Lekha Books

பேசாமல் அன்று இரவு பட்டணத்தில் இருந்துவிட்டு வரவேண்டியதுதானே! நள்ளிரவு நேரத்தில் மாட்டு வண்டியில் அவன் ஏறி வந்ததால்தானே இப்போது தேவையில்லாமல் தம்புரான் குழிக்குள் மாட்டிக்கொண்டிருக்கிறார்?

என்ன இருந்தாலும், செட்டி ஒரு போக்கிரித்தனம் கொண்ட மனிதன்தான். வேற்று ஊர்க்காரர்களும், குறுக்குப்புத்தி கொண்டவர்களும் சொன்னார்கள் என்பதற்காக தம்புரானை எதிர்த்து தேர்தலில் போட்டியிட்ட மனிதன்தானே அவன்! அன்று தன் காலில் விழுந்து மன்னிப்புக் கேட்ட நிமிடத்திலேயே அதை எல்லாம் கண்டுகொள்ளாமல் அவனைத் தம்புரான் கல்லிசேரியை விட்டு நிரந்தரமாக வெளியேற்றி இருக்க வேண்டும். தான் செய்யும் ஒவ்வொரு நல்ல காரியமும் தனக்குக் கெடுதல் செய்வதாகவே எப்படி அமைகிறது என்பதுதான் தம்புரானுக்குப் புரியவே இல்லை. கர்ம பலன்களைக் குறித்தும், பாவ புண்ணியங்களைப் பற்றியும் தான் காலம் காலமாக நினைத்து வந்திருக்கும் கருத்தை நிச்சயம் மறுபரிசீலனை செய்தே ஆகவேண்டும் என்ற முடிவுக்கு வந்தார் தம்புரான். இந்தக் குழிக்குள் இருந்து வெளியே வந்தபிறகு இந்த விஷயத்தில் நிச்சயம் கவனம் செலுத்தியே தீருவது என்ற தீர்க்கமான தீர்மானத்தில் இருந்தார் தம்புரான்.

ஆற்றங்கரையில் இருந்து வெடிச்சத்தம் காதைத் துளைத்தது. குழியின் சுவரையொட்டி வளர்ந்திருந்த அம்பழங்கா மரத்தில் இருந்த பறவைகள் வெடிச் சத்தத்தைக் கேட்டு நடுங்கிப்போய் வானத்தில் பறப்பதும், மீண்டும் திரும்பிவந்து கூட்டிற்குள் போவதுமாய் இருந்தன. தேவியைக் குளிப்பாட்டும் நேரம் வந்துவிட்டது என்பதைத் தம்புரான் புரிந்துகொண்டார். கல்லிசேரி ஆற்றில் குளித்தவுடன் தேவி வாத்திய கோஷங்களின் ஆரவாரத்துடன் ஊருக்குள் போவாள். அதோடு திருவிழா களை கட்ட ஆரம்பிக்கும்.

ஆற்றில் குளித்துவிட்டு வரும் தேவிக்கு சந்தனமும், ஆபரணமும் அணிவிப்பது தம்புரான்தான். குளித்து முடித்து, சந்தனம் பூசி, புத்தாடைகள் அணிந்து அழகு தேவதையென நிற்கும் தேவிக்கு முதல் மரியாதை செய்யக்கூடிய வாய்ப்பே தம்புரானுக்குத்தான் கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. அவரைத் தொடர்ந்து பாருக்குட்டி தம்புராட்டியும், மற்ற அரண்மனை உறுப்பினர்களும் மரியாதை செய்வார்கள். எந்தக் காலத்திலும் இந்த வழக்கம் நடைபெறாமல் போனதே இல்லை. என்றுமில்லாத ஒன்றாய் இப்போது அதற்கு பிரச்சினை வந்திருக்கிறது.

இத்தனை வருடங்களாக எந்தவித பிரச்சினையும் இல்லாமல் காப்பாற்றி வந்த தேவி, இந்த ஆண்டு ஏன் தன்னை இப்படி ஒரு நிலைமைக்கு ஆளாக்கிவிட்டாள் என்று எண்ணி எண்ணிக் குமைந்து போனார் தம்புரான். இந்தத் துன்பத்தை அனுபவிக்கிற அளவிற்கு அப்படி என்ன தம்புரான் பெரிய தவறைச் செய்துவிட்டார்? மற்ற தம்புரான்கள் எப்படி எல்லாம் உல்லாச வாழ்க்கை வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள்! என்ன மாதிரி எல்லாம் சுகபோகங்களில் அவர்கள் திளைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்! ஆனால் இவரோ, பாருக்குட்டி தம்புராட்டியைத் தவிர இதற்கு முன்பு வரை இன்னொரு பெண்ணை சுண்டுவிரலால் கூடத் தொட்டுப் பார்த்ததில்லை. ஊரில் இருக்கின்ற எல்லாருமே ஒழுக்கசீலர்களாக இருக்க வேண்டும் என்று மனப்பூர்வமாக ஆசைப்பட்டவர் தம்புரான்.

அவர்களின் நன்மைக்காகத்தான் கல்லிசேரியில் காதல் திருமணமே நடக்கக்கூடாது என்பதைச் சட்டமாக்கினார் அவர். கல்லிசேரிக்காரர்கள் பார்த்த கடைசி காதல் திருமணமே ராமன் செட்டிக்கும் சாலியத்தி பெண்ணுக்கும் இடையே நடந்ததுதான்.

தம்புரான் தாடையில் கை வைத்து அசைவே இல்லாமல் சிலை என குழிக்குள் நின்றிருந்தார்.

ஆற்றங்கரையில் வாத்திய ஒலியும், மேளச்சத்தமும் காற்றைக் கிழித்துக்கொண்டு கேட்டன. தேவி புறப்படத் தயாராகி விட்டாள். முன்னால் இதில் முக்கிய பங்கு வகித்தது குஞ்ஞன் பூசாரி. கண் பார்வை முழுமையாகப் போன பிறகும்கூட, திருவிழாக் காலங்களில் ஊரில் "துள்ளல்" நடத்தியது இவர்தான். இப்போது அந்த இடத்தில் பட்டாடை அணிந்து, வாளைக் கையில் ஏந்தியவாறு தேவிக்கு முன்னால் நடந்து செல்வது ஆயிலக்கரைக்காரன் குறும்பன். மரங்களுக்கு மத்தியில் தெரியும் வெளிச்சத்தை இங்கிருந்தே தம்புரான் பார்க்க முடிந்தது.

ஊரை நோக்கிப் போய்க்கொண்டிருக்கும் கூட்டம் இப்போது பொதுப் பாதையை அடைந்தது. எல்லா வீடுகளிலும் நெய் விளக்குகள் ஏற்றி வைக்கப்பட்டு எரிந்து கொண்டிருந்தன. தான் பதுங்கியிருந்த குழிமேல் வெளிச்சம் விழுந்தபோது, ஒரு மூலையில் போய் பம்மிக் கொண்டார் தம்புரான். புதிய பட்டாடை உடுத்தி, நெற்றியில் சந்தனம் பூசி, தேவியுடன் கூட்டத்திற்கு முன்னால் கம்பீரமாக நடந்துசெல்ல வேண்டிய தம்புரான்... வெளிச்சத்தைப் பார்த்து ஒரு காட்டு மிருகத்தைப்போல பயந்துபோய் இலைகளுக்குள் தன்னை மறைத்துக்கொண்டு குழிக்குள் நின்றிருந்தார். நிழல்களும், வெளிச்சமும், தம்புரானுக்கு மேலே மாறி மாறி தோன்றும்படி கூட்டம் அவரைக் கடந்து போனது.

கூட்டம் தன்னைத் தாண்டிப் போனபிறகுதான், தம்புரானுக்கு மீண்டும் உயிரே வந்தது. இலைகளுக்குப் பின் தன்னை மறைத்துக் கொண்டிருந்த தம்புரான் இப்போது அதை விட்டு வெளியே வந்தார். தன் இப்போதைய பரிதாப நிலையை எண்ணி மனம் குமுறினார். இந்த இரவிலேயே இந்தக் குழியை விட்டு எப்படியாவது வெளியேறி தம்புரான் வீடுபோய்ச் சேர்ந்தால்தான். இல்லாவிட்டால் திருவிழா முடியும்வரை அவர் குழியை விட்டு வெளியே வருவது என்பது கிட்டத்தட்ட நடக்க முடியாத ஒன்று. பேசாமல் குழிக்குள்ளேயே மாட்டிக்கொண்டு கிடக்க வேண்டியதுதான். வேறு வழியே இல்லை. அதைத் தம்புரான் புரிந்துகொள்ளாமல் இல்லை. நாளை முதல் ஊரில் பலரும் சாமியாட ஆரம்பிப்பார்கள். ஊரே அல்லோல கல்லோலப்படும். மக்கள் வருவதும் போவதுமாய் இருப்பார்கள். சொல்லப்போனால் திருவிழா முடிகிறவரை கல்லிசேரி மக்களுக்கு உறக்கம் என்பதே இல்லாமல் இருக்கும்.

தம்புரான் தன் உடலில் ஒட்டியிருந்த காய்ந்த இலைகளையும், பட்டைகளையும் கையால் துடைத்துவிட்டு, ஒரு கல்மேல் உட்கார்ந்தார். அப்போது ஒரு தேனீ அவரையே சுற்றிச் சுற்றி வந்து கொண்டிருந்தது. குழியின் மேற்குப் பக்கத்தில் ஒரு மூலையில் ஒரு தேன்கூடு இருந்ததை அவர் ஏற்கெனவே பார்த்திருந்தார். ஏதோ சில காரணங்களால் அந்தத் தேன்கூடு உருகிவிடுகிறது என்று வைத்துக் கொள்வோம். அப்படி ஒரு சூழ்நிலை உண்டாகி, தேனீக்கள் அனைத்தும் கூட்டைவிட்டு வெளியேறினால்... தம்புரான் நிலையை என்னவென்று சொல்வது? அவர் அப்படியொரு நிலை வந்தால் எங்கே ஓடுவார்? கடவுள் அப்படி ஒரு சூழ்நிலையைத் தம்புரானுக்கு உண்டாக்காமல் இருக்கட்டும்.

பசியையும், தாகத்தையும் மறந்து கல்லின்மேல் அமர்ந்திருந்த தம்புரான் எப்படி இந்தக் குழியை விட்டு வெளியேறித் தப்புவது என்ற சிந்தனையில் இருந்தார். கல்லிசேரியில் இருக்கும் கண்பார்வை தெரியாத குருட்டு மனிதரான குஞ்ஞன் பூசாரி இந்த நேரத்தில் இந்தப் பாதையில் வரக்கூடாதா என்று மனப்பூர்வமாக ஏங்கினார் தம்புரான். அந்த மனிதர் மட்டும் இந்தப் பாதையில் வந்தால், சர்வ சாதாரணமாக தம்புரான் இந்தக் குழியில் இருந்து தப்பிவிடுவார்.