Lekha Books

வயது அதிகமாகிவிட்டது என்பதுடன் வேறு பல உடல்நலக் கேடுகளும் அவருக்கு இருந்தன.

"என்ன, ஒண்ணுமே பேசாம இருக்கீங்க?''

"தம்புரான் நம்மள விட்டுப் போயிட்டார்!''

அவ்வளவுதான்.

வீட்டுக்குள் இருந்த எல்லாரும் கூக்குரலிட்டு அழுதார்கள்.

உத்தமன் நம்பியார் வாத்தியாரின் கையில் இருந்த செய்தித் தாளை வாங்கினான். அன்றைய காலைப் பத்திரிகைதான். இருந்தாலும், தாளின் நிறத்தைப் பார்த்தபோது பழைய பேப்பர் மாதிரி இருந்தது.

"என்னடா இருக்கு பேப்பர்ல?''

பாருக்குட்டி தம்புராட்டியின் தந்தை அருகில் வந்து நின்றார். உத்தமன் நம்பியார் அவருக்குப் பக்கத்தில் நின்றிருந்தான். வாசுதேவன் தலையைத் தொடங்கப்போட்டுக்கொண்டு நின்றான்.

"என்ன, யாரும் ஒண்ணுமே பேசமாட்டேங்கிறீங்க? என்ன போட்டிருக்கு பேப்பர்ல?''

கிழவர் அதிகாரத் தொனியில் கேட்டார்.

"இனி சந்தேகப்படுறதுக்கு ஒண்ணுமே இல்ல...''

வாத்தியார் தலையில் கை வைத்து உட்கார்ந்தார். அவரால் சரியாக மூச்சுவிடக்கூட முடியவில்லை.  "ஆள் யார்னு அடையாளம் தெரியல எப்படி? ஏழு நாள் ஆயிடுச்சே!''

ஆற்று நீர் குடித்து, வயிறு வீங்கி, முகத்தை மீன்கள் தின்று...

திருவிழா பார்க்க வந்த மக்கள் வழிமாறி தம்புரானின் வீட்டைத் தேடி கூட்டம் கூட்டமாக வந்தார்கள். கல்லிசேரிக்காரர்களுக்கு இனி என்ன திருவிழா கொண்டாட்டம் வேண்டி இருக்கிறது? தம்புரான் மீது கொண்ட மதிப்பு காரணமாக வெடி வெடிப்பதை நிறுத்த வேண்டும் என்று சிலர் கருத்து சொன்னார்கள்.

"யாரும் எந்தச் சத்தமும் போடக்கூடாது.'' உத்தமன் நம்பியார் உள்ளே போய்ச் சொன்னான். "அது தம்புரான்றதுக்கு எந்த ஆதாரமும் இல்ல... நாங்க போய் விசாரிக்கிறோம்!''

ஆனால், பெண்கள் அழுகையை நிறுத்தவில்லை. உத்தமன் நம்பியார் சொன்னதை யாரும் காதிலேயே போட்டுக் கொள்ளவில்லை.

பகல் நேரமாக இருந்தால்கூட, மின்விளக்குகள் எரிந்து கொண்டு தான் இருந்தன. உத்தமன் நம்பியார் சுவரில் இருந்த பெரிய படத்தையே வைத்த கண் எடுக்காது பார்த்தான். அந்தப் படத்தில் முகத்தில் புன்னகை தவழ நெஞ்சை விரித்துக் கொண்டு தங்க மெடல் அணிந்து கம்பீரமாக நின்று கொண்டிருந்தார் தம்புரான். பட்டணத்தில் இருந்து வந்திருந்த மாவட்ட ஆட்சித் தலைவர்தான் அந்த தங்க மெடலை அவருக்கு அணிவித்தார்.

உத்தமன் நம்பியார் தலையைக் குனிந்தவாறு வெளியே வந்தான். அவன், பிணம் கரை ஒதுங்கி இருக்கும் ஆலத்தூருக்குப் போகத் தீர்மானித்தான். பதினாறு கிலோமீட்டர் தூரத்தில் அந்த ஊர் இருந்தது. வண்டிக்காரன் லாயத்தில் இருந்த குதிரையை ஜட்காவில் பூட்டினான். நம்பியாருடன் இன்னும் சிலரும் புறப்பட்டார்கள். மேக்குன்னு பாலம் வரை ஜட்காவில் செல்வது, அதற்குப்பிறகு பட்டணம் வரை பஸ்ஸில். அங்கே இருந்து ஜீப் வாடகைக்கு எடுத்து ஆலத்தூருக்குப் போவது. இதுதான் அவர்கள் திட்டம்.

மன தைரியத்தை முழுமையாக இழந்துவிட்ட வாசுதேவன் உள்ளே பெண்களுடன் சேர்ந்து கண்ணீர்விட்டுக் கொண்டிருந்தான். அவன் எப்போதுமே மன பலம் கொஞ்சம்கூட இல்லாதவன். பாருக்குட்டி தம்புராட்டி செயலற்று உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தாள். அவள் அடைந்த துன்பத்திற்கு எல்லையே இல்லை. வத்சலா அழுது அழுது கண்கள் சிவந்து போயிருந்தன.

வாசலில் நேரம் செல்லச் செல்ல கூட்டம் அதிகரித்தது. சில நிமிடங்களில் அங்கு நிற்க இடம் இல்லாமல், இருந்த இடத்தில் எல்லாம் ஆட்கள் நிற்கவும், உட்காரவும் தொடங்கினார்கள். மக்கள் கூட்டத்தைப் பார்த்த சில வியாபாரிகள் அங்கேயே மிட்டாய், பலூன் விற்க ஆரம்பித்தார்கள். தம்புரானின் வீடும், சுற்றுப்புறமும் திருவிழா நடக்கும் இடம்போல மாறியது.

அப்போது தூரத்தில் வெறுமனே இருந்த பாதையில் ஆதி மனிதனைப் போல ஒருவர் மெதுவாக நடந்து வந்து கொண்டிருந்தார். அவரின் உடல் முழுக்க ஒரே அழுக்கு. முடியிலும், தாடி ரோமங்களிலும் தூசியும் மரப்பட்டைகளும் ஒட்டிக் கொண்டிருந்தன. காட்டுக்கொடியில் கோர்க்கப்பட்ட இலைகளால் தன்னுடைய நிர்வாணக் கோலத்தை அவர் மறைந்திருந்தார். காட்டில் இருந்து வழி தவறிப்போய் வந்த ஏதோ ஒரு ஆதிவாசிபோல அந்த மனிதர் மக்கள் கூட்டத்தை நோக்கி நடந்து வந்து கொண்டிருந்தார். தம்புரானின் வீடும், சுற்றப்புறமும் "கப்சிப்" ஆயின.

"தம்புரான்...'' கூட்டத்தில் இருந்த ஒரு ஆள் சொன்னார். ஆகாயமே கீழே விழுந்ததைப்போல எல்லாரும் ஸ்தம்பித்துப் போய் நின்றார்கள்.

நடக்கப் பழகும் ஒருசிறு குழந்தையைப்போல தம்புரான் சின்னச் சின்ன எட்டாக வைத்து வீட்டின் முற்றத்திற்கு வந்தார். உள்ளே சென்று துணியை எடுத்து உடலைச் சுற்றி நிர்வாணத்தை மறைக்க வேண்டும் என்ற ஆர்வம் எதுவும் அவரிடம் இல்லை. திகைத்து நிற்கும் மனிதர்களைக் கடந்து நடந்து போன தம்புரான் கிணற்றின் அருகில் சென்று ஒரு வாளி நிறைய தண்ணீரை இறைத்துக் குடித்தார். வாழ்க்கையில் முதல் முறையாக அவரே கிணற்றிலிருந்து தண்ணீர் இறைத்துக் குடிக்கிறார். தாகத்தைத் தீர்த்துக்கொண்ட தம்புரான் கூடியிருந்த ஊர்க்காரர்கள் பக்கம் திரும்பினார். குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள், உறவினர்கள், வேலைக்காரர்கள், ஊர் மக்கள்... எல்லாரையும் பார்த்து ஒரு குழந்தையைப்போல தம்புரான் கள்ளங்கபடமே இல்லாமல் சிரித்தார்.