கே இருக்கேன். நீ கதவை மூடிட்டு தூங்கு!''

தம்புரான் வெளியே இருந்த திண்ணையில் உட்காரப் போனார். லட்சுமி சொன்னான்:

"தம்புரானே... நீங்க உள்ளே இருங்க!''

"என் லட்சுமியே... உன் முன்னாடி நான் தோற்றுத்தான் போனேன்!''

தம்புரான் மேலே தன் தலை இடித்துவிடக்கூடாது என்று மிகவும் கவனமாகக் குனிந்தவாறு உள்ளே போனார். சுவரோடு சேர்ந்து ஒரு பழைய கட்டில் போடப்பட்டு இருந்தது.

"தம்புரானே... கட்டில்ல இருங்க!''

தம்புரான் தயங்கி நின்றார். அறையில் உட்கார வேறு எதுவும் இல்லை. தான் கட்டிலில் இருந்தால் அவள் எங்கே படுத்து உறங்குவாள்?

தம்புரான் தயக்கத்துடன் கட்டிலில் போய் உட்கார்ந்தார். கட்டிலில் அவளின் தலைமுடி மணத்தையும், புடவை வாசனையையும் அவர் உணர்ந்தார்.

அவள் விளக்குக்குப் பக்கத்தில் நின்றவாறு தம்புரானையே கண்களை அகற்றாமல் பார்த்தாள். விளக்கு வெளிச்சத்தில் தேன் நிறமுள்ள அவளின் உடல் மேலும் பிரகாசமாகத் தெரிந்தது.

அவளின் பார்வை தம்புரானை என்னவோ செய்தது.

"நான் எங்கே படுக்குறது?''

உதட்டில் புன்னகை தவழ, லட்சுமி தம்புரானைப் பார்த்தாள். ஒளி வீசும் அழகான அரிசிப் பற்கள். தம்புரான் ஏதும் கூறுவதற்கு முன்பே, அவள் விளக்கை வாயால் ஊதி அணைத்தாள். தம்புரான் தன் அருகில் தேன் மணம் கமழுவதை உணர்ந்தார்.

3

அதிகாலை நேரத்தில் மழை பெய்கிறபோது கம்பளியைப் போர்த்திக்கொண்டு சுகமாகத் தூங்கிக் கொண்டிருப்பது மாதிரி தம்புரான் லட்சுமியுடன் மிகமிக அருகில் படுத்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தார்.

என்னவென்று விவரிக்க முடியாத அற்புத நொடிகள் அவை. எல்லாவித பொறுப்புகளையும் மறந்து, தனது நிலை என்ன என்பதை எல்லாம் மறந்து, தம்புரான் ஒரு குழந்தை மனதுடன் தூங்கிக்கொண்டிருந்தார். தம்புரான் என்ற நிலையில் கல்லிசேரியைச் சேர்ந்த மக்களுக்கு அவர் செய்ய வேண்டிய கடமைகளும் கடவுளிடம் நீங்காத நன்றியும் அவர் மனதில் நிலை பெற்று இருக்கின்றன என்பது உண்மை. இந்த உணர்வு அவரை ஒரு சுதந்திர மனிதனாக உலவ ஒருபோதும் சம்மதிக்கவில்லை என்பதும் உண்மை. ஊரில் உள்ள அழகிய பெண்களைப் பார்க்கிறபோது அழகுணர்வு கொண்ட தம்புரான் மனதில் இளமையான எண்ணங்கள் அரும்பி எழும்பும். அப்போது பார்த்து தான் ஒரு தம்புரான் என்ற நினைப்பு அவர் மனதில் உண்டாகும். அவ்வளவு தான் - ஒரு பெருமூச்சு விட்டவாறு அந்த இடத்தை விட்டு நீங்குவார் தம்புரான்.

கடைசியில் எல்லா பொறுப்புகளில் இருந்தும், எல்லா கடமைகளில் இருந்தும் சுதந்திரம் பெற்ற தம்புரான் தேனின் நிறத்தைக்கொண்ட பெண்ணோடு சேர்ந்து படுத்துத் தூங்கிக் கொண்டிருந்தார். வாழ்க்கையில் ஆனந்தம் என்றால் என்ன என்று அப்போதுதான் அவருக்குத் தெரிந்தது. அவளின் மூக்குத்தியைப்போல ஆகாயத்தின் ஒரு மூலையில் காலைப்பொழுது நட்சத்திரம் கண் விழித்ததை அவர் பார்க்கவில்லை.

மேக்குன்னு பாலத்தைக் கடந்து ஒரு மாட்டு வண்டி மெதுவாக கல்லிசேரியை நோக்கி வந்தது. வண்டியின் அடியில் கட்டித் தொங்கவிடப்பட்டிருந்த லாந்தர் விளக்கு வழியெங்கும் வெளிச்சத்தைப் படர விட்டுக்கொண்டிருந்தது. வண்டி ஆடுவதற்கேற்றப்படி துணிக் கட்டுகள் இப்படியும் அப்படியுமாய் ஆடின. உறக்கத்திற்கும் விழிப்பிற்கும் இடையே போராட்டம் நடத்திக் கொண்டிருந்த வண்டிக்காரன் அவ்வப்போது காளையின்மேல் சாட்டையால் அடித்துக் கொண்டிருந்தான்.

காளையின் கழுத்து மணி ஓசை முற்றத்தில் கேட்டது. வண்டிச் சக்கரங்கள் க்ரீச்சிட்டவாறு நின்றன. வண்டிக்குக் கீழே கட்டியிருந்த விளக்கில் திரி முழுவதும் எரிந்து கரிந்து போயிருந்தது.

வாசலில் அரவம் கேட்டு எழுந்த லட்சுமி, தம்புரானின் உடம்பை விட்டு சற்று விலகினாள். வண்டிக்காரன் துணிக்கட்டுகளை வாசலில் இறக்கி வைத்தான். பட்டணத்தில் இருந்து லட்சுமிக்கென்று வாங்கிய புடவையையும், முத்து மாலையையும் கையில் பிடித்தவாறு அவளின் கணவன் வாசலை நோக்கி வந்தான். போன முறை பட்டணத்திற்குப் போய் வந்தபோது அவளுக்கு இரண்டு கைகளுக்கும் பல வண்ணங்களில் கண்ணாடி வளையல்கள் வாங்கி வந்திருந்தான். எங்கே போனாலும் தன் லட்சுமிக்கு ஏதாவது பொருட்கள் வாங்கி வராமல் இருக்கமாட்டான் செட்டி. உயிரைப் பணயம் வைத்து தனக்கென்று கொண்டு வந்த சாலியத்திப் பெண்ணாயிற்றே லட்சுமி!

"தம்புரானே... தம்புரானே...''

அவள் தம்புரானைக் குலுக்கி எழுப்பினாள். தம்புரான் கண் விழித்துப் பார்த்தார். இனிமையான கனவில் இருந்து கொடூரமாகத் தட்டி எழுப்பிய உணர்வு அவரின் அந்தக் கண் பார்வையில் தெரிந்தது.

"தம்புரானே... ஓடுங்க...''

அவள் எழுந்து தலைமுடியை வாரிக் கட்டினாள். தம்புரானுக்கு இப்போதுதான் சுய உணர்வு வந்தது. தான் ஏதோ பொறியில் மாட்டியிருக்கிறோமோ என்ற எண்ணம் அவர் மனதில் அப்போது தோன்றி மறைந்தது. தன் அந்தஸ்தும் மானமும் மட்டுமல்ல, உயிர்கூட இப்போது ஆபத்தில் இருக்கிறது என்பதையும் அவர் உணர்ந்தார்.

வாசல் கதவைத் தொடர்ந்து தட்டினான் செட்டி.

"என்னோட வேஷ்டி...''

"வேஷ்டி கிடக்கட்டும். நீங்க ஓடுங்க தம்புரானே...''

அவள் இருட்டுக்கு மத்தியில் நடந்து சென்று பின் கதவை எந்தவித ஓசையும் வராமல் மெல்ல திறந்தாள். தம்புரானை வெளியே கையைப் பிடித்துத் தள்ளி கதவை அடைத்துத் தாழ் போட்டாள்.

அவள் விளக்கை எரிய விட்டு முன்பக்கக் கதவைத் திறந்தாள். செட்டி உள்ளே நுழைந்தான். அவள் கொட்டாவிவிட்டு, தூக்கம் இன்னும் சரியாக நீங்கவில்லை என்பது மாதிரி நடித்தாள்.

"நான் இந்த நேரத்துல வருவேன்னு கொஞ்சம்கூட நீ எதிர்பார்த்திருக்க மாட்டியே!''